Dag -15: klusjes

Tuin opruimen, onkruid wieden, after-party-opruim, afwassen, huis in orde zetten voor bezoek van de huisbaas, taxichauffeur spelen, eten maken, wassen. Kortom, een doordeweekse zondag :-)

Dag -16: een lach en een traan

Zaterdagavond brachten we 'de Vlamingen' nog eens een laatste keer samen. Zonder kinderen, in een gezellig huis, voorzien van fantastisch eten en wat entertainment.
Het is te moeilijk om in woorden te gieten hoe we ons voelden. Wij zijn zo ongelofelijk dankbaar dat we hier fantastische vrienden hebben gevonden, voor het leven, zeker weten! Er werd gelachen, een traan weggepinkt en serieus gediscussieerd. En om half vier lagen we in bed :-)
Bedankt iedereen, wat een prachtige avond!

Dag -17: Pick up zone

Al enkele maanden sta ik elke namiddag om 5 voor 3 aan de schoolpoort. Dan gaat de bel en komen een 60-tal kinderen naar buiten gerend, recht naar de 'school pick up zone'.
Met mondjesmaat stromen dan de ouders toe, elk in hun eigen wagen, om de kinderen op te halen. Onze taak is om de kinderen vlot te laten instappen en te zorgen dat de veiligheid gegarandeerd wordt. We hebben op die paar maanden de regels wat aangepast, zodat alles wat vlotter verloopt. En bijna elke dag sta ik ervan versteld hoe respectloos sommige ouders durven zijn. Door de regels niet te volgen brengen ze niet enkel hun eigen, maar ook andere kinderen - en ons -in gevaar, maar daar wordt niet over nagedacht.
Wij zijn allemaal vrijwilligers die een 'dienst' verlenen. We vragen soms om een toertje te maken en later terug te komen, omdat de kinderen nog niet in de zone zijn aangekomen en er niet mag 'geparkeerd' worden. Wat ik al allemaal heb gehoord en gezien! Mensen die beginnen ruzie maken, die zich luidop afvragen wie ik wel denk te zijn en mensen die mij straal negeren en recht voor zich kijken. On-ge-lo-fe-lijk!
Gelukkig verloopt alles meestal vlot en zijn de kinderen super, die houden zich goed aan de regeltjes :-)

Dag -18: naar 't stad

We hadden gisteren nog een uitstapje gepland met de vrouwen. Altijd leuk. En het licht- en muziekfestival VIVID SYDNEY begon gisterenavond, dus reden genoeg om 1 van de meest bijzondere gebouwen ter wereld in al zijn glorie te bewonderen. Dat leverde een aantal vrij goed geslaagde plaatjes op. Zo mooi, hoe de zeilen van het gebouw enkele paar minuten veranderden van kleur en tekening.

Daarna gingen we verder kletsen in het Belgisch Beer Café in the Rocks, waarna ik mocht besluiten dat ik toch content zal zijn als ik binnenkort zal kunnen genieten van een lekkere betaalbare Kriek.

Dag -19: het is zover

Hij rolt. Met zijn ogen. Als ik tot 10 ga tellen. Opdat hij in die 10 tellen naar boven rent en sokken gaat halen. Het is voorbij. Ik kan niet meer tellen. Want hij rolt met zijn ogen. Hij is 8.
Zucht.

Dag -20: echte herfst en zo

Het regent pijpenstelen, het waait, het is koud (12 graden), het is herfst. De zon mag gauw weer tevoorschijn komen, of ik beland rechtstreeks in een winterdepressie...

Vandaag kwam de relocation agent: zij besprak met ons de verhuis, de inpak, de reis enz. Nu is 't voor echt. Brrrr....

En vanavond zitten de mannen en het kleinste vrouwtje (=Filip, Luna en Senne) voor de TV, om te kijken naar 'State of the Origin', 1 van de niet-te-missen-!!! rugby wedstrijden (NRL) hier in OZ. Het gaat om een verbeten strijd tussen NSW (wij) en Queensland en het gaat er verdikke hard aan toe. Het komt erop neer dat ze een ovalen bal van elkaar moeten afpakken en tussen twee palen schieten. Nooit ofte nimmer zou mijn zoon dit mogen doen, veeeeelste gevaarlijk voor hoofd en voortplantingsorganen :-). Sommige van die mannen hebben een soort helm aan, maar dat beschermt nooit genoeg, volgens mij. Hier in OZ is dit de sport van de heel straffe mannen en vermits Australische mannen heel macho zijn, moeten hun zonen ook naar de rugby. Kijk zelf maar eens.

