maandag 24 november 2008
zaterdag 22 november 2008
Mor seg!!!
Nu is het hier zo lang zo goed en lekker warm weer geweest; ik maar stoefen over de heerlijke winter en mooie lente. En nu moet het zomer worden binnen twee weken en is het hier verdikke koud, 14 graden maar op dit moment! Het regent, het waait, allez, een herfstdag in België zou er niets bij vergeleken zijn. Onze BBQ bij vrienden is om die reden ook afgeschaft: ze hadden 5 koppels en een hele nest kinderen uitgenodigd, om gezellig samen een avondje buiten te genieten...
1 Voordeel: vanavond zal ik lekker onder mijn dikke donske kunnen kruipen...
1 Voordeel: vanavond zal ik lekker onder mijn dikke donske kunnen kruipen...
vrijdag 21 november 2008
Dag 5. Terug naar Alice Springs- Hop naar Darwin
Het was inpakken geblazen: vandaag moesten we de 450 km naar Alice Springs gedaan krijgen voor 16u (dan moest de jeep terug binnen) en om 18 hadden we een vliegtuig te halen.
We vertrokken mooi op tijd - om 9u was alles klaar en waren we al op weg. Dit keer namen we de grote weg: een echte highway...
De weg bleek nog altijd verlaten, buiten de bussen en de road trains. Die zie je in de outback geregeld rijden: een enorme vrachtwagen met soms 5 aanhangwagens, onvoorstelbaar!
Tegen de middag wilden we weer een mooi picknick plekje vinden, maar zo op de grote weg, daar zijn we niet zo voor... Op een bepaald moment reden we voorbij een wegwijzer naar Rainbow Valley, maar we hadden absoluut geen idee wat we moesten verwachten: een dorpje, een Aboriginal gemeenschap? We hadden ook geen idee van hoe ver het zou zijn. De wegwijzer zei: 4x4 recommended en dan zijn we zeker niet te houden! Na 20 km rode gravelbaan kwamen we aan in een klein natuurreservaat. Rainbow Valley blijkt een mooi stuk natuur te zijn. In het natte seizoen is er een enorme plas water, een thuis voor prachtige vogels en andere exotische dieren. In het droge seizoen, waar wij nog net in waren, is het een grote droge vlakte, met op de achtergrond Mushroom Rock. In Australië worden die plekjes zo mooi verzorgd! Er stonden borden met uitleg, er waren bio-Wc's, een mooie wandeling en natuurlijk: BBQ's en tafeltjes... picknickplaats gevonden en tegelijk genoten van een mooi stukje Australië. Jammer genoeg geen tijd voor de wandeling. Later, als we nog eens terugkomen...
We waren mooi op tijd in Alice Springs. De auto leegmaken, de hele map met CD's en DVD's vergeten onder de achterzetel, een taxi nemen naar de luchthaven en daar zaten we - na een hapje in de Qantas Business Club natuurlijk- op het vliegtuig naar Darwin.
Om 20u waren we in het hotel voor een nacht in een zacht bed en een grote wasbeurt. Al onze kleren zagen immers donkerrood. Maar met die wasmachines van hier (was van 16 min. op 20 graden) krijg je dat natuurlijk niet proper. Het was de idee dat telde, we zouden toch terug vuil worden...
We vertrokken mooi op tijd - om 9u was alles klaar en waren we al op weg. Dit keer namen we de grote weg: een echte highway...
De weg bleek nog altijd verlaten, buiten de bussen en de road trains. Die zie je in de outback geregeld rijden: een enorme vrachtwagen met soms 5 aanhangwagens, onvoorstelbaar!
Tegen de middag wilden we weer een mooi picknick plekje vinden, maar zo op de grote weg, daar zijn we niet zo voor... Op een bepaald moment reden we voorbij een wegwijzer naar Rainbow Valley, maar we hadden absoluut geen idee wat we moesten verwachten: een dorpje, een Aboriginal gemeenschap? We hadden ook geen idee van hoe ver het zou zijn. De wegwijzer zei: 4x4 recommended en dan zijn we zeker niet te houden! Na 20 km rode gravelbaan kwamen we aan in een klein natuurreservaat. Rainbow Valley blijkt een mooi stuk natuur te zijn. In het natte seizoen is er een enorme plas water, een thuis voor prachtige vogels en andere exotische dieren. In het droge seizoen, waar wij nog net in waren, is het een grote droge vlakte, met op de achtergrond Mushroom Rock. In Australië worden die plekjes zo mooi verzorgd! Er stonden borden met uitleg, er waren bio-Wc's, een mooie wandeling en natuurlijk: BBQ's en tafeltjes... picknickplaats gevonden en tegelijk genoten van een mooi stukje Australië. Jammer genoeg geen tijd voor de wandeling. Later, als we nog eens terugkomen...
We waren mooi op tijd in Alice Springs. De auto leegmaken, de hele map met CD's en DVD's vergeten onder de achterzetel, een taxi nemen naar de luchthaven en daar zaten we - na een hapje in de Qantas Business Club natuurlijk- op het vliegtuig naar Darwin.
Om 20u waren we in het hotel voor een nacht in een zacht bed en een grote wasbeurt. Al onze kleren zagen immers donkerrood. Maar met die wasmachines van hier (was van 16 min. op 20 graden) krijg je dat natuurlijk niet proper. Het was de idee dat telde, we zouden toch terug vuil worden...
donderdag 20 november 2008
Dag 4. Uluru en Kata Tjuta
Opstaan om half 5!
Om toch maar op tijd te zijn. Want dit is iets wat we naar het schijnt niet mogen missen: zonsopgang bij Uluru. We hadden gisteren al gecheckt waar we moesten zijn, want enkel op bepaalde plaatsen mag je foto's maken van dit unieke stuk natuur.
De parking stond al vol toeristen, die waren allemaal nog vroeger opgestaan. Grote bussen, kleine bussen en busjes. En wij. De kinderen hadden het koud en waren niet echt geïnteresseerd. Alleen Senne zag wel meteen een aantal mensen terug waar hij mee had gekletst op onze tocht in Kings Canyon. Nederlanders, die van ons een foto hadden gemaakt en zoals zovelen, ook verder waren gereisd naar Uluru. Senne moeten we tegenwoordig goed in het oog houden, die jongen is zo sociaal dat het een fluitje van een cent is om hem mee te krijgen. Tegen iedereen die wil luisteren, begint hij te praten. Tot groot jolijt van de meeste mensen :-) Maar soms moeten we hem echt intomen...
