Dit is toch zooooo goed!
dinsdag 1 december 2009
maandag 30 november 2009
Gisteren, vandaag en morgen
Vandaag heb ik een paar berichtjes klaarstaan om te posten, maar die verdikkeme PC van ons heeft het nu helemaal laten afweten. En vermits daar mijn foto's opstaan en ik ook met die computer mijn films moet editeren, blijven de posts voorlopig ongepost. Morgen hopelijk verbetering. Daarom dit korte bericht dan maar.
Gisteren mochten we een druk maar heel fijn weekend afsluiten met het bezoek van Hans en Babs, tijdens een fijne namiddag. In de voormiddag, of eigenlijk vroege morgen, waren we aan Balmoral beach met Jacquay en Bruce. De mannen waren 's ochtends om 7u begonnen aan een tochtje kanovaren in de baai van het Spit en de dames en dochters hebben hen daarna vervoegd voor een ontbijtje in een super plekje aan het strand.
Sydney is zondagmorgen ook weer getroffen door een duststorm, maar deze keer geen rode, gewone een beige... Het leek heel erg op de rook van een bushfire, maar dan zonder brandgeur.
J&B verlaten begin januari Sydney om een nieuw leven te beginnen op hun 26ha farm in Tasmanie. En voor vooral Senne en voor mij is dat wel droevig nieuws, vermits wij met Cameron en Jacquay heel close waren (zijn). Ik ben alvast beginnen sparen voor een trip naar Tazzie binnen een jaar of drie...
Zaterdag verhuisden Bart en Sabine en zij hadden een vijftal Belgische krachtpatsers rond zich verzameld voor het zwaardere werk. Die moesten 's avonds terug op krachten komen na een dag hard labeur en iedereen is hier de dag komen afsluiten met een BBQ. De kinderen hebben nog lekker gezwommen, het was weer een hele lekkere 35 graden en rond een uur of 11 's avonds nog altijd een zwoele 28 buiten. Heerlijke avond!
Vrijdagavond werden we verwend: er werd voor ons gekookt voor de verandering. Wat een aangename verrassing. Maar ook dat verhaaltje is gelinkt aan foto's en dus hebben jullie dat nog te goed.
Vandaag is het weer opnieuw volledig omgeslagen. Vanochtend nog een aangename 21 graden en zon, in de namiddag regen, wind en 19. Ik zit hier intussen met een dikke trui. Morgen nog meer van dattum. Tegen het einde van de week wordt het weer een lekkere 27.
En morgen begint de zomer. Op 17/12 begint de schoolvakantie en we hopen weer een mooie reis te maken tijdens de weken erna. Filip en ik hebben elk 3 weken verlof. Dat betekent wel dat we met Kerst en Nieuwjaar ergens te velde in een tent zullen vertoeven. Ik zal nog eens moeten nadenken hoe ik dat wat creatief ga inkleden :-)
We hebben al echt hete dagen achter de rug (rond de 40 graden) , wat inhoudt dat we hier 's avonds wel wat moeite hebben met slapen. 34 graden op een slaapkamer is zo net iets te veel... en dit huis heeft geen airco, geen fans. We moeten het dus hebben van frisse lucht. Die dus al enkele keren niet is gekomen voor 's ochtends.
Voor mij blijft het ook heel vreemd om vanuit de hitte een fris winkelcentrum binnen te stappen, waar langs alle kanten kerstversiering, kerstmannetjes, glitter en strikken opduiken. Ik vrees dat het nooit gaat wennen...
11 januari beginnen we weer te werken en op 28 januari begint het nieuwe schooljaar.
Maar dat is nog zo heeel ver weg!
Gisteren mochten we een druk maar heel fijn weekend afsluiten met het bezoek van Hans en Babs, tijdens een fijne namiddag. In de voormiddag, of eigenlijk vroege morgen, waren we aan Balmoral beach met Jacquay en Bruce. De mannen waren 's ochtends om 7u begonnen aan een tochtje kanovaren in de baai van het Spit en de dames en dochters hebben hen daarna vervoegd voor een ontbijtje in een super plekje aan het strand.
Sydney is zondagmorgen ook weer getroffen door een duststorm, maar deze keer geen rode, gewone een beige... Het leek heel erg op de rook van een bushfire, maar dan zonder brandgeur.
