Door griep, een jaarlijks evenement.
Komt zeker door het uur dat veranderd is. 10 uur verschil met België, een mens zou van minder ziek worden...
maandag 29 oktober 2007
vrijdag 26 oktober 2007
Maiden flight
Wegens:
1. Geen auto, dus aangewezen op bus, trein en voeten
2. Eigenlijk niet goed weten wat een goed 'spot'plaatsje is
3. Slecht uur (17u30)
4. 3 ongeïnteresseerde kinderen
5. Scoutsvergadering om 18u30
Toch niet gaan kijken naar de landing van de eerste passagiersvlucht van de Airbus 380 van Singapore Airlines. Hoewel het natuurlijk een mijlpaal is voor de luchtvaart. Groter, stiller, breder, milieuvriendelijker. DUURDER!!
Jammer, maar de moeite om misschien gedurende een minuut een glimp op te vangen van 'Het Monster', was te groot. Sorry, broertje.
Maar ik heb me aan mijn belofte gehouden en hem toch wat live-foto's opgestuurd...
getrokken in de huiskamer!
En wie weet zitten we er ooit zelf wel eens op, richting België... of terug.
Oh ja, voor deze blog is dit ook een mijlpaal: dit is mijn 200ste blogpost al!
Hoera, kaarsjes!
1. Geen auto, dus aangewezen op bus, trein en voeten
2. Eigenlijk niet goed weten wat een goed 'spot'plaatsje is
3. Slecht uur (17u30)
4. 3 ongeïnteresseerde kinderen
5. Scoutsvergadering om 18u30
Toch niet gaan kijken naar de landing van de eerste passagiersvlucht van de Airbus 380 van Singapore Airlines. Hoewel het natuurlijk een mijlpaal is voor de luchtvaart. Groter, stiller, breder, milieuvriendelijker. DUURDER!!
Jammer, maar de moeite om misschien gedurende een minuut een glimp op te vangen van 'Het Monster', was te groot. Sorry, broertje.
Maar ik heb me aan mijn belofte gehouden en hem toch wat live-foto's opgestuurd...
getrokken in de huiskamer!
En wie weet zitten we er ooit zelf wel eens op, richting België... of terug.
Oh ja, voor deze blog is dit ook een mijlpaal: dit is mijn 200ste blogpost al!
Hoera, kaarsjes!
donderdag 25 oktober 2007
Verwarring
Ik speel even 'copy-cat', maar dit is gewoon te beestig!
Voor diegenen met een mindere kennis van het Duits: er is helemaal geen spiegel, wel twee identieke zusjes, die ongelofelijk goed kunnen acteren...
Met dank aan Karel.
Voor diegenen met een mindere kennis van het Duits: er is helemaal geen spiegel, wel twee identieke zusjes, die ongelofelijk goed kunnen acteren...
Met dank aan Karel.
Mooie oogjes
Luna sprong enkele dagen geleden op uit de zetel om de lettertjes op de DVD te gaan lezen.
Wij meteen op onze hoede. Wat testjes uitgevoerd en toch besloten om eens een oogarts op te zoeken. Zowel Filip als ik zijn heel slechtziend (en allebei lenzendragers, ikzelf al 22 jaar!) en het zat er wel in dat minstens één van de kindjes er ook zou aan geloven... Vroeger leek het of Luna wat scheel keek, maar dat bleek na controle een optische illusie te zijn, door de vorm van haar gezichtje :-)
Vandaag zijn we bij de oogarts geweest. Luna heeft inderdaad een klein beetje verminderd zicht en zoals ik, astigmatisme (de oogbol is niet helemaal rond). Ze kan nog even verder, maar binnen 6 maanden moeten we terug en zal de oogarts toch een bril moeten voorschrijven. Ze wil nog even wachten om het zo lang mogelijk uit te stellen en volgens haar kan Luna voorlopig goed verder zonder bril.
Verdorie, ik had gehoopt dat we langer zonder bril in de familie konden... ikzelf was 9, Filip was 8.
Wij meteen op onze hoede. Wat testjes uitgevoerd en toch besloten om eens een oogarts op te zoeken. Zowel Filip als ik zijn heel slechtziend (en allebei lenzendragers, ikzelf al 22 jaar!) en het zat er wel in dat minstens één van de kindjes er ook zou aan geloven... Vroeger leek het of Luna wat scheel keek, maar dat bleek na controle een optische illusie te zijn, door de vorm van haar gezichtje :-)
Vandaag zijn we bij de oogarts geweest. Luna heeft inderdaad een klein beetje verminderd zicht en zoals ik, astigmatisme (de oogbol is niet helemaal rond). Ze kan nog even verder, maar binnen 6 maanden moeten we terug en zal de oogarts toch een bril moeten voorschrijven. Ze wil nog even wachten om het zo lang mogelijk uit te stellen en volgens haar kan Luna voorlopig goed verder zonder bril.
Verdorie, ik had gehoopt dat we langer zonder bril in de familie konden... ikzelf was 9, Filip was 8.
woensdag 24 oktober 2007
Scouts
We hebben onze kinderen eindelijk bij de scouts gekregen. En ze vinden het geweldig. Voor Filip en mij is het, laat ons zeggen, een aanpassing. Het gaat hier helemaal anders aan toe dan bij ons. Voor ons lijkt het minder avontuurlijk, minder speels dan in Vlaanderen. Maar het is heel goed voorbereid en gecontroleerd. Beter of slechter? Wie zal het zeggen? En uiteindelijk is het basisidee om samen leuke dingen te doen en te ontdekken, toch hetzelfde! (wat een promotionele prietpraat!!!)
Rune had gisteren vergadering. Inderdaad, op dinsdagavond, van 19u tot 20u30. Ze zit bij de Cubs en werd gisteren officieel INVESTED, ingewijd dus, als nieuw lid. Het is een heel plechtig moment en ondergetekende stond klaar met de camera in aanslag.
Er worden allerhande activiteiten gedaan, zoals koken, kaartlezen, knopen leren maken. Maar ook zwemmen, muziek maken en wandeltochten. En er moeten zelfs weekends gedaan worden.
(Een week-kamp zoals bij ons, zit er niet in, wegens de werkactiviteiten van de leiders, en dat vind ik wel jammer). Maar alles gebeurt om een badge te verdien. Daarvoor doen de kinderen het hier. Rune heeft ook een boekje gekregen waarin alle badges staan die ze kan verdienen en wat je daarvoor moet doen. Indrukwekkend! En dat allemaal op anderhalf uurtje. (Klik op de foto's om te vergroten).