Terug naar de monoliet. Stilaan komt de zon op en de kleuren beginnen te veranderen van donker bruin naar uiteindelijk fel rood. Het is indrukwekkend, maar toch had ik er nog net iets meer van verwacht. Misschien ook omdat je daar zo staat op te kijken gedurende een uur. Ik denk dat je telkens tien minuten niet mag kijken en dan zie je het verschil iets beter...
Kijk zelf maar...
Intussen was het volop dag en de meeste toeristen waren al terug vertrokken, voor het volgende item op hun reisplan. Wij wilden eerst nog een ontbijtje en we vonden een plekje aan de kant, met uitzicht op de mooie rots.
Er zijn voor- en tegenstanders van het klimmen op Uluru. De Anangu, de traditionele landeigenaars vragen om niet te klimmen, uit respect voor de heilige waarden die zij toeschrijven aan de plek. Maar het is niet verboden. Ik ben persoonlijk voor respect, dus ik zou sowieso niet geklommen hebben. Filip twijfelde, maar zou het ook niet hebben gedaan. Maar het probleem was snel opgelost: boven 36 graden is de klim gesloten: uitdroging, een val van de rots en hartaanvallen zijn hier wel eerder voorgevallen en zulke klim doen bij zo'n temperaturen is vragen om moeilijkheden.
Om half negen begonnen we aan onze wandeling: een mooie tocht van 10 km rond Uluru. Eigenlijk waren we een uur te laat vertrokken. Hoewel we overladen waren met water, fruit en helemaal glommen van de zonnecrème, werd het langzaam aan heel erg heet en op het eind waren we helemaal verhit. Het was dan ook al ruim half twaalf als we terug bij de auto kwamen. Daar heeft Filip vermoedelijk zijn mooie stapschoenen laten staan. Dat ontdekten we zo'n 10 dagen later :-(.
Op onze wandeling, die overigens verder rustig verliep, zagen we een Thorny Devil, een soort hagedis, enkele toeristen, wat Aboriginal kunst en voor de rest veel rode aarde. De rost zelf is heel speciaal: hij is precies opgestapeld in laagjes en de verschillende kleuren zijn prachtig. Het enige dat me wat stoorde is dat er sommige plaatsen zijn waar je niet mag fotograferen - en er staan zelfs geldstraffen op - en dat werkt bij mij als een rode lap op een stier, sorry. Ik wil graag respect tonen voor oude culturen en waarden, maar een foto nemen moet toch kunnen... Ik heb er dan ook ettelijk genomen, de meesten op plaatsen waar het wel mocht :-) En op de weg terug hadden we opeens weer drie slapende kinderen in de auto...
Tegen de middag sprongen we in de jeep, om dan naar de camping te rijden voor een lunch en een frisse duik in het zwembad. Jammer genoeg hadden de toeristen in de volle bussen hetzelfde idee...
Tegen een uur of 4 reden we dan naar Kata Tjuta, ofte de Olga's, voor nog een korte wandeling aldaar. De lange wandeling, door de Valley of the Winds, was ook gesloten wegens de hitte, maar nu hebben we ook een goede reden om nog eens terug te keren. Kata Tjuta is ook een verzameling van monolieten en het leuke ervan is hun bolle vormen bovenaan. Van ver lijkt het op een hoopje kussens of zo, heel gek. Weer een prachtige plek op deze aarde!
's Avonds reden we weer naar Uluru voor de zonsondergang, ook een hoogtepunt. Ik vond nog ergens een mooi plekje voor wat foto's en ik heb me weer behoorlijk laten gaan, leve digitale fotografie!
Tijdens de dag hadden we al een mooi BBQ-plekje gespot voor 's avonds. In het Nationaal Park. Maar dat sluit om 20u, dan moet iedereen eruit. We wilden eens zien hoe lang het ging duren voor een ranger ons vond... uiteindelijk gebruikten we alleen een klein gaslampje en maakten we geen of weinig lawaai. Het werkte, we konden rustig van ons eten genieten, met op de achtergrond een pikzwarte enorme monoliet, het heeft wel iets...
En om kwart voor negen, net toen we aan het opruimen waren, stopte een ranger. Hij was gelukkig vriendelijk en vond ons er nogal betrouwbaar uitzien, dus echt boos was hij niet...
Om toch maar op tijd te zijn. Want dit is iets wat we naar het schijnt niet mogen missen: zonsopgang bij Uluru. We hadden gisteren al gecheckt waar we moesten zijn, want enkel op bepaalde plaatsen mag je foto's maken van dit unieke stuk natuur.
De parking stond al vol toeristen, die waren allemaal nog vroeger opgestaan. Grote bussen, kleine bussen en busjes. En wij. De kinderen hadden het koud en waren niet echt geïnteresseerd. Alleen Senne zag wel meteen een aantal mensen terug waar hij mee had gekletst op onze tocht in Kings Canyon. Nederlanders, die van ons een foto hadden gemaakt en zoals zovelen, ook verder waren gereisd naar Uluru. Senne moeten we tegenwoordig goed in het oog houden, die jongen is zo sociaal dat het een fluitje van een cent is om hem mee te krijgen. Tegen iedereen die wil luisteren, begint hij te praten. Tot groot jolijt van de meeste mensen :-) Maar soms moeten we hem echt intomen...
Terug naar de monoliet. Stilaan komt de zon op en de kleuren beginnen te veranderen van donker bruin naar uiteindelijk fel rood. Het is indrukwekkend, maar toch had ik er nog net iets meer van verwacht. Misschien ook omdat je daar zo staat op te kijken gedurende een uur. Ik denk dat je telkens tien minuten niet mag kijken en dan zie je het verschil iets beter...
Kijk zelf maar...
Intussen was het volop dag en de meeste toeristen waren al terug vertrokken, voor het volgende item op hun reisplan. Wij wilden eerst nog een ontbijtje en we vonden een plekje aan de kant, met uitzicht op de mooie rots.
Er zijn voor- en tegenstanders van het klimmen op Uluru. De Anangu, de traditionele landeigenaars vragen om niet te klimmen, uit respect voor de heilige waarden die zij toeschrijven aan de plek. Maar het is niet verboden. Ik ben persoonlijk voor respect, dus ik zou sowieso niet geklommen hebben. Filip twijfelde, maar zou het ook niet hebben gedaan. Maar het probleem was snel opgelost: boven 36 graden is de klim gesloten: uitdroging, een val van de rots en hartaanvallen zijn hier wel eerder voorgevallen en zulke klim doen bij zo'n temperaturen is vragen om moeilijkheden.
