@%$&* = het regent hier meer dan in Vlaanderen!

Morgen, beste dames en heren, begint hier officieel de herfst! We hebben verdikke nog geen zomer gehad! Het besef doet me helemaal in een dipje vallen... Ik denk dat ons kampeerweekend zowat het enige echte mooie zomerweekend is geweest, voor ons althans, vermits we hier toch een maand niet zijn geweest. Voor de rest kan ik alleen maar denken aan regen, regen en regen. En vandaag is het zelfs koud voor de laatste zomerdag: 19 graden en een fris windje. Ik moet erover stoppen of ik beland stante pede in een depressie...
Gelukkig was de sfeer vanmorgen bij Wikke en de andere blogdames stukken warmer. Ook Bernadette was erbij, samen met haar kindje Luca en haar mama. Supergezellig koffiekletsen, zoals echte deftige Sydney-North-Shore mums doen!

Ik stop met de weer-ergernissen en ga nu met Senne nog eens naar de dokter, hoewel ik weet dat ook die hem niet gaat kunnen helpen: hij heeft een geheimzinnig wratten-virus (een beetje zoals parelwratjes) en er komen er elke dag maar bij. Op zich niet zo erg, ze zullen uiteindelijk wel weer verdwijnen, maar de rotdingen jeuken en het laatste dat mag, is ze openkrabben. Een plakkertje erop doen is geen oplossing, want Senne blijkt allergisch te zijn aan de lijm van plakkers... grrrr!!! Allemaal de schuld van .... de REGEN!!!!!!

Zwijgen!

Ik las daarnet dit artikel in de Standaard, over zwijgen en eten in de refters van de Vlaamse scholen. Ik heb er toch ook een dubbel gevoel bij: enerzijds is chaos onvermijdelijk als je de kinderen allemaal maar laat roepen en vertellen en toch is de lunch inderdaad een tof moment om eens bij te kletsen... Ikzelf zou eerder kiezen voor het laatste, maar dan ga ik weer twijfelen en dan denk ik aan de situatie in de vroegere school van onze kinderen, waar ze na 10 minuten zwijgen en eten toch verondersteld werden gedaan te hebben met eten. En dan denk ik, die 10 minuutjes zwijgen is misschien niet zo erg. Daarna kunnen ze zich toch volledig laten gaan op de speelplaats... Alleen moesten de babbelaars rechtstaand eten en als laatste in de refter blijven en daar had ik dan wel moeite mee. Moeilijke zaak en een uitdaging om een creatieve oplossing te zoeken...

Hier eten de kinderen buiten, op de grond, onder het afdak, winter en zomer. Geen refters, geen tafels, geen banken. De regels zijn simpel: pak uw brooddoos uit uw boekentas, kies een vriend/vriendin en een plaatsje onder het afdak (het regent hier nogal veel), zet uzelf op de grond, eet en praat zoveel je wil, maar vooral blijven zitten. Na 10 minuten geeft de leerkracht met toezicht een seintje, dan staat iedereen recht, steekt zijn spullen weer weg en gaan ze spelen/wandelen of snoep/ijs halen in de canteen! Het heeft wel iets, alleen dat snoep mogen ze afschaffen...

12 jaar al

Ik herinner het mij nog levendig:
het eerste kleinkind, eerste dochter van m'n zus en ik mocht meter zijn...
En toen werd ze geboren en het was liefde op het eerste zicht...
Er kwamen nog zeven kleinkinderen na haar en een voor een zijn het schatjes. Maar de eerste, dat blijft toch wel speciaal...

Vandaag wordt ze al twaalf, is ze zelf meter van Oscar en wenkt de middelbare school. De tijd vliegt!

Proficiat, lieve Astrid en geniet van jouw speciale dag!

Dikke kussen van ons allemaal!

Goed nieuws uit onze regio

De gemeenteraad van Leuven heeft tegen het hoofddoekenverbod gestemd.
Ik ben fier op mijn stad...

Uit de Standaard van 26/2/08:
LEUVEN - De Leuvense gemeenteraad heeft gisterenavond, zoals verwacht, het voorstel van Vlaams Belang voor een hoofddoekenverbod verworpen.

Volgens burgemeester Louis Tobback (SP.A) is een hoofddoekenverbod niet aan de orde in Leuven. Van onze medewerker Met 36 stemmen tegen en negen voor werd het hoofddoekenverbod gisteren in de Leuvense gemeenteraad verworpen. Dat het voorstel van Vlaams Belang het niet zou halen, stond al langer als een paal boven water. Enkele weken voordat fractieleider Hagen Goyvaerts er vorige week mee op de proppen kwam, had Tobback al laten weten dat hij eigenlijk geen discussie over het thema wilde voeren en dat als het toch tot een stemming zou komen, de SP.A-Spirit-fractie zou tegen stemmen.

Groen! bood spontaan zijn steun aan zodat de meerderheid in de gemeenteraad er eigenlijk al was nog voor het voorstel op tafel lag. Dat het toch tot een hoofddoekendebat en een stemming is gekomen is een gevolg van het feit dat de meerderheidspartijen zo hard riepen dat het hoofddoekenthema in Leuven niet aan de orde is - er zijn geen ambtenaren met een hoofddoek - dat het precies wel aan de orde werd. Goyvaerts zegt dat het voorstel in een preventief licht moet gezien worden. Dat het thema leeft, bewijst een kleine delegatie protesterende Leuvenaars en beduidend meer toeschouwers dan gebruikelijk voor de gemeenteraadszitting.

Uiteindelijk stemden SP.A en Spirit, Groen! en CD&V/N-VA tegen het voorstel. Een niet eens volledige Vlaams Belang-fractie stemde voor. Open VLD onthield zich. Het debat dat Tobback zo graag wilde vermijden kwam er uiteindelijk toch, al was het zonder veel verhitte discussies. Zijn collega's in het schepencollege volgde zijn voorbeeld. 'In tegenstelling tot in Antwerpen maakt een hoofddoekenverbod geen deel uit van ons coalitie-akkoord. Daarom volgen de schepenen en ik de mening van onze verschillende fracties', zegt Tobback.

Els Van Hoof, de fractievoorzitter van CD&V vindt dat het voorstel nodeloos mensen met een geloofsovertuiging in de stad stigmatiseert en de emancipatie en integratie absoluut geen dienst bewijst. 'De neutraliteit moet blijken uit het gedrag van de ambtenaren aan het loket en niet uit hun kledij', meent ze.

Hans Bracquené (Open VLD) pleitte, net zoals zijn collega's in Antwerpen, Gent en Lier waar het hoofddoekenverbod werd ingevoerd, voor een zo strikt mogelijke scheiding van kerk en staat, ook in de stedelijke administratie.

Fatiha Dahmani van Groen! benadrukte dat het stigmatiseren van de hoofddoek de al fragiele kansen van vrouwen van allochtone origine op de arbeidsmarkt nog meer in de hand werkt. Ze roept vrouwen, ook met een hoofddoek, op om zo veel mogelijk te solliciteren voor vacatures bij de stad.

Stijn Bex van Spirit drukte op de voorbeeldrol die Leuven speelt in de regio. 'Er zullen in de loop van de volgende weken nog wel meer debatten volgen in Vlaams-Brabantse gemeenteraden. Ik denk dat het van het grootste belang is dat Leuven als provinciehoofdstad het goede voorbeeld geeft en zich massaal tegen het verbod uitspreekt', zegt Bex.

Luk Bellens van N-VA had de meest ludieke, maar ook de hardste uitspraak in huis. 'Eigenlijk hadden we even goed kunnen stemmen voor een verbod op loslopende olifanten in de stad. Ze zijn er niet, maar je weet natuurlijk nooit. De N-VA is voor een zo strikt mogelijke scheiding van kerk en staat, maar dit is eigenlijk een zielige vertoning. Ik zie partijen van alle kleuren zich profileren op de kap van een bepaalde bevolkingsgroep', klinkt het.

Kamperen - trip 2

Het is al weer even verleden tijd, maar ik moet toch nog vertellen over onze kampeer-trip. De eerste echte, zeker niet de laatste en tot nu toe de leukste...

