The Police - Every Little Thing She Does Is Magic

"Ik ben vandaag zo vrolijk, zo vrolijk, zo vrolijk, ik ben vandaag zo vrolijk, zo vrolijk was ik nooit!"
Ik heb vandaag tickets gekocht voor het concert van de eeuw!
De allerbeste band ever, mijn all time favourite The Police komt op 24/1/08 naar Sydney, ik zal geduldig wachten en intussen veel dromen...

Geniet nog even mee van dit pareltje...

Fitte mannen!

Vorige donderdag kreeg Filip via het werk een uitnodiging om zaterdag naar een wedstrijd van de Australian Football Leage (AFL) te gaan kijken (de Sydney Swans speelden tegen de Richmond Tigers uit Melbourne). (Het was nog vlug zoeken naar een babysit, maar die hebben we via de familie Janssen die ook in St. Ives woont, gevonden in de geweldige Danielle - waarvoor dank! Rune en Senne vonden haar geweldig, super en heeeeel lief! Luna heeft haar gemist wegens gaan slapen bij Tiffany).

Wij dus voor de eerste keer zonder kids op stap. We mochten gebruik maken van de taxi-dienst van de firma, dus geen files, geen gezoek en om 18u30 stonden we aan de Sydney Cricket Ground in Moore Park, Sydney. We hadden afgesproken met een aantal collega's van Filip. Alcatel-Lucent huurt jaarlijks een privé-cabine in het stadium en daar was het te doen.

Dat betekende een geweldig (warm, want ook binnen) zicht op het veld, lekker eten en drinken in overvloed, en vooral persoonlijke uitleg bij het spel. Want eerlijk gezegd, ik snap er geen jota van.
Ik probeer: dit spel wordt alleen in Australië gespeeld (what's in a name?), in 4 delen van een half uur. Er bestaat ook nog zoiets als de ARU (Australian Rugby Union) en NRL (National Rugby Leage) maar dat is andere koek, daar is het hem volgens mij alleen maar om te doen elkaar pijn te doen :-).
Bij Australian Football staan 15 spelers op het ovalen veld (er wordt eigenlijk gebruik gemaakt van een cricket-veld, dit is historisch gegroeid. In dit geval was het veld 200m lang). Klein detail: de afmetingen van het veld liggen niet officieel vast, dus er wordt gespeeld op grote én kleine velden, wat uiteraard een gevolg heeft voor de spelers. Zij lopen immers de hele tijd en op een groot veld loop je nu eenmaal meer en verder...

Er wordt gespeeld met een rugbybal, enkel en alleen om het nog moeilijker te maken :-)

De bedoeling is om de bal zoveel mogelijk tussen de twee hoogste goalpalen te sjotten. Dan verdien je 6 punten. Belandt de bal tussen de kleine palen, dan verdien je 3 punten. De bal wordt gepasseerd door ertegen te stampen of te boksen. Je mag ook niet meer dan 12 passen doen met de bal in handen, daarna moet je dribbelen, stampen of boksen. Ik moet zeggen, die mannen kunnen serieus hard tegen een bal stampen, VER!!! En toch heel gecontroleerd, niet simpel met een rugbybal.
Het spel gaat heel vlug vooruit, iedereen loopt voortdurend van de ene kant naar de andere en er gebeurt vanalles tegelijk. De spelers mogen elkaar tackelen en de bal afpakken. Dat maakt dat die mannen heel hard moeten kunnen lopen en heel de tijd aanvallers moeten incasseren die met volle kracht op hen inbeuken. Er lopen ook 4 scheidsrechters in het groen op het veld en mannetjes in het fluogeel. Dat zijn de boodschappers, die brengen berichten van de trainer naar de spelers. De mannetjes met de witte broek voeren heel de tijd drinken aan. En voor de rest zitten de spelers elkaar continu te intimideren door duwtjes en trekjes te geven.
Dat alles maakt het soms heel onoverzichtelijk en een paar keer dacht ik dat het spel stil lag doordat er zoveel mensen op het veld liepen. Maar alles gaat gewoon door.
Kijk hier naar een stukje van de wedstrijd.