Om half negen begonnen we aan onze wandeling: een mooie tocht van 10 km rond Uluru. Eigenlijk waren we een uur te laat vertrokken. Hoewel we overladen waren met water, fruit en helemaal glommen van de zonnecrème, werd het langzaam aan heel erg heet en op het eind waren we helemaal verhit. Het was dan ook al ruim half twaalf als we terug bij de auto kwamen. Daar heeft Filip vermoedelijk zijn mooie stapschoenen laten staan. Dat ontdekten we zo'n 10 dagen later :-(.
Op onze wandeling, die overigens verder rustig verliep, zagen we een Thorny Devil, een soort hagedis, enkele toeristen, wat Aboriginal kunst en voor de rest veel rode aarde. De rost zelf is heel speciaal: hij is precies opgestapeld in laagjes en de verschillende kleuren zijn prachtig. Het enige dat me wat stoorde is dat er sommige plaatsen zijn waar je niet mag fotograferen - en er staan zelfs geldstraffen op - en dat werkt bij mij als een rode lap op een stier, sorry. Ik wil graag respect tonen voor oude culturen en waarden, maar een foto nemen moet toch kunnen... Ik heb er dan ook ettelijk genomen, de meesten op plaatsen waar het wel mocht :-) En op de weg terug hadden we opeens weer drie slapende kinderen in de auto...
Tegen de middag sprongen we in de jeep, om dan naar de camping te rijden voor een lunch en een frisse duik in het zwembad. Jammer genoeg hadden de toeristen in de volle bussen hetzelfde idee...
Tegen een uur of 4 reden we dan naar Kata Tjuta, ofte de Olga's, voor nog een korte wandeling aldaar. De lange wandeling, door de Valley of the Winds, was ook gesloten wegens de hitte, maar nu hebben we ook een goede reden om nog eens terug te keren. Kata Tjuta is ook een verzameling van monolieten en het leuke ervan is hun bolle vormen bovenaan. Van ver lijkt het op een hoopje kussens of zo, heel gek. Weer een prachtige plek op deze aarde!
's Avonds reden we weer naar Uluru voor de zonsondergang, ook een hoogtepunt. Ik vond nog ergens een mooi plekje voor wat foto's en ik heb me weer behoorlijk laten gaan, leve digitale fotografie!
Tijdens de dag hadden we al een mooi BBQ-plekje gespot voor 's avonds. In het Nationaal Park. Maar dat sluit om 20u, dan moet iedereen eruit. We wilden eens zien hoe lang het ging duren voor een ranger ons vond... uiteindelijk gebruikten we alleen een klein gaslampje en maakten we geen of weinig lawaai. Het werkte, we konden rustig van ons eten genieten, met op de achtergrond een pikzwarte enorme monoliet, het heeft wel iets...
En om kwart voor negen, net toen we aan het opruimen waren, stopte een ranger. Hij was gelukkig vriendelijk en vond ons er nogal betrouwbaar uitzien, dus echt boos was hij niet...
woensdag 19 november 2008
Terug van de dokter
Blijkbaar heeft een mens 4 paar sinussen. Die van mij zijn allemaal ontstoken. Dat heeft een CT scan gisteren uitgewezen. En ik voel het ook.
Na bijna 2 maanden klachten mag ik dus spreken van een chronische sinusitis. Hoera.
Nu kan ik na mijn 10 dagen antibiotica van een maand geleden nog eens verder met een hele maand twee soorten antibiotica, neusspoelingen, gorgelen, een neusspary en eucalyptus-damp-inademingen. Een hele boterham en hopelijk helpt het, anders moet ik onder het mes en die idee zegt me niet zoveel...
Misschien ga ik toch nog even langs een homeopaat, voor ik de kuur begin...
Na bijna 2 maanden klachten mag ik dus spreken van een chronische sinusitis. Hoera.
Nu kan ik na mijn 10 dagen antibiotica van een maand geleden nog eens verder met een hele maand twee soorten antibiotica, neusspoelingen, gorgelen, een neusspary en eucalyptus-damp-inademingen. Een hele boterham en hopelijk helpt het, anders moet ik onder het mes en die idee zegt me niet zoveel...
Misschien ga ik toch nog even langs een homeopaat, voor ik de kuur begin...
Dag 3. Kings Canyon
Om optimaal van dit land te genieten in deze tijd van het jaar, moet je vroeg opstaan!
De bedoeling is om te wandelen, om iets te zien, om buiten te zijn. Bij 40 graden een tocht van 4u ondernemen met 3 kinderen, is echt niet aan te raden. Dus stonden wij gewoon op met of voor de zon. En we zijn erin geslaagd om om 7u aan het begin van de wandeling te zijn voor de Kings Canyon Rim Walk, boven op de rand dus.
Het eerste deel was recht naar boven, daarna werd het wat rustiger en platter. Kings Canyon bleek een mooi stukje natuur te zijn. Ik had het me allemaal wat groter voorgesteld, maar ik denk dat we wat verwend zijn geweest door de canyons in de Blue Mountains, die veel uitgestrekter zijn.
Maar de omgeving is natuurlijk anders: het is desolaat, rotsig en hier en daar staat er een verlaten palm, die nog een overblijfsel blijkt te zijn van de tijd waarin de streek vochtig en heet was en een tropisch klimaat had.
Deze plek is duidelijk een toeristische trekpleister: hele bussen toeristen stromen 's morgens toe. Veel Nederlanders en vooral veel Duitse toeristen. Met een vliegennetje op hun hoed. Voor de vliegen uiteraard. Want die zijn inderdaad hevig aanwezig. Luna werd er gek van en soms is het echt vervelend. Als ze in je oren kruipen, of in je ogen of neus. Maar we hebben het gedaan zonder netjes. Gewoon blijven slaan!
Op de wegen zie je af en toe een wagen en inderdaad ook heel veel bussen. Georganiseerde reizen, in groepjes van 12 of 56. Ik denk dat het niets voor mij is. In principe heb ik iets tegen toeristen, ze hebben een zekere air over zich, waar ik niet goed tegen kan. Daar kregen we later op onze tocht nog andere sterke staaltjes van te zien. Maar tegelijk is er het besef dat je zelf toerist bent en je onbewust meedoet. Zo hadden wij ook graag af en toe een gids gevolgd op een wandeling, want Filip en ik zijn erg geïnteresseerd in de verhaaltjes achter hetgeen je ziet. Maar onze kinderen blijken nog iets te jong om graag te blijven luisteren. Kinderen bleken op onze tocht overigens een vreemd fenomeen en de gidsen vertelden vooral op volwassene-niveau. Dan is het moeilijk om het leuk te vinden, natuurlijk. Maar goed, tijdens het voorbij stappen van een van de groepjes konden we hier en daar toch iets meepikken.