(Rune's interesse is ver zoek, die heeft wijselijk besloten haar bed op te zoeken... slimme meid!)

Dag -21

Nog 21 dagen voor ons vertrek. Vanmorgen is de vuilniskar gepasseerd, die hopen kapotte en  versleten spullen ophaalde. Wat een vreselijk zicht. Op 5 minuten was er zoveel weg, spullen die al 18 jaar de wereld mee rondreizen. Ergens lucht het op dat veel rotzooi weg is, maar het besef is des te groter: we gaan vertrekken...

Vorige vrijdag kreeg Luna ook een leuke verrassing: een feestje bij een vriendinnetje thuis, speciaal voor haar! Ze was volledig verrast. De mama's hadden voor wat versnaperingen gezorgd, ze keken een film en Luna kreeg nog een mooi hangertje met BFF in gegraveerd (Best Friends Forever). Niet goed voor mijn emoties, ik zeg het u!

Zaterdag kwamen wat collega's van Filip op bezoek voor een BBQ, ook leuk en fijn om de mensen eindelijk eens te ontmoeten :-)

Commotie in 't dorp

Wij hebben hier in St Ives een kleine mall, helemaal voor ons alleen :-) Dat is voor de mensen van St Ives en omstreken. Dus als er iets gebeurt, dan is dat meteen wereldnieuws. In St Ives.

Tot gisteren. Gisteren reed een oudere man met auto en al door het zijraam van het winkelcentrum, op de eerste verdieping. Daarvoor had hij nog eerst twee grote, zware postbussen moeten rammen. Waar gelukkig niemand voor stond.
Maar het strafste was, dat hij 'geland' is op de ramp (Nederlands woord vergeten), waar mensen voortdurend met karretjes en koetsen van de ene verdieping naar de andere wandelen. En er liep niemand op dat moment. Ongelofelijk. Een verdieping lager, in de mall zelf, liep ook niemand, wat eigenlijk als een klein wonder mag beschouwd worden. Ook mijn vriendin Inn, die er twee uur later was en de nasleep van het drama meemaakte, ging eigenlijk twee uur eerder een brief posten in de bewuste postbus, maar wijzigde haar plannen op het laatste nippertje en ontsnapte zo wellicht aan een gewisse dood :-) Ze heeft een goeie engelbewaarder...

Enfin, het werd tijd dat er nog iets straf gebeurde, na dit voorval van alweer meer dan een jaar geleden. En natuurlijk waren wij nog het meest blij omdat St Ives weer eens in het nieuws kwam op TV!

Hier nog meer foto's van gisteren.

Laatste keer - 4WDen

Een van de eerste 'laatste keren' deden we gisteren: naar de Blue Mountains om te gaan 4WDen. We volgden een stukje van de power-line-track, samen met Eva en Jurgen, Bart en Sabine en Shirley en Peter. Het was wat frisjes in de bergen, maar het zonnetje scheen. De modder was ook in de juiste hoeveelheid aanwezig. De perfecte setting dus, voor het soms al wat zwaardere werk. Met het oog op ons vertrek en dus verkoop van de auto, hield Filip zich wat in, maar Jurgen en Bart gingen er volledig voor. Eigenlijk is de hele streek daar een gigantische mannen-met-4WD-auto's-speeltuin, heel leuk en mooi allemaal. De kinderen vonden het natuurlijk ook reuze spannend.

Op het einde van de dag gingen we nog naar de 'Lost City', wij waren daar immers nog niet geraakt en we werden aangenaam verrast door weer maar eens een prachtig stukje natuur, en dat allemaal zo dichtbij Sydney!

Nieuws

Het is zover: we moeten de feiten onder ogen zien en moeten leven met de werkelijkheid. We vertrekken uit Sydney. Terug naar België.

We hebben redenen genoeg om te vertrekken, maar eens zoveel redenen om te blijven. Het was dus een heel zware beslissing, waar maanden over gedacht, gepraat en geredeneerd is. Wat onze beslissing uiteindelijk heeft bepaald, wil ik graag vertellen, maar ik zie geen reden om het hier publiek te maken. Iedereen heeft er uiteindelijk een ander idee over en er is al genoeg over gepraat, ik ben het even beu. Dus als je het echt wil weten, laat maar weten, dan bellen we of mailen wel eens :-).

