Van elke kleur en in elke maat wel eentje.
En soms lijken er twee wel heel erg op elkaar en kunnen we denken aan een herenigingsceremonie. Maar meestal blijkt het ijdele hoop, schelen de randjes net een mm of twee of is de kleur of de maat net niet hetzelfde.
Sommigen zijn al heel erg lang wees, anderen nog maar net. En dan ben ik op mijn hoede. Dan ga ik op zoek naar hun wederhelft. Soms weet ik meteen waar nummer 2 zich bevindt. Zoals eentje van Senne's uniform, die ergens achter Cameron's tuin in de beek ligt. Die was meteen na het uitspelen ribbedebie. Maar meestal kom ik van een kale reis thuis. Niets, nada, nothing te vinden. Niet beneden, niet boven, niet buiten.
En na een zoveelste blikworp op mijn mini-wasmandje vol, ben ik stilaan de wanhoop nabij...
Wie eet nu sokken?
Ik heb sinds een tijdlang een soort knijpertjes die je aan de sokken kunt doen. Een ieder heeft zijn eigen kleur. Ideaal, sokken mogen alleen in de wasmand als ze gebundeld zijn. Scheelt heel veel zoekwerk voor mij.
BeantwoordenVerwijderenDag Anne en Co,
BeantwoordenVerwijderenNu dacht ik toch dat dat alleen in mijn gezin het geval was, ik heb dat in mijn eigen jeugd bij ons thuis nooit meegemaakt en eerlijk gezegd, durf ik niet vragen aan ons moeder hoe zij dat deed. Schrik dat er weer zo iets komt van : "in onzen tijd was alles beter". Ik doe geen moeite meer, ik heb enkele uitvalsbasissen waar ik terecht kan voor weinig geld.
Leve de Wibra, leve Zeeman.
Groetjes,
Hilde