Hier geldt nog meer dan anders: de foto's spreken voor zich.
In de namiddag pakten we alles in en vatten de tocht aan richting Uluru, het hoogtepunt van dit deel van de reis. Rijden, rijden en opeens in de verte: Mount Connor, groter dan Uluru, veel minder bekend en veel platter. En dikwijls, op weg naar, verward met de bekendste steen in Australië. Eigenlijk heb ik geen idee waarom dit geen trekpleister is zoals Uluru.
En dan, eindelijk zagen we in de verte Uluru, ofte Ayers Rock.
We kwamen aan, begaven ons naar de enige kampeerplaats in de buurt, zetten onze tent op en haastten ons naar een sunset-uitzichtpunt een beetje verder. We konden een prachtige schouwspel meemaken: zonsondergang boven de Olga's (liggen iets verder dan uluru in hetzelfde Nationaal Park). De Duitse miekes die het hele gebeuren van commentaar voorzagen, waren er iets te veel aan, maar het was toch zoooo schooon!
We aten 's avonds in een van de BBQ-plaatsjes op de camping en kropen vroeg in bed. Morgenvroeg moesten we weer vroeg op voor de zonsopgang: de wekker stond op half vijf!
De bedoeling is om te wandelen, om iets te zien, om buiten te zijn. Bij 40 graden een tocht van 4u ondernemen met 3 kinderen, is echt niet aan te raden. Dus stonden wij gewoon op met of voor de zon. En we zijn erin geslaagd om om 7u aan het begin van de wandeling te zijn voor de Kings Canyon Rim Walk, boven op de rand dus.
Het eerste deel was recht naar boven, daarna werd het wat rustiger en platter. Kings Canyon bleek een mooi stukje natuur te zijn. Ik had het me allemaal wat groter voorgesteld, maar ik denk dat we wat verwend zijn geweest door de canyons in de Blue Mountains, die veel uitgestrekter zijn.
Maar de omgeving is natuurlijk anders: het is desolaat, rotsig en hier en daar staat er een verlaten palm, die nog een overblijfsel blijkt te zijn van de tijd waarin de streek vochtig en heet was en een tropisch klimaat had.
Deze plek is duidelijk een toeristische trekpleister: hele bussen toeristen stromen 's morgens toe. Veel Nederlanders en vooral veel Duitse toeristen. Met een vliegennetje op hun hoed. Voor de vliegen uiteraard. Want die zijn inderdaad hevig aanwezig. Luna werd er gek van en soms is het echt vervelend. Als ze in je oren kruipen, of in je ogen of neus. Maar we hebben het gedaan zonder netjes. Gewoon blijven slaan!
Op de wegen zie je af en toe een wagen en inderdaad ook heel veel bussen. Georganiseerde reizen, in groepjes van 12 of 56. Ik denk dat het niets voor mij is. In principe heb ik iets tegen toeristen, ze hebben een zekere air over zich, waar ik niet goed tegen kan. Daar kregen we later op onze tocht nog andere sterke staaltjes van te zien. Maar tegelijk is er het besef dat je zelf toerist bent en je onbewust meedoet. Zo hadden wij ook graag af en toe een gids gevolgd op een wandeling, want Filip en ik zijn erg geïnteresseerd in de verhaaltjes achter hetgeen je ziet. Maar onze kinderen blijken nog iets te jong om graag te blijven luisteren. Kinderen bleken op onze tocht overigens een vreemd fenomeen en de gidsen vertelden vooral op volwassene-niveau. Dan is het moeilijk om het leuk te vinden, natuurlijk. Maar goed, tijdens het voorbij stappen van een van de groepjes konden we hier en daar toch iets meepikken.
Hier geldt nog meer dan anders: de foto's spreken voor zich.
In de namiddag pakten we alles in en vatten de tocht aan richting Uluru, het hoogtepunt van dit deel van de reis. Rijden, rijden en opeens in de verte: Mount Connor, groter dan Uluru, veel minder bekend en veel platter. En dikwijls, op weg naar, verward met de bekendste steen in Australië. Eigenlijk heb ik geen idee waarom dit geen trekpleister is zoals Uluru.
En dan, eindelijk zagen we in de verte Uluru, ofte Ayers Rock.
We kwamen aan, begaven ons naar de enige kampeerplaats in de buurt, zetten onze tent op en haastten ons naar een sunset-uitzichtpunt een beetje verder. We konden een prachtige schouwspel meemaken: zonsondergang boven de Olga's (liggen iets verder dan uluru in hetzelfde Nationaal Park). De Duitse miekes die het hele gebeuren van commentaar voorzagen, waren er iets te veel aan, maar het was toch zoooo schooon!
We aten 's avonds in een van de BBQ-plaatsjes op de camping en kropen vroeg in bed. Morgenvroeg moesten we weer vroeg op voor de zonsopgang: de wekker stond op half vijf!
Dag 2. Rit naar Kings Canyon
We werden vroeg genoeg wakker, na een eerste nacht tent. Dat is altijd even wennen en zeker deze keer, vermits de tent niet echt voldeed aan de vereisten voor 5 personen. Ik sliep samen met de kinderen in het slaapgedeelte en Filip werd verbannen naar de voortent, die onderaan niet dicht was. Maar we zijn niet de personen om veel te denken aan allerlei lieve beestjes die 's nachts in de Australische Bush rondzwerven en misschien wel eens een bezoekje zouden komen brengen. En toen Filip mijn toegewezen plekje zag, tussen de drie wroeters, was hij maar al te blij met zijn stukje tent.
Ik had iedereen een laken gegeven om onder te slapen, dat zou wel moeten volstaan in de hitte, maar tegen de ochtend werd het toch wat frisser en 's morgens had iedereen het op een gegeven moment toch wat koud gehad. Wisten we ook alweer.
We namen een stoffig ontbijtje en begonnen daarna aan de 'herinpak' van de jeep. We zouden immers nu gaan 4x4'en en als je eten voortdurend rondhotst in de auto, zou dat weleens een ongewild effect kunnen hebben. Eigenlijk neemt dat inpakken veel tijd in beslag en dan nog zeker als je in de vlakke zon bezig bent, in 37 graden. Dit was weer een goede les in organisatie en planning. De kinderen zochten intussen verpozing in het zwembad.
Ik was er na een uur of twee ook behoorlijk klaar voor en ik heb nog niet dikwijls zo genoten van een zwembeurt.