We hadden dit van in oktober al gepland en het is er toch van gekomen: Inn, Jan en May, de mama van Jan, Marijke en Werner en Mike en Jessica, met 10 kinderen in totaal, waren er ook bij. We gingen naar Wollondilly River Station aan de Wombeyan Caves, een uur of twee het binnenland in. Naar het schijnt is de weg er naar toe een van de mooiste in het land. We hadden per toeval van de verhuur firma een 4X4 wagen gekregen en die bleek perfect van pas te komen. De laatste 45 km van de weg naar de kampplaats bleek immers een aardewegje te zijn, de bergen in en met adembenemende uitzichten onderweg. (gemiddelde snelheid: 40 km/u). Bij aankomst bleek iedereen al uitgepakt, maar we kregen nog een prachtig plaatsje voor onze tent, vlak naast de rivier. Idyllischer kon niet. En het weer zat mee, geen wolk aan de lucht en lekker warm. Er waren niet echt activiteiten gepland, maar de rivier zorgde voor genoeg afleiding, er werd veel gezwommen, we hadden een vislijn gekocht en een bal meegenomen. Voor ons was deze eerste bush-kampeertrip een goede leerschool: wat mankeren we nog? En hoe kunnen we ons nog beter organiseren? Er was namelijk geen 'sanitairen blok', de WC was een put met een soort iets er rond, zodat je net niet in het openbaar zat. Een douche was er, maar amper de naam waard. Maar dat vonden we allemaal best, we genoten van onze reisgenoten, het weer, de ervaring, koken op vuur (geen gas BBQ's en keukens) en drie dagen zonder electriciteit. Afwassen bij kaarslicht, sterren kijken en leuke verhalen vertellen. Marshmallows boven het vuur, zwemmen in de rivier, aan een lang touw zwieren en je in de rivier laten vallen, een kangoeroe op de weg, een paard naast de tent, leren vissen en heel vuil zijn. De laatste dag zijn we de grotten nog gaan bezoeken. We hadden dus een fantastisch weekend: leuk gezelschap, mooi plekje, goed gerief, prachtig weer. Nog.

Wat hebben we geleerd?
1. Een 4X4 is soms handig
2. Met een open dak rijden op een aardewegje is geen goed idee
3. Veel water meenemen is geen overbodige luxe
4. Veel eten ook, vooral als je kampeert op 1u rijden van de dichtstbijzijnde winkel en je bijgevolg drie uur onderweg bent om boodschappen te gaan doen.
5. Een klein gasvuurke moeten we ons nog aanschaffen, zodat we 's morgens een taske koffie kunnen zetten
6. Een koffiekanneke ook
7. Als je een tentje meeneemt om onder te eten, neem dan ook het zeil mee, en niet alleen de palen
8. Een emmer is handig om 's nachts naar toilet te gaan, vooral als je op 100 m van een WC kampeert en het buiten aardedonker is (slangen, spinnen, ...)
9. Wat meer speelgoed voor op het water en op het land, kan ook geen kwaad, een bootje of zo
10. Kamperen is leuk

(klik op de slideshow om de foto's het best te bekijken)

Er is...

Eentje jarig: Tine wordt vandaag een jaartje ouder!
Proficiat van ons allemaal!

Nog straffer

Daarnet (half negen) stond de politie aan de deur. 'Hello, ma'am, we wanted to make sure you are OK, there has been an emergency call (000) from this adres tonight and there was screeming in the background...' Ik sta uiteraard aan de deur genageld. Ik weet van niets. Ze vragen naar Filip, Senne komt een verhaaltje doen over zijn feestje, ze doen een klein gesprekje, noteren mijn naam en ons telefoonnummer en vertrekken dan.

1. Inderdaad, we hebben net een verjaardagsfeestje achter de rug, van 4 tot 6. Er was wat geschreeuw op de achtergrond. Tussen 6 en 8 zaten we rustig buiten te aperitieven met ons drietjes. De meisjes zijn op sleepover met de scouts vanaf 3 uur vanmiddag...
2. De kinderen zijn niet binnen geweest, laat staan in de bureau waar de telefoon staat.
3. Als je bij ons 000 wil bellen, moet je eerst een buitenlijn nemen, want wij bellen via de computer (www.voipbuster.com).
4. Geen kat, buiten Filip en ik, weet hoe je die buitenlijn moet bereiken (ook niet zo goed, moeten we dringend aan onze kinderen uitleggen).
5. Volgens de politie kwam de call wel degelijk van ons adres.

Zou het kunnen dat er dan toch een fout zit in het systeem?

Vreemd, vreemd, en vooral wie heeft echt gebeld en wat is daar allemaal gebeurd? Onze fantasie slaat op hol...

Straf

Om mensen uit uw eigenste Vlaams dorp te leren kennen (die ook bevriend zijn met een jeugdvriend van Filip), moet ge naar Sydney trekken. Om dan te ontdekken dat diezelfde mensen van Singapore komen en daar bevriend waren (zijn) met de broer van Jan, die samen met Inn en de kinderen hier woont en intussen goede vrienden van ons zijn geworden... Kan je nog volgen? Maar voila, het cliché, dat van de wereld is klein... 't is weer maar eens juist.
Ik verwacht Babs elke minuut...
(Update: Babs kon er door omstandigheden toch niet zijn, maar ze komt maandag wel!)

Morgen wordt Senne eindelijk echt zes, naar eigen zeggen, want dan is zijn feestje. De meisjes gaan in het aquarium logeren met de scouts en wij gaan zondag kijken naar de QE2 en haar zus Queen Victoria, die dit weekend samen aangemeerd zijn in Sydney Harbour. Druk weekend dus, verslag volgt later.
Ne goeie gewenst aan u allen!

The Police

Doorgaan dus, met de verslagen van de afgelopen weken, anders worden het al gauw oude koeien die nog in de gracht liggen...
Eerste week terug thuis. De jetlag toestanden vielen nogal mee, ik heb voor het eerst echt moeite gehad in december, als we in België waren. Het heeft toen een dag of 10 geduurd voor ik me weer lekker voelde. Maar nu ging de aanpassing merkelijk vlugger. Naar het oosten vliegen ligt me beter, of zo? Het was nog vakantie, dus veel werd er niet uitgespookt. Wat spelen, nog uitpakken, wassen en boodschappen doen. Filip was al terug aan het werk en vlugger terug in zijn routine.

Donderdag was dan voor mij de langverwachte dag. In juni vorig jaar had ik deze dag al gepland (en betaald) en de tickets waren mij al 6 maanden aan het beloeren. The Police in Sydney! We hadden afgesproken met Jan (die speciaal zijn werk zo had geregeld dat hij op Sydney vloog) en zijn vrouw Kristel. Zij hadden het optreden in België gemist wegens afgelast en dit was poging nummer 2. Ook een deel van de crew ging mee naar het concert. We gingen eerst iets eten in de Japanner (en na het concert nog een afsluitertje in Darling Harbour, met zijn co-pilote) en dan naar Telstra Stadium. HET Telstra Stadium, in het Olympisch Park, groot, heel groot. Er werden 50000 mensen verwacht. Het stadium is zonder meer indrukwekkend, mooi, verzorgd, een fantastische organisatie, geen files, geen gedrum. En dan zit je, nadat je als bijna eerste je ticket hebt gekocht, helemaal achteraan in dat stadium, weliswaar recht voor het podium, maar toch ver. (Gelukkig ben ik tegenwoordig zo slim om een verrekijker mee te nemen). En dan komen Sting en de zijnen op (en ik zal u de intiemste details van mijn gevoelens onthouden) en dan beginnen die mannen te zingen en dan denk je: "welke f**ing idioot staat hier achter de PA, dat geluid trekt op NIETS!!!" En dan is de helft van de pret dus al weg na 1 liedje. De zangpartijen kwamen niet door, maar de hele zaak stond vooral veel te luid, zodat Filip soms zelfs zijn oren dichthield omdat de hoge tonen te scherp waren. En dan blijkt op de koop toe (nadat ze na 3 liedjes de on-knoppen van de videoschermen hadden gevonden) dat Sting een grijze baard heeft en ineens lijkt die mens zo OUD en dat heb je dan echt niet nodig, dit is JEUGDsentiment, die mensen worden verondersteld NOOIT te veranderen... Maar goed, uiteindelijk heb je hier dan zolang op gewacht en naar gesmacht dat je maar probeert te genieten van de muziek. (Want anders moet je je achteraf schuldig voelen omdat je, als fan van het eerste uur, niet hebt genoten en je het ondanks alles niet FANTASTISCH vond...) Met vertraging genieten, want wegens zo ver, kwam het geluid een halve seconde nadat het vertrokken was vooraan, bij ons aan. Goede muziek, uiteraard, dat blijft. Hoewel ik soms ook gewoon wilde dat die mannen hun songs speelden zoals altijd en er geen eindeloze variaties op verzonnen. Uiteindelijk verbeterde de geluidstoestanden wel wat en zong ik, weliswaar onhoorbaar, een beetje mee. De heren waren maar met drie, dat blijft ook knap en ze amuseerden zich duidelijk. (Hoewel ik Stewart Copeland and Andy Summer maar rare kwibussen vind: niet lachen, jong, gewoon niet willen!) Het was mooi, maar ik had er meer van verwacht. Het was leuk, maar geen goede locatie voor een concert. In het Opera House was het wellicht indrukwekkender geweest...