Heel opvallend: de leiders zijn ouders, die na hun werkuren toegewijde Akela's, Bagheera's en Baloo's worden. Er is bijgevolg heel veel discipline en natuurlijk ook controle, the Pack wordt met ijzeren hand bestuurd. Het geeft ergens wel een veilig gevoel, maar dit zijn geen 'moderne scouts'. De thema's die jongere leiders bezighouden, zoals in Vlaanderen, zal je hier minder snel terugvinden. Hier heb ik meer het gevoel dat de 'basics' van scouting wordt meegegeven. Er is veel aandacht voor het uniform, de traditie en de rituelen. Wij hebben twintig jaar geleden, als leiders bij de Welpen, geprobeerd om het gehurkt, met-vier-vingers-op-de-grond 'leiders, wij doen ons best' enz. ritueel terug in te voeren (doen ze dat nog in Vlaanderen?). Hier is het gewoon nooit verdwenen. Er wordt gebeden, gezongen en ode gebracht aan de vlag van Australië. Baden Powel zou blij zijn om dit te zien! En zoals gezegd, de kinderen just love it! En dat is toch het allerbelangrijkste...
Rune had gisteren vergadering. Inderdaad, op dinsdagavond, van 19u tot 20u30. Ze zit bij de Cubs en werd gisteren officieel INVESTED, ingewijd dus, als nieuw lid. Het is een heel plechtig moment en ondergetekende stond klaar met de camera in aanslag.
Er worden allerhande activiteiten gedaan, zoals koken, kaartlezen, knopen leren maken. Maar ook zwemmen, muziek maken en wandeltochten. En er moeten zelfs weekends gedaan worden.(Een week-kamp zoals bij ons, zit er niet in, wegens de werkactiviteiten van de leiders, en dat vind ik wel jammer). Maar alles gebeurt om een badge te verdien. Daarvoor doen de kinderen het hier. Rune heeft ook een boekje gekregen waarin alle badges staan die ze kan verdienen en wat je daarvoor moet doen. Indrukwekkend! En dat allemaal op anderhalf uurtje. (Klik op de foto's om te vergroten).
Heel opvallend: de leiders zijn ouders, die na hun werkuren toegewijde Akela's, Bagheera's en Baloo's worden. Er is bijgevolg heel veel discipline en natuurlijk ook controle, the Pack wordt met ijzeren hand bestuurd. Het geeft ergens wel een veilig gevoel, maar dit zijn geen 'moderne scouts'. De thema's die jongere leiders bezighouden, zoals in Vlaanderen, zal je hier minder snel terugvinden. Hier heb ik meer het gevoel dat de 'basics' van scouting wordt meegegeven. Er is veel aandacht voor het uniform, de traditie en de rituelen. Wij hebben twintig jaar geleden, als leiders bij de Welpen, geprobeerd om het gehurkt, met-vier-vingers-op-de-grond 'leiders, wij doen ons best' enz. ritueel terug in te voeren (doen ze dat nog in Vlaanderen?). Hier is het gewoon nooit verdwenen. Er wordt gebeden, gezongen en ode gebracht aan de vlag van Australië. Baden Powel zou blij zijn om dit te zien! En zoals gezegd, de kinderen just love it! En dat is toch het allerbelangrijkste...
Bah!
Grote spinnen, zoals de Huntsman, hebben de weg naar ons huis nog niet gevonden, maar ik verwacht er mij wel aan. Vroeg of laat zal er wel ergens een dikke opduiken, vermoed ik. Boven zal het moeilijk worden, voor alle ramen staan vliegenramen, dus normaal gezien kunnen ze er niet door. Maar beneden is er een grote spleet onder de garagedeur, een grote spleet onder de deur tussen de garage en de gang en een grote spleet onder de deur tussen de gang en de eetplaats. Eigenlijk is dat hetzelfde als een groot bord voor de deur zetten met 'WELKOM!' (of hier misschien beter 'Welcome') erop! Vandaar dat ik elke dag op mijn hoede ben als ik de garage in moet.
Wie de weg wel (weer) heeft gevonden, zijn mijn aartsvijanden: kakkerlakken! Dikke, grote, bruine, vuile beesten zijn het, ik moet er echt niets van weten. Ze kruipen over de muren en tussen elk gaatje. Voor je het weet kruipen ze op de tafel en in de kasten. Daarom moet 'the exterminator' weer komen, dringend! Toen we hier kwamen wonen, is hij langs geweest om gif te spuiten rond het huis. Maar intussen is het uitgewerkt, denk ik. Ik ben heel vredelievend als het over insecten gaat, spinnen krijgen van mij een eerlijke kans, eens terug buiten gezet, kevers idem, mieren laten me koud maar probeer ik het huis uit te houden, motten en vlinders laat ik ongemoeid. Maar kakkerlakken en dikke str**vliegen, daar heb ik geen genade voor, weg ermee!!!! Eergisteren zat er weer een vijand binnen. BAH!!!
Wie de weg wel (weer) heeft gevonden, zijn mijn aartsvijanden: kakkerlakken! Dikke, grote, bruine, vuile beesten zijn het, ik moet er echt niets van weten. Ze kruipen over de muren en tussen elk gaatje. Voor je het weet kruipen ze op de tafel en in de kasten. Daarom moet 'the exterminator' weer komen, dringend! Toen we hier kwamen wonen, is hij langs geweest om gif te spuiten rond het huis. Maar intussen is het uitgewerkt, denk ik. Ik ben heel vredelievend als het over insecten gaat, spinnen krijgen van mij een eerlijke kans, eens terug buiten gezet, kevers idem, mieren laten me koud maar probeer ik het huis uit te houden, motten en vlinders laat ik ongemoeid. Maar kakkerlakken en dikke str**vliegen, daar heb ik geen genade voor, weg ermee!!!! Eergisteren zat er weer een vijand binnen. BAH!!!
Nog hier op TV - de oplossing
Het gaat over het programma: Russian doll's: sex trade (This series is a gritty 10-part ride into the sordid and violent world of the Belgian sex trade.)
OFTEWEL onze eigenste Vlaamse reeks Matroesjka's, die al ettelijke prijzen in de wacht heeft gesleept. We krijgen de originele versie, met Engelse ondertitels.
Nu 'Het Eiland' en 'De Zaak Alzheimer' naar hier halen...
OFTEWEL onze eigenste Vlaamse reeks Matroesjka's, die al ettelijke prijzen in de wacht heeft gesleept. We krijgen de originele versie, met Engelse ondertitels.
Nu 'Het Eiland' en 'De Zaak Alzheimer' naar hier halen...
dinsdag 23 oktober 2007
Verkiezingen
Met de komende verkiezingen op het programma, zijn de campagnes hier volop van start gegaan. Vorig weekend was er een politiek debat tussen de heersende premier, John Howard, en zijn tegenstander, Kevin Rudd. Tijdens het debat werden de reacties van het aanwezige publiek gemeten en getoond in een soort 'worm', onderaan het beeld. Op een bepaald moment werd door John Howard gesuggereerd dat de worm van het scherm moest verdwijnen en werd geprobeerd om de uitzending stop te zetten. Dat mislukte tot twee keer toe en de uitzending bleef gewoon verder lopen. Uiteraard zijn er dezer dagen hevige discussies aan de gang over deze vorm van censuur. John Howard verloor het debat, althans volgens de worm...