Enkele foto's hieronder tonen de weg: verlaten, weinig of geen tegenliggers, fantastische uitzichten en af en toe een 'specialleke': een vreemde boom, een super picknick plekje, met uitzicht, een autowrak in the middle of nowhere en mysterieuze vruchten. En dat allemaal in donker rode aarde, het levert echt spectaculaire beelden op.
En dan is het eerste wat de kinderen vragen: mama, hoe is die auto hier gekomen en wie heeft die wanneer en waarom achtergelaten? Ik heb even mijn fantasie op hol laten slaan en heb een uitermate spannend verhaaltje uit mijn mouw getoverd. Jammer genoeg kwamen er daarna nog meer vragen en moest ik toegeven dat ik het allemaal toch niet wist...
De Kerstboom langs de weg is blijkbaar een verzamelplaats voor allerlei vindsels. Ik vond het wel iets hebben en het leverde nog mooie plaatjes op ook.
De vruchten leken op pompoenen en de kinderen vonden ze er lekker uitzien. Maar vermits wij in Australië zijn en door het feit dat er zoveel vruchten langs de kant lagen, besloten we om later aan een inlander wat meer info te vragen over de bollen. Dat bleek verstandig: het zijn heel erg giftige dingen en door de zaden verspreiden ze zich razendsnel. De plaatselijke bewoners zijn ze liever kwijt dan rijk, en de vuilnisbak was de beste plaats voor de dingen. Maar het was wel mooi om zien...
We vonden de jeep natuurlijk fantastisch. Dat ding rijdt vlotjes door mulle zand, kan bijna verticaal naar boven, is voorzien om door water te rijden (later) en kan ook heel snel. Het verbruik is uiteraard navenant en over de kost van de diesel willen we zelfs niet meer nadenken. Je hebt ook helemaal geen keuze als je wilt tanken, vermits de stations erg dun gezaaid zijn: er moet uitgerekend worden wat je verbruikt (reken ook nog een airco mee en een koelkast achteraan) en dan moet je tanken bij het eerstvolgende tankstation, anders kan je wel even langs de kant gaan staan. Die optie is niet aan te raden. Zo kwamen we op de weg een auto tegen met de motorkap open. Vriendelijk als we zijn, boden we een helpende hand. Het bleek een jonge Aboriginal te zijn, die naar eigen zeggen al een volledige dag en nacht aan de kant stond met een gebroken brandstofleiding en daardoor al zijn diesel was kwijt gespeeld. De auto was niet meer dan een wrak en hij had vreemd genoeg alles bij om diesel op te zuigen en van ons af te tappen. We hielpen hem op weg met een liter of tien en hoopten dat hij wel ergens zou kunnen geraken. Achteraf bekeken was het allemaal nogal vreemd, want de wegen waren wel desolaat, maar niet in die mate dat er nog niemand was gepasseerd de laatste 24 uur. En ik kon me moeilijk voorstellen dat in deze streken niemand zou stoppen, hoewel de jongeman het tegendeel beweerde... (Onnodig te zeggen dat er geen telefoon-zendmasten staan in deze streken). De kinderen waren behoorlijk onder de indruk van onze heroische daad en spreken nog over onze hulpvaardigheid. Maar toch moet ik er telkens bijdenken dat we misschien toch iets te onvoorzichtig zijn geweest? Je hoort toch ook zoveel verhalen over overvallen op verlaten wegen... gelukkig was het hier niet het geval en de man was ons ook heel erg dankbaar.
Op de wegen in the Northern Territory golden tot voor kort geen snelheidslimieten, nu mag je maximum 130. Wat je dus ook doet, er is toch geen kat op de weg. Wel loopt er af en toe een wild paard over de weg of kan je uiteraard kangoeroes of kamelen tegen komen. Op heel deze tocht was dat weer mijn grootste teleurstelling: bijna alleen ex-beesten hebben we gezien: een ex-kameel of twee, enkele dode paarden en heel veel wijlen-kangoeroes. 't Zal te warm geweest zijn... Enkel een paard in de verte dat overstak en wat uitgemergelde koeien. Ik kon mij alleen maar afvragen waar die beesten ocharme hun water haalden, het was daar zo droog en zo verlaten... En toen moesten we toch wel even een stof-opwaaiende-jeep-scene opzetten en fotograferen, altijd leuk. Voor de goede ziener onder u: het blauwe zeil is welgeteld 10 km op dezelfde plaats gebleven: het gewapper en geflapper bleek nogal vervelend en we hadden op een bepaald moment zoveel lucht geschept dat we konden opstijgen. Daarom hebben we de valiezen voor de rest van de tijd maar gewoon blootgesteld aan het stof en de elementen. Blauw zeil voor niets meegesleurd, les 1 geleerd :-)
Met al onze stops op de weg, gaat het natuurlijk allemaal niet zo goed vooruit en we waren dan ook pas tegen de laten namiddag in Kings Canyon. Al de bezienswaardigheden in deze streek liggen in beschermd gebied: het land hoort toe aan Aboriginal gemeenschappen en om alles mooi te vrijwaren van toeristische gevolgen, heeft de overheid overal Nationale Parken gemaakt. We kunnen dat uiteraard alleen maar toejuichen, maar onze droom om eens 'wild' te kamperen, konden we daardoor wel opbergen. Dichtbij Kings Canyon is er maar een resort waar je kan overnachten, dus moesten we onze tent daar opslaan. We kozen om nadien nog een kleine wandeling te doen, op de bodem van de Canyon, om de dag mooi af te sluiten. Het bleek een geplaveid pad te zijn, toegankelijk voor de minder fitte toerist, een uurtje op en af. Net goed als afsluiter. Gelukkig hadden we nog elk onze drinkbus bij, want de hitte was ongenadig. De regel is in deze streken 2 liter water per persoon per uur, maar dat is er een beetje over. Een beetje. Overal staan gelukkig kraantjes waar je kan bijvullen en dat is geen overbodige luxe.
En toen werd het stilaan tijd voor een hapje. We zijn intussen experts geworden in het zoeken van idyllische BBQ-plekjes en die avond vonden we er weer eentje. Dat is dan ook het voordeel van die jeep: je hebt altijd alles bij om eender waar te stoppen en te eten. En dan vind je zo'n plekje: parkeerplaats, een tafel, een BBQ die werkt en proper is, klaar voor gebruik. Fantastisch toch. De zonsondergang was eentje voor in de boekjes en het eten smaakte voortreffelijk. De kinderen waren niet echt op hun gemak, vermits de dingo's langs alle kanten stonden te wachten om de restjes te veroveren. Je hoort ze huilen in de buurt en de struiken ritselen voortdurend. Op de koop toe is het daar aardedonker: in de verste verte geen stad in de buurt en geen straatverlichting. Stilte, een onmetelijke sterrenhemel om van te genieten, een glaasje wijn en je geliefden in de buurt, wat wil een mens nog meer?