(foto's by Jan)

Op school

Deze week werden we op school uitgenodigd voor een kennismaking met de nieuwe juffen/klassen en we zijn onder de indruk.

Rune zit nu in Year 5, heeft een juf met een missie, die er helemaal voor gaat. Haar klas was nog niet helemaal in orde, binnen enkele weken mogen we het resultaat gaan bewonderen. En nee, ze wordt niet herverfd, maar er komen units in de klas, waar de kinderen in groep kunnen werken. Daarnaast staan er 15 computers in de klas, die allemaal in een netwerk zitten en de juf heeft op haar bureau een splinternieuwe Mac staan. Zij houdt ten allen tijde een overview van wat de kinderen doen op de computer en op een groot wit scherm kan ze dan tot 4 schermen van de kinderen tegelijk projecteren, zodat de anderen mee kunnen volgen. Indrukwekkend, echt. Er wordt ook elke week aan een nieuw project gewerkt over allerhande onderwerpen. (QUEST, dat staat voor Question, Uncover, Explain and Share Together). Het start met een vraag over eender wat (bv. hoe ontstaan wolken?) en dan wordt heel de week gezocht naar een antwoord. Op vrijdag wordt dat gegeven, in de vorm van een filmpje, poster, toneel, voordracht, liedje, kortom ook eender wat. Lijkt me geweldig... Er wordt heel veel aandacht besteed aan taal: lezen, schrijven, woordenschat en zinnen vormen. Rekenen blijf ik te gemakkelijk vinden, maar we zullen zien of we Rune daarin wat verder krijgen. Er wordt muziek onderwezen, aan sport gedaan en ze krijgen Frans. Dat blijft een lachertje en daarom ben ik begonnen met Franse les hier thuis, aan de hand van de boeken die het vijfde leerjaar heeft in België. Er gaat ook aandacht naar de jongere kinderen. Een half uur per week krijgt Rune de 'zorg' over 2 kinderen van Year 2, ze gaat dan samen met hen naar de bib om te lezen of op de computer een spelletje spelen. Ze krijgen elke dag behoorlijk wat huiswerk, waaronder ook via de computer. Op deze sites werken ze veel, hebben ze hun eigen account en krijgen gepersonaliseerd huiswerk: http://alearningjourney.com en http://www.sparklemaths.com. Daarnaast werken ze aan een eigen klas website met filmpjes en een blog. Computers en boeken spelen hier een heel belangrijke rol in de klas en in de bibliotheek staan vanaf dit jaar 20 splinternieuwe Macs te blinken.
Daarnaast werd aan de ouders gevraagd om de meisjes stilaan te voorzien van een deodorant-roll-on en hen wat voor te lichten over de lichaamsveranderingen die dit jaar wellicht zullen optreden :-)

Luna heeft een nieuwe juf, die ook heel gemotiveerd is. Er zijn wiskunde-groepjes gemaakt (nog geen idee in hetwelke zij zit) en taal is ook heel belangrijk. Spelling en ook public speaking, daar wordt veel aandacht aan besteed. Ze heeft 4 keer per week huiswerk (soms elke dag 20 minuten) en dat vind ik wel veel. Maar Luna wil alleen maar werken en vindt het geweldig. Ze krijgen ook Italiaans, sport, wetenschap en kunstvakken. Ook een goed gevuld programma dus. En ook hier zeker 10 computers in de klas waar veel op wordt gewerkt.
De Engelse bijlessen voor haar en Rune zijn intussen afgeschaft 'omdat ze te goed zijn geworden'. Met andere woorden, ze blijken allebei mee te kunnen met de klas. Chapeau, zeg ik!

Senne heeft het moeilijker. Hij heeft zonder twijfel de beste juf en hij heeft ze nodig. Ze is geduldig, heeft de kinderen lief, maar is streng en staat erop dat er goed gedrag wordt getoond en dat iedereen leert zich aan de regeltjes te houden. En dat is, zoals geweten, bij Senne een heikel punt. Hij zit momenteel nog in de test-fase: hoever kan ik gaan? Maar het zal niet lang duren, denk ik. Hij heeft al enkele dingen uitgespookt (zoals ik heb boterhammen bij, maar nu heb ik zin in pizza, dus ga ik gewoon pizza halen, met een smoes zal het wel lukken) maar hij is jammerlijk betrapt en heeft een stevige bolwassing gekregen, zowel van ons als van de juf. Daarnaast heeft hij een enorm probleem met lezen en schrijven, blijkbaar heeft vorig jaar de nadruk gelegen op Engels leren spreken en de rest is wat achtergebleven. Maar nu is hij het zwakst in de klas wat betreft lezen en schrijven. En elke dag opnieuw, onder andere bij het huiswerk, merken we dat die onkunde een enorme rol speelt. Om alles wat te verdoezelen en om niet te moeten tonen dat het moeilijk is, gaat hij op school en thuis dan maar de leukerd uithangen en gaat hij andere dingen doen, die op dat moment niet gewenst zijn. Nog veel werk, dus. En veel geduld, want hij heeft de neiging om zijn falen niet te willen toegeven en dan maar gewoon op te geven. En hij wil lezen als er prentjes bij staan, want dan wordt de zin eronder uitgebeeld en gaat het wel vlot. Soms moet ik vragen welke letters er staan en heeft hij zelfs daar moeite mee. En begin ik te denken dat er andere problemen zijn. We houden het alleszins allemaal in het oog en werken elke dag hard, zowel thuis als in de klas. Hopelijk krijgt hij vlug een beetje meer zelfvertrouwen, want hij weet dat hij de zwakste is en voor zijn gevoelig zieltje is dat niet goed. Er zijn al menige traantjes gevloeid... Een troost: de juf vindt hem geweldig lief en is heel begrijpend. Leve goeie juffen, boe voor de slechte, zoals die van vorig jaar...

Al bij al hebben we een heel goed gevoel over de school, het is er soms streng, maar de kinderen zijn beleefd, hebben respect voor de leraars en voor elkaar. Ze krijgen veel mogelijkheden, doen leuke dingen en leren goed. En zelf gaan ze heel graag naar school. Fantastisch toch?

Bush-kes

Af en toe kijken wij hier eens naar David Letterman en zijn Late Night. 't Is nogal late, vandaar maar af en toe... de show wordt hier uitgezonden met een dag of 3 vertraging, dus als we een beetje het nieuws volgen, blijven we bij.
Enfin, mijn favoriete onderdeel is de 'Great Moments in Presidential Speeches'. Ik heb hieronder een kleine compilatie geplaatst, het is soms hilarisch en gewoon te gek voor woorden. Op YouTube vind je er ongetwijfeld nog tientallen.
Aftellen dat wij doen, man, man! Nog een maand of 9 en dan hopelijk tijd voor nieuw mannelijk of vrouwelijk politiek talent.