Tijdens de derde rust komen er opeens van alle kanten kinderen het veld op. Die spelen dan 4 mini-matchkes. Geweldig om te zien, die kleine hummels (soms zijn ze maar 5 of 6) in zo'n groot stadium.
Wat je natuurlijk mist, zijn de commentaren, de details, die krijg je via een TV-uitzending wel mee (Rune had thuis met de babysit gekeken :-)) en ik denk dat je dan wel meer leert. Maar je moet het eens meemaken in een groot stadium, toch?


De sfeer in het stadium was overigens heel uitbundig (er waren 23.200 toeschouwers), dikwijls in rood-wit of met een petje of sjaal. Maar zo vredelievend, geen agressieve fans, geen hooligans, niets van dat alles. Bijgevolg ook veel kinderen. Heel georganiseerd ook, geen enorme hoeveelheden mensen op een hoop en alles verloopt heel rustig. Na de wedstrijd (de Sydney Swans wonnen uiteindelijk met 138 punten tegen 72 voor de Tigers) werd er nog even nagepraat en daarna ging iedereen gewoon weer naar huis. Om 22u45 stonden we in de rij voor een taxi, samen met Martin en Marianne en daar stonden we na een uur nog! Maar het werd een gezellig uurtje en uiteindelijk waren we om kwart over twaalf netjes weer thuis.

Dank je, Alcatel-Lucent en Martin voor de uitnodiging!

Friends

Senne was vrijdag heel gelukkig: er kwam een vriendje spelen!
Max woont tegenover de school, heel dichtbij dus en dat is leuk want dan kunnen ze samen eens gaan fietsen!

En ja, die twee communiceerden met elkaar. Max tetterde er maar op los, zat heel de tijd in mijn koekenkast (blijkbaar zijn alle kinderen om 15u uitgehongerd) en wilde uiteindelijk alleen maar een film kijken. Maar Senne was content en sprak Engels, nog met heel veel haar op, maar het was verstaanbaar. Zijn zelfvertrouwen groeit met de minuut. Ikke weer maar eens blij.

Luna was intussen bij het zusje van Max, Tiffany, gaan spelen, die in haar klas zit. En haar geluk kon helemaal niet op, want zaterdagavond mocht ze er zelfs gaan slapen! De eerste sleepover in Australië.

Oef!

Gameboy terug gevonden op school!

Tour 2007

Het is misschien vreemd, maar ik volg de Tour. Een beetje toch. Vanaf een uur of 11, 's avonds wel te verstaan, begint de live uitzending op SBS. Ze begint met een uitgebreid verslag van de voorbije dag door host Michael Tomalaris en de commentatoren. Dan maakt de Franse kok Gabriel Gaté een gerecht dat iets te maken heeft met de plaatsen waar de renners die dag passeren en dat ziet er allemaal geweldig lekker uit! Het is hier echt een mega-TV-moment. Ik vraag me wel af hoeveel ozzies voor de TV blijven hangen...

Ik moet eerlijk toegeven dat ik rond die tijd in slaap val op de zetel, onder een warm dekentje, en dat ik net op tijd wakker word om de laatste 30 kilometer en de finish te kunnen zien...

Ik vind het spannend, echt. Ik volg de prestaties van de belgen en vooral onze 'Tom Boenen' (want zo zeggen ze dat hier) en van de sjoemelaars, die er gelukkig uit zijn gebonjourd!

Maar ik kijk ook om te zien hoe mooi de zomer is in Frankrijk, ik kijk graag naar (de gespierde mannenbenen en) de huizen, naar de dorpjes en naar de mensen die allemaal in zomers tenue langs de kant staan. Voor mij komt zo de zomer eventjes binnen en kan ik mijmeren en denken aan onze vakanties met Tom en Tine en de kindjes. Daar wordt hier in huis vaak over gepraat dezer dagen! En vandaag passeert de Tour door de Dordogne, langs de dorpjes St-Cyprien en Domme, waar we samen al enkele keren een supervakantie hebben beleefd.