Ik had iedereen een laken gegeven om onder te slapen, dat zou wel moeten volstaan in de hitte, maar tegen de ochtend werd het toch wat frisser en 's morgens had iedereen het op een gegeven moment toch wat koud gehad. Wisten we ook alweer.
We namen een stoffig ontbijtje en begonnen daarna aan de 'herinpak' van de jeep. We zouden immers nu gaan 4x4'en en als je eten voortdurend rondhotst in de auto, zou dat weleens een ongewild effect kunnen hebben. Eigenlijk neemt dat inpakken veel tijd in beslag en dan nog zeker als je in de vlakke zon bezig bent, in 37 graden. Dit was weer een goede les in organisatie en planning. De kinderen zochten intussen verpozing in het zwembad.
Ik was er na een uur of twee ook behoorlijk klaar voor en ik heb nog niet dikwijls zo genoten van een zwembeurt.
Enkele foto's hieronder tonen de weg: verlaten, weinig of geen tegenliggers, fantastische uitzichten en af en toe een 'specialleke': een vreemde boom, een super picknick plekje, met uitzicht, een autowrak in the middle of nowhere en mysterieuze vruchten. En dat allemaal in donker rode aarde, het levert echt spectaculaire beelden op.
En dan is het eerste wat de kinderen vragen: mama, hoe is die auto hier gekomen en wie heeft die wanneer en waarom achtergelaten? Ik heb even mijn fantasie op hol laten slaan en heb een uitermate spannend verhaaltje uit mijn mouw getoverd. Jammer genoeg kwamen er daarna nog meer vragen en moest ik toegeven dat ik het allemaal toch niet wist...
De Kerstboom langs de weg is blijkbaar een verzamelplaats voor allerlei vindsels. Ik vond het wel iets hebben en het leverde nog mooie plaatjes op ook.
De vruchten leken op pompoenen en de kinderen vonden ze er lekker uitzien. Maar vermits wij in Australië zijn en door het feit dat er zoveel vruchten langs de kant lagen, besloten we om later aan een inlander wat meer info te vragen over de bollen. Dat bleek verstandig: het zijn heel erg giftige dingen en door de zaden verspreiden ze zich razendsnel. De plaatselijke bewoners zijn ze liever kwijt dan rijk, en de vuilnisbak was de beste plaats voor de dingen. Maar het was wel mooi om zien...
We vonden de jeep natuurlijk fantastisch. Dat ding rijdt vlotjes door mulle zand, kan bijna verticaal naar boven, is voorzien om door water te rijden (later) en kan ook heel snel. Het verbruik is uiteraard navenant en over de kost van de diesel willen we zelfs niet meer nadenken. Je hebt ook helemaal geen keuze als je wilt tanken, vermits de stations erg dun gezaaid zijn: er moet uitgerekend worden wat je verbruikt (reken ook nog een airco mee en een koelkast achteraan) en dan moet je tanken bij het eerstvolgende tankstation, anders kan je wel even langs de kant gaan staan. Die optie is niet aan te raden. Zo kwamen we op de weg een auto tegen met de motorkap open. Vriendelijk als we zijn, boden we een helpende hand. Het bleek een jonge Aboriginal te zijn, die naar eigen zeggen al een volledige dag en nacht aan de kant stond met een gebroken brandstofleiding en daardoor al zijn diesel was kwijt gespeeld. De auto was niet meer dan een wrak en hij had vreemd genoeg alles bij om diesel op te zuigen en van ons af te tappen. We hielpen hem op weg met een liter of tien en hoopten dat hij wel ergens zou kunnen geraken. Achteraf bekeken was het allemaal nogal vreemd, want de wegen waren wel desolaat, maar niet in die mate dat er nog niemand was gepasseerd de laatste 24 uur. En ik kon me moeilijk voorstellen dat in deze streken niemand zou stoppen, hoewel de jongeman het tegendeel beweerde... (Onnodig te zeggen dat er geen telefoon-zendmasten staan in deze streken). De kinderen waren behoorlijk onder de indruk van onze heroische daad en spreken nog over onze hulpvaardigheid. Maar toch moet ik er telkens bijdenken dat we misschien toch iets te onvoorzichtig zijn geweest? Je hoort toch ook zoveel verhalen over overvallen op verlaten wegen... gelukkig was het hier niet het geval en de man was ons ook heel erg dankbaar.
Op de wegen in the Northern Territory golden tot voor kort geen snelheidslimieten, nu mag je maximum 130. Wat je dus ook doet, er is toch geen kat op de weg. Wel loopt er af en toe een wild paard over de weg of kan je uiteraard kangoeroes of kamelen tegen komen. Op heel deze tocht was dat weer mijn grootste teleurstelling: bijna alleen ex-beesten hebben we gezien: een ex-kameel of twee, enkele dode paarden en heel veel wijlen-kangoeroes. 't Zal te warm geweest zijn... Enkel een paard in de verte dat overstak en wat uitgemergelde koeien. Ik kon mij alleen maar afvragen waar die beesten ocharme hun water haalden, het was daar zo droog en zo verlaten... En toen moesten we toch wel even een stof-opwaaiende-jeep-scene opzetten en fotograferen, altijd leuk. Voor de goede ziener onder u: het blauwe zeil is welgeteld 10 km op dezelfde plaats gebleven: het gewapper en geflapper bleek nogal vervelend en we hadden op een bepaald moment zoveel lucht geschept dat we konden opstijgen. Daarom hebben we de valiezen voor de rest van de tijd maar gewoon blootgesteld aan het stof en de elementen. Blauw zeil voor niets meegesleurd, les 1 geleerd :-)
Met al onze stops op de weg, gaat het natuurlijk allemaal niet zo goed vooruit en we waren dan ook pas tegen de laten namiddag in Kings Canyon. Al de bezienswaardigheden in deze streek liggen in beschermd gebied: het land hoort toe aan Aboriginal gemeenschappen en om alles mooi te vrijwaren van toeristische gevolgen, heeft de overheid overal Nationale Parken gemaakt. We kunnen dat uiteraard alleen maar toejuichen, maar onze droom om eens 'wild' te kamperen, konden we daardoor wel opbergen. Dichtbij Kings Canyon is er maar een resort waar je kan overnachten, dus moesten we onze tent daar opslaan. We kozen om nadien nog een kleine wandeling te doen, op de bodem van de Canyon, om de dag mooi af te sluiten. Het bleek een geplaveid pad te zijn, toegankelijk voor de minder fitte toerist, een uurtje op en af. Net goed als afsluiter. Gelukkig hadden we nog elk onze drinkbus bij, want de hitte was ongenadig. De regel is in deze streken 2 liter water per persoon per uur, maar dat is er een beetje over. Een beetje. Overal staan gelukkig kraantjes waar je kan bijvullen en dat is geen overbodige luxe.