Reisverslag 6 - thuis komen

's morgens vroeg 6u. We hadden nog even een toertje boven Sydney moeten doen, want er mogen geen vliegtuigen landen voor 6u en we hadden een beetje te rap gevlogen, of zo.
Anyway, vroeg dus. De kinderen hadden NIET geslapen, de hele vlucht lang TV gekeken en getekend en gegeten. Maar hun ogen dicht doen stond niet in de planning blijkbaar. Iedereen was echt wel doodmoe, tijdens de landing gaat de TV af en toen gingen Luna en Senne opeens in slaap vallen. Dat wilde ik vermijden, want dan had ik ze niet meer wakker gekregen en hen dragen zat er niet in. We hadden dus grumpy kindjes toen we van het vliegtuig moesten. Dan rustig naar de douane gewandeld, vlotjes weer binnen geraakt in Australië en dan naar de bagageband. Onze valiezen op 4 karretjes, en dan richting aangeefbalie. Kilo's chocolade, alcohol, parfum, bouillonblokjes (!), speculoos en snoepjes (meer ging niet in de extra valiezen), dat hadden we allemaal bij en ook vermeld op het formulier dat je bij binnenkomst van het land moet invullen. Maar geef nu toe, als je 's morgens om 6u op het werk komt en je ziet een brave familie met drie mooie kinderen met oogwallen tot op de grond en duidelijk afgepeigerde ouders en daar nog eens 4 karren bagage bij, zou jij dan meer doen dan vragen: "chocolates? Ok, no problem". Ziedaar waarom je geen nachtmerries moet hebben als je naar Australië komt. Gewoon drie uitgeputte kinderen en 14 stukken bagage meebrengen. Achteraf bekeken hadden we waarschijnlijk meer problemen gehad met de modder die nog aan de laarzen van de kinderen hing, maar we zijn er dus aan ontsnapt.
Bij het buitenkomen kregen we wel een koude douche, letterlijk dan. Het was 18 graden en het regende... Dit is niet de zomer waarvoor we hadden getekend. Luna zei droog "Joepie, we zijn weer in regenland." Uiteindelijk waren we rond een uur of 8 thuis. Bed in en om 14u iedereen weer wakker gemaakt. Wat uitpakken, wat spulletjes missen, nog wat spulletjes missen en "tiens, ik had toch meer chocolade?" en "heu, waar is dat stuk speelgoed?". Om dan te beseffen dat we door pure uitputting onze stukken bagage niet hadden geteld en er een extra, van-mijn-ouders-geleende-en dus-niet-van-ons-valies op de band was blijven liggen. Het heeft even geduurd om ze te vinden, maar enkele dagen later konden we ze zonder problemen ophalen in de luchthaven. Les geleerd: ALTIJD tellen! Zeker in ons geval.

Reisverslag compleet. Wij dus weer op zoek naar avonturen, een nieuw schooljaar, nieuwe vrienden en wie weet wat nog allemaal...

Hobby's en zo

De meisjes volgen drama-lessen op vrijdag, Senne en Luna gaan ook nog sjotten (nu zondag oefenmatchen om hun niveau te bepalen) en Rune gaat nog netballen en dansen en heeft ook auditie gedaan bij het schoolkoor en... ze zit erbij! Daarnaast zijn ze ook alle drie nog bij de scouts.
En zijn wij weer ettelijke honderden dollars armer en de kinderen een aantal ervaringen rijker...

Het weekend belooft mooi te worden, morgen collega-etentje hier thuis en zondag voetbal. Meer moet dat niet zijn. Salut en prettig weekend.

Liefde, voor iedereen!

Reisverslag 5 - Bangkok

11,5 uur vliegen later, het was in Bangkok rond 3pm (15u) als we aankwamen. Moe, maar met al ons negen stukken bagage arriveerden we in de nieuwe luchthaven. Sjiek, echt waar. Met van die grote Indische wachters, die ook in het album de Efteling-Elfjes van Suske en Wiske staan. Geweldige figuren, vind ik dat.

Jammer genoeg stond de hal met de immigratie-boots helemaal vol en waren we vertrokken voor een uurtje aanschuiven. Van iedereen wordt een foto gemaakt bij aankomst en vertrek en dat maakt dat alles nogal lang duurt. Maar goed, we werden het land binnen gelaten. Nu nog onze bagage achterlaten, we waren echt niet van plan om met al die valiezen te sleuren. Geen probleem, 5 stuks inchecken, geld afhalen, taxi versieren en eindelijk naar Bangkok-stad.
Buiten de hal voelden we meteen wat het betekent om in een tropisch klimaat te vertoeven: warm (32 graden) en drukkend, nochtans hartje winter in Bangkok (droog en warm seizoen). Intussen was de namiddag al ver gevorderd. We kwamen aan in het hotel na een ritje van een half uur, namen meteen allemaal een frisse douche en gingen op zoek naar iets om te eten. We eindigden in een leuk Japans restaurant.
Nadien wandelden we nog even langs de ontelbare eet- en spullenkraampjes die 's avonds opgesteld staan in Sukhumvit Road en we kregen meteen een idee van de manier waarop hier handel wordt gedreven. Rune vond dat het er stonk en Luna wilde vooral veel kopen. Senne bleek een heel populair ventje te zijn: klein, schattig en vooral blond, het manneke werd voortdurend aangeraakt, geroepen en geaaid. We hadden snel door dat hij dicht bij ons moest blijven. Vreemd genoeg werden de meisjes met rust gelaten. Ook het verkeer kan tellen: lawaai, heel veel uitlaatgassen en vooral: veel.

Voor de volgende dag hadden we grote plannen, maar doordat we lang sliepen, nog moesten eten en zwemmen EN van hotel moesten wisselen, was onze tijd al bijna op en konden we pas in de namiddag op stap. We besloten een tochtje te gaan maken op de Chao Phraya Rivier. Bangkok blijkt enorm groot te zijn, wandelen is geen optie. En dus namen we eerst de metro, ultramodern, en daarna een tuk-tuk, de ultieme droom van onze kinderen. Met vijven vanachter, snel, heel effectief, en we begrijpen nu waarom zoveel chauffeurs met een maskertje rijden. Voor slechte lucht moet je absoluut in Bangkok wezen. De tocht op de rivier bleek een wat luidruchtige ervaring en waarschijnlijk hebben we niet de juiste boot genomen, zodat we de zijkanalen niet opvoeren. Jammer. We beslisten stilaan terug te keren en op zoek te gaan naar de Wat Po, een ietwat 'speciaal' liggend Boeddha-beeld. De zaak was al gesloten als we aankwamen. Dan maar op zoek naar iets om te eten. Maar zelfs met een Lonely Planet in de hand, is het in Bangkok geen sinecure om je weg te vinden. Uiteraard heeft alles een vreemde naam en je kan niets lezen, maar de stad is ook ingedeeld in districten en het is niet simpel om te weten in het welke je je bevindt. We begonnen gewoon te stappen langs de straat naast de rivier, op zoek naar een restaurant met een buitenterras. Maar we vonden niets op onze weg, wel passeerden we langs kleine straatjes en een grote avondmarkt. Maar het werd al donker en we begonnen te beseffen dat het niet echt een buurt is waar 's avonds veel toeristen vertoeven. Het was intussen ook nog steeds een graad of dertig en dus puffen. De kinderen werden moe, hongerig en zeurderig, tijd voor een volledige andere strategie. Geen restaurant aan het water dus, maar een taxi terug naar de buurt van ons hotel en daar iets zoeken. Recht tegenover ons hotel bleek een mooi Thais restaurant te zijn, met tafeltjes buiten en een bandje. Reuze gezellig maar helemaal volgeboekt. Wachten, weerom. Veel te laat, maar wel blij met de omgeving, konden we genieten van een heerlijk Thaise diner. Spek voor onze bek!
De volgende dag vertrokken we wel vroeg genoeg om te genieten van een volle dag Bangkok. Wat ik zeker wilde zien, was het Koninklijk Paleis en Wat Po. Terug een tuk-tuk in en rijden maar. We passeerden geweldige buurten, door een wirwar van straten met winkeltjes en kraampjes en marktjes, waarvan ik wist dat ik ze nooit meer ging terugvinden nadien... We kwamen aan bij het Paleis. We waren voorzien, Filip en ik: Filip had een lange broek bij en ik had een broek aan met enkel-hoge pijpen en een T-shirt met mouwen. Toch werd ik verzocht om een lang-iets te gaan lenen. Voor het bezoek kan je in een speciaal bureautje een wikkelrok en blouse huren, en we waren duidelijk niet alleen...
Op het terrein van 218.000 vierkante meter staan o.a. enkele administratieve gebouwen, het Koninklijk verblijf, het gastenverblijf en ook de Tempel van de Emerald Boeddha. Om alles zelf te ontdekken, hadden we veel meer moeten lezen. Daarom gingen we in op het aanbod van een privé-gids. Het was een super sympathieke jongeman, die goed Engels kon en na een tijdje de grootste vriend van Senne was geworden. Het bleek wel een speciale periode te zijn, want de zus van Koning Rama IX was net overleden, iedereen droeg zwart/witte rouwkledij en de dochter van de Prinses zou die dag haar moeder komen groeten, die opgebaard lag in een tempel op het domein. Maar dat alles nam niet weg dat wij onder de hete (winterse) zon konden genieten van een prachtig stuk Oosterse cultuur en architectuur. Indrukwekkend, prachtig, immens mooi en graag nog meer van dat (zie foto's hieronder). De volledige uitleg ga ik jullie besparen, maar het is echt fantastisch! Ook de Wat Po is een bezoek meer dan waard en zelfs de kinderen waren onder de indruk.