Uiteraard zit sportminnend Australië op het puntje van zijn stoel, iedereen wil immers graag Cadel Evans zien winnen, de eerste Australiër die de Tour zou winnen. Misschien heeft leider Contador nog geheimen, die nog net op tijd ontdekt worden, want die is toch ook veelbesproken!?
Daarom vind ik het, naast spannend, ook allemaal heel dubieus. Na alle gebeurtenissen van de voorbije dagen, begin je immers automatisch bij elke topprestatie vragen te stellen. En eigenlijk is dat toch jammer. Ik durf te hopen dat er renners zijn die het allemaal clean proberen, maar die worden dan ongewild het slachtoffer van de valsspelers. Jammer, jammer, jammer.
Deze Tour zal weer in de geschiedenisboekjes opduiken. Op een slechte manier.

Maar ik heb toch mijn zomerse vakantie in Frankrijk gekregen. Onder mijn dekentje op de zetel.

Zoooooo snooooooze

Rune had gisteren het geluk een nacht en dag in de zoo door te brengen.

In Taronga Zoo (zie link hiernaast) kan je meedoen aan leuke en leerrijke programma's. Voor de 'gewone' toerist is het een dure aangelegenheid, maar voor scholen ligt de prijs iets lager. Dus woensdagavond was het zover. Om 18u werden alle kinderen verwacht aan het Education Center. Er werd hen een kamer toegewezen, waar ze op de grond moesten slapen - iedereen had een matje en een slaapzak bij en pijama's waren niet aan de orde: in je kleren slapen! In de kamer stonden enkele slangen- en spinnenhuizen, jawel, met de beestjes erin. Misschien is het de bedoeling dat je tijdens je slaap over deze dieren leert (????!!!!). Toch wel speciaal, vind ik. Maar wel geweldig! Na hun aankomst kregen de kinderen meteen een hotdog-maal, in een overdekte buitenruimte. Daarna werden ze getrakteerd op een avondwandeling in de zoo. Ik was echt jaloers, want vanuit de zoo kan je genieten van een spectaculair uitzicht op Sydney-city, en zeker 's avonds, met alle lichtjes en de boten, hmmmm...
's Ochtends om 5u werden de meisjes en jongens gewekt voor het ontbijt en mochten ze daarna deelnemen aan de 'behind the scenes'-tour, waarbij je mag helpen met de dieren te voederen. In hun geval waren het de giraffen! Om 9u was de tour afgelopen en konden de kinderen de hele verdere dag genieten van een zoo-bezoek. Om 15u werden ze netjes afgeleverd op school. Dat vind ik nu een toffe schooluitstap, zie!
(Ook de mama's en papa's waren welkom voor de zoo-dag, maar mijn eigen oudste dochter, die mij nooit kan missen en altijd moet weten waar ik ben, had duidelijk laten verstaan dat ik niet welkom was! Eerlijk gezegd, ik was in mijn 'rapen gescheten', zoals ze dat zo mooi zeggen in het Vlaams. Maar goed, dat begint een tiener te worden stilaan en ik veronderstel dat mama's vanaf nu niet meer 'cool' zijn...)
Enige minpunt: Rune heeft zonder ons medeweten de Gameboy meegenomen... en niet terug meegebracht ... :-(

Ontdekking

Niets, geen possums! RATTEN!

Inderdaad, er huizen ratten boven onze huiskamer en boven de garage.
Vandaag worden ze vakkundig geëlimineerd door vergif te strooien, ocharme de beestjes, maar ze vreten alles kapot!

Intussen is de oven gerepareerd en gaat de vakman bij de huisbaas pleiten voor een nieuwe dampkap... het komt dus allemaal toch nog in orde!

Wij weer blij, we kunnen weer lekkere gerechtjes maken...