Ter aanvulling: de Reporters without Borders hebben hun Worldwide press freedom Index van 2007 bekendgemaakt. In ons kleine Belgenlandje is het goed gesteld met de persvrijheid. We staan op 5. Australië staat op 28 , USA op 48 en Eritrea staat helemaal laatst.
Ter aanvulling: de Reporters without Borders hebben hun Worldwide press freedom Index van 2007 bekendgemaakt. In ons kleine Belgenlandje is het goed gesteld met de persvrijheid. We staan op 5. Australië staat op 28 , USA op 48 en Eritrea staat helemaal laatst.
Nog hier op TV
Op vrijdag, 22u:
En dit is de bespreking van de aflevering van deze week:
The girls want a night off in honour of Luna, who died, but Eddy won't hear of it and when Daria refuses to get changed he beats her up. She has to stay overnight in hospital with a broken arm and pay for the costs. Danny lends her the money but when she gets back to the 69 Club and goes to get her wallet it's empty. The other girls are sure it's Deborah who has taken the money. When they accuse her, she threatens them with a knife.
Wie weet over welk programma ik het heb?
En dit is de bespreking van de aflevering van deze week:
The girls want a night off in honour of Luna, who died, but Eddy won't hear of it and when Daria refuses to get changed he beats her up. She has to stay overnight in hospital with a broken arm and pay for the costs. Danny lends her the money but when she gets back to the 69 Club and goes to get her wallet it's empty. The other girls are sure it's Deborah who has taken the money. When they accuse her, she threatens them with a knife.
Wie weet over welk programma ik het heb?
maandag 22 oktober 2007
10 jaar geleden
Iets meer dan 10 jaar geleden, gingen we naar het concert van Nick Cave and the Bad Seeds, in Vorst Nationaal. Tom en Tine waren erbij en Tine en ik waren zwanger van Nina en Rune. De kindjes genoten toen voelbaar mee van de beats en de muziek. Deze keer kon Rune niet mee. Filip en ik gingen gisteren opnieuw kijken, deze keer naar Nick Cave and Grinderman. Het concert vond plaats in The Enmore Theatre in Newtown. Geen blonde lokken, slippers en surf-shorts te zien deze keer. Wel zwarte T-shirts en zwarte broeken. Pinnekes-riemen, legerboots en zwart geverfde haren. De alternatieve scene uit Sydney was hier verzameld. Geen jeugd, maar mensen 'op leeftijd', zoals wij :-). We stonden allemaal recht, maar we hadden wel een heel goed zicht op het podium.
We waren mooi op tijd en om 21u kwam mijnheer Nick op het podium. Samen met hem 3 heren in kostuum, de drummer in het roze. Ze leken weggesnoept bij ZZ Top: alle drie hadden ze lange baarden en de bassist had een mooie Stetson op. De heren vlogen er meteen in en we hebben het geweten: rauwe muziek, hard en bestemd voor de liefhebbers van het genre. Ik hoor daar, denk ik, niet echt bij, maar Filip kon het wel smaken, en ook de rest van het publiek. Even dacht ik, "Ok, dit is niet de Nick Cave die ik ken, ik ga wel even buiten wachten", maar na 5 nummers was het al gedaan. Het bleek dat het 'voorprogramma' een optreden van Grinderman was. Ginderman is het nieuwste project van Cave, dat hij samen met enkele leden van the Bad Seeds heeft opgestart, Warren Ellis, Martyn Casey, Jim Sclavunos. Het is duidelijk de 'andere, duistere kant' van Nick Cave die hier naar boven komt. Ik had me vast voorgenomen een setlist mee te geven, maar helaas, pindakaas, het enige dat ik heb herkend was 'Grinderman' en 'Honey bee (let's fly to Mars)'.
Na twintig minuten kwamen de heren terug op voor het Nick Cave Solo-gedeelte. Cave nam plaats achter de vleugel en de set begon met Red Right Hand, een goeie inzetter. Het werd een gevarieerd optreden, met trage nummers en loeiharde songs. Weerom: ik kan maar enkele van de gespeelde titels meegeven: The Wheeping Song, The Ship Song, Into My Arms. Stuk voor stuk juweeltjes. En hoewel ik geen die-hard-fan ben, vind ik dit beregoeie muziek en hebben we genoten van een goed concert.
Hieronder nog wat filmpjes.
Enjoy!
We waren mooi op tijd en om 21u kwam mijnheer Nick op het podium. Samen met hem 3 heren in kostuum, de drummer in het roze. Ze leken weggesnoept bij ZZ Top: alle drie hadden ze lange baarden en de bassist had een mooie Stetson op. De heren vlogen er meteen in en we hebben het geweten: rauwe muziek, hard en bestemd voor de liefhebbers van het genre. Ik hoor daar, denk ik, niet echt bij, maar Filip kon het wel smaken, en ook de rest van het publiek. Even dacht ik, "Ok, dit is niet de Nick Cave die ik ken, ik ga wel even buiten wachten", maar na 5 nummers was het al gedaan. Het bleek dat het 'voorprogramma' een optreden van Grinderman was. Ginderman is het nieuwste project van Cave, dat hij samen met enkele leden van the Bad Seeds heeft opgestart, Warren Ellis, Martyn Casey, Jim Sclavunos. Het is duidelijk de 'andere, duistere kant' van Nick Cave die hier naar boven komt. Ik had me vast voorgenomen een setlist mee te geven, maar helaas, pindakaas, het enige dat ik heb herkend was 'Grinderman' en 'Honey bee (let's fly to Mars)'.
Na twintig minuten kwamen de heren terug op voor het Nick Cave Solo-gedeelte. Cave nam plaats achter de vleugel en de set begon met Red Right Hand, een goeie inzetter. Het werd een gevarieerd optreden, met trage nummers en loeiharde songs. Weerom: ik kan maar enkele van de gespeelde titels meegeven: The Wheeping Song, The Ship Song, Into My Arms. Stuk voor stuk juweeltjes. En hoewel ik geen die-hard-fan ben, vind ik dit beregoeie muziek en hebben we genoten van een goed concert.
Hieronder nog wat filmpjes.
Enjoy!
Tahiti meets Australia
Leve blogland!