J&B verlaten begin januari Sydney om een nieuw leven te beginnen op hun 26ha farm in Tasmanie. En voor vooral Senne en voor mij is dat wel droevig nieuws, vermits wij met Cameron en Jacquay heel close waren (zijn). Ik ben alvast beginnen sparen voor een trip naar Tazzie binnen een jaar of drie...
Zaterdag verhuisden Bart en Sabine en zij hadden een vijftal Belgische krachtpatsers rond zich verzameld voor het zwaardere werk. Die moesten 's avonds terug op krachten komen na een dag hard labeur en iedereen is hier de dag komen afsluiten met een BBQ. De kinderen hebben nog lekker gezwommen, het was weer een hele lekkere 35 graden en rond een uur of 11 's avonds nog altijd een zwoele 28 buiten. Heerlijke avond!
Vrijdagavond werden we verwend: er werd voor ons gekookt voor de verandering. Wat een aangename verrassing. Maar ook dat verhaaltje is gelinkt aan foto's en dus hebben jullie dat nog te goed.
Vandaag is het weer opnieuw volledig omgeslagen. Vanochtend nog een aangename 21 graden en zon, in de namiddag regen, wind en 19. Ik zit hier intussen met een dikke trui. Morgen nog meer van dattum. Tegen het einde van de week wordt het weer een lekkere 27.
En morgen begint de zomer. Op 17/12 begint de schoolvakantie en we hopen weer een mooie reis te maken tijdens de weken erna. Filip en ik hebben elk 3 weken verlof. Dat betekent wel dat we met Kerst en Nieuwjaar ergens te velde in een tent zullen vertoeven. Ik zal nog eens moeten nadenken hoe ik dat wat creatief ga inkleden :-)
We hebben al echt hete dagen achter de rug (rond de 40 graden) , wat inhoudt dat we hier 's avonds wel wat moeite hebben met slapen. 34 graden op een slaapkamer is zo net iets te veel... en dit huis heeft geen airco, geen fans. We moeten het dus hebben van frisse lucht. Die dus al enkele keren niet is gekomen voor 's ochtends.
Voor mij blijft het ook heel vreemd om vanuit de hitte een fris winkelcentrum binnen te stappen, waar langs alle kanten kerstversiering, kerstmannetjes, glitter en strikken opduiken. Ik vrees dat het nooit gaat wennen...
Maar dat is nog zo heeel ver weg!
vrijdag 20 november 2009
Heet!
De ene zegt 35 vandaag, de andere 41, in huis is het nu 28 graden en buiten 30. Maar dat komt omdat er net (volgens Babs) 'een Singaporese onweersbui', annex 'drash national' is gepasseerd. Nog even wachten tot de laatste donders zijn uitgestorven en dan springen we alsnog in het zwembad...
Er zijn nog meer hete dagen voorspeld en dat belooft niet veel goeds voor OZ, bosbrandgewijs. Men verwacht sowieso een hete zomer, en die zou weleens gepaard kunnen gaan met de ergste branden in jaren. Hier heerst dus een volledig brand verbod.
En de zomer is nog niet eens begonnen!
Er zijn nog meer hete dagen voorspeld en dat belooft niet veel goeds voor OZ, bosbrandgewijs. Men verwacht sowieso een hete zomer, en die zou weleens gepaard kunnen gaan met de ergste branden in jaren. Hier heerst dus een volledig brand verbod.
En de zomer is nog niet eens begonnen!
woensdag 18 november 2009
Terug van veel te lang weggeweest - augustus-september 2009
Maar eerst even wat uitleg over de nieuwe blog. Af en toe hunker ik naar verandering. De meubels in ons huis blijven hier ook nooit lang op dezelfde plaats staan :-) Daarom ben ik maar gaan experimenteren met een nieuwe layout. Ziehier het resultaat. Het zal waarschijnlijk wel wat wennen zijn.
Ik begin het verhaal: wij zijn intussen verhuisd, maar dat had u al wel begrepen. Het nieuwe huis is al volop 'ingeleefd', de kinderen hebben hun draai gevonden en ook wij voelen ons hier heel goed. Het is hier rustig, een mooi plekje op een pleintje vol huizen met kinderen van dezelfde leeftijd als onze kiddies, een mooi zwembad en zo goed als in orde. Het blijft een Ozzie huis, slecht geisoleerd dus, maar al bij al ruim en perfect voor ons. De verhuisdozen zijn gepromoveerd naar doolhof in de garage, een verhuis-traditie hier. Hier wat foto's. Vooral onze Jacaranda, daar ben ik verliefd op. De paarse bloemen zijn zo mooi en de bomen staan allemaal in bloei nu en kleuren Sydney weer paars.
