Fitte mannen!

Vorige donderdag kreeg Filip via het werk een uitnodiging om zaterdag naar een wedstrijd van de Australian Football Leage (AFL) te gaan kijken (de Sydney Swans speelden tegen de Richmond Tigers uit Melbourne). (Het was nog vlug zoeken naar een babysit, maar die hebben we via de familie Janssen die ook in St. Ives woont, gevonden in de geweldige Danielle - waarvoor dank! Rune en Senne vonden haar geweldig, super en heeeeel lief! Luna heeft haar gemist wegens gaan slapen bij Tiffany).

Wij dus voor de eerste keer zonder kids op stap. We mochten gebruik maken van de taxi-dienst van de firma, dus geen files, geen gezoek en om 18u30 stonden we aan de Sydney Cricket Ground in Moore Park, Sydney. We hadden afgesproken met een aantal collega's van Filip. Alcatel-Lucent huurt jaarlijks een privé-cabine in het stadium en daar was het te doen.

Dat betekende een geweldig (warm, want ook binnen) zicht op het veld, lekker eten en drinken in overvloed, en vooral persoonlijke uitleg bij het spel. Want eerlijk gezegd, ik snap er geen jota van.
Ik probeer: dit spel wordt alleen in Australië gespeeld (what's in a name?), in 4 delen van een half uur. Er bestaat ook nog zoiets als de ARU (Australian Rugby Union) en NRL (National Rugby Leage) maar dat is andere koek, daar is het hem volgens mij alleen maar om te doen elkaar pijn te doen :-).
Bij Australian Football staan 15 spelers op het ovalen veld (er wordt eigenlijk gebruik gemaakt van een cricket-veld, dit is historisch gegroeid. In dit geval was het veld 200m lang). Klein detail: de afmetingen van het veld liggen niet officieel vast, dus er wordt gespeeld op grote én kleine velden, wat uiteraard een gevolg heeft voor de spelers. Zij lopen immers de hele tijd en op een groot veld loop je nu eenmaal meer en verder...

Er wordt gespeeld met een rugbybal, enkel en alleen om het nog moeilijker te maken :-)

De bedoeling is om de bal zoveel mogelijk tussen de twee hoogste goalpalen te sjotten. Dan verdien je 6 punten. Belandt de bal tussen de kleine palen, dan verdien je 3 punten. De bal wordt gepasseerd door ertegen te stampen of te boksen. Je mag ook niet meer dan 12 passen doen met de bal in handen, daarna moet je dribbelen, stampen of boksen. Ik moet zeggen, die mannen kunnen serieus hard tegen een bal stampen, VER!!! En toch heel gecontroleerd, niet simpel met een rugbybal.
Het spel gaat heel vlug vooruit, iedereen loopt voortdurend van de ene kant naar de andere en er gebeurt vanalles tegelijk. De spelers mogen elkaar tackelen en de bal afpakken. Dat maakt dat die mannen heel hard moeten kunnen lopen en heel de tijd aanvallers moeten incasseren die met volle kracht op hen inbeuken. Er lopen ook 4 scheidsrechters in het groen op het veld en mannetjes in het fluogeel. Dat zijn de boodschappers, die brengen berichten van de trainer naar de spelers. De mannetjes met de witte broek voeren heel de tijd drinken aan. En voor de rest zitten de spelers elkaar continu te intimideren door duwtjes en trekjes te geven.
Dat alles maakt het soms heel onoverzichtelijk en een paar keer dacht ik dat het spel stil lag doordat er zoveel mensen op het veld liepen. Maar alles gaat gewoon door.
Kijk hier naar een stukje van de wedstrijd.

Tijdens de derde rust komen er opeens van alle kanten kinderen het veld op. Die spelen dan 4 mini-matchkes. Geweldig om te zien, die kleine hummels (soms zijn ze maar 5 of 6) in zo'n groot stadium.
Wat je natuurlijk mist, zijn de commentaren, de details, die krijg je via een TV-uitzending wel mee (Rune had thuis met de babysit gekeken :-)) en ik denk dat je dan wel meer leert. Maar je moet het eens meemaken in een groot stadium, toch?


De sfeer in het stadium was overigens heel uitbundig (er waren 23.200 toeschouwers), dikwijls in rood-wit of met een petje of sjaal. Maar zo vredelievend, geen agressieve fans, geen hooligans, niets van dat alles. Bijgevolg ook veel kinderen. Heel georganiseerd ook, geen enorme hoeveelheden mensen op een hoop en alles verloopt heel rustig. Na de wedstrijd (de Sydney Swans wonnen uiteindelijk met 138 punten tegen 72 voor de Tigers) werd er nog even nagepraat en daarna ging iedereen gewoon weer naar huis. Om 22u45 stonden we in de rij voor een taxi, samen met Martin en Marianne en daar stonden we na een uur nog! Maar het werd een gezellig uurtje en uiteindelijk waren we om kwart over twaalf netjes weer thuis.

Dank je, Alcatel-Lucent en Martin voor de uitnodiging!