Enkele weken geleden kregen we een mailtje van Kristel en Jan, die in Tahiti wonen. Ik volg hun blog al een tijdje en zij de onze. Jan is piloot bij Air Tahiti Nui en vliegt soms op Sydney. Kristel kon deze keer eens meekomen en zodoende moesten we elkaar eens ontmoeten. Zij kwamen voor een gezellig dinertje. Het werd een super leuke avond. Ervaringen werden uitgewisseld, er werd een goeie beet gelachen en weerom was het grappig om elkaar hier te ontmoeten, op 15000 km van 'huis'. Want zij woonden vroeger in Tienen en wij in Pellenberg, zo'n 10 km van elkaar...
Hopelijk zien we elkaar terug in januari, voor het concert van The Police dat ze, door de stemproblemen van onze vriend Sting, hebben gemist in Brussel.
Dom van mij, in the heat of cooking ben ik vergeten een foto te nemen! Gelukkig staat er een mooie (door Rune gemaakt) te blinken op de weblog van Jan en Kristel (waarvoor overigens dank!)
Enkele weken geleden kregen we een mailtje van Kristel en Jan, die in Tahiti wonen. Ik volg hun blog al een tijdje en zij de onze. Jan is piloot bij Air Tahiti Nui en vliegt soms op Sydney. Kristel kon deze keer eens meekomen en zodoende moesten we elkaar eens ontmoeten. Zij kwamen voor een gezellig dinertje. Het werd een super leuke avond. Ervaringen werden uitgewisseld, er werd een goeie beet gelachen en weerom was het grappig om elkaar hier te ontmoeten, op 15000 km van 'huis'. Want zij woonden vroeger in Tienen en wij in Pellenberg, zo'n 10 km van elkaar...
Hopelijk zien we elkaar terug in januari, voor het concert van The Police dat ze, door de stemproblemen van onze vriend Sting, hebben gemist in Brussel.
Dom van mij, in the heat of cooking ben ik vergeten een foto te nemen! Gelukkig staat er een mooie (door Rune gemaakt) te blinken op de weblog van Jan en Kristel (waarvoor overigens dank!)
Lap!
Wij, weekend-langslapers, die al die over-ijverige Australiërs niet begrijpen, die 's morgens vroeg vanaf 6 uur beginnen te lopen en te wandelen. Wij, die lieve kindertjes hebben die ons op zaterdag en zondag laten uitslapen. Wij, die bijgevolg in het weekend pas rond negen uur uit bed rollen.
Wij hebben het zitten!
Senne is ingeschreven in Tee-ball. En die mannekes trainen op zaterdag om 8 uur (en dat is nog laat!) en spelen om 8u30 een wedstrijd.
We kwamen zaterdag aan op het enorme veld, dat mooi werd ingedeeld in 'diamonds' voor wel 10 verschillende wedstrijden. Eigenlijk hadden we hier al een week of drie geleden moeten zijn, maar een administratieve fout heeft ervoor gezorgd dat wij een beetje vergeten waren en dat we geen berichten hebben gekregen over plaats, data enz. Ik was nochtans één van de eerste om in te schrijven. Senne blijkt ook pas achteraf bij een ploegje te zijn 'gezet', door die fout en nu zitten zijn klasgenootjes allemaal in een ander groepje. Ik was helemaal niet blij en ben mij dan maar even assertief gaan laten kennen. Waarschijnlijk wordt het niets en blijft hij bij de Lions, maar intussen heb ik het toch gezegd!
In tussentijd moest er ook gespeeld worden. Tee-ball is eigenlijk baseball, maar de bal wordt op een stok gelegd om het voor de kinderen gemakkelijker te maken erop te slaan. Er zijn negen kindjes in een team en die moeten allemaal slaan en rond het veld rennen. De andere ploeg moet de bal vangen en terug naar de eerste base gooien. Als iedereen aan de beurt is geweest, moeten de ploegen wisselen. Dat gebeurt twee keer.
Jongens, jongens, SAAAAAAI!!!
Ik had het eigenlijk moeten weten, maar het duurt enorm lang, er wordt bijna niet gelopen en dat wachten is er voor Senne (en mij) teveel aan. Niet genoeg actie, zijn beurt afwachten en dan een klein stukje lopen, tot aan het kussentje en niet verder. Gelukkig vindt hij het wel leuk, maar ik hoop dat hij vlug weer kan voetballen...
En dus moeten wij nu op zaterdag ook vroeg uit bed... gelukkig is daar zondag nog!
Wij hebben het zitten!
Senne is ingeschreven in Tee-ball. En die mannekes trainen op zaterdag om 8 uur (en dat is nog laat!) en spelen om 8u30 een wedstrijd.
We kwamen zaterdag aan op het enorme veld, dat mooi werd ingedeeld in 'diamonds' voor wel 10 verschillende wedstrijden. Eigenlijk hadden we hier al een week of drie geleden moeten zijn, maar een administratieve fout heeft ervoor gezorgd dat wij een beetje vergeten waren en dat we geen berichten hebben gekregen over plaats, data enz. Ik was nochtans één van de eerste om in te schrijven. Senne blijkt ook pas achteraf bij een ploegje te zijn 'gezet', door die fout en nu zitten zijn klasgenootjes allemaal in een ander groepje. Ik was helemaal niet blij en ben mij dan maar even assertief gaan laten kennen. Waarschijnlijk wordt het niets en blijft hij bij de Lions, maar intussen heb ik het toch gezegd!
In tussentijd moest er ook gespeeld worden. Tee-ball is eigenlijk baseball, maar de bal wordt op een stok gelegd om het voor de kinderen gemakkelijker te maken erop te slaan. Er zijn negen kindjes in een team en die moeten allemaal slaan en rond het veld rennen. De andere ploeg moet de bal vangen en terug naar de eerste base gooien. Als iedereen aan de beurt is geweest, moeten de ploegen wisselen. Dat gebeurt twee keer.
Jongens, jongens, SAAAAAAI!!!
Ik had het eigenlijk moeten weten, maar het duurt enorm lang, er wordt bijna niet gelopen en dat wachten is er voor Senne (en mij) teveel aan. Niet genoeg actie, zijn beurt afwachten en dan een klein stukje lopen, tot aan het kussentje en niet verder. Gelukkig vindt hij het wel leuk, maar ik hoop dat hij vlug weer kan voetballen...
En dus moeten wij nu op zaterdag ook vroeg uit bed... gelukkig is daar zondag nog!
Enquête
Onder onze sportieve lezers duidelijk het meeste lopers... volhouden, zou ik zeggen. Zelf tel ik de dagen af dat ik weer kan beginnen trainen. Nog een weekje rust en dan probeer ik opnieuw. Hout vasthouden.
Hiernaast ook een nieuwe enquête. Invullen maar.
