We hadden onze kinderen nog een dag in het pretpark beloofd. Enkele dagen voor ze opnieuw naar school gingen, was het zover.Voor onze deur stopt een bus die rechtstreeks naar het centrum van de stad rijdt. Van daaruit moet je de boot of de trein nemen naar Milsons Point, waar het Luna Park (what's in a name?) gelegen is. Het eerste pretpark van de stad werd gebouwd in 1935, aan de overzijde van Sydney Harbour, onder de Harbour Bridge. Het is heel herkenbaar, omdat je binnenkomt door een poort waar een groot gezicht opstaat. Dat gezicht is gedurende de jaren enkele keren veranderd. Dit is hoe het park er in 1935 uitzag:
Het park is gelegen op een een smalle strook land, naast het water, waar je op 15 minuten helemaal doorwandelt. Bij een ongeluk in 1979 kwamen er 8 mensen om het leven en werd het een aantal jaren gesloten. Maar nu is het weer open voor publiek. Naast het park werden tal van appartementsgebouwen opgetrokken. Ik zou er niet willen wonen, iedereen weet hoe een pretpark klinkt... Nochtans zijn de appartementen heel gegeerd en enorm duur, maar dat is dan vooral wegens het geweldige uitzicht op de stad, de Harbour Bridge en het Operagebouw. Geven en nemen, zeker?
Als je met kinderen naar een pretpark gaat, is de boodschap: ga niet tijdens schoolvakanties of in het weekend. In ons geval kon dat, met het leuke (of niet?) gevolg dat het park leeg was...Geen mensenfiles, dus op de attractie, eruit en er terug op. Geweldig toch? Rune heeft ettelijke keren alleen in de rups gezeten, in razendsnelle karretjes, in ronddraaiende boten enz. Niets voor mij! En ook niet voor Luna en Senne, want de meeste 'snelle' attracties zijn alleen toegankelijk voor kinderen groter dan 1m30. Enkel in een paar attracties mochten de kindjes alle 3, zoals in de Vliegende Schotel.
Senne en Luna moeten dus nog een beetje wachten voor het zwaardere werk, maar ik heb Luna beloofd dat we teruggaan als ze groot genoeg is. Ze staat nu bijna elke dag onder de meetlat...
Toch zijn er ook leuke dingen voor alle leeftijden, zoals de grote hal waar alle attracties nog steeds dezelfde zijn als in 1935.
Zo zijn er enorm lange en hoge houten glijbanen, een soort vliegend bord, looptonnen, enz. 
Ook de muurtekeningen zijn nog origineel. Toegegeven, je moet even wennen als je hier bent, maar zoals ze zo mooi zeggen in het Engels: 'it grows on you'.
In de hal hangt een fotocollectie van de buurt, van het park en van de bouw van de brug, heel leuk. 
Een andere attractie in het park is De Rotor, die al draait van in de jaren '50. Het is een grote rechtopstaande ton, waar je in gaat staan, tegen de muur. Die begint dan heel hard te draaien en door de middelpuntvliedende kracht kleef je tegen de muur. Naar het schijnt is dit een hele vreemde ervaring. Ik zou het niet weten, want ik waag me er niet aan. Gewoon een kwestie van alles binnen te houden...Onze kinderen aarden in dit geval niet naar hun mama en papa, ze vinden dit soort entertainment geweldig. Ze wachten nu vol ongeduld op Luna's 1m30...
