Allemaal beestjes

En zo zit een moeder dan op maandagochtend aan tafel met dochter 2, nadat vader dochter 1 om 6u30 heeft uitgewuifd aan de school, omdat dochter 1 voor drie dagen naar Canberra trekt met Year 6 en er toch 1 iemand, zijnde vader of moeder, moet aanwezig zijn voor de uitwuif-activiteiten.
En dochter 2 krabt weer maar eens in het haar. Zoals ze al vaker heeft gedaan de voorbije dagen. Waarop moeder dan het haar van dochter 2 grondig bekeek, op zoek naar ongewenste gasten. Waarop moeder telkens zei : "'t is niks" en in de apotheek dan maar op zoek ging naar een shampoo voor gevoelige hoofdhuid. Of zo.
Maar deze maandagmorgen gebeurt er toch iets speciaals. Er zit beweging in het haar van dochter 2. BE-WE-GING. Nog nooit eerder gebeurd. Maar moeder weet meteen waar de klepel hangt. Beesten. In het haar. Van dochter 2. Moeder moet actie ondernemen. Zoon wordt afgezet aan school en moeder en dochter 2 trekken naar de apotheek. Er worden fortuinen besteed aan shampoos, conditioners, kammen en anti-luizen-spullen, om toch maar te zorgen dat het haar van dochter 2 weer gast-vrij wordt...
Rond 10 uur is de eerste ronde gestreden. 's Avonds begint het kammen opnieuw en onderwerpen we zoon ook aan een onderzoek. En wat had u gedacht? Inderdaad, een tweede haard van leven. Moeder kan niet anders doen dan bang afwachten: hoeveel kinderen zal dochter 1 besmetten, op bezoek zijnde in het verre Canberra? Machteloos gaat ze naar bed, heirkracht: moeder weet niet eens in welk hotel dochter 1 verblijft (????).
Intussen zijn we drie dagen verder en is de stand van zaken als volgt: dochter 2 wordt elke dag onderworpen aan een grondige kambeurt; nog verschijnen er ongewenste (dode) gasten aan de opppervlakte. Zoon is minder 'geraakt' maar ondergaat hetzelfde ritueel. Dochter 1 is tot nu toe ontsnapt wegens 'geen last en geen symptomen', maar moeder wil morgen dezelfde rituele handelingen toepassen, om alle verdachtmakingen in de kiem te smoren. Alle beddegoed is gewassen, de kamers zijn gestofzuigd, pijama's en handdoeken worden onherroepelijk op 60 graden gewassen. Hoeden en petten uitwassen blijft nog een uitdaging. Voorlopig zijn ze verboden voorwerpen. En zo gaan we de komende 10 dagen nog even verder.
En hoopt moeder dat dit geen terugkerend fenomeen gaat worden...

Moeder kan nu ook deze 'TO DO" aanvinken in het grote boek "TO DO-lijst om kinderen groot te krijgen".

Life is great!

En nog een schoon ventje erbij

Moeder kan het niet tegenhouden...

Ook hier moesten de mooie kapsels eraan geloven... ik moest en zou vandaag bij de meisjes een 'fringe' knippen (in het Vlaams een lange froe froe ofte een bles, zoals in mijne New Wave-tijd).
Ze zien er naar mijn bescheiden mening - jammer genoeg - meteen een jaar of twee ouder uit ;-).

Allez vooruit

Bedankt allemaal voor de lieve reacties, het heeft mijn gemoed wat opgekrikt en voila, ik zal nog eens een poging wagen: hierbij een verslag(je) over de voorbije twee weken. De vakantie is verleden tijd, we kijken weer vooruit en het leven van alledag gaat zijn gewone gangetje.

School: alles OK, Rune gaat binnen twee weken op uitstap naar Canberra, ze hebben een vol drie-dagen programma en ze gaan vooral de musea en de belangrijkste gebouwen bezoeken. Vermits C. de hoofdstad is van Australië (goeie quizvraag!), staan ook het parlementsgebouw en de Senaat op de lijst. Ze kijken er weer heel erg naar uit. Vorige week vond ook de jaarlijkse cross-country plaats (veldloop) en de meisjes moesten meelopen in hun leeftijdsgroep. Rune raket werd eerste bij de 12/13-jarige meisjes (en ze wilde eerst niet eens meedoen), Luna 23ste bij de 9-jarige meisjes. Puike prestatie van allebei, zo ineens drie km lopen is toch niet niets, zonder noemenswaardige training...