Hiernaast ook een nieuwe enquête. Invullen maar.
vrijdag 19 oktober 2007
Eerste schooldag
Dinsdag is de laatste 'term' begonnen. Nog 10 weken school en dan is het schooljaar al voorbij en reizen we voor eventjes naar België. De tijd vliegt!Ik kreeg nog een leuke uitnodiging om dinsdag mee op stap te gaan met Maaike, Cathy en Inn. En enkele kindjes. Vreemd, vreemd, vreemd. Ik denk dat het mij nog niet vaak is overkomen, op stap gaan met moeders met kindjes en ik alleen... Dat maakte dat ik mij geen zorgen moest maken over hoedjes, drinken, eten en 'mamàà, ik moet pipi/kaka!!!', dat ik alleen maar moest assisteren bij al die dingen en voor de rest gewoon wat kon tetteren... Het beviel me best, moet ik zeggen. Hoewel ik zulke dingen toch ook graag deel met mijn huisgenoten...
Genoten van de omgeving en van het gezelschap! We waren in Bobbin Head, in Ku-Ring-Gai-Chase National Park. Prachtig, prachtig! En warm! Het was wel 32 graden. We hebben even geprobeerd om een wandelingetje te maken, maar het was gewoon te heet. Een heerlijke lunch bij Cathy en toen was het opeens al weer bijna 15u. En dan moesten Inn en ik naar huis om de kinderen op te vangen die van school kwamen. Geslaagde dag. Dank u, dames!
En tegen 18u was de temperatuur gezakt naar 18 graden, onvoorstelbaar!
donderdag 18 oktober 2007
Blog Action Day (2)
Enkele statistieken, niet slecht moet ik zeggen... en volgend jaar nog beter!
Voor meer info: zie hier.Blog Posts, Audience Numbers, Facts
Measuring an initiative like Blog Action Day is difficult. In 2007 we asked bloggers to register their blogs and a rough count of RSS subscribers. It is worth remembering that RSS subscriber numbers are only one half of the readership of a blog. Many and in some cases all of a blog's readership will simply be visitors to the site. The real reach of Blog Action Day is far greater than the number below.
20,603 Blogs Participated
23,327 Blog Posts (Google Blog Search)
14,631,038 RSS Readers
dinsdag 16 oktober 2007
Kamperen - trip 1
Filip had dan toch een dagje verlof kunnen versieren. We besloten om het binnenland in te trekken en een aanvaardbare bestemming is Dubbo, op 450 km van huis. We wilden ook eens proberen om te kamperen. Een tent kopen was nog iets te vroeg, eerst zien hoe alles ging en er daarna eens over denken. Tent geleend, 4 slaapzakken gekocht, we hadden er al 1 -dat is niet verloren- en alles inpakken. 's Morgens merkten we dat onze auto 's nachts bekogeld was met eieren... hij staat altijd op straat geparkeerd, om het verkeer wat af te remmen dat soms in onze straat komt gescheurd. En blijkbaar staat hij dus echt in de weg. Niets aan te doen, een paar eierschelpen afkrabben, een beetje water over de opgedroogde dooiers en op weg.
Het weer was nogal onvoorspelbaar, er hingen donkere wolken en er stond een strak windje. Maar misschien was het een beetje verder inlands wel beter? Om naar Dubbo te rijden, moet je de Blue Mountains door, een prachtig stuk natuur. Maar deze keer werd er niet gestopt voor sightseeing. Wel voor Senne, die wegens een tegen dan al wat legere maag en ondanks een anti-wagenziek-pilleke, toch ziek werd. Moeder de vrouw was wel voorzien van zakjes, zakdoekjes en water maar in het heetst van de strijd bleek de opening van de zak net niet te zijn waar hij moest zijn... gemist! Een half uurtje pauze dus, om alles zo goed mogelijk in de oorspronkelijke staat te herstellen, Senne te voorzien van nieuwe kleren en de meisjes te stoppen die -samen sterk- typische meisjes-uitlatingen en allerhande walging-handelingen te berde brachten. Oh drama!
Eens de bergen door keerde de rust weer en was het tijd voor een flinke hap. Onze kinderen zijn (geconditioneerde) voorstanders van gezonde voeding (hoewel een McDo er ook altijd in kan) en als ze moeten kiezen, wordt het Subway! Ondanks maagproblemen werkte Senne gezwind een footlong sandwich naar binnen (ongeveer 30 cm sandwich met beleg en groenten)!
We waren in Lithgow. Een 'platte stad', niets te beleven, een beetje donker en grauw, het deed ons wat denken aan Charleroi. Mijn theorie, die overigens verder nergens op slaat: lange geleden raakten de armere mensen wel tot hier, maar raakten de bergen niet over tot in Sydney. Dus al het gespuis is hier blijven hangen... Maar dat zal ook gelegen hebben aan het feit dat we overal mensen met enorme en vooral veel piercings zagen. (Wat natuuuurlijk niet betekent dat dat allemaal gespuis is, ik heb NIETS tegen piercings!... Misschien gewoon een plaatselijke gewoonte?)
Terug op weg. De rit verliep nogal vlot, de drie kids hadden elk een MP3-speler op hun oren. (Ik weet het, het is niet echt bevorderlijk voor de interne communicatie, maar in tijden van stress, zoals met drie naast elkaar achteraan in de auto zitten, langer dan 1 uur, zijn alle middelen goed om het doel "ons moeder mag nog niet zot worden" veilig te stellen). Vandaar.
Toch bleek Dubbo verder te liggen dan voorzien. Dat is, niet verder, maar de tijd om hier 450 km te overbruggen is langer dan in ons deeltje van Europa. 2-Vaksbanen, enorme trucks die voor je rijden en je amper voorbij kan steken, regen, toeristen (arghhh), maar vooral de constante dreiging dat een kangoeroe met zelfmoordneigingen voor je wielen springt, maakt dat de gemiddelde (Belgische) snelheid op 90 km/uur ligt. Bijgevolg: 6,5 uur onderweg (stops inbegrepen). Langs de weg: enorm veel roadkill! Kangoeroes, maar ook possums, wombats en vogels. Gelukkig hebben wij geen slachtoffers gemaakt. Want een tent opzetten is niets, een tent opzetten die je niet kent, is ook niet erg, maar een tent die niet de jouwe is, in het DONKER opzetten, hmmm. Vandaar toch effe moeten 'doorgeven'. Maar voorzichtig doorgegeven!
We waren op tijd. Het was nog licht. We kregen een schoon stukske gras op de camping. Er heerste een strak Noordenwindje en de lucht was grijs. Na 10 minuutjes stond de tent recht, poepsimpel. Luchtmatras opblazen, matjes uitrollen, slaapzakken bovenhalen. Oeps, ene thuis vergeten. In al mijn georganiseer had ik mijn eigen slaapzak, die we al hadden, niet meegebracht. Daarenboven bleek de tent een (degelijke) uitgesproken zomertent te zijn, met wanden van muggengaas en een licht, iets te kort zeiltje erover. Gevolg: ENORME koude verluchting in de tent (het zou 's nachts 7 graden worden) (op de volgende foto kan je het goed zien!). De gedachte dat ik, als volleerd kou kieken, samen met Filip op de grond, onder 1 smalle, uitgevouwen slaapzak zou moeten slapen, leek mij allesbehalve een aantrekkelijk idee, sorry, schat! Maar goed, we moesten toch nog om boodschappen, er moest nog een BBQ-maal gekocht worden, dus we zouden wel zien. En zie, in de Coles in Dubbo kan je slaapzakken en slaapmatjes kopen :-) Gered.