Binnen 4 weken vertrekken we uit Sydney voor een trip naar de andere kant van Australië, om dan ergens midden augustus terug op Belgische bodem te staan, net op tijd om wat aan te passen en in september op school te kunnen starten.

De komende vier weken worden dus weer behoorlijk hectisch en we zijn intussen gestart met de  'het-is-de-laatste-keer' activiteiten. Heeeeel vervelend en niet goed voor onze emotionele toestand...
De kinderen vinden het wel OK, zijn precies wel toe aan een terugkeer (behalve Senne dan, die zijn draai hier helemaal heeft gevonden). Intussen wordt het huis leeg geruimd en spullen weggegeven. Alle rommel moet weg, om 'ontrommeld' in ons nieuwe huis in Herent te kunnen trekken, wat het natuurlijk ook wel heel spannend maakt.
Maar al bij al is het moeilijk, het is hier goed leven en het weer is hier zooooo goed :-). We hebben ook weer drie en half jaar kunnen genieten van veel buiten zijn, samen dingen doen als gezin, onvoorstelbare vakanties en uitstapjes en ontmoetingen met leuke vrienden. We moeten dat in België blijven doen, de balans moet blijven. Zal niet makkelijk zijn, denk ik.

Er moet nog veel geregeld en georganiseerd worden en ik heb de indruk dat we tot nu toe aan uitstel-gedrag hebben geleden. Maar 4 weken is kort en de paniek slaat toe.
Ik moet dus dringend weer aan het werk...

Onze spruiten

Een kinderen-update.
SENNE

Ik ben al een aantal maanden op zoek naar middeltjes om Senne's concentratie te verbeteren, iets wat op school af en toe voor problemen kan zorgen. Ik ben al zo moedig geweest om een eliminatie-dieet te proberen: alle voedsel, processed en niet-processed, dat allergieën kan veroorzaken, wordt gebannen, tezamen met alle huishoudproducten waar kleur-, geur- en smaakstoffen inzitten. Ik kan je verzekeren dat er niet veel overblijft :-( Een helse klus dus. Vooral ook omdat de hele familie moet meewerken. Vanaf de vierde week mag je dan stilaan bepaald voedsel en producten herinvoeren om te zien welk effect het veroorzaakt. Na twee weken zwoegen (tijdens de vakantie, vorig jaar in juli, gelukkig, wat het veel makkelijker maakt wegens minder invloeden van buitenaf), zag ik al resultaat: rustigere kinderen, minder ruzies. En toen gingen we onverwachts naar België en is alles in duigen gevallen. Vliegtuigvoedsel past niet echt in een eliminatie-dieet. Sindsdien ben ik nog steeds op zoek naar nieuwe moed om het dieet in te voeren.
Maar ik ben wel overtuigd van het effect van smaak-, geur- en kleurstoffen en vooral bewaarmiddelen in voeding. Daarom let ik erg op wat hier in huis komt. De kinderen weten al dat ik heel streng ben op kleurtjes en viezigheid in het eten. Sport is ook een goede uitlaatklep natuurlijk en voor onze jongen is dat voetbal, zwemmen en karate. Ik hoop hem ooit nog te kunnen laten drummen of zo.
De volgende stap was een allergietest, waar meer dan 90 voedselgroepen getest worden. Daaruit is gebleken dat hij een grote intolerantie heeft tegen koemelk, eieren, tarwe, rogge, hazelnoten en geitenmelk. Dat resultaat betekent dat alle brood moet gebannen worden en vooral alles waar koemelk inzit. Kijk maar eens op de verpakkingen naar de ingrediënten van 'alle-dag'-producten: overal zit wel een ei in of tarwe, of melk. Moeilijk! Maar tot nu toe lukt het en volgende week ga ik eens vragen aan juf of ze verbetering merkt...