Intussen hebben de kids van Year 6 ook hun speciale 2009-trui gekregen, een van mijn persoonlijke favorieten hier op school: alle namen van de Y6-kinderen staan in een grote 2009. Een fantastisch aandenken.


Luna is een echte boekenwurm aan het worden. Dezer dagen leest ze vier boeken tegelijk, in het Nederlands en het Engels. Ik merk ook dat het goed is voor haar Nederlands: ze schrijft merkelijk weinig fouten in het Nederlands, in mails en briefjes. En toch heeft ze maar 6 maanden 1ste leerjaar gevolgd voor we naar hier kwamen. Zo zie je maar.

Senne is goed gevorderd met lezen en schrijven, maar we moeten wat actie ondernemen om zijn concentratie wat te verhogen, dat loopt tegenwoordig wat mis. Volgende week afspraak met de school-counselor voor advies. By te way: wie kan me tips geven over mooie Nederlandstalige leesboeken voor onze kinderen? Ik ben er helemaal uit, uiteraard. Luna zit in een Engelse Roald Dahl-fase, maar kan gerust iets anders aan en ze leest ook graag in het Nederlands. Senne moet nog overtuigd worden van het feit dat er zoiets bestaat als: men gaat zitten/liggen, men neme een boek en men leest. En misschien kan een tof boek wel helpen (we lezen nu samen Dolfje Weerwolfje en hij luistert geboeid, altijd een goed teken in zijn geval). Voor Rune weet ik het helemaal niet. Al mijn ‘jeans-reeks’boeken van in mijne tijd (wie kent dat nog???) en alles wat ik nog heb liggen van toen (ja, die heb ik allemaal meegebracht) worden systematisch afgedaan als ‘oud en niet meer hip’ en blijven dus schoon ongelezen in de kast staan. Ik heb dus alternatieven nodig. De Jommekes moeten stilaan wijken voor iets serieuzers. Voor haar leeftijd vind je hier veel boeken met een mysterieus thema: heksen, geesten, draken, maar dat interesseert haar niet zo. En over de manege-paardjes-club-verhaaltjes is Rune ook al over. Dus laat maar komen, die titels.

Intussen hebben we nog heel wat medische bezoekjes achter de rug: tandarts, orthodontist, kinesist,… de cyste in mijn knie is nog steeds niet verdwenen, nog even en we moeten ook hier andere actie te ondernemen...

Twee weken gelden waren we ook gevraagd voor een bier-avond bij onze Zuid-Afrikaanse vrienden. Er was nog een Duits koppel, een Deens koppel en een Australisch paar. En vooral veel bier, van elk land een beetje. En geen kinderen. Af en toe is toch wel leuk: geen gezeur, geen geruzie en vooral geen ‘nu moeten we naar huis, want het is al laat’. Het werd dus naar Australisch normen behoorlijk laat. En het was ook behoorlijk gezellig en prettig.

Mijn allerliefste zusje Marie-Astrid was ook jarig op 6 mei, proficiat nog eens!!!

Op 5 mei stond Belgisch Sydney op zijn kop (???) want we kregen onze Minister van Buitenlandse Zaken, Karel de Gucht op bezoek. Er stonden wat bedrijfsbezoeken op het programma, o.a. koffieklets bij Jan De Nul en we waren ’s avonds uitgenodigd voor een receptie in het Belgisch Beer Cafe in The Rocks. Het blijft leuk om onze Vlaamse vrienden tegen te komen, het is een leuke kliek en we komen allemaal goed overeen. Plezier verzekerd dus. De minister pleegde een speech - in het Engels weliswaar, een goed compromis, vermits ook Franstalige landgenoten waren uitgenodigd – waarna wij verwachtten HEM de hand te kunnen schudden en een foto met de ladies te nemen, maar nee, HIJ verdween mysterieus naar een geheime plek voor een intiem diner met ???. Over een blitzbezoek gesproken, ik vond het wel wat flauw... Wij zochten dan maar troost in mosselen met friet, Hoegaarden, Kriek en Leffe en vergaten al snel hoe onze dromen aan diggelen waren geslagen. De volgende dag moesten we weer eens twee keer nadenken... wie was hier???