Komkommertijd

Het is hier evengoed komkommertijd als in België: er gebeurt niet veel spectaculairs. We zijn in het alledaagse leven beland: school, werken, wasje en plasje, eten maken, boodschappen doen en de dag erna opnieuw. We proberen in het weekend een leuke wandeling te maken, maar die plannen worden nog al eens gedwarsboomd door alle verjaardagsfeestjes waar de kinderen worden voor gevraagd. (jaja, de kinderen, wij niet , hoor :-)). Meestal zijn de feestjes bij de mensen thuis, op zondag. Op de vreemdste uren: van 15u30 tot 17u30, Van 10u30 tot 12u... en wat onze kinderen eigenlijk niet leuk vinden, is dat alle cadeautjes worden verzameld en ergens uitgestald, zonder ze open te maken! Hier is dit blijkbaar een intiem familiaal moment! Onze kids zijn altijd heel nieuwsgierig naar wat er allemaal in de pakjes zit, maar neen dus.

De kinderen zitten terug in de school-routine. En elke dag om 15u willen ze een vriendinnetje om te blijven spelen. Dat is geen probleem, maar ik kan de kindjes niet terug naar huis brengen en ik vind het beetje vervelend om telkens te vragen om ze terug te komen halen... tot nu toe lukt het en komen de mama's gewoon terug hun dochter halen. Maar dat is wel normaal, zeker?

Ik heb de indruk dat het voor Senne ook allemaal begint te vlotten. Gisterenmorgen waren we een beetje vroeger op de speelplaats en ik hoorde rond mij overal kinderstemmetjes: 'Senne, Senne, hi Senne !!!' Op een bepaald moment gooide hij zijn boekentas naar mij, zei stoer: 'ga ze maar daar op de bank zetten mama!', liep naar een ander jongetje, keek nog eens om, stak zijn duim omhoog en begon met de jongen te spelen. Ik stond een beetje versteld, heb zijn commando dan maar uitgevoerd en ik heb hem daarna nog 5 minuten (ik was verdoken opgesteld!) bespioneerd. Luna ook, want die speelde ook in de buurt met haar klasgenootjes. Ik kan gerust slapen, daar ben ik nu wel zeker van. Rune heb ik gisteren afgeluisterd, toen ze met haar vriendinnetje Holly aan het spelen was hier thuis. Haar Engels is bijna helemaal weer terug. En wat belangrijker is, ze heeft geen schrik om fouten te maken en tettert er maar op los.

Het huis is nog altijd niet in orde. Het buitenpoortje moet nog vervangen worden, de oven werkt niet meer, de dampkap ook niet. Maar wat erger is, zijn de possums onder het dak van de woonkamer. Deze beestjes zijn heel actief in het donker en leven vaak onder de daken van huizen. Bij ons begint het meestal rond een uur of 10. Dan begint het leven onder de pannen. Onze huiskamer heeft geen verdieping en een schuin dak. (En volgens ons ook geen of weinig isolatie). Het plafond bestaat uit de vroeger zo populaire 'planchetten'. De beestjes zitten tussen de pannen en de planchetten en we horen ze dus lopen, krabben, en wat al meer. We zijn dus nooit alleen! Op zich heb ik daar niets tegen, maar ik kan me voorstellen dat ze het een en ander moeten droppen af en toe, (ik wacht tot de geurtjes komen) en dat er ook electriciteitsleidingen lopen die ze wel smaken. Er moet dus iets gebeuren. Maar de huisbaas is niet echt geneigd om in actie te schieten. (En terwijl ik dit schrijf, belt de POSSUM-MAN, die binnen uurtje hier zal zijn om de zaak te onderzoeken...).

Wordt morgen vervolgd, moet nu mijn living opruimen :-)

Vandaag verschenen in het Nieuwsblad

Lees vooral de laatste paragraaf :-)

Expats bekommerd om onderwijs van hun kind

Expats die voor hun werk tijdelijk in het buitenland wonen, zitten met meer opvoedingsvragen eigen aan de migratie dan Vlaamse ouders die voorgoed naar een ander land getrokken zijn. De kwaliteit van het onderwijs en de waarden en normen van het gastland baren hen de meeste zorgen.