Op de camping bleek een heuse keuken te zijn. Inclusief oven, koelkast, microgolfoven, kookfornuis, tafels en stoelen binnen en buiten, TV (!) en twee gas BBQ's. Voor 2 dollar kan je je vlees bakken, samen met buurman X uit caravan 1 en mijnheer Y van tentsite 106. Er heerst een opmerkelijk sfeertje. Iedereen komt aan met een bakje eten, groenten, eetgerei en heel veel kinderen. Er wordt vlees gebakken door de mannen, de rest wordt gedaan door de vrouwen, er worden moppen getapt en contacten gelegd, die een uur later alweer verwaterd zijn. Er wordt gegeten, gedeeld, afgewassen en opgeruimd door de vrouwen (en kinderen) en de mannen poetsen de vuren, die opmerkelijk proper weer worden achtergelaten. En rond 21u zit of ligt iedereen in zijn tent/caravan/camper, leest nog een boekje, zoekt iedereen een comfortabele lighouding en gaat het licht uit.
Onze tent was, naast heel luchtig, ook net iets te klein voor 5 personen. De kinderen en Filip lagen naast elkaar, ik lag aan hun voeten (tiens???). Het schoon stukske gras helde lichtjes naar beneden. Mijn slaapzak was iets kleiner dan de andere exemplaren. Het 'luchtgat' in de tent bevond zich op 5 cm van mijn oren. En om mysterieuze redenen had ik een nog-nooit-eerder-gevoelde-pijn in mijn rechtervoet. (Niet de verzwikte, dat is de linker!). Negeren. Maar naarmate de tijd verstreek werd de pijn heviger, de kou kouder, het lawaai erger en de grond harder. Het lawaai? Inderdaad, de camping bleek naast een highway te liggen en ik kan getuigen dat het verkeer in Dubbo 's nachts niet stopt! Daarnaast ligt ook de spoorweg naast de camping en goederentreinen rijden dus ook 's nachts door Dubbo... Ik schat dat ik al bij al een uur heb geslapen. Eindelijk, schemer en... vogels! Nee, geen vogels, krijsers, lawaaimakers! Ik hou meestal van vogels, maar die morgen ...
Het is eindelijk licht. Iedereen slaapt nog rustig maar ik moet weg. Ik huppel uit de tent. Ik kan niet meer staan op mijn rechtervoet. Zelfs mijn been bewegen doet pijn. Nooit meegemaakt. Ik kruip in de auto. Achter glas is het warmer en de zon schijnt al volop. Ik probeer nog wat te slapen. Maar om 7 uur is Senne daar. Die begint wat in het rond te sjotten, gaat flink alleen plassen in de 'sanitairen blok' en komt me dan wat gezelschap houden. Om 8 uur is iedereen wakker. Ik kijk toe vanuit de auto hoe iedereen ontbijt neemt aan ons camping-tafeltje. Zelf kan ik niet meer bewegen van de pijn.
Uiteindelijk is onze eerste stop, een uurtje later, de 24 uur Medical Center. Ik word vlug geholpen en blijk een acute Achillespees-ontsteking te hebben, waarschijnlijk van met de auto te rijden ... de ironie! Een Voltaren-pilleke, een pijnstiller en ik ben weer helemaal opgelapt. Tijd voor Dubbo Zoo.
De zoo is een enorm terrein waar de dieren veel bewegingsruimte hebben, wat natuurlijk super is. Nadeel is dat je soms een verrekijker nodig hebt om ze te spotten. Je kan door de dierentuin wandelen, maar dan ben je wel eventjes onderweg. Vandaar dat je ook met de auto kan of, zoals de meeste bezoekers doen, een fiets kan huren. Er rijden ook golfkarretjes rond die je kan huren (wilden de kids natuurlijk), maar wij wilden niet zo lui zijn en gewoon fietsen. En dit bord staat aan de ingang van de zoo, kijk op de voorlaatste regel :-)
Het koude windje was er nog steeds, maar de zon scheen volop. Iedereen kreeg een mountainbike, allemaal met achteruit-trap-rem en zonder versnellingen. Filip was in de wolken (en even terug 12): onverharde wegen, ruimte en een cross-fiets: slippen dus en trots zijn op de sporen! Maar soms vergeet een mens dat je als papa of mama ALTIJD het goede voorbeeld moet geven, want zo'n dingen vinden kinderen natuurlijk geweldig en moeten ze nadoen... Gevolg: valpartijen, stuur in Rune's borstkas, tenen open, blauwe plekken en veel tranen en 'ik haat die fietsen!!!'. Maar voor de rest een hele mooie zoo!
Tijd om opnieuw boodschappen te doen en terug te keren naar ons stekje. Het hele keuken verhaal begon van voren af aan, nieuwe mensen op de camping, nieuwe, te vergeten contacten aan de BBQ. Om 21u lagen we terug in de tent. Deze keer lag ik heel wat comfortabeler, meer plaats, warmer en vooral geen pijn meer. Ik zag het volledig zitten. Senne snotterde wat en vertoonde tekenen van komende ziekte. En inderdaad, deze keer werd mijn slaap enkele keren onderbroken door een jongetje van 5 met een verstopte neus, moeite met ademen en tegen de morgen, koorts. Maar ik had toch een aantal uren slaap gekregen, een aanzienlijke vooruitgang. Zoonlief werd 's morgens opgelapt met anti-koorts middeltjes en ontbijt en na een uur was de ziekte weer voorbij. Misschien toch iets te tochtig in de tent?
We trokken terug naar de zoo. Het ticket was geldig voor twee dagen en we hadden de vorige dag wat 'voedingen' gemist. Deze keer reden we rond in de auto. We kregen nog wat uitleg over het nijlpaard en de otters. Het was heet, de wind was weg en de zon brandde. Tegen de middag was het zoo-verhaal voorbij. Maar we wilden niet heel de mooie namiddag in de auto doorbrengen en bezochten daarom The Old Dubbo Gaol nog. In het hartje van Dubbo ligt een oude gevangenis, die werd gebruikt tot 1966. Het was een kleine gevangenis, maar het is nog altijd indrukwekkend, omdat het allemaal nog niet zo lang geleden is. Er hangen foto's en dossiers van enkele gevangenen, je krijgt een goed idee van hoe de mensen leefden en hoe het eraan toe ging. En de galg, waar 8 terdoodveroordeelden werden opgehangen, staat er nog steeds. Ook onze kinderen waren diep onder de indruk. Een bezoek en de centen waard, voorwaar.