LUNA

Luna is Luna. Zoals altijd, een denkend zonnetje in huis. Nog altijd hunkerend naar aandacht en erkenning van grote zus. Dat niet altijd komt en af en toe zware buien van frustratie veroorzaakt. Senne en zij komen meestal heel goed overeen en kunnen uren mooi spelen of plezier maken in het zwembad. Op school loopt alles op rolletjes. Ze houdt enorm van 'Het huis Anubis', daar kan ze uren naar kijken. En voor de rest wil ze gewoon een coole meid zijn. En piloot worden. Toen ze 4 was, vroeg ik het haar eens en zei ze: piloot! En ook nu nog heeft ze een heel goed beeld van haar toekomst: lijnpiloot. Niet ergens te velde, in een klein vliegtuigje, zoals hier. Ze wil het serieuze werk, A380, op zijn minst. Ik hoop dat het haar lukt. En volgens mij, gezien het feit dat ik NOOIT moet vragen om huiswerk te maken en dat ze altijd goed in orde is met schoolwerk en taken, kan het haar lukken. Het kind heeft brains, karakter en koppigheid.

Vorig jaar waren we hier eens in het ziekenhuis beland met haar, omdat we dachten dat haar appendix van zich liet horen. Maar dat bleek vals alarm. Vorig jaar in oktober hadden we gepland om op zaterdagochtend, tijdens de schoolvakantie, naar Fraser Island te vertrekken, samen met Hans en Babs en co. Op donderdag kreeg Luna buikpijn. 's Nachts moest ze overgeven. Op vrijdagmorgens kreeg ze koorts. En in de namiddag hebben we onze valies gepakt en zijn we naar Westmead Children's hospital gereden, omdat mama's meestal toch weten hoe laat het is, als het over hun kindjes gaat. Om 10u 's avonds, na uitgebreide testen en toch nog afwachten (tijdverlies volgens mij) kregen we het verdict: meteen opereren. Ontstoken appendix. Om 1u 's morgens lagen Luna en ik op een ziekenhuis kamer te slapen, zij 20 gram lichter.

We bleven twee dagen daar en Luna heeft al die tijd geen enkele traan gelaten. Luna is gelijk aan cool. Geen glimlach, geen traan, gewoon ondergaan. Maar wel honderd vragen stellen aan dokters en verplegers. En 4 uur na de operatie midden in de nacht de verpleegster bellen om te plassen, mama niet wakker maken, een bedpan weigeren en naar het toilet stappen, met infuus en pijnpomp. Hoed af, echt! We hebben de rest van de schoolvakantie gebruikt voor revalidatie :-). Na twee dagen vroeg ze al om terug op de trampoline te mogen...

Ze is helemaal beter nu, alles is perfect verlopen. En ze kan met gerust hart bergen beklimmen, de jungle intrekken of een solo-reis rond de wereld maken. En blijkbaar zou het vals alarm van een jaar eerder wel al met een ontstoken appendix te maken hebben gehad...

Voor de rest een heel tof meisje, met veel vriendinnen, een uitgesproken willetje en perfect in staat om het 'kamer-opruimen' heel lang uit te stellen :-)

RUNE

Volop aan het puberen. Met hart en ziel, in lijf en leden. Dat kind groeit terwijl je ernaar kijkt. Ze is van nature een emotioneel vat. Kan je je voorstellen wat dat geeft met gierende hormonen in je lijf. Maar al bij al is ze erg behulpzaam en graag gezien door iedereen. Nog steeds een perfectionistje, geïnteresseerd in het milieu en omgeving (hoewel we voor haar een doucheklokje hebben moeten kopen) en gebeten door gymnastiek. Ze heeft al enkele wedstrijden meegedaan en was al eens eerste aan de ongelijke leggers en op de grond. Ze werd derde op de balk, tweede op de grond in een andere wedstrijd. Ferm he? Vorig jaar gingen ze met de klas ook twee keer naar de circusschool, waar ze een ultieme prestatie neerzette aan de trapeze. Gelukkig kon ik erbij zijn en heb ik het vastgelegd op digitale pelicule (komt nog). De man die de school runt, kwam haar en mij bijna smeken om naar de school te komen, maar mevrouwtje heeft haar zinnen op gymnastiek gezet en trapezes horen daar NIET bij ...jammeur!!! Voor de rest: een kei met computers (daar heeft de school wel veel mee te maken, waar ze vanaf year 5 eigen laptops kunnen kopen, waar elke dag op gewerkt wordt tijdens de lessen). Rune praat over interieurarchitect als beroep, maar ook over juf zijn of directeur van een kribbe, of dressuurleerkracht. En ze wil ook graag actrice worden, wat volgens mij geheel in de lijn der verwachtingen ligt, afgaande op de mening van de drama-leerkracht. Hoewel ik denk dat acteren in musicals nog beter bij haar past, omdat het kind ook nog eens goed kan zingen.