Op vraag van het netwerk Vlamingen in de Wereld (VIW) bracht pedagoge Kristel Gijsens voor haar eindverhandeling aan de KU Leuven de opvoedingsbekommernissen van Vlaamse gezinnen in het buitenland in kaart. Gijsens bevroeg negentig gezinnen. Weinig kinderen werden bij de beslissing betrokken om te emigreren, stelde zij vast, 'maar het gaat vooral om heel jonge kinderen.' Meer dan negen op de tien ouders in het buitenland waken erover dat de kinderen hun moedertaal aanleren of behouden.

Andere normen en waarden

Naast de opvoedingsvragen waar elke ouder mee worstelt, maken zij zich vooral zorgen over de andere normen en waarden in het gastland, de sociale voorzieningen, de informele sociale netwerken, school en toekomst van de kinderen. 'De ouders maken daar geen problemen van maar zitten wel met heel wat vragen', verduidelijkt Gijsens. 'Ze halen echter heel wat informatie en steun bij ouders die in dezelfde situatie verkeren, de partner en familie.'

'De kwaliteit van het onderwijs is veruit de grootste zorg van ouders die overwegen naar het buitenland te vertrekken en vele haken daar op af, weet Inge Roggeman van Vlamingen in de Wereld. 'Soms komen kinderen die in het buitenland wonen hier later hoger onderwijs volgen.'

'Ook de cultuur waarin ze hun kinderen zullen opvoeden, baart nogal wat ouders zorgen. Zien ze dat niet zitten, dan gebeurt het vaak dat de man deeltijds in het buitenland woont en werkt terwijl moeder en de kinderen in Vlaanderen blijven.'

Uit het onderzoek van Gijsens blijkt dat expats met heel wat meer opvoedingsvragen zitten dan wie voorgoed is geëmigreerd. 'Hoe meer banden de ouders nog met Vlaanderen hebben, des te meer zorgen zij zich maken.' Expats hebben ook meer nood aan opvoedingsondersteuning terwijl de andere ouders zich met informele netwerken redden.

Roggeman: 'De leeftijd van de kinderen die migreren is, cruciaal. Tot 10 jaar verloopt de aanpassing vrij vlekkeloos.' Dat wordt bevestigd in het onderzoek van Gijsens: 'Wanneer de kinderen ouder zijn dan 12 jaar hebben de ouders meer opvoedingvragen die eigen zijn aan de migratie.'

Vlamingen in de Wereld schat het aantal Vlaamse gezinnen in het buitenland zeer ruw op ruim 7.500. Vooral Canada, Australië, Nieuw-Zeeland, de Verenigde Staten en Spanje en Frankrijk lokken. Na de koude wintermaanden en de vakantieperiodes is de vraag tot emigreren het grootst. Wie heeft nog nooit overwogen permanent naar zonniger oorden te trekken?

'Bezint eer ge begint', waarschuwt Vlamingen in de Wereld. 'Dag in dag uit in het buitenland wonen, is nog iets anders dan er enkele weken vakantie doorbrengen. Vertrek nooit spontaan en onvoorbereid. Blaas niet meteen alle bruggen op maar hou een achterpoortje open.'

Voor wie het aankan - en dat vereist meer dan een gemiddeld aanpassingsvermogen - betekent wonen en werken in het buitenland een enorme rijkdom. Roggeman: 'Wie het van jongs af heeft meegekregen, kan vaak niet meer zonder. Kinderen van expats worden later vaak zelf expats.' (aeg)

Smakelijk!

Luna had gisteren de tafel gedekt en ik had het eten gemaakt!


Ik had verwacht dat de kinderen het niet gingen lusten. Luna en Senne hebben allebei geproefd en vonden het inderdaad toch iets te exotisch. Rune daarentegen, is tegenwoordig gelukkiger met een gerecht als het dit, dan met echte Vlaamse wortelstoemp!