Op donderdag verzamelden enkele ladies bij Babs voor een Dimitri Verhulst-avondje. We hadden allemaal geprobeerd om, met het oog op de komende libris-prijs-uitreiking, een boek van hem te lezen. Ik ben nog steeds bezig in Mevrouw Verona daalt de heuvel af. En eerlijk gezegd, het is me iets te literair. Dat was trouwens onze algemene conclusie: hij kan ongetwijfeld schrijven, maar soms is het donker, zwaar en moet je zinnen 5 keer lezen om ze te begrijpen. Te veel woorden, te veel omschrijvingen. We zijn dus geen fans van het eerste uur. Wij willen een boek dat vlot leest, simpel geschreven is en niet eindeloos ver gezocht. Maar misschien zijn wij wel mis, want hij heeft de prijs intussen in handen. Enfin, wij hadden toch een heel leuke avond.

De voetbal is ook weer volop bezig: trainingen op dinsdag en donderdag en op zaterdagmorgen staan we weer fier te supporteren aan de zijlijn. Senne’s ploeg doet het goed, ze beginnen stilaan pasjes te geven en als team te spelen. Het is niet meer met 10 tegelijk naar de bal spurten, om ter eerst en dan de bal afpakken van je teamgenoot en wegsjotten. Ze beginnen echt te spelen en samen te werken en dat is wel grappig om naar te kijken. Luna zit nu in een all-girls-team, ze zijn met 10. Kei-serieus zijn ze, ze komen aan op het veld, geen getetter, geen gedoe, geen gegiechel. De andere ploeg (meestal jongens) denkt meteen ‘dat is hier dik in orde, alleen maar meisjes’. De match begint en de girls maken de andere ploeg genadeloos af met tactisch spel, pasjes en koppen, hoekschoppen en genadeloze doelpunten. Super om te zien. Vorige week: 10-6, vandaag 8-1! Ze mogen echt fier zijn: vorig jaar was de topscorer een jongen en blijkbaar kunnen ze het geweldig af zonder hem. Maar het allerleukste voor ons, mama’s en papa’s, is dat ze achteraf nooit echt enthousiast zijn over hun eigen spel. Zo serieus! Het zijn waarlijk de 10 coolste meiden die ik al heb gezien :-)))

Rune gaat 3 uur per week gymmen en gaat met rasse schreden vooruit. Ze is nog niet sterk genoeg voor competitie (gelukkig maar), maar dat zal niet lang meer duren. Ze zit ook in het schoolteam voor netbal (korfbal in BE) en vindt het geweldig.

En dan was het natuurlijk Moederdag vorige week. Ik werd enorm verwend met cadeautjes en kaartjes, een heerlijk ontbijt en een warm bad, inclusief massage en haar-wasbeurt. Er stonden kaarsjes in de badkamer, er lagen bloesems in het water en het rook heerlijk naar lavendel (extract weliswaar, dus iets te straf, maar dat waait wel weg, mama!).

Vorige maandag werd mijn mama 60 en dat was zaterdag gevierd met een verrassingsfeest, waar we jammer genoeg niet bij konden zijn. Maar we waren er een beetje bij, doordat ik een filmpje in elkaar had geknutseld, dat getoond werd tijdens het feest. De berichten achteraf waren heel positief: het was een mooi feest en Moeke vond het goed. Missie geslaagd. En natuurlijk nog eens een dikke proficiat.

Intussen hebben we ook een wagen gekocht: een dikke 4x4 om te gaan kamperen. Filip is er weer in geslaagd een goede tweedehandse te vinden, met alles erop en eraan (inclusief CB, om met Inn en Jan te kunnen converseren onderweg J). En het is een LPG-model, dus ecologisch iets meer verantwoord (die dingen drinken immers benzine zoals een Rus Wodka drinkt). Het was even spannend toen Filip op een speciale website ging kijken, waar je de financiële geschiedenis van de auto kan opzoeken, en merkte dat de auto nog niet was afbetaald. Hier koop je bij tweedehandsauto's namelijk de banklening - indien die er nog is - mee over. Dus altijd checken is de boodschap. Gelukkig bleken de mensen heel eerlijk en zaten ze erg verveeld met de hele zaak. Het kwam allemaal snel in orde. De kinderen verwachtten een ‘oude’ stationwagen (een witte, eikes!!), trokken de hele weg vieze gezichten en waren uiteraard blij verrast toen bleek dat het een grote grijze jeep was met 8 zetels... Nu nog een volgend kampeerweekend plannen en we kunnen echt testen of we een goede koop hebben gedaan (let op de nummerplaat!).