We keerden nadien terug naar het hotel, genoten van een aperitiefje aan het zwembad en aten nadien weerom in een leuk Thais restaurant. De volgende dag stond eigenlijk gewoon in het teken van vertrek naar huis. We deden nog een wandeling, kochten nog wat leuke spulletjes, checkten uit, aten nog een hapje en vertrokken mooi op tijd met een grote taxi naar de luchthaven.
Op 5 minuten van de luchthaven viel ineens mijn frank, euhm, euro en dacht ik aan de laptop, een fotolens en de filmcamera, die nog in de hotelkluis lagen... Even paniek, zouden we het vliegtuig nog halen? Maar er was geen ontkomen aan, we moesten terug. De taxi-chauffeur kon er gelukkig mee lachen... Maar het was een uur verloren, dat we ergens zouden moeten inhalen... daar ging de rust. Enfin, anderhalf uur taxi dus, en terug aan de luchthaven begon de stress: Filip ging nog geld afhalen (wegens meer taxikosten niets meer over voor de valiezen-opslag en VISA hadden ze nog niet ontdekt). Dan moest hij de valiezen nog ophalen. Ik zou intussen al gaan aanschuiven aan de check-in met de kinderen. Alles zou nog in orde komen en we zouden het vliegtuig nog halen volgens de dames achter de balie. Maar toen we wat verder liepen, bleek dat er weer enorme rijen stonden aan customs (daar waren de foto's weer) en ook aan de security-checks (drie stuks en valiezen open, aub). Maar gelukkig zijn er nog vriendelijke mensen op deze wereld en liet iedereen ons voor. Als dat niet was gelukt, hadden we onze vlucht niet gehaald. Zelden zo gerusht met drie kinderen...

Tot op de dag van vandaag kan ik mijn gevoel over Bangkok niet goed omschrijven: de sfeer is heel intens, een beetje gespannen: je bent blank en dus vanzelf toerist, de mensen willen je dingen verkopen en ze zijn dus vriendelijk. Maar er is soms een gevoel van onbehagen, onveiligheid zelfs. Misschien was dat ook wel omdat ik niet kon inschatten hoe (on)gevaarlijk het er is (vooral 's avonds dan) en in hoeverre dat te maken had met de kinderen die ik altijd en overal wil beschermen. Vreemd en eigenlijk wil ik dat gevoel niet, omdat het echt wel een stad is die me ligt en die ik nog verder wil ontdekken. Een mix van prachtige Oosterse cultuur met Westerse invloeden, die er soms helemaal niet thuishoren. Bedelaars maar ook mensen in een driedelig pak, immense moderne gebouwen met ernaast een houten barak waar 17 mensen in wonen. Tuk-tuks, aftandse brommertjes en auto's die de naam niet meer waard zijn maar ook luxewagens en moderne treinen, die op een spoor rijden dat hoog boven de straat gebouwd werd. Een groots luxueus winkelcentrum en buiten straten vol kraampjes met geroosterde sprinkhanen en spulletjes 'made in China', die worden verkocht voor een appel en een ei. Hemelsblauwe lucht, boven de bruine uitlaatgassen. Een mix van kleuren in de stralende zon en daarnaast grijze miserie. En heel veel oude, blanke venten met bloedmooie, jonge Thaise meisjes...

Bangkok was al lang een droom van mij. Ik heb even mogen proeven en ik heb de smaak te pakken. Volgende keer aub veel meer en ook de rest van Thailand mag erbij dan. Zou ik met 4 weken toekomen?

Fijne dag vandaag

Hoewel de regen hier weer met bakken uit de hemel valt, is (bijna) iedereen hier gelukkig vandaag.
Kevin Rudd, versgebakken Eerste Minister, heeft vandaag 1 van zijn verkiezingsbeloftes ingelost en zich in naam van vorige regeringen verontschuldigd bij de originele bewoners van Australië. Meer bepaald tegenover de families van de Stolen Generations, 100.000 Aboriginal en Torres Strait Islander kinderen die in een tijdspanne van 70 jaar (tot midden jaren '70!), systematisch bij hun ouders werden weggehaald, zogezegd om hen een beter leven te geven.
Al ettelijke jaren vragen de Indiginous People om een formeel excuus, maar vorige Eerste Ministers, zoals John Howard (die er overigens niet bij was), weigerden dit halsstarrig. Eindelijk kregen de mensen vandaag waar ze recht op hebben. Kevin Rudd gaf een emotionele toespraak, zonder verbloemingen en zonder excuses te verzinnen voor wat vroeger gebeurd is. Duizenden mensen volgden overal in land de toespraak live op grote schermen of thuis op TV en radio.

Vandaag moet ook het begin worden van echte verbeteringen. Er is nog altijd een verschil van 17 jaar in levensverwachting tussen de originele bewoners en de 'nieuwe' bewoners van Australië. Er is nog altijd enorm veel analfabetisme, een hoge kindersterfte, sociale problemen en werkloosheid. Al die dingen moeten nu echt aangepakt worden en de Eerste Minister kleefde er zelfs een tijd op. Geen 20 jaar, maar 5! Dat betekent dat hij de zaken toch echt serieus neemt en iedereen is hier heel erg blij mee.
Go, Kevin, go!

Voor wie het interesseert, kan hier de toespraak beluisteren. De volledige tekst vind je hier. Voor meer achtergrondinformatie kan je hier terecht.

Een beetje te lawaaierig, misschien

Zin in vakantie on the beach?
Wat denk je hiervan? Dit is Maho Beach op Sint Maarten, Carraiben.



Eigenlijk komt dit uit een lijstje van de meest gevaarlijke luchthavens ter wereld.
Jan, geweldig interessant voor jou! Voor meer, kijk hier.
En voor andere leuke lijstjes, hier.

Ons wervelwindje

Gisteren werd Senne 6.
Onze flinke, super Senne Ruben Simon Austin Vanbeylen.
Geboren in Austin, Texas, USA en bijna in de auto
(om 20 voor 12 in het ziekenhuis aangekomen en om 6 na 12 op de wereld gezet).
Na een minuut of 10, terwijl de verpleegster hem woog en mat, al gebombardeerd tot specialleke, omdat het ventje - vrij abnormaal voor een kind van die leeftijd - rustig aan het rondkijken was, zo van 'waar ben ik nu beland, eens kijken...?'.
En tot op de dag van vandaag een genot van een kind:
een kuswonder, een ik-doe-wervelwind met prikkels in zijn lijfje,
een slimmerik met een groot hart.
Ik hoop dat hij avonturier of ontdekkingsreiziger wordt...

Intussen

In onze tuin: eindelijk ontmoet: redback spiders, een van de dodelijke spinnen die Australië rijk is. Een nest of zo, want we hebben er meteen 4 naar een andere wereld geholpen. Ze waren iets te dichtbij gekomen, namelijk: in en rond het zwembad terwijl de kinderen erin lagen te plonsen. En aan mijn kinderen komen ze niet, ze zijn bij deze gewaarschuwd! Moeten ze ook maar niet in woonbuurten gaan leven, denk ik dan.
Ik ben helemaal voor 'leven en laten leven', maar als het beesten betreft die zelf levens nemen, ben ik meedogenloos. Vandaar gisteren gekocht: een dodelijke spuitbus! Sorry.

Boos, razend, ziedend

Zelden zo boos geweest. Eerst op iemand anders en dan op mezelf.