Ik kan dit receptje warm aanbevelen als voor- of hoofdgerecht. Het is gezond, lekker en ook geschikt voor de vegetariërs onder jullie. Hier is het:


Morgen is het Belgisch feest en maak ik een echte Carbonnade met frietjes. En ik ga op zoek naar een lekkere Stella!

Weerom proficiat, Rune!

Ikke fiere mama:
Vorige maandag was het Athletics dag op school.
Rune heeft meegelopen... en dit is het resultaat:

Eten!

Ik zal eens het één en het ander vertellen over het eten hier.

Elke morgen moet ik vechten met m'n kindertjes, in twee delen: het eerste deel is: 'mama, weeeeeeer bruin brood!' We maken namelijk zoals gezegd tegenwoordig elke dag zelf een brood, meestal een meergranen-broodje, waar Filip en ik onnoemelijk van kunnen genieten. Af en toe geven we toe en maken we een wit brood: FEEEEEEST!!! (NVDR: we gebruiken onze broodmachine die we 126 jaar geleden hebben gekocht in de USA, de configuratie is als volgt: -idem voor de koelkast overigens- Amerikaanse machine geconnecteerd aan een Belgische powerconvertor (van 110V naar 220V) en dan via een speciale stekker naar een Australisch stopcontact! Voor de rest zijn we heeeeeel energiebewust!)


Maar de kinderen houden dus meestal niet van mijn dagelijks brood. Wat een groot probleem is voor ontbijt. 's Morgens wordt er dan maar Corn Flakes gegeten of een geroosterde muffin. Groter probleem: er is gewoon niets anders in huis en er moeten nu eenmaal bokes gesmeerd worden voor de lunch... dus compenseren ze dat maar door er choco op te doen... Alleen Senne eet soms eens een 'smoske', d.i. mayonnaise, kaas, hesp en ketchup. Ik probeer dan maar veel fruit mee te geven of iets anders 'gezonds', zoals kerstomaten of een gezonde koek met fruit in of rozijnen, maar ik moet zeggen dat dat ook niet in de smaak valt. Daarbij, het fruit is hier gruwelijk duur, wegens droogte enzo. Meestal komt het erop neer dat de kinderen om 15u thuiskomen en alle drie honger hebben als leeuwen. Dan willen ze makreelfilets, of ze eten noodlesoepjes, of nog meer koeken of zelfs chips. Waar ik mij dus enorm aan erger, want elke morgen probeer ik genoeg mee te geven voor een hele dag... zucht.

Op maandag, woensdag en vrijdag is hier 'Canteen' op school, dwz dat de kinderen op school kunnen eten. Je bestelt het door 's morgens op een zak te schrijven wat ze willen eten, je stopt het geld in de zak en een bende lieftallige moeders zorgt dan van 's morgens vroeg dat alles klaar is tegen 13u, want dan is het lunchtime. De kinderen krijgen dan hun zakje terug met het gevraagde erin. Ik had geweldige verwachtingen, ik dacht: 'leuk, dan kunnen Filip en ik eens een keertje "volwassenen-eten" eten als de kids toch al 's middags op school hebben gegeten'. Maar dat was buiten de 'gezonde' voedingsgewoonten van de Australiërs gerekend, een greep uit de menu:
Beef Pie (een soort cake met vlees in, volgens kenners NIET te eten!), pizza, lasagne, macaroni, spaghetti, worstenbroodjes, slaatjes, boterhammen met kaas (dat is een mals wit toastbrood, met een halve cm boter en gemalen kaas erop), appels, wortels en selderstukken, gedroogde abrikozen, een hard gekookt ei, chips, gedroogde noodles, fruitsap, water, melk, ijs, en heel veel snoep voor dessert (maar dat staat niet op het papier!). Zeeeeer gevarieerd dus! En daarom maak ik elke avond gezond eten. Voor iedereen. Want ik ben een enorme voorstander van samen-met-je-kinderen-aan-tafel.
Ze mogen hier op vrijdag van de canteen bestellen. Tegen mijn zin, maar om de integratie te bevorderen. Of zo.