Maar voorlopig vind ik het te koud om te kamperen, ’s nachts is het hier al een frisse 6,7 graden en de verwarming draait alweer. Overdag schijnt het zonneke en wordt het een lekkere 22. Prachtige herfst. En de bomen zijn zo mooi.

We hebben hier in OZ ook weer een fantastisch sport-drama: de hele AFL-wereld (Australian Football League) staat op zijn kop. Blijkbaar wordt er in het football-wereldje nogal wat aan groeps-bedgymnastiek en andere gore spelletjes gedaan als de spelers op verplaatsing zijn. Vrouwen en lieven zijn niet welkom, dus krijg je zulke toestanden, blijkbaar is het een aanvaarde mentaliteit. Zeven jaar geleden, ergens in Nieuw-Zeeland, vond in een hotel zo’n feestje plaats, waarbij een toen 19-jarig meisje enkele spelers van de eerste ploeg bij haar op de kamer uitnodigde. Maar meer en meer spelers sijpelden binnen en speelden mee. Alle partijen namen vrijwillig deel aan het hele gebeuren, maar het meisje was geschrokken van het grote aantal deelnemers en was daarom naar de politie gestapt, na een dag of vijf. Er kwam een politie onderzoek en de zaak werd geklasseerd, omdat toen was gebleken dat er op geen enkel ogenblik kwaad opzet was en omdat het meisje meteen na de feiten zelfs had opgeschept over het gebeuren. Zeven jaar lang werd er niets meer over gezegd. Maar nu opeens heeft de bewuste vrouw alles naar buiten gebracht, voor geld, aandacht? Gevolg: TV-interviews langs alle kanten, kranten vol artikels, reportages van hier tot in Tokyo, uren radio-zendtijd is er al aan besteed. De kapitein van de ploeg toen, die nu bij een commercieel TV station werkt als football-commentator, is kop van Jut en werd deze week op staande voet ontslagen. Hij werd tijdens een live interview op TV moreel compleet afgemaakt. Zijn vrouw zat naast hem en je kon zien hoe die mensen braken voor de camera, achteraf bleek dat ze alletwee ook fysiek in elkaar gestort zijn. Ik kon alleen maar medelijden hebben. Na zeven jaar zo’n gedoe voor iets dat initieel door de politie al was geklasseerd als een ‘incidentje’, het kan tellen. Je kan uiteraard vragen stellen over hetgeen er allemaal gebeurt tijdens zo’n uitstappen, maar om nu een persoon te viseren en compleet te breken, is er volgens mij iets te veel aan. Ik vind het eerlijk gezegd nogal Australisch: een beetje hypocriet. Alles oogluikend toelaten, maar als een persoon erop springt, moet er iemand aan geloven en staat het halve land op zijn kop. Straf.

Zo, in een notendop onze voorbije twee weken. Dit weekend gaat ook de huizenjacht weer verder en mogen wij weer genieten van mooi weer, mooie matchkes en het gezelschap van vrienden hier thuis of op verplaatsing. Ik hou u op de hoogte... zoals steeds.

Even geen zin in bloggen

Sorry. Ik zit weer in een 'voor wie doe ik het?'-fase. En ook het besef: iedereen weet alles over ons en wij weten heel vaak niets over iedereen. Belgie is soms heel ver weg. Ergens hoop je toch dat er op bepaalde ogenblikken nog eens aan je gedacht wordt, hoewel je beseft dat overal het leven gewoon verder gaat... het stemt tot nadenken.
[Op zulke momenten mag je geen belangrijke beslissingen nemen, heel gevaarlijk!]

Het is gewoon soms niet leuk. Hopelijk kom ik het weer te boven binnenkort.
Voor nu: slaapwel.