Weet je nog, dat stress-konijn-pediatrisch-tandarts-geval? Dat ons hier ook al had geërgerd? En toen?
Ik, weer maar eens te goed, ging madam nog een kans geven. Senne moest dinsdag op controle. Dat zou allemaal wel meevallen. Dacht ik.
We zijn er, mevrouw kijkt naar zijn tanden en Senne is rustig, zoals altijd als hij iets medisch moet ondergaan. Ze ontdekt toch een gaatje en stelt voor het dan en daar te vullen, zonder verdoving zou dat moeten kunnen. Senne had wel al eens gezegd dat die tand pijn deed, dus het was toch een gevoelig plekje. Ze begint eraan en op een bepaald moment brengt Senne zijn hand naar boven als teken dat het een beetje pijn doet, zonder geluid. Mevrouw wordt dadelijk boos en zegt dat hij echt moet ophouden met te bewegen, want dat ze zo niet kan werken. Ik reageer en zeg dat hij gewoon wil aangeven dat het pijn doet. Mevrouw vliegt uit tegen mij, begint haast te wenen en zegt dat dat absoluut niet kan, zij zou hem nooit pijn doen, eigenlijk zou ze nooit aan zoiets beginnen bij hem, hij is te bewegelijk en daarbij, kinderen van 6 moeten in slaap gedaan worden voor zoiets. Dat is er teveel aan. Ik leg vriendelijk uit dat er niets mis is met haar, dat wij haar niet beschuldigen van het een of ander, dat een kind pijn kan hebben en het ook mag zeggen, en dat mijn zoon niet zou liegen. Ik vraag daarop aan Senne of het pijn deed en hij knikt zachtjes terwijl er een traan over z'n wang rolt. Ik ontplof vanbinnen, maar hou me kalm. Ik vraag of ze een tijdelijke oplossing kan bedenken.
Intussen staan de twee meisjes aan de deur, die zijn afgekomen op de commotie. Mevrouw roept luidkeels dat ze in de wachtzaal moeten gaan zitten. Ze zegt dat ze Senne's tand tijdelijk zal vullen en dat we daarna terug moeten komen om de tand met verdoving te laten vullen. Ik reageer enkel met OK en stel Senne wat gerust. Mevrouw laat me ook verstaan dat ik Senne zijn tanden moet laten poetsen met kindertandpasta en niet met die van ons. Daarop reageer ik alleen met een raar oog. En ze zegt dat Senne tanden heeft die heel gevoelig zijn en dat ze extra beschermd moeten worden. Daarop geeft ze me nog een speciaal zalfje. Ik zeg thanks, beleefd als ik ben. 5 minuten later heb ik betaald en ben ik buiten met de kinderen.
Allerlei lelijke dingen ontsnappen mij. De kinderen kijken naar mij, zo hebben ze hun mama nog nooit gezien. Ik wil terug naar binnen lopen om het haar nog eens allemaal goed te gaan vertellen, maar ik beheers mij. Maar ik ben razend, woedend, ziedend, over de manier waarop zij mijn (en waarschijnlijk ook andere) kinderen behandelt. In mijn hoofd heb ik een brief van 53 bladzijden geschreven over haar onkunde en onbekwaamheid als kinder-tandarts.
Ik ben boos op mezelf. Om mijn gebrek aan assertiviteit, ik ben niet assertief genoeg geweest, ik heb mezelf weer maar eens laten doen, heb mijn kinderen niet genoeg verdedigd. Ik kan geen ruzie maken. Mijn hele avond is verprutst, ik huil, roep en kruip om half 10 in bed. Ocharme, mijn huisgenoten, gewoon door dat stomme mens.
Weeral.

En nu, nu ben ik nog aan het broeden. Wat ga ik doen, een brief schrijven? Haar laten weten dat ze absoluut niet geschikt is voor het beroep? Of niets doen? Niet meer reageren en gewoon wegblijven? Ik ben er nog niet uit, ik kan niet lang meer wachten. Heeft iemand goede raad?

Eigen boontjes doppen

Verdikke, de voordeur dicht vanmorgen, nadat ik de kinderen naar school had gebracht. En ik stond buiten... Op de deurklink staat nl. een slot met een knopje dat je van binnen uit moet induwen om de klink te blokkeren. Die klink was dus geblokkeerd. (Ik verdenk Luna, die zich na een kleine discussie wilde wreken...).
Allerlei gedachten spookten meteen door mijn hoofd: 'Zijn er nog deuren open? Nee, alles is nog dicht van gisterenavond. Ik heb niet gedoucht en ik moet gaan bellen. Waar moet ik gaan bellen? Ik ken de buren niet. Terug naar school dan. Die gaan ook denken, hoe ziet die eruit? Ik moet Filip bellen, oei, die gaat niet blij zijn, terug naar huis rijden, hij is juist aangekomen na een uur file. Naar Inn bellen? Ik heb haar nummer niet. Op het terras blijven tot straks? Geen optie, wat ga ik doen een hele dag, zwemmen? Ik kan niet naar de winkel, geen geld, ik kan niet naar Filip, geen geld en trouwens, dat laten ze niet op de bus, iemand met haar waar vanavond rustig een hele friet-maaltijd in kan klaargemaakt worden...'
Deuren checken dus. En nadenken, Anne. Zijdeur met twee sloten dicht, schuifdeur 1 met twee sloten en beveiligingspin dicht, achterdeur dicht met twee sloten, schuifdeur 2 met twee sloten en pin, deur van de berging dicht met twee sloten, garagedeuren allebei niet open te krijgen. Zucht. Gelukkig schijnt de zon. En heb ik mijn zonnebril op.

Ramen dan. Schuifraam van de berging beneden: 10 cm open, maar beveiligd door een plankje, zodat ze niet verder open kan (de luchtbuis van de droogkast hangt ervoor en zo kan dus ook 's nachts de droogkast nog op). En er is ook nog een vliegenraam. Hoe kan ik dat plankje wegkrijgen, als ik het vliegenraam een halve cm omhoog heb kunnen duwen? NOT.
Boven staan wel alle schuiframen open en die zijn niet beveiligd met plankjes, alleen die vliegenramen zijn hooguit wat vervelend, maar dat zien we wel als we er zijn. Op het dak geraken dus. Hmmm. Denk. De tafel, daar een stoel op en dan even optrekken op de goot en het dak op. Onmogelijk, de goot hangt nogal los en ik sta te laag (voor iemand die rustig wat kilo's kwijt mag, wat aan haar algemene fysieke toestand mag werken en er nog wil zijn als haar drie bloedjes straks van school komen). Het zou niet zo fijn zijn als ze hun moeder naast de tafel op de grond zouden vinden. Opnieuw naar de berging dus. Een ijzeren staafje met een hoek, dat heb ik nodig om dat plankje weg te krijgen. Maar natuurlijk ligt dat niet in de tuin te wachten tot ik me buitensluit. Dus NOT.
Terug naar het dak, blijkt toch de beste optie. Ik moet hoger geraken, zodat ik het dak kan opstappen of zo. Een ladder is er niet. Nog een tafel dan om op de grote tafel te zetten. Een tafeltje? Een wit, klein tafeltje, op 1 poot? Gevaarlijk, maar mogelijk. Toch nog even denken aan de bloedjes, moet ik nog een briefje schrijven? Nop, geen papier, geen balpen. Gewoon doen. Later denken, zijn we gewoon. Hoewel, nu heb ik toch al veel gedacht! Vooruit, daar gaan we. Vandaag eet ik niet meer. En morgen ook niet. Ok, de tafel houdt me. Nu het witte tafeltje nog. Schoon in het midden gaan staan, vasthouden aan de goot. Been op het dak zwieren, over de goot. Dorie, die goot is niet sterk! Goeie koop geweest, dat tafeltje! Even duwen op de armen. Armoefeningen ook doen. 10 kilo moet eraf! Alles geven en ja, we zitten op het dak. Naar het raam gaan is niets, schoon in de hoek blijven, daar is het stevig en de pannen laten liggen. Woehoe! Hopelijk heeft niemand mij gezien. Nu dat vliegenraam. Even omhoog duwen, dan kan ik het raam verder open schuiven. Vinger te dik. Sh#%@&!! Denk. Mijn zonnebril! Waarvoor dingen toch niet goed kunnen zijn... brilarm eronder, raam verder openschuiven. Volgende stap: vliegenraam een beetje forceren, zodat we het eruit kunnen wrikken...
Minuten later lig ik voldaan op Senne's bed. Te denken.

Avontuur 1 vandaag. Moet kunnen. McGyver? Pfff...!
Koffie maken. Filip bellen. Is weer aan iets ontsnapt. Lijstje voor vandaag maken. Op 1: douchen! Dank u wel, 16 jaar scouts! Morgen verstop ik buiten een reservesleutel.

Moraal van dit verhaal: 't is niet omdat het beneden een versterkte burcht is, dat dat boven ook zo is!
Enfin, als je buitengaat vandaag:
1. Zorg dat op zijn minst je haar gewassen is
2. Maak nooit 's morgens ruzie met de kinderen
3. Leer wat telefoonnummers vanbuiten
4. Verlies nog een paar kilo's
5. Doe altijd je zonnebril aan
6. Doe 10 push-ups
7. Doe de ramen boven open
8. Zet een ladder klaar
9. Neem geld en telefoon mee
10. Of gewoon een sleutel

Update: intussen zijn we enkele uren verder en is het (weer maar eens) beginnen regenen en onweren...
Update 2: Luna heeft haar wraakactie intussen toegegeven... heeeeelp!!!!