(Klik op de foto om te vergroten)
In augustus waren we even dakloos tussen twee huizen door en zijn we naar Belgie gereisd. Het was een surprise-visite, midden in de mooie Europese zomer en we hebben er allemaal zo van genoten! Het was heerlijk om familie en vrienden terug te zien, al was het maar voor even. De meisjes zijn enkele dagen gaan kamperen met Kris, de peter van Luna, Filip en ik hebben gewerkt in ons huis in Herent en heerlijk vakantie genomen. Het deed deugd om een aantal mensen te zien en voelen en tegelijk jammer omdat we zoveel vrienden en familie niet konden ontmoeten. We zijn allemaal verfrist teruggekomen. Dank je wel nog allemaal, voor de heerlijke ontvangst! Nog enkele foto's hier.
September, lente en heerlijk weer in Sydney. Een aantal uitstapjes, een kampeerweekend met de Vlamingen en veel plannen op de kalender. Het bewijs hieronder. En ook in september: een ontslag van mijnentwege. Te ver, te veel, te te. Op zoek naar iets anders dus.
Nog in september: Rune wordt 12! AL 12! Wat gaat de tijd vlug. We maken de woonkamer leeg, voorzien wat eten en een film en 6 meisjes worden verwacht voor een sleep-over. Rond 5 uur 's ochtends is het stil...
En in dezelfde maand: Sydney volledig rood gekleurd. Onvoorstelbaar. Nooit gezien. Eerste gedachte als we de gordijn openmaakten: het brandt! (we wonen niet zo heel ver van een Nationaal Park). Raam openmaken en ruiken. Geen brandgeur. Dan maar de TV opzetten, foto's maken en pas rond een uur of negen beseffen hoe mega speciaal dit is. Zelfs op de bodem van het zwembad lag een dun laagje rood stof. Weken erna kom ik nog rood stof tegen (o.a. op de koelkast :-)).
Eind september: einde van het voetbal seizoen. Gaat gepaard met een gala-dag, een tornooi dus en iedereen krijgt op het eind een gepersonaliseerde trofee. Altijd leuk en geweldig om mooie plaatjes te schieten. En omdat ik dit jaar manager speelde voor Luna's fantastische meisjes-ploeg, werd ik samen met de coach extra in de bloemetjes gezet! Leuk, leuk.
BTW: glad to back!
donderdag 9 juli 2009
Terug
Dag allemaal,
We zijn weer terug. In die drie weken stilte is er uiteraard het een en ander gebeurd. Ik probeer het allemaal mooi te verwoorden.
Vooreerst onze verhuis. Nooit leuk, maar het moest: de eigenaars van het huis zaten al een jaar of langer te popelen om hun nieuwe nest in te nemen. Dus de Belgen moesten eruit. Ergens jammer, omdat het een groot, handig en praktisch huis is. Voldoende ruimte, een zwembad in de tuin en alles in orde. En toch zijn we ook een beetje blij. We woonden immers op de hoek van twee straten. Tijdens de spits, dat is 's morgens tussen 6 en 9u30 en 's avonds tussen 3 en 8, is het kruispunt net een samenkomst van twee autostrades. Er wordt veel en hard gereden. En toch is het een residentiele wijk, waar alleen gezinnen met kinderen wonen. Geregeld werden we ook 's nachts wakker van enkele idioten in snelle wagens met uitlaatpijpen van 30cm doorsnede, die het geweldig vinden om net in die residentiele wijk hun rijkunsten uit te proberen. Ik lag soms te "wachten" op een luide crash. Die is er gelukkig nooit gekomen. Enfin, in dat opzicht mogen de nieuwe bewoners hun huis hebben. Ik zou er nooit kunnen blijven.
Een verhuis is altijd een beetje droef. Je slaat weer een nieuwe pagina om. Een stuk van je leven lijkt voorgoed voorbij. Ook de kinderen voelden het, er vloeide de laatste weken geregeld een traantje. Dus moesten we ervoor zorgen dat de andere constanten in hun leven bleven: de sportactiviteiten, de vriendjes