En toen werd het stilaan tijd voor een hapje. We zijn intussen experts geworden in het zoeken van idyllische BBQ-plekjes en die avond vonden we er weer eentje. Dat is dan ook het voordeel van die jeep: je hebt altijd alles bij om eender waar te stoppen en te eten. En dan vind je zo'n plekje: parkeerplaats, een tafel, een BBQ die werkt en proper is, klaar voor gebruik. Fantastisch toch. De zonsondergang was eentje voor in de boekjes en het eten smaakte voortreffelijk. De kinderen waren niet echt op hun gemak, vermits de dingo's langs alle kanten stonden te wachten om de restjes te veroveren. Je hoort ze huilen in de buurt en de struiken ritselen voortdurend. Op de koop toe is het daar aardedonker: in de verste verte geen stad in de buurt en geen straatverlichting. Stilte, een onmetelijke sterrenhemel om van te genieten, een glaasje wijn en je geliefden in de buurt, wat wil een mens nog meer?
vrijdag 14 november 2008
Weeral...
Een jaar ouder, wat vliegt de tijd toch snel!
Geniet van vandaag en van het komende jaar en laat alle welgemeende wensen met plezier op je afkomen!
Proficiat aan alle jarigen van vandaag!
Geniet van vandaag en van het komende jaar en laat alle welgemeende wensen met plezier op je afkomen!
Proficiat aan alle jarigen van vandaag!
Vuurke stook
De hele North Shore is gehuld in een dikke mist van stinkende rook. Vandaag besloot men te gaan backburnen en door de sterke wind die waait, vliegt alles onze richting uit. We moeten ramen en deuren gesloten houden.Backburning is een techniek die gebruikt wordt om door een gecontroleerde bosbrand, erger te voorkomen later in de zomer. We hadden dit nog al eens gemerkt, maar zoals vandaag nog nooit. De mensen hier houden hun hart al vast voor de spontane bosbranden: het is heel erg droog in deze streken en er wordt een warme zomer voorspeld...
maandag 10 november 2008
Voor de rest...
Hebben wij een leuk weekend gehad. Zaterdag thuis-dag, af en toe doet dat eens deugd en is het fijn om een aantal zaken door te nemen met uw ventje. 's Avonds hebben we de kinderen verdeeld over andere huizen voor een sleep-over en hebben op 't gemak een rustige, leuke, maar veel te late avond gehad bij Hans en Babs. De volgende ochtend stond Bibi (helemaal onfris) met de kinderen om 9u al op Freshwater Beach voor de Nippers. Filip had verstek gegeven, maar vanaf volgende week moet hij terug mee, alleen is niet te doen (zie volgende post). En dan was het eigenlijk nog Picnic met de Belgen, maar dat hebben we, wegens bezoek op komst en mijn belabberde toestand, maar zo gelaten. Tegen 17u kwamen Jan en Inn eten en dat was ook zo veel te leuk, dat het eigenlijk ook weer te laat bedtijd was voor de kinderen. Maar goed, vanavond allemaal wat vroeger in bed en het is weer in orde.
Overigens is het weer hier nogal stabiel de laatste weken: tussen 20 en 25 graden, zon met wat wolken en droog. Ik denk dat het intussen toch al een week of zes, zeven moet zijn geleden dat ik nog regen heb gevoeld. Wat een verschil met vorig jaar...
Overigens is het weer hier nogal stabiel de laatste weken: tussen 20 en 25 graden, zon met wat wolken en droog. Ik denk dat het intussen toch al een week of zes, zeven moet zijn geleden dat ik nog regen heb gevoeld. Wat een verschil met vorig jaar...
Ik heb...
Er genoeg van!
Bijna 7 weken sukkel ik nu met een hoest (een goeie, zo, u weet wel) en hoofdpijn en oren-last en snottepieten in allerlei vormen en kleuren en opgezwollen klieren en overal zeer.
Al drie keer naar de dokter geweest, waarvan daarnet de laatste keer. Wij gaan hier naar een medisch centrum. Altijd een andere dokter. Dat is niet goed. De dokter is ook niet goed. Spreekt slecht Engels en dat heb ik niet graag als ik met een dokter spreek. Al 7 dagen neem ik antibiotica, en het is nog altijd niet beter. Nu moet ik een scan van mijn sinussen laten nemen. Ik heb er geen vertrouwen in. Zou ik dat nu doen of niet? Of gewoon morgen een andere dokter zoeken?
Een vod heeft er niets aan, vandaag.
En nu moet ik gaan koken.
Bah.
Bijna 7 weken sukkel ik nu met een hoest (een goeie, zo, u weet wel) en hoofdpijn en oren-last en snottepieten in allerlei vormen en kleuren en opgezwollen klieren en overal zeer.
Al drie keer naar de dokter geweest, waarvan daarnet de laatste keer. Wij gaan hier naar een medisch centrum. Altijd een andere dokter. Dat is niet goed. De dokter is ook niet goed. Spreekt slecht Engels en dat heb ik niet graag als ik met een dokter spreek. Al 7 dagen neem ik antibiotica, en het is nog altijd niet beter. Nu moet ik een scan van mijn sinussen laten nemen. Ik heb er geen vertrouwen in. Zou ik dat nu doen of niet? Of gewoon morgen een andere dokter zoeken?
Een vod heeft er niets aan, vandaag.
En nu moet ik gaan koken.
Bah.
vrijdag 7 november 2008
Dag 1. Sydney-Alice Springs
De vlucht vertrok om 9u en wij waren mooi op tijd gepakt en gezakt op de luchthaven. We gingen eens proberen of het zou lukken om voordien met ons allemaal in de business-club van Qantas binnen te raken. We waren heel welkom. Vermits we al enkele verre vluchten hebben gemaakt en Filip vaak vliegt, heeft hij de zilver status bereikt, zodoende. De kinderen vinden zoiets natuurlijk geweldig: schep maar op! Al onze vluchten werden verzorgd door Qantas en tot nu toe hebben we nog geen problemen ondervonden: altijd mooi op tijd. Het enige is dat de kinderen soms wel een kindermaaltijd kregen, zoals in hun profiel staat en soms niet. Of soms maar twee van de drie.