Reisverslag 4 - Afscheid en op weg naar de andere kant

T.a.v. British Airways: leid uw personeel beter op! In Zaventem zit een man die systematisch verkeerde informatie geeft en de regels niet kent! Als je een World Traveller Plus-reiziger bent, mag je wel twee stuks bagage meenemen. Dat maakt een totaal van 9 stuks, in ons geval, en dan zijn we dus nog braaf geweest!

Afscheid nemen. 'Niet leuk, niet LEUK! NIET LEUK!!' En ook nog: 'waarom?' en 'Kunnen we echt niet?' en 'Moeten we echt?' En dat samen met massa's tranen. Niet leuk... Het is dat hels moment altijd, dat echt uit het zicht verdwijnen. En het zien van gemeend kinderverdriet (zelfs nu heb ik er moeite mee). Dat is voor mij het allerergst en ik voel me ook behoorlijk schuldig dan. Ik voel me schuldig omdat we hen leuke tijden met hun opa's en oma's en vooral met nichtjes en kozijntjes, met wie ze toch heel close zijn, ontnemen.
De dagen voor het vertrek zijn ook wel erg, van 'dat had ik nog moeten doen', 'die persoon had ik nog willen zien', 'dat heb ik niet meer gekocht...' en ook van valiezen vullen die te klein zijn, te vol en te zwaar. Met veel dank aan Marie-Astrid en Geertrui voor de inpak-hulp!

Maar alles betert wel, eens die douane-controle voorbij (en de man achter het bureauke die een halve meter boven jou zit, je tranengezicht uitvoerig bekijkt, even lacht en zegt: 'ja, da's ambetant he, de bomma en den bompa achterlaten'). Dank u.
Hoewel het verdriet deze keer toch wat langer heeft geduurd en vooral Senne is lang blijven wenen. Luna is de nuchterste, die kan er zich het snelst overheen zetten. En Rune is berustend en denkt na over wat gaat komen. Maar het blijft NIET LEUK!
Niets aan te doen, op weg naar weer een hoop avonturen. En dus moeten we beginnen met opnieuw Pralinnekes te kopen, want die waren we in de garage in Herent vergeten, waar Filip ze had koud gezet. Heb ik mooi mogen fluiten naar mijn Orangettekes :-(
Pralinnekes in de handbagage van Senne en hop naar de security check. En dan... probleem, want in Luna's trolley zit haar mini-skateboard, van haar peter Kris gekregen en dat blijkt toch wel een probleem te zijn, kan gebruikt worden als slagwapen. Jonge kerel, geen genade. Luna die begint te wenen, 'ik heb dat van mijn peter gekregen!' De jonge kerel, die suggereert dat we terug naar de check-in lopen en het ding inchecken. Not. Wij die suggereren dat hij zich toch nog verder gaat informeren. Wij die ook stilaan vooruit lopen en Luna blijven aanmoedigen in haar verdriet. Een oudere man die aankomt, nee zegt en dan Luna's verdriet niet kan aanzien. ''t Is goed voor een keer, volgende keer in de valies, OK?' Bedankt, mijnheer!

De reis verloopt vlot, we komen in Londen aan, gaan iets eten en stappen dan op de Boeing 747 die ons naar Bangkok zal brengen. 11,5 u in de lucht. We hebben 5 plaatsen naast elkaar, Rune zit naast mij en een gezette, vriendelijke Ierse dame, die op weg is naar Melbourne om zoonlief op te zoeken. Luna zit aan het raam naast papa en Senne naast mij, ik heb een ingebouwde sensor voor zijn voeten tegen de zetel voor hem. Maar we hebben meer plaats en hij moet al echt moeite doen om ertegen te komen, dus ik weer gerust. De kids-meal-toestanden mislukken weer, 'ze stonden niet op de lijst, sorry', dus de kinderen eten bijna niets... Ik krijg wel mijn low-calorie maaltijd. Luna slaapt gelukkig al na een uur of twee, Rune moet nog een tijdje buren-hulp spelen voor de dame naast haar en zij en Senne kunnen zich pas enkele uren later overgeven aan de slaap. Tegenwoordig kan je zo'n tweehonderd films bekijken op het vliegtuig. Iedereen heeft een eigen scherm en je kan op elk moment kiezen wat je bekijkt, of je stopt of doorgaat met kijken, je kan de film op plas-pauze zetten, etc. Dat maakt het soms moeilijk om te stoppen en gewoon te gaan slapen. Maar het is intussen een flink stuk in de nacht volgens ons bio-ritme en het valt niet meer tegen te houden. Uiteindelijk verloopt alles perfect en hebben wij drie geweldige kind-reizigers bij.
Bangkok, here we come!

Eerste week voorbij

Intussen zijn de kinderen al drie volle dagen naar school gegaan en weten ze sinds gisteren namiddag 13u30 (!) wie hun juffen zijn en naar welke klas ze moeten 's morgens. En het valt voor alle drie heel goed mee (ik ook heel content). Vooral voor Senne, want die heeft Luna's juf van vorig jaar, 1 uit duizend. Luna heeft een nieuwe en Rune zogezegd de 'beste ever'. De juffen en kinderen worden hier elk jaar helemaal door elkaar geklutst, zodat Senne's juf van vorig jaar (Kindergarten) dit jaar in het 4de leerjaar staat en zoals gezegd, die van Luna nu in Year 1 lesgeeft. Maar enkele klasgenootjes van vorig jaar zijn meeverhuisd met de kinderen, dus dat wordt weer een hele ontdekkingstocht naar nieuwe gezichten. Goed dat alles zo meevalt, maakt het allemaal weer veel gemakkelijker!
We hebben overigens enkele dagen prachtig weer gehad, maar gisterenavond is er weer een serieus onweer losgebarsten, met (bij ons garage-) overstromingen, veel schade en electriciteit-uitvallingen tot gevolg. De komende week zal het zo blijven: regen en 25 graden... ik ga er nog aan wennen, sebiet!
En nu ... weekend! Niets doen, wat opruimen en verder niets doen... heerlijk!
Ook aan jullie: prettig weekend!

Reisverslag 3 - België - 21/12/07 tm 16/1/08

Onmogelijk om te vertellen wat we op die maand allemaal hebben gedaan, het is gewoon te veel. Samenvattend: geweldig om familie en vrienden te zien, genoten van elkaar en zo veel mogelijk mensen proberen te ontmoeten. Maar diegenen die dit al eerder deden weten dat je niet iedereen kan zien en er een leuke dag mee kan beleven, de tijd is gewoon te kort. Ik had een planning van hier tot in Tokyo, alles goed geregeld op voorhand en maanden geleden al data afgesproken. En toch loopt het soms nog mis... begrijpelijk, zeker?

Enfin, hier een overzichtje, met wat foto's hieronder:
21/12: aankomst en instorting, de kinderen zijn wel dadelijk met m'n zus naar de Gobbel gegaan om de vriendjes van vorig jaar dag te gaan zeggen. De eerste dagen waren de kinderen al op rond 4u 's morgens (we logeerden bij Moeke en Opa de eerste dagen), het was telkens vroeg dag dus. Maar wel tamelijk relaxed, niet te veel doen en hier en daar dag gaan zeggen. Kerstavond vierden we gezellig bij Mamy en Opa (ouders van Filip), met Erik en Angelique en Guust, Gijs en Jef erbij. Lekker eten, cadeautjes in overvloed, wat een weelde toch! Zo ook op Kerstdag, dan waren we bij Moeke en Opa, samen met Marie-Astrid, Marc en Hannelore, Astrid, Arthur en Meraud. Ook Michel en Cristina en de kindjes Laura en Oscar waren van de partij, hen hadden we al een jaar niet meer gezien, omdat zij in Zwitserland wonen. Gezellig, leuk, pakjes en veel liefdesbetuigingen en 'ik heb je gemist'-en. Perfect.

