Onze spruiten

Een kinderen-update.
SENNE

Ik ben al een aantal maanden op zoek naar middeltjes om Senne's concentratie te verbeteren, iets wat op school af en toe voor problemen kan zorgen. Ik ben al zo moedig geweest om een eliminatie-dieet te proberen: alle voedsel, processed en niet-processed, dat allergieën kan veroorzaken, wordt gebannen, tezamen met alle huishoudproducten waar kleur-, geur- en smaakstoffen inzitten. Ik kan je verzekeren dat er niet veel overblijft :-( Een helse klus dus. Vooral ook omdat de hele familie moet meewerken. Vanaf de vierde week mag je dan stilaan bepaald voedsel en producten herinvoeren om te zien welk effect het veroorzaakt. Na twee weken zwoegen (tijdens de vakantie, vorig jaar in juli, gelukkig, wat het veel makkelijker maakt wegens minder invloeden van buitenaf), zag ik al resultaat: rustigere kinderen, minder ruzies. En toen gingen we onverwachts naar België en is alles in duigen gevallen. Vliegtuigvoedsel past niet echt in een eliminatie-dieet. Sindsdien ben ik nog steeds op zoek naar nieuwe moed om het dieet in te voeren.
Maar ik ben wel overtuigd van het effect van smaak-, geur- en kleurstoffen en vooral bewaarmiddelen in voeding. Daarom let ik erg op wat hier in huis komt. De kinderen weten al dat ik heel streng ben op kleurtjes en viezigheid in het eten. Sport is ook een goede uitlaatklep natuurlijk en voor onze jongen is dat voetbal, zwemmen en karate. Ik hoop hem ooit nog te kunnen laten drummen of zo.
De volgende stap was een allergietest, waar meer dan 90 voedselgroepen getest worden. Daaruit is gebleken dat hij een grote intolerantie heeft tegen koemelk, eieren, tarwe, rogge, hazelnoten en geitenmelk. Dat resultaat betekent dat alle brood moet gebannen worden en vooral alles waar koemelk inzit. Kijk maar eens op de verpakkingen naar de ingrediënten van 'alle-dag'-producten: overal zit wel een ei in of tarwe, of melk. Moeilijk! Maar tot nu toe lukt het en volgende week ga ik eens vragen aan juf of ze verbetering merkt...

LUNA

Luna is Luna. Zoals altijd, een denkend zonnetje in huis. Nog altijd hunkerend naar aandacht en erkenning van grote zus. Dat niet altijd komt en af en toe zware buien van frustratie veroorzaakt. Senne en zij komen meestal heel goed overeen en kunnen uren mooi spelen of plezier maken in het zwembad. Op school loopt alles op rolletjes. Ze houdt enorm van 'Het huis Anubis', daar kan ze uren naar kijken. En voor de rest wil ze gewoon een coole meid zijn. En piloot worden. Toen ze 4 was, vroeg ik het haar eens en zei ze: piloot! En ook nu nog heeft ze een heel goed beeld van haar toekomst: lijnpiloot. Niet ergens te velde, in een klein vliegtuigje, zoals hier. Ze wil het serieuze werk, A380, op zijn minst. Ik hoop dat het haar lukt. En volgens mij, gezien het feit dat ik NOOIT moet vragen om huiswerk te maken en dat ze altijd goed in orde is met schoolwerk en taken, kan het haar lukken. Het kind heeft brains, karakter en koppigheid.

Vorig jaar waren we hier eens in het ziekenhuis beland met haar, omdat we dachten dat haar appendix van zich liet horen. Maar dat bleek vals alarm. Vorig jaar in oktober hadden we gepland om op zaterdagochtend, tijdens de schoolvakantie, naar Fraser Island te vertrekken, samen met Hans en Babs en co. Op donderdag kreeg Luna buikpijn. 's Nachts moest ze overgeven. Op vrijdagmorgens kreeg ze koorts. En in de namiddag hebben we onze valies gepakt en zijn we naar Westmead Children's hospital gereden, omdat mama's meestal toch weten hoe laat het is, als het over hun kindjes gaat. Om 10u 's avonds, na uitgebreide testen en toch nog afwachten (tijdverlies volgens mij) kregen we het verdict: meteen opereren. Ontstoken appendix. Om 1u 's morgens lagen Luna en ik op een ziekenhuis kamer te slapen, zij 20 gram lichter.