Tijd om naar huis te keren. Hierna nog wat foto's van het landschap tussen de Blue Mountains en Dubbo, de Western Plains: veel koeien en schapen, enorme ranches, heuvels met kleine toefkes boom en struik, hier en daar een wijngaard, veel gras en voor de rest niets. Helemaal geen Australië-landschap, zoals het wordt getoond in Europa. Om 21u waren we weer veilig thuis, zonder incidenten, en geen kangoeroes-met-zelfmoordneigingen op de weg.
Een geslaagd weekend. En al bij al een geslaagd experiment. De kinderen (en wij ook) vinden kamperen heel leuk. Zij hebben goed geslapen en geen kou gehad. Vooral Senne is een camping-kind: na 3 minuten is hij al verdwenen, op zoek naar andere kinderen om mee te spelen/sjotten. De meisjes ook wel, maar die hebben meer tijd nodig.
We hebben geleerd, ontdekt en ondervonden. Tijd om te investeren in een grotere tent. En goeie slaapmatjes. We weten nu hoe we nog praktischer moeten laden, inpakken en stapelen. We zien het volledig zitten!
Hoera.
Het weer was nogal onvoorspelbaar, er hingen donkere wolken en er stond een strak windje. Maar misschien was het een beetje verder inlands wel beter? Om naar Dubbo te rijden, moet je de Blue Mountains door, een prachtig stuk natuur. Maar deze keer werd er niet gestopt voor sightseeing. Wel voor Senne, die wegens een tegen dan al wat legere maag en ondanks een anti-wagenziek-pilleke, toch ziek werd. Moeder de vrouw was wel voorzien van zakjes, zakdoekjes en water maar in het heetst van de strijd bleek de opening van de zak net niet te zijn waar hij moest zijn... gemist! Een half uurtje pauze dus, om alles zo goed mogelijk in de oorspronkelijke staat te herstellen, Senne te voorzien van nieuwe kleren en de meisjes te stoppen die -samen sterk- typische meisjes-uitlatingen en allerhande walging-handelingen te berde brachten. Oh drama!Eens de bergen door keerde de rust weer en was het tijd voor een flinke hap. Onze kinderen zijn (geconditioneerde) voorstanders van gezonde voeding (hoewel een McDo er ook altijd in kan) en als ze moeten kiezen, wordt het Subway! Ondanks maagproblemen werkte Senne gezwind een footlong sandwich naar binnen (ongeveer 30 cm sandwich met beleg en groenten)!
We waren in Lithgow. Een 'platte stad', niets te beleven, een beetje donker en grauw, het deed ons wat denken aan Charleroi. Mijn theorie, die overigens verder nergens op slaat: lange geleden raakten de armere mensen wel tot hier, maar raakten de bergen niet over tot in Sydney. Dus al het gespuis is hier blijven hangen... Maar dat zal ook gelegen hebben aan het feit dat we overal mensen met enorme en vooral veel piercings zagen. (Wat natuuuurlijk niet betekent dat dat allemaal gespuis is, ik heb NIETS tegen piercings!... Misschien gewoon een plaatselijke gewoonte?)Terug op weg. De rit verliep nogal vlot, de drie kids hadden elk een MP3-speler op hun oren. (Ik weet het, het is niet echt bevorderlijk voor de interne communicatie, maar in tijden van stress, zoals met drie naast elkaar achteraan in de auto zitten, langer dan 1 uur, zijn alle middelen goed om het doel "ons moeder mag nog niet zot worden" veilig te stellen). Vandaar.
Toch bleek Dubbo verder te liggen dan voorzien. Dat is, niet verder, maar de tijd om hier 450 km te overbruggen is langer dan in ons deeltje van Europa. 2-Vaksbanen, enorme trucks die voor je rijden en je amper voorbij kan steken, regen, toeristen (arghhh), maar vooral de constante dreiging dat een kangoeroe met zelfmoordneigingen voor je wielen springt, maakt dat de gemiddelde (Belgische) snelheid op 90 km/uur ligt. Bijgevolg: 6,5 uur onderweg (stops inbegrepen). Langs de weg: enorm veel roadkill! Kangoeroes, maar ook possums, wombats en vogels. Gelukkig hebben wij geen slachtoffers gemaakt. Want een tent opzetten is niets, een tent opzetten die je niet kent, is ook niet erg, maar een tent die niet de jouwe is, in het DONKER opzetten, hmmm. Vandaar toch effe moeten 'doorgeven'. Maar voorzichtig doorgegeven!
We waren op tijd. Het was nog licht. We kregen een schoon stukske gras op de camping. Er heerste een strak Noordenwindje en de lucht was grijs. Na 10 minuutjes stond de tent recht, poepsimpel. Luchtmatras opblazen, matjes uitrollen, slaapzakken bovenhalen. Oeps, ene thuis vergeten. In al mijn georganiseer had ik mijn eigen slaapzak, die we al hadden, niet meegebracht. Daarenboven bleek de tent een (degelijke) uitgesproken zomertent te zijn, met wanden van muggengaas en een licht, iets te kort zeiltje erover. Gevolg: ENORME koude verluchting in de tent (het zou 's nachts 7 graden worden) (op de volgende foto kan je het goed zien!). De gedachte dat ik, als volleerd kou kieken, samen met Filip op de grond, onder 1 smalle, uitgevouwen slaapzak zou moeten slapen, leek mij allesbehalve een aantrekkelijk idee, sorry, schat! Maar goed, we moesten toch nog om boodschappen, er moest nog een BBQ-maal gekocht worden, dus we zouden wel zien. En zie, in de Coles in Dubbo kan je slaapzakken en slaapmatjes kopen :-) Gered.
Op de camping bleek een heuse keuken te zijn. Inclusief oven, koelkast, microgolfoven, kookfornuis, tafels en stoelen binnen en buiten, TV (!) en twee gas BBQ's. Voor 2 dollar kan je je vlees bakken, samen met buurman X uit caravan 1 en mijnheer Y van tentsite 106. Er heerst een opmerkelijk sfeertje. Iedereen komt aan met een bakje eten, groenten, eetgerei en heel veel kinderen. Er wordt vlees gebakken door de mannen, de rest wordt gedaan door de vrouwen, er worden moppen getapt en contacten gelegd, die een uur later alweer verwaterd zijn. Er wordt gegeten, gedeeld, afgewassen en opgeruimd door de vrouwen (en kinderen) en de mannen poetsen de vuren, die opmerkelijk proper weer worden achtergelaten. En rond 21u zit of ligt iedereen in zijn tent/caravan/camper, leest nog een boekje, zoekt iedereen een comfortabele lighouding en gaat het licht uit.