Binnenkort ga ik naar het Oudercomité. Om te ijveren voor een fruit-dag. Of gewoon een gezondere menu. Echt!

Maar om terug te komen op het eten. Geen lekker brood te koop dus (ik mis Vanhove-Piron!). En ook geen beleg (dit is deel 2!). Wij Belgen weten maar half hoe verwend we zijn. Met onze charcuterie! Onbestaand in de USA en Australië (van andere landen weet ik het niet echt). Geen Samsonworst, geen komkommersla, geen lentesla, geen kalkoensalami, geen gerookt vlees, geen Hollandse kaas. Er is hesp, een soort kaas, Hongaarse salami (kost een arm en een been), kippewit en hesp. Ook nog hesp, of had ik dat al gezegd?

Dus maak ik soms Americain préparé van rundsvlees dat geen puur rundsvlees is (???), maak ik soms zalmsla van zalm uit blik, maak ik soms tonijnsla van tonijn uit blik en maak ik soms eiersla, van eieren. En eet Filip Philadelphia. Want dat is er wel.
Geen kinderbeleg voor op de bokes? Choco dan maar!
Zucht.

In België kreeg ik soms klachten van m'n huisgenoten. Over mijn kookkunsten. Te Vlaams, te gewoon en alleen maar 'vlees, groenten en patatten!' Ik ben erachter gekomen dat dat gewoon te maken had met die geweldige donkere keuken van 2 op 2 die we toen hadden, het was gewoon niet leuk om daar te koken.

Hier is het anders. De keuken ligt centraal in het huis, is licht en groot en ze kijkt uit op het zwembad, dat daar nu mooi en koud ligt te blinken. (Let ook op het mooie gordijn met bloemen, de mooie roze tegels op de vloer en vooral onze vol-met-magneten-Amerikaanse-koelkast!!) Maar de keuken is echt wel aangenamer in gebruik. Gevolg: ik ben een echte keukenprinses geworden :-) In navolging van onze goede vrienden Tom en Tine maak ik nu een menu voor een dag of 5 (en mijn gerechten komen meestal uit een eten-boekske, dus het is hier menens!). Ik doe dan 'grote' boodschappen en voilà: 5 dagen een heerlijk maal voor de huisgenoten. Spaart ook veel geld uit, want als je elke dag in de winkel komt, koop je toch dingen die niet op de lijst staan! En ik moet zeggen dat onze kinderen heel exotisch kunnen eten tegenwoordig, ik let er immers niet echt op dat het kindvriendelijke maaltijden zijn.
Hoewel... af en toe maken we ook gewoon ballekes in tomatensaus!

Overigens gaat het grootste deel van ons budget hier naar eten. Officiële bureau's beweren dat het leven hier ongeveer even duur is als in België, maar wij kunnen dat met klem tegenspreken! Maar we dwalen af....

Dit is 'jezelf-aanpassen-aan-het leven-in-een-ander-land': we eten thuis geen frietjes meer, we eten geen gekookte aardappelen maar brood dat we zelf afbakken en we eten geen witloof meer (je kan het vinden, het is verpakt per twee stronkjes maar het kost de andere arm en het andere been). We eten geen mosselen, geen grijze garnalen, geen Hollandse kaas, geen beleg en geen chocolade. We drinken geen rozebottelthee (niet te vinden) en Ice Tea heeft hier geen prik.
En dan hebben we het nog niet over bier gehad...
Maar geen nood, er is genoeg ander lekker eten om ons allemaal (te) rond en gezond te houden!

Weer naar school

Terwijl enkele Belgische klasgenootjes van Rune en Luna hopelijk genieten van een super-kamp, moeten onze spruiten vanaf vandaag weer naar school! Na twee weken was er gisteren toch wat protest. De inspanning om Engels te praten is iets groter dan we dachten... en natuurlijk, na twee weken leuke dingen doen, volgen weer 10 weken opletten en nadenken.
Vandaag beginnen de meisjes wel met een sportdag, dus dat is een leuke start.
De voorbije dagen hebben we nog wat genoten van de vakantie: meegedaan aan de Shrek-gekte, nog eens gaan zwemmen (dat was lang geleden!) en gewoon thuis gebleven. Af en toe moet een mens eens cocoonen of is dat niet meer in de mode???