Rond de middag kwamen we aan in Alice Springs. Dit is de outback. Duidelijk: een luchthaven van niets, afstappen op de tarmac, dat was ook al lang geleden, maar vooral weinig mensen en weinig toeristen, tegen mijn verwachtingen in...
En het was heet! 38 graden waren we niet gewoon... We namen een taxi naar BRITZ, waar onze jeep al klaar stond. Het bleek een indrukwekkend ding en alles was erin aanwezig om overal te kunnen stoppen om te eten en slapen.
Nog boodschappen doen voor 5 dagen, wat rondjes rijden in Alice Springs, iets eten en hup, daar begon onze rit richting Uluru. AS leek ons maar niets: een desolaat stadje, veel boze mensen, wat ellende hier en daar en niets indrukwekkends te zien. Voor nu: wegwezen dus. Misschien, als je veel tijd hebt, kan je wel leuke plekken ontdekken en bezoeken.
Eerste slaapplaats: Glen Helen Resort en tevens laatste tankstation op de weg. Intussen was het al rijkelijk laat op de middag en waren we nog op tijd voor een zwembeurt en om onze tent op te slaan in daglicht. Altijd verstandig voor de eerste nacht. Want inderdaad, de auto en het gerief erin bleek allemaal goed in orde te zijn, maar de bijgeleverde tent was een ramp: verkeerde palen, niet genoeg piketten en vooral niet bijster groot voor ons allemaal. Gelukkig zijn we scouts geweest en kunnen wij deftig onze plan trekken :-)
We kookten een fantastisch maal op de BBQ van de resort (wat overigens een beetje vervallen leek en toe aan een opknapbeurt, maar in orde en gesitueerd op een fantastische plek...) en gingen een fijne hete nacht tegemoet. We zijn allemaal in slaap gevallen onder een laken, maar hebben naar de ochtend toe toch onze slaapzakken moeten pakken.
Rond de middag kwamen we aan in Alice Springs. Dit is de outback. Duidelijk: een luchthaven van niets, afstappen op de tarmac, dat was ook al lang geleden, maar vooral weinig mensen en weinig toeristen, tegen mijn verwachtingen in...En het was heet! 38 graden waren we niet gewoon... We namen een taxi naar BRITZ, waar onze jeep al klaar stond. Het bleek een indrukwekkend ding en alles was erin aanwezig om overal te kunnen stoppen om te eten en slapen.
Nog boodschappen doen voor 5 dagen, wat rondjes rijden in Alice Springs, iets eten en hup, daar begon onze rit richting Uluru. AS leek ons maar niets: een desolaat stadje, veel boze mensen, wat ellende hier en daar en niets indrukwekkends te zien. Voor nu: wegwezen dus. Misschien, als je veel tijd hebt, kan je wel leuke plekken ontdekken en bezoeken.
Eerste slaapplaats: Glen Helen Resort en tevens laatste tankstation op de weg. Intussen was het al rijkelijk laat op de middag en waren we nog op tijd voor een zwembeurt en om onze tent op te slaan in daglicht. Altijd verstandig voor de eerste nacht. Want inderdaad, de auto en het gerief erin bleek allemaal goed in orde te zijn, maar de bijgeleverde tent was een ramp: verkeerde palen, niet genoeg piketten en vooral niet bijster groot voor ons allemaal. Gelukkig zijn we scouts geweest en kunnen wij deftig onze plan trekken :-)
We kookten een fantastisch maal op de BBQ van de resort (wat overigens een beetje vervallen leek en toe aan een opknapbeurt, maar in orde en gesitueerd op een fantastische plek...) en gingen een fijne hete nacht tegemoet. We zijn allemaal in slaap gevallen onder een laken, maar hebben naar de ochtend toe toch onze slaapzakken moeten pakken.
woensdag 5 november 2008
Driewerf hoera!
Voor nummer 44.
Hoop, een gil en een goede fles bubbels. En nu gaan we iets geruster slapen.
Hoop, een gil en een goede fles bubbels. En nu gaan we iets geruster slapen.
dinsdag 4 november 2008
Eentje jarig
Dezer dagen een beetje gehandicapt, door een val door het zoldergat, maar daarom niet minder energiek:
OPA
Proficiat met nummer 67!Citaat van de vakantie
Door Rune, op zoek naar de naam van iemand in de muziek:
"'t Is die met zijn violen, die zo plastieken muziek maakt... ah ja, ik weet het weer:
VIVALDI!"
"'t Is die met zijn violen, die zo plastieken muziek maakt... ah ja, ik weet het weer:
VIVALDI!"
maandag 3 november 2008
Terug van weggeweest
Het is maandagnamiddag. De meisjes zijn na twee weken weer naar school gegaan, met een hoop verhalen en enkele leuke ervaringen rijker. Filip is al vroeg vanmorgen gaan werken. En Senne en ik zijn vanmorgen naar de dokter getrokken voor een antibiotica-kuur en allerlei snuif-, drink- en gorgelmiddeltjes om onze ziekte te verjagen. Voor de rest hebben wij vandaag niet veel uitgehaald.
Gisterenavond zijn we weer in Sydney geland, moe, een beetje ziek, maar zo vol verwondering over de Ozzie pracht.
Ik zal het u allemaal vertellen, dames en heren, ik moet eerst door mijn uur film en mijn 1000 foto's. Ik moet alles weer op een rijtje zetten, in de juiste volgorde plaatsen en de correcte achtergrondinformatie opzoeken. Maar het komt, beloofd!
Nu ga ik nog een vuilste was ooit insteken en daarna een beetje liggen...
Vooruit, om jullie te doen watertanden: een foto als voorproefje.
Gisterenavond zijn we weer in Sydney geland, moe, een beetje ziek, maar zo vol verwondering over de Ozzie pracht.
Ik zal het u allemaal vertellen, dames en heren, ik moet eerst door mijn uur film en mijn 1000 foto's. Ik moet alles weer op een rijtje zetten, in de juiste volgorde plaatsen en de correcte achtergrondinformatie opzoeken. Maar het komt, beloofd!
Nu ga ik nog een vuilste was ooit insteken en daarna een beetje liggen...
Vooruit, om jullie te doen watertanden: een foto als voorproefje.
Abonneren op:
Posts (Atom)