Onze tent was, naast heel luchtig, ook net iets te klein voor 5 personen. De kinderen en Filip lagen naast elkaar, ik lag aan hun voeten (tiens???). Het schoon stukske gras helde lichtjes naar beneden. Mijn slaapzak was iets kleiner dan de andere exemplaren. Het 'luchtgat' in de tent bevond zich op 5 cm van mijn oren. En om mysterieuze redenen had ik een nog-nooit-eerder-gevoelde-pijn in mijn rechtervoet. (Niet de verzwikte, dat is de linker!). Negeren. Maar naarmate de tijd verstreek werd de pijn heviger, de kou kouder, het lawaai erger en de grond harder. Het lawaai? Inderdaad, de camping bleek naast een highway te liggen en ik kan getuigen dat het verkeer in Dubbo 's nachts niet stopt! Daarnaast ligt ook de spoorweg naast de camping en goederentreinen rijden dus ook 's nachts door Dubbo... Ik schat dat ik al bij al een uur heb geslapen. Eindelijk, schemer en... vogels! Nee, geen vogels, krijsers, lawaaimakers! Ik hou meestal van vogels, maar die morgen ...Het is eindelijk licht. Iedereen slaapt nog rustig maar ik moet weg. Ik huppel uit de tent. Ik kan niet meer staan op mijn rechtervoet. Zelfs mijn been bewegen doet pijn. Nooit meegemaakt. Ik kruip in de auto. Achter glas is het warmer en de zon schijnt al volop. Ik probeer nog wat te slapen. Maar om 7 uur is Senne daar. Die begint wat in het rond te sjotten, gaat flink alleen plassen in de 'sanitairen blok' en komt me dan wat gezelschap houden. Om 8 uur is iedereen wakker. Ik kijk toe vanuit de auto hoe iedereen ontbijt neemt aan ons camping-tafeltje. Zelf kan ik niet meer bewegen van de pijn.
Uiteindelijk is onze eerste stop, een uurtje later, de 24 uur Medical Center. Ik word vlug geholpen en blijk een acute Achillespees-ontsteking te hebben, waarschijnlijk van met de auto te rijden ... de ironie! Een Voltaren-pilleke, een pijnstiller en ik ben weer helemaal opgelapt. Tijd voor Dubbo Zoo.
De zoo is een enorm terrein waar de dieren veel bewegingsruimte hebben, wat natuurlijk super is. Nadeel is dat je soms een verrekijker nodig hebt om ze te spotten. Je kan door de dierentuin wandelen, maar dan ben je wel eventjes onderweg. Vandaar dat je ook met de auto kan of, zoals de meeste bezoekers doen, een fiets kan huren. Er rijden ook golfkarretjes rond die je kan huren (wilden de kids natuurlijk), maar wij wilden niet zo lui zijn en gewoon fietsen. En dit bord staat aan de ingang van de zoo, kijk op de voorlaatste regel :-)
Het koude windje was er nog steeds, maar de zon scheen volop. Iedereen kreeg een mountainbike, allemaal met achteruit-trap-rem en zonder versnellingen. Filip was in de wolken (en even terug 12): onverharde wegen, ruimte en een cross-fiets: slippen dus en trots zijn op de sporen! Maar soms vergeet een mens dat je als papa of mama ALTIJD het goede voorbeeld moet geven, want zo'n dingen vinden kinderen natuurlijk geweldig en moeten ze nadoen... Gevolg: valpartijen, stuur in Rune's borstkas, tenen open, blauwe plekken en veel tranen en 'ik haat die fietsen!!!'. Maar voor de rest een hele mooie zoo!
Tijd om opnieuw boodschappen te doen en terug te keren naar ons stekje. Het hele keuken verhaal begon van voren af aan, nieuwe mensen op de camping, nieuwe, te vergeten contacten aan de BBQ. Om 21u lagen we terug in de tent. Deze keer lag ik heel wat comfortabeler, meer plaats, warmer en vooral geen pijn meer. Ik zag het volledig zitten. Senne snotterde wat en vertoonde tekenen van komende ziekte. En inderdaad, deze keer werd mijn slaap enkele keren onderbroken door een jongetje van 5 met een verstopte neus, moeite met ademen en tegen de morgen, koorts. Maar ik had toch een aantal uren slaap gekregen, een aanzienlijke vooruitgang. Zoonlief werd 's morgens opgelapt met anti-koorts middeltjes en ontbijt en na een uur was de ziekte weer voorbij. Misschien toch iets te tochtig in de tent?
We trokken terug naar de zoo. Het ticket was geldig voor twee dagen en we hadden de vorige dag wat 'voedingen' gemist. Deze keer reden we rond in de auto. We kregen nog wat uitleg over het nijlpaard en de otters. Het was heet, de wind was weg en de zon brandde. Tegen de middag was het zoo-verhaal voorbij. Maar we wilden niet heel de mooie namiddag in de auto doorbrengen en bezochten daarom The Old Dubbo Gaol nog. In het hartje van Dubbo ligt een oude gevangenis, die werd gebruikt tot 1966. Het was een kleine gevangenis, maar het is nog altijd indrukwekkend, omdat het allemaal nog niet zo lang geleden is. Er hangen foto's en dossiers van enkele gevangenen, je krijgt een goed idee van hoe de mensen leefden en hoe het eraan toe ging. En de galg, waar 8 terdoodveroordeelden werden opgehangen, staat er nog steeds. Ook onze kinderen waren diep onder de indruk. Een bezoek en de centen waard, voorwaar.
Tijd om naar huis te keren. Hierna nog wat foto's van het landschap tussen de Blue Mountains en Dubbo, de Western Plains: veel koeien en schapen, enorme ranches, heuvels met kleine toefkes boom en struik, hier en daar een wijngaard, veel gras en voor de rest niets. Helemaal geen Australië-landschap, zoals het wordt getoond in Europa. Om 21u waren we weer veilig thuis, zonder incidenten, en geen kangoeroes-met-zelfmoordneigingen op de weg.
Een geslaagd weekend. En al bij al een geslaagd experiment. De kinderen (en wij ook) vinden kamperen heel leuk. Zij hebben goed geslapen en geen kou gehad. Vooral Senne is een camping-kind: na 3 minuten is hij al verdwenen, op zoek naar andere kinderen om mee te spelen/sjotten. De meisjes ook wel, maar die hebben meer tijd nodig.We hebben geleerd, ontdekt en ondervonden. Tijd om te investeren in een grotere tent. En goeie slaapmatjes. We weten nu hoe we nog praktischer moeten laden, inpakken en stapelen. We zien het volledig zitten!
Hoera.
Abonneren op:
Posts (Atom)
