Dag 4. Uluru en Kata Tjuta

Opstaan om half 5!
Om toch maar op tijd te zijn. Want dit is iets wat we naar het schijnt niet mogen missen: zonsopgang bij Uluru. We hadden gisteren al gecheckt waar we moesten zijn, want enkel op bepaalde plaatsen mag je foto's maken van dit unieke stuk natuur.
De parking stond al vol toeristen, die waren allemaal nog vroeger opgestaan. Grote bussen, kleine bussen en busjes. En wij. De kinderen hadden het koud en waren niet echt geïnteresseerd. Alleen Senne zag wel meteen een aantal mensen terug waar hij mee had gekletst op onze tocht in Kings Canyon. Nederlanders, die van ons een foto hadden gemaakt en zoals zovelen, ook verder waren gereisd naar Uluru. Senne moeten we tegenwoordig goed in het oog houden, die jongen is zo sociaal dat het een fluitje van een cent is om hem mee te krijgen. Tegen iedereen die wil luisteren, begint hij te praten. Tot groot jolijt van de meeste mensen :-) Maar soms moeten we hem echt intomen...

Terug naar de monoliet. Stilaan komt de zon op en de kleuren beginnen te veranderen van donker bruin naar uiteindelijk fel rood. Het is indrukwekkend, maar toch had ik er nog net iets meer van verwacht. Misschien ook omdat je daar zo staat op te kijken gedurende een uur. Ik denk dat je telkens tien minuten niet mag kijken en dan zie je het verschil iets beter...

Kijk zelf maar...

Intussen was het volop dag en de meeste toeristen waren al terug vertrokken, voor het volgende item op hun reisplan. Wij wilden eerst nog een ontbijtje en we vonden een plekje aan de kant, met uitzicht op de mooie rots.

Er zijn voor- en tegenstanders van het klimmen op Uluru. De Anangu, de traditionele landeigenaars vragen om niet te klimmen, uit respect voor de heilige waarden die zij toeschrijven aan de plek. Maar het is niet verboden. Ik ben persoonlijk voor respect, dus ik zou sowieso niet geklommen hebben. Filip twijfelde, maar zou het ook niet hebben gedaan. Maar het probleem was snel opgelost: boven 36 graden is de klim gesloten: uitdroging, een val van de rots en hartaanvallen zijn hier wel eerder voorgevallen en zulke klim doen bij zo'n temperaturen is vragen om moeilijkheden.

Om half negen begonnen we aan onze wandeling: een mooie tocht van 10 km rond Uluru. Eigenlijk waren we een uur te laat vertrokken. Hoewel we overladen waren met water, fruit en helemaal glommen van de zonnecrème, werd het langzaam aan heel erg heet en op het eind waren we helemaal verhit. Het was dan ook al ruim half twaalf als we terug bij de auto kwamen. Daar heeft Filip vermoedelijk zijn mooie stapschoenen laten staan. Dat ontdekten we zo'n 10 dagen later :-(.

Op onze wandeling, die overigens verder rustig verliep, zagen we een Thorny Devil, een soort hagedis, enkele toeristen, wat Aboriginal kunst en voor de rest veel rode aarde. De rost zelf is heel speciaal: hij is precies opgestapeld in laagjes en de verschillende kleuren zijn prachtig. Het enige dat me wat stoorde is dat er sommige plaatsen zijn waar je niet mag fotograferen - en er staan zelfs geldstraffen op - en dat werkt bij mij als een rode lap op een stier, sorry. Ik wil graag respect tonen voor oude culturen en waarden, maar een foto nemen moet toch kunnen... Ik heb er dan ook ettelijk genomen, de meesten op plaatsen waar het wel mocht :-) En op de weg terug hadden we opeens weer drie slapende kinderen in de auto...

Tegen de middag sprongen we in de jeep, om dan naar de camping te rijden voor een lunch en een frisse duik in het zwembad. Jammer genoeg hadden de toeristen in de volle bussen hetzelfde idee...

Tegen een uur of 4 reden we dan naar Kata Tjuta, ofte de Olga's, voor nog een korte wandeling aldaar. De lange wandeling, door de Valley of the Winds, was ook gesloten wegens de hitte, maar nu hebben we ook een goede reden om nog eens terug te keren. Kata Tjuta is ook een verzameling van monolieten en het leuke ervan is hun bolle vormen bovenaan. Van ver lijkt het op een hoopje kussens of zo, heel gek. Weer een prachtige plek op deze aarde!

's Avonds reden we weer naar Uluru voor de zonsondergang, ook een hoogtepunt. Ik vond nog ergens een mooi plekje voor wat foto's en ik heb me weer behoorlijk laten gaan, leve digitale fotografie!

Tijdens de dag hadden we al een mooi BBQ-plekje gespot voor 's avonds. In het Nationaal Park. Maar dat sluit om 20u, dan moet iedereen eruit. We wilden eens zien hoe lang het ging duren voor een ranger ons vond... uiteindelijk gebruikten we alleen een klein gaslampje en maakten we geen of weinig lawaai. Het werkte, we konden rustig van ons eten genieten, met op de achtergrond een pikzwarte enorme monoliet, het heeft wel iets...
En om kwart voor negen, net toen we aan het opruimen waren, stopte een ranger. Hij was gelukkig vriendelijk en vond ons er nogal betrouwbaar uitzien, dus echt boos was hij niet...