We bleven twee dagen daar en Luna heeft al die tijd geen enkele traan gelaten. Luna is gelijk aan cool. Geen glimlach, geen traan, gewoon ondergaan. Maar wel honderd vragen stellen aan dokters en verplegers. En 4 uur na de operatie midden in de nacht de verpleegster bellen om te plassen, mama niet wakker maken, een bedpan weigeren en naar het toilet stappen, met infuus en pijnpomp. Hoed af, echt! We hebben de rest van de schoolvakantie gebruikt voor revalidatie :-). Na twee dagen vroeg ze al om terug op de trampoline te mogen...

Ze is helemaal beter nu, alles is perfect verlopen. En ze kan met gerust hart bergen beklimmen, de jungle intrekken of een solo-reis rond de wereld maken. En blijkbaar zou het vals alarm van een jaar eerder wel al met een ontstoken appendix te maken hebben gehad...

Voor de rest een heel tof meisje, met veel vriendinnen, een uitgesproken willetje en perfect in staat om het 'kamer-opruimen' heel lang uit te stellen :-)

RUNE

Volop aan het puberen. Met hart en ziel, in lijf en leden. Dat kind groeit terwijl je ernaar kijkt. Ze is van nature een emotioneel vat. Kan je je voorstellen wat dat geeft met gierende hormonen in je lijf. Maar al bij al is ze erg behulpzaam en graag gezien door iedereen. Nog steeds een perfectionistje, geïnteresseerd in het milieu en omgeving (hoewel we voor haar een doucheklokje hebben moeten kopen) en gebeten door gymnastiek. Ze heeft al enkele wedstrijden meegedaan en was al eens eerste aan de ongelijke leggers en op de grond. Ze werd derde op de balk, tweede op de grond in een andere wedstrijd. Ferm he? Vorig jaar gingen ze met de klas ook twee keer naar de circusschool, waar ze een ultieme prestatie neerzette aan de trapeze. Gelukkig kon ik erbij zijn en heb ik het vastgelegd op digitale pelicule (komt nog). De man die de school runt, kwam haar en mij bijna smeken om naar de school te komen, maar mevrouwtje heeft haar zinnen op gymnastiek gezet en trapezes horen daar NIET bij ...jammeur!!! Voor de rest: een kei met computers (daar heeft de school wel veel mee te maken, waar ze vanaf year 5 eigen laptops kunnen kopen, waar elke dag op gewerkt wordt tijdens de lessen). Rune praat over interieurarchitect als beroep, maar ook over juf zijn of directeur van een kribbe, of dressuurleerkracht. En ze wil ook graag actrice worden, wat volgens mij geheel in de lijn der verwachtingen ligt, afgaande op de mening van de drama-leerkracht. Hoewel ik denk dat acteren in musicals nog beter bij haar past, omdat het kind ook nog eens goed kan zingen.

Ze sukkelde al een aantal weken met een hardnekkige hoest, van het zeehond-type en we moesten alles eens goed uitzoeken. Na twee antibiotica-kuren (waarvan een ook voor een tekenbeet, waarbij de teek meer leek op een vlieg dan een teek, zo groot!) belandden we in het ziekenhuis voor een onderzoek bij een specialist. Die wilde een bloedtest om kinkhoest uit te sluiten. Dus wij naar de juiste dienst, in een gebouw naast het hospitaal. Rune was niet erg happig op het naald-vooruitzicht en joeg zich dan ook geweldig op tijdens de bloedafname. Nadien stond ze recht, zei: "mama, ik voel me toch niet zo goed" en viel flauw, recht voorover met haar gezicht op de rand van het bed. Paniek alom (niet bij mij, ik ben immers getraind in EHBO :-)) en binnen de 10 minuten lagen we op de emergency-afdeling van het kinderziekenhuis voor onderzoeken.

Na een uur of twee werden we ontslagen, Rune met een blauwe kaak en een nog ergere fobie voor naalden. Ze heeft, denk ik, besloten om heel gezond te worden en zodoende naalden te vermijden...
Sinds februari zit Rune in Year 7, in de middelbare school dus. En op enkele maanden tijd is Rune geen kind meer, maar een ferm jong meisje. Het spelen is er wat af, Facebook is heel populair, chatten en kletsen en veel vriendinnen hebben. Maar vooral: niet thuis zijn :-) Ze is graag ergens anders en probeert zoveel mogelijk het thuis zijn te omzeilen. Natuurlijk steekt mama daar af en toe een stokje voor... tot groot verdriet van 'ons oudste' :-) Ik was twee weken geleden op de school voor een gesprekje met de juffen en iedereen vindt haar een leuke en goede leerlinge. Dus wij content.