Dag allemaal,
We zijn weer terug. In die drie weken stilte is er uiteraard het een en ander gebeurd. Ik probeer het allemaal mooi te verwoorden.
Vooreerst onze verhuis. Nooit leuk, maar het moest: de eigenaars van het huis zaten al een jaar of langer te popelen om hun nieuwe nest in te nemen. Dus de Belgen moesten eruit. Ergens jammer, omdat het een groot, handig en praktisch huis is. Voldoende ruimte, een zwembad in de tuin en alles in orde. En toch zijn we ook een beetje blij. We woonden immers op de hoek van twee straten. Tijdens de spits, dat is 's morgens tussen 6 en 9u30 en 's avonds tussen 3 en 8, is het kruispunt net een samenkomst van twee autostrades. Er wordt veel en hard gereden. En toch is het een residentiele wijk, waar alleen gezinnen met kinderen wonen. Geregeld werden we ook 's nachts wakker van enkele idioten in snelle wagens met uitlaatpijpen van 30cm doorsnede, die het geweldig vinden om net in die residentiele wijk hun rijkunsten uit te proberen. Ik lag soms te "wachten" op een luide crash. Die is er gelukkig nooit gekomen. Enfin, in dat opzicht mogen de nieuwe bewoners hun huis hebben. Ik zou er nooit kunnen blijven.
Een verhuis is altijd een beetje droef. Je slaat weer een nieuwe pagina om. Een stuk van je leven lijkt voorgoed voorbij. Ook de kinderen voelden het, er vloeide de laatste weken geregeld een traantje. Dus moesten we ervoor zorgen dat de andere constanten in hun leven bleven: de sportactiviteiten, de vriendjes, de school. Daarom waren we de laatste maanden naarstig op zoek naar een huis in de buurt. Moeilijk in deze tijden van crisis. Plus het feit dat de meeste huizen hier te koop staan en de huurhuizen bijgevolg van 'lagere' kwaliteit zijn, maakte de zoektocht er niet gemakkelijker op.
De verhuis zelf. Je krijgt eerst drie supervriendelijke mensen over de vloer die elk een offerte willen maken om zo goedkoop mogelijk al je spullen in te pakken en op te slaan. Altijd een geweldige uitdaging om te zorgen dat ze niet afgeschrikt worden door onze hoeveelheid meubels - ja, ik weet het, wij hebben veel kasten - fietsen, kampeergerief, knutselspullen, speelgoed en beddengoed. En door mijn aanhoudende opruimwoede. Want als ik opruim, is het altijd eerst een enorm zootje. En drie kinderen, een druk leven en stress helpen niet in zo'n situaties. Maar goed, gelukkig ben ik ook heel goed geworden in excuses vinden en geweldige uitleg geven over de staat van het huis.
Vervolgens moeten er nog mensen op bezoek komen om offertes te maken voor het poetsen van het huis. Om 5500 dollar waarborg terug te krijgen, moeten de huizen hier PIEKfijn in orde zijn en met mijn eerder gemeld druk leven, zagen we het niet zitten om alles zelf te doen. Huis poetsen: 270 dollar. Inbegrepen: kasten, muren, garage, deuren, vloeren. Tapijten laten stomen en professioneel kuisen: 220 dollar. 27 Ramen poetsen, waarvan enkele grote schuiframen, inclusief de horren ervoor: 590 dollar. Die zouden we dus wel zelf doen. Wel, ik heb het me geregeld beklaagd. Stel u voor: er lopen drie kinderen rond in een half ingepakt huis. Er is geen speelgoed meer, alleen maar dozen in huis. Hen een hele dag TV laten kijken, ligt niet in onze aard. Hen laten meehelpen is een optie, maar dat duurt niet langer dan een uur of twee. En 27 ramen poetsen die al een jaar of 87 geen druppel water hebben gevoeld, is een tijdrovende bezigheid. We hebben er met drie (Rune heeft heel goed meegeholpen en heeft op de daken mogen staan om de buitenkanten te poetsen, heel verantwoordelijk van ons!) twee volle dagen over gedaan. Maar... je zag niet dat er ramen instonden, zo proper waren ze. Tot het op dinsdag begon te regenen...