Vanaf 24/12 logeerden we in een vakantiehuisje in Herent, dat we mochten gebruiken voor de maand en dat binnenkort met de grond gelijk gemaakt wordt om plaats te maken voor een nieuw huis. We hadden dit via Leen en Bart en Allivan kunnen regelen. Er stonden nog wat meubeltjes en huishoudgerief in en we hadden matrassen bij elkaar geraapt om op te slapen. En Mamy en Moeke en de kindjes hadden er een Kerstboom in gezet en het huis mooi versierd met Kerstspulletjes. Het maakte ons plekje super gezellig. Ook Helene, Tine en Hilde hadden werk gemaakt van 'welkom'-versieringen. Nog eens bedankt, zo lief! Het huis was prachtig gelegen op een heuvel langs de rand van Leuven. De verwarming liet het echter afweten en we waren aangewezen op de houtkachel in de living. Het bleek een geweldig ding te zijn, het hele huis kon ermee verwarmd worden en onze voorraad hout ging er goed door. En telkens als we iemand begroetten, 'roken we lekker naar een kampvuur'. Het was goed om een eigen plekje te hebben, al was het maar om onze spullen en rommel kwijt te geraken.

De dagen na Kerstmis stonden in het teken van de verbouwing van ons huis, ook in Herent, waar een aantal beslissingen voor moesten genomen worden, zoals ramen kiezen, bakstenen bestellen enz. Ook speciaal om het nog eens terug te zien.
Het weekend tussen Kerstmis en Nieuwjaar was Tom & Tine-weekend: leuke dinertjes, schaatsen en uitwaaien aan zee en heel veel kletsen. Geweldig.
Oudejaarsavond brachten we samen met onze vrienden Tom & Tine en Andy & Sonia en de voltallige 10 kinderen bij Geert en Cecile door. Ons vuurwerk was een beetje bleekjes dit jaar, maar gelukkig maakte dat van de buren veel goed... En Michael en Wauter hadden voor de kleinere kinderen een heuse schattenjacht in elkaar gestoken, groot succes! Om 3u lagen we allemaal weer braafjes in bed. De volgende dag lazen de kinderen hun Nieuwjaarsbrieven voor Peter en Meter en de grootouders voor, ook een jaarlijkse traditie.

En daarna is Filip samen met Opa Michel begonnen aan wat grote werken in ons huis: ramen kappen, graven, enz. Allemaal fijne werkjes die de aannemer binnenkort niet meer zal moeten doen. Volgens mij hebben ze zich goed geamuseerd, die twee. Ze missen elkaar, volgens mij!
Ik heb twee weken eigenlijk niets anders gedaan dan rondgereden om de kinderen op tijd op de juiste bestemming te brengen en weer te gaan halen. Vriendjes dat die hebben! Veel te sociaal :-) Ik denk wel dat ze enorm genoten hebben, Rune is bijvoorbeeld 5 dagen aan 1 stuk weggeweest en letterlijk van het ene vriendinnetje naar het andere gegaan. Na 5 dagen was het kind zo uitgeput dat ze twee dagen op de zetel heeft geslapen. Senne was veel en graag bij m'n zus (en ik ook), keek enorm uit naar de tijd met vriend Senne, Mare en Moria (hij gaat nog altijd met haar trouwen en heeft haar zelfs een aanzoek gedaan...) en Luna speelde bij Lokke, Amber, Aram en Marieke en zag de andere kindjes van de klas terug bij de Chiro. Hun allergrootste wens, een dagje in de Gobbel, kon niet doorgaan.

Filip is nog een keertje in Antwerpen binnengelopen, voor een goeiedag aan de collega's en ik heb mij 1 dag mogen laten verwennen in een beauty-center met mijn vriendinnetjes Tine, Hilde en Helene (geweldig toch, openlucht zwemmen bij 6 graden! Alleen wat fris als je eruit moet) en heb ik ook heel erg genoten van de tijd met Geertrui en andere vriendinnen. Een solden-shop dag die ik had voorzien is niet doorgegaan, een dag met mama en m'n lieve zus ook niet, hulp in ons huis ook niet, wegens niet simpel om drie kinderen tijdens een school/werkweek ergens onder te brengen.
Wat ons wel veel deugd heeft gedaan, is het feest voor de 70ste verjaardag van Mamy en Opa, waar ongeveer de hele familie Vanbeylen-Riesterer was. Een leuke namiddag was dat en we hebben met iedereen een babbeltje kunnen slaan.
Een aantal mensen hebben we niet kunnen ontmoeten, of heel vluchtig en van ver, waarvoor natuurlijk onze excuses. Maar het is echt niet te doen, na 4 weken waren Filip en ik ook helemaal bekaf.

We willen iedereen alleszins nog eens hartelijk danken voor de etentjes, geschenkjes, lieve attenties en hulp allerhande. Het was echt fijn om jullie allemaal weer te zien. De volgende keer zal voor de zomer 2009 zijn, tenzij jullie in tussentijd de weg naar hier vinden... welkom!

Kortom:
1. Het was absoluut fantastisch dat we bij onze familie en vrienden konden zijn
2. Weersgewijs was het eigenlijk een slechte periode, de kinderen zaten meestal binnen, het was koud, grijs en het regende. Overwinteren in de zon lijkt mij steeds meer een aantrekkelijke gedachte. Benidorm? Llorette de Mar?
3. Wat we normaal op een jaar afleggen aan 'sociale bezoeken', moest nu in een maand en dat kan niet natuurlijk (dixit mijn mama en ze heeft groot gelijk)
4. In België lopen de mensen veel grumpier, is iedereen donker gekleed en lachen de mensen minder of zelfs niet, in sommige gevallen
5. Het waw-gevoel over het-in-België-zijn, dat Filip en ik verwachtten, was er niet, vreemd
6. Wat ik wel had, was een gevoel van herkenning. Ik voelde mij meteen weer thuis in Leuven. Maar hier had ik dat ook toen we thuiskwamen... oei!
7. De files zijn verschrikkelijk, het weer ook en de rook-geuren op cafe: van 't zelfde. Ik ben het niet meer gewoon, sorry!
8. De kleren en schoenen zijn in België veel mooier dan hier
9. En het brood is veeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel lekkerder, mmmm, pistoletskes van Vanhove-Piron (Pellenberg)!
10. En de kaas ook
11. En al het andere beleg, Kip Napolitaine, Americain, Pate, mmmmmmm....
12. En het bier en ...
13. Het is jammer dat we zelf niet meer in ons huis kunnen doen, alles gaat nu veel trager en moet gecoördineerd worden door Opa Michel, die er uiteraard wat van zijn tijd moet insteken. Anderzijds moeten we niet door de ellende van een verbouwing en kunnen we onze weekends hier samen doorbrengen in alle rust. Beter voor onze mentale gezondheid en ons huwelijk!
14. Ik kon meteen weten wie deze blog leest en wie niet: diegenen die geen vragen stelden, lezen hem. Al de anderen: betrapt!
15. Wegens gebrek aan een TV, tijd en een teveel aan vrienden, geen TV gekeken (jammer, ik had wel eens graag naar het Nieuws gekeken of naar een nieuw programma (?)) en wegens gebrek aan Internet, bijna niet ge-Internet.
Wel gedaan, op onze drie (!) vrije avonden: filmkes gekeken in onze privé-cinema, thuis, bij het haardvuur, op een groot scherm en met dank aan Erik voor de beamer...
16. Mijn echtgenoot heet nu Lumber-Jack, een echte houtkapper is hij geworden!
17. Als iemand een bruine velouren winterjas vindt, 't is die van Filip; bijhouden graag, 't is ne schone - of aandoen, dan dient hij nog!
18. 17 pizza's voor 9 volwassenen en 8 kinderen is eentje te veel.
19. Pizza Hawaii is populairder dan ik dacht
20. 5 hoofdgerechten met Oudejaarsavond is teveel. 3 is genoeg. En linzen zijn wel lekker!
21. 400 foto's in een diavoorstelling is teveel. 200 is genoeg. Aan een gemiddelde van 15 seconden uitleg per foto kom je dan nog aan 50 minuten. Als slaapverwekkend middel is het daarentegen uiterst geschikt. Indien u problemen heeft om in te slapen, geef een seintje, ik stuur u een kopieke...
22. Onze grasmachine zat TOCH in de container, ha, ik wist het!
23. Voor alle schadegevallen, geleden tijdens ons bezoek, wendt u tot onze verzekering!
24. Met een valies vol chocolade, bouillonblokjes en speculaas geraak je Australië wel binnen, je moet het alleen direct toegeven!
25. We moeten dringend vrienden afschaffen, en de kinderen ook, we hebben er gewoon teveel! Nu nog beslissen wie...