Ze sukkelde al een aantal weken met een hardnekkige hoest, van het zeehond-type en we moesten alles eens goed uitzoeken. Na twee antibiotica-kuren (waarvan een ook voor een tekenbeet, waarbij de teek meer leek op een vlieg dan een teek, zo groot!) belandden we in het ziekenhuis voor een onderzoek bij een specialist. Die wilde een bloedtest om kinkhoest uit te sluiten. Dus wij naar de juiste dienst, in een gebouw naast het hospitaal. Rune was niet erg happig op het naald-vooruitzicht en joeg zich dan ook geweldig op tijdens de bloedafname. Nadien stond ze recht, zei: "mama, ik voel me toch niet zo goed" en viel flauw, recht voorover met haar gezicht op de rand van het bed. Paniek alom (niet bij mij, ik ben immers getraind in EHBO :-)) en binnen de 10 minuten lagen we op de emergency-afdeling van het kinderziekenhuis voor onderzoeken.

Na een uur of twee werden we ontslagen, Rune met een blauwe kaak en een nog ergere fobie voor naalden. Ze heeft, denk ik, besloten om heel gezond te worden en zodoende naalden te vermijden...
Sinds februari zit Rune in Year 7, in de middelbare school dus. En op enkele maanden tijd is Rune geen kind meer, maar een ferm jong meisje. Het spelen is er wat af, Facebook is heel populair, chatten en kletsen en veel vriendinnen hebben. Maar vooral: niet thuis zijn :-) Ze is graag ergens anders en probeert zoveel mogelijk het thuis zijn te omzeilen. Natuurlijk steekt mama daar af en toe een stokje voor... tot groot verdriet van 'ons oudste' :-) Ik was twee weken geleden op de school voor een gesprekje met de juffen en iedereen vindt haar een leuke en goede leerlinge. Dus wij content.

April-mei

Het is hier de laatste tijd heel hectisch geweest, daarover later meer.

Maar wat gebeurde er verder nog in april en mei?
Luna mocht op kamp. Naar Bathurst met Year 5. Met maar 1 overnachting, maar de zenuwen stonden niettemin behoorlijk gespannen. We moesten erover vergaderen op school, inpakken volgens de regels van de juf en opstaan om kwart voor 6, allemaal heel spannend. Bathurst is een populaire school bestemming: er is een oud goudmijn-stadje nagebouwd en de kinderen worden ondergedompeld in de Australische goud-zoekers-tijd. Naar het schijnt heel leuk allemaal. Uiteraard krijg je als mama tegenwoordig weinig verhaal achteraf, dus het enige dat ik kan aanbieden is wat foto's van het vertrek en de verzekering dat het leuk was en dat ze niet geslapen hadden :-)

Een week later vond de jaarlijkse cross-country plaats. Geen populair event bij de kinderen, omdat ze niet zo zeker zijn van zichzelf :-) Maar het kwam allemaal goed:
Senne werd 12de bij de 8-9-jarigen (zo'n 70 kinderen), nadat hij struikelde en zodoende bij de laatsten was aan de start.  Toch nog super, hij had ze bijna allemaal ingehaald :-)
Luna werd 16de van de 30 bij de 10-jarige meisjes, ook een heel goed resultaat. Ze waren terecht fier.

En nog een week later was het aan mij: ik mocht genieten van een lang weekend met de Vlaamse vrouwen, zonder kinderen en zonder echtgenoten. Wandelen, kuieren, winkeltjes in en uit, 2 uur in een boekenwinkel, wijn proeven en voor de rest kletsen en lachen. Super. Het zou verplicht moeten worden voor alle vrouwen/mama's.

Het is hier de laatste weken buitengewoon prachtig weer geweest. Nu is de herfst echt aangebroken, vandaag halen we maar 17 graden, maar tot eergisteren hadden we nog 26. En dat voor late herfst... super!
Zondag wilden we dan ook nog zeker eens naar zee, het is zo dichtbij en toch gaan we zo weinig... Rune is tegenwoordig tegen 'familie-dingen', dus die ging niet mee, maar de twee anderen genoten met volle teugen.