En natuurlijk komen daar nog bij: terrassen poetsen, tuin in orde zetten, schimmel van de plafonds vegen, gaatjes vullen. En het allerbelangrijkste: de spullen die je nodig hebt om 4 tot 8 weken te overleven, bij elkaar zoeken. Kleren, papieren, medicijnen, boeken, computers, uniformen, schoenen, eten dat kan slecht worden, ...
Om een lang verhaal kort te maken, donderdag en vrijdag werd er ingepakt, zaterdag en zondag werden er ramen gepoetst, maandag werd het huis leeggehaald, dinsdag werd er gepoetst en dinsdagavond om 7u was er een inspectie en werd de sleutel afgegeven. En op woensdag was de eigenaar al ingetrokken in zijn huis.
Al die tijd lagen we allemaal veel te laat in bed, aten we elke dag een of andere afhaal-diner en vond ik de helft van de uniformen niet terug.
En de gordijnen van het huis zitten nu ergens in een of andere doos in een of andere container in een of andere opslagruimte. En moeten de eigenaars een maand wachten op hun gordijnen.
Intussen zijn we 10 dagen verder. We wonen nu in het huis van Inn en Jan, die in Belgie zijn. We zijn enorm dankbaar, want het maakt dat we onze kinderen hun zekerheden konden blijven geven.
En na maanden van zoeken en denken en overwegen - ons laatste jaar hier moet goed zijn - hebben we een huis gevonden. Vrienden hebben een huis gekocht en trekken uit hun huurhuis. En laat dat nu een perfect huis voor ons zijn: doodlopende straat, 5 slaapkamers (bezoekers welkom!), op wandelafstand van school, groot genoeg en een verwarmd zwembad. Heerlijk. Maar we moeten nog enkele weken overbruggen: eer zij uit het huis kunnen, moeten ze in hun nieuwe stulp kunnen en dat kan nog even duren. Optimistisch als wezijn, denken wij dan: er zijn hier genoeg 'serviced apartements' te huur en voor een week of drie valt dat wel te overleven. 'Keep on smiling' is weer mijn motto geworden en voorlopig zie ik het allemaal wel zitten. Kan nog veranderen natuurlijk.
Tijd voor iets anders: de kinderen, of wat dacht u?
Morgen is de laatste schooldag van term 2 aangebroken. De helft van het jaar al, dus rapporten en oudercontacten. Senne heeft alles opgehaald de laatste zes maanden en zit voor lezen en schrijven op hetzelfde niveau als zijn klasgenoten. Voor wiskunde zit hij boven het gemiddelde van de klas. Qua gewicht en grootte ook. Geweldig dus. Hij is goed bezig.
Luna zit perfect op het juiste niveau voor Engels en zit voor wiskunde bij de meest gevorderde groep. Geen aanmerkingen en een leuke leerling, met veel vriendjes en vriendinnetjes.
Rune hetzelfde verhaal: geen aanmerkingen, goede resultaten voor Engels en wiskunde en straf in drama en creative arts. Maar dat wisten we al :-)
Vorige week heeft ze vier dagen op de zetel gelegen, met een griep. Mexicaanse griep (Swine flu hier)? Misschien, maar we zullen het niet weten, want hier wordt er zelfs niet meer op getest. Naar het schijnt is de test zelf heel erg besmettelijk en als je niet tot een medische risicogroep behoort, gaat men ervan uit dat de griep niet dodelijk is en moet je gewoon uitzieken.
Senne voelde zich gisteren ook niet lekker en is vandaag thuis gebleven, maar hij lijkt er al weer bovenop en gaat morgen gewoon weer naar school.
Tijdens de vakantie gaan we leuke daguitstapjes doen en gewoon wat uitrusten, voor de volgende verhuis rush.
En dan het weer de laatste weken: fris en regenachtig, met dagtemperaturen die schommelen rond 18 graden en nachten van 6 tot 10 graden. Winter in Sydney dus. Wel veel meer regen dan vorig jaar, heel veel voetbaltrainingen en matchen werden afgelast wegens natte voetbalvelden.
En dat willen ze hier niet: dan gaan de velden stuk en zouden de kinderkens wel eens kunnen uitglijden. No comment. Ik dacht dat voetbal vuil was. De kinderen hoopten dat.
Wel super: de watervoorraden zijn weer voor een groot stuk aangevuld, kunstmatige meren lopen weer vol en de waterrestricties zijn aangepast. Je mag je auto weer wassen en de bloemekes water geven. Maar dat is nu echt niet nodig.
En voor de rest: niks belangrijks.