P.S. Voor de kleine kunstenaars onder jullie:
Hier een leuke kleurplaat: vraag aan mama of papa om ze uit te printen, kleur ze in en stuur ze naar ons! Dan krijg je zeker een kaartje terug uit het land van de kangoeroes!
Groeten!

Senne weer naar de tandarts

Vandaag hadden we terug een afspraak, dit keer om een klein gaatje te vullen. Er kwamen weer eventjes traantjes aan te pas, bij de verdoving. En weer maar eens: grote paniek bij de tandarts. Ze zag het echt niet zitten :-) Op het einde zei ze zelfs dat ze blij was dat ze niets meer moest doen, want dat Senne alleen maar reageerde op hetgeen ik zei en niet op haar... Ik denk dan, ben je een pediatrisch tandarts of hoe zit dat? Iemand die daarvoor speciaal is opgeleid zou daar toch moeten tegenkunnen? En als je dan nog eens 230 dollar krijgt... (140 euro!)

Volgens mij worden al die kleine dutskes hier bij een tandingreep ALTIJD verdoofd en was het de eerste keer dat ze zoiets moest doen. Ik zeg dan: goeie ervaring opgedaan en nog eens bedankt!

Enfin, ikke toch blij met zo'n flinke zoon, hij heeft na de verdoving geen kik meer gegeven.

Hij is nu met z'n zussen naar zijn cadeautje aan het kijken: de Gringe, een leuke Kerstfilm (vermits men hier op sommige plaatsen Kerstmis in July viert...)!

En de tandarts? Die zal vannacht misschien wel een nachtmerrie hebben! Van kinderen die met stukken ijzer in hun mondje haar kabinet uitlopen... Al schreeuwend en gillend... En woedende moeders... En de gasinstallatie die net op dat moment breekt... En de boor die boort en boort en boort... En het waterkraantje dat openstaat... En overal geflits van fototoestellen...

Sorry, ik liet me even gaan :-)

Mooie juwelen

Ik wil toch nog eventjes een beetje reclame maken...

voor de prachtige juwelen die mijn zus Marie-Astrid maakt!

Neem zeker eens een kijkje op haar website http://www.silverdream.be/.

Je kan een home-party organiseren en een gezellige dames-avond beleven of je kan online bestellen!

Veel plezier!

Op algemeen verzoek

Een foto van Filip

En één van Anne (die zijn heel zeldzaam!)

Kiekeboe!

Hier zijn we weer, na een verkwikkend reisje.

In het kort: super weer, prachtige landschappen, goede logies, geweldige kinderen, geen persoonlijke en materiële schade. We hebben 2300 km gereden, een gemiddelde van 330 km/dag, net genoeg. We hebben elke dag ergens anders geslapen, dolfijnen geaaid, een zoen gekregen van een zeehond, walvissen gezien en in een pretpark vertoefd. We wandelden in de tijdspanne van een week op het strand, door de bergen, in een regenwoud en door een grote stad. Ik heb ongeveer 300 foto's genomen, een half uur film opgenomen en we hebben ervaring opgedaan over reizen in Australië. Wat kan een mens nog meer willen?

Ik wil graag een paar indrukken meegeven in de vorm van enkele foto's. Wie interesse heeft in het hele verhaal, de route, de details en meer foto's, stuur me een mailtje en het zal in uw mailbox belanden! Geef me wel nog een paar dagen om alles uit te typen :-)

Terrigal, NSW

Hawks Nest, NSW

Port Macquarie, NSW

Pet Porpoise Pool, Coffs Harbour, NSW

Walvis!

Sea World, Surfers Paradise, QL

Brisbane, QL

Coffs Harbour, NSW

Dorrigo, NSW

Port Macquarie, NSW


Lighthouse Beach, Port Macquarie, NSW