Bewogen weekend

Het begon eigenlijk allemaal nogal in orde. Vrijdagavond aten we nog een Croque-Monsieur, dat was al een eeuwigheid geleden en het smaakte voortreffelijk.

Zaterdagmorgen ging ik met de kinderen naar de voetbal, Senne speelde gelijk deze keer. Het was schitterend zonneke, er vloog een fris windje, maar wat een heerlijk winterweer. Daarna trokken we naar het veld waar Luna moest spelen, in Pymble. Ze was goalie in de eerste helft. Tijdens de rust kloeg ze wat van buikpijn. Even niet spelen, dan. Maar na 10 minuten kwam ze weer klagen en deze keer waren er tranen bij.
Als Luna weent van de pijn, ben ik direct een en al oor. Zij is helemaal niet kleinzerig en als ze klein was en viel, zei ze au en stond terug recht. Dus als zij weent, dan heeft ze echt pijn...
Dan maar richting huis. Ik deed een paar buik-testjes, been omhoog, stappen, duwen op verschillende plekjes en zo (ik was echt beter dokter geworden :-)). Maar deze keer besloten we toch maar de echte dokter op te zoeken. Die kon ons gelukkig meteen ontvangen. Ze was niet zeker: Luna vertoonde alle tekenen van Appendicitis, behalve dat ze geen koorts had en niet had moeten overgeven. Maar ze raadde ons toch aan om naar het ziekenhuis te gaan en niet te lang te wachten. Vlug wat spulletjes gepakt en richting ziekenhuis. Het was intussen 13u30. Na een uurtje wachten kregen we een kamertje waar Luna wat kon liggen, want zitten was moeilijk. Na een ander uurtje kwam de verpleegster haar koorts meten. Na nog een ander uurtje kwam een andere verpleegster verdovingsplakkers op haar handen en armen kleven. Na nog een ander uurtje kwam de dokter. Die besloot na een uitgebreid onderzoek en een bloedafname, niet 100% zeker te zijn. Hij wilde de chirurg van wacht nog laten komen kijken. Die verscheen, na een zoveelste uurtje. De bloedtest toonde een kleine infectie, maar ook die mijnheer doktoor was niet zeker. Hij wilde geen onnodige operatie uitvoeren (op zaterdagavond) en vond het beter om haar een nacht daar te houden ter observatie. Er werd wel een infuus geprikt, omdat Luna heel erg dorst had en ze een beetje uitgedroogd leek. Drie pogingen waren nodig, voor het lukte. Dat was natuurlijk minder leuk voor het kind, maar al bij al doorstond ze alles nogal moedig.
Rond 21u werden we dan eindelijk naar de kamer op de kinderafdeling gebracht.

Uiteindelijk had Luna een goede nacht, nog altijd geen koorts, en werd ze zondagmiddag ontslagen uit het ziekenhuis, met (nu nog steeds) wat buikpijn, maar in betere conditie en opgekikkerd door al dat water in haar lijfje. Onze kinderen drinken volgens mij niet genoeg gedurende de dag, hoewel ze altijd een drinkbus mee hebben, die leeg moet.

Intussen weten we de weg naar het ziekenhuis, weten we dat de hotelkosten daar nogal oplopen :-) en weten we dat zaterdag geen goede dag is voor een ziekenhuisbezoek, zelfs niet in een privaat hospitaal (een rugby tornooi met 500 jonge mannen, levert gegarandeerd een 6-tal gewonden op). We hebben toch weer wat geleerd en een medisch avontuur is eens iets anders...

En zondag was ook een mooie dag, zodat we besloten toch nog een kleine wandeling te doen, Luna bleek er geen probleem mee te hebben.

We trokken nog eens naar Palm Beach en bezochten deze keer de vuurtoren op Barrenjoey Head. Onbeschrijfelijk mooie uitzichten waren (weer maar eens) ons deel.
Dank u, natuur!

En vandaag is alles back to normal, het huis is een puinhoop en we tellen langzaam af naar Rune's schoolkamp volgende week (de zenuwen gieren hier in het rond) en een weekje Blue Mountains de week erna, tijdens de schoolvakantie.

Update: ze hebben net gebeld van school, ik ga Luna halen, want ze klaagt weer van buikpijn... Update 2: ze heeft na even toch beslist om op school te blijven...