Om 1 of andere reden klikt het niet met mij en Fransmannen op het vliegtuig. Toen we in Singapore opstapten, zat Senne aan het raam, ik in het midden en, jawel, een wat oudere Fransman naast mij. De meisjes en Filip zaten op de rij voor ons. Mijnheer kwam aan, stopte zijn valiesje in het opbergvak en begon dan lustig een telefoontje te plegen met het thuisfront om in geuren en kleuren te vertellen waar hij was, wanneer hij was en naast wie hij zou zijn - dat alles in de veronderstelling dat geen enkele andere mens op het vliegtuig Frans sprak - de sukkelaar. Enfin, ik knikte eens vriendelijk, maar zelfs die handeling had ik mij kunnen besparen want monsieur vond zelfs dat geen reactie waard. Ik concentreerde mij dan maar op Senne en hoopte dat het manneke niet te veel naar de WC zou moeten lopen, zodat ik monsieur niet zou moeten storen. Gelukkig was Senne heel erg braaf, alleen als ik zei dat hij niet mocht drinken, kwam er wat protest :-). Hij sliep een aantal uren en ik ook, hoewel ik heel de tijd in een stand-by modus verkeer, als ik met de kinderen op het vliegtuig zit, om op tijd te kunnen ingrijpen... Een keer moest Senne toch naar het toilet terwijl mijnheer naast mij lag te knorren en Filip ook sliep. Toen heb ik een steward geroepen, Senne over de zetel geheven en lief gevraagd om hem naar het toilet te begeleiden... Da's die mensen hun job toch, of niet? Al de andere keren heb ik Senne telkens mee naar het toilet genomen als monsieur ook recht stond. Hij kon niet klagen dus en ik heb mij weer veel te goed gedragen... Maar mijnheer vertikte het nog steeds om ook maar 1 woord te wisselen. Intussen waren we een uur of 8 verder en kwam het eten. In onze airline-profielen staat dat de kinderen een kidsmeal krijgen en ik low-fat want van dat vliegtuigeten krijg ik altijd onnoemelijk pijnlijke maagzuur-aanvallen. Die speciale maaltijden worden dan een kwartier voor de 'normale maaltijden' uitgedeeld. De helft van de tijd mislukt dat, dan staat er maar 1 kidsmeal op (en begin maar eens te beslissen wie van de drie het kindvriendelijke eten krijgt...), of geen, of geen low fat, of alle mogelijke combinaties. Bij Filip staat er geen specialleke in zijn profiel, maar die krijgt dan opeens ook low fat, zeer tegen zijn zin, want een mandarijn als ontbijt kan hem niet echt bekoren...
Maar goed, de man naast mij krijgt zijn eten en begint aan zijn maaltijd. Na een minuut of 10, wij hadden intussen nog steeds niets gekregen, zegt die heel droog "I think I have your food..." en inderdaad, op het plateauke plakte onderaan een stickertje met mijn naam... FANTASTISCH, dat ontbrak er nog aan... enfin, ik kon niets anders doen dan lijdzaam toezien en kiek bestellen zoals iedereen... Ik kan het u vertellen: een vlucht van 14 uur is lang op die manier!
Eindelijk... Londen. Met een uur vertraging. Ik was niet van plan om te beginnen crossen en lopen met de kinderen, iedereen was echt uitgeput en waarschijnlijk zouden we de aansluiting naar Brussel toch missen. Toch flink doorgestapt, we komen bij de volgende gate aan en de persoon in charge zegt "ik zal eens even bellen", belt en zegt dan "de deur van het vliegtuig is net dicht...". Op dat moment kon het mij eerlijk gezegd geen barst schelen, naar Brussel zouden we wel geraken. En inderdaad, twee uur later konden we mee. Tijd voor een koffietje, het was 6u 's morgens in Londen. De kinderen waren net zombies en zaten wat te kleuren... serieus buiten de lijntjes. Uiteindelijk kwamen we aan in Brussel op de middag, heel moe, maar blij om iedereen weer te zien. En zo zag het eruit in België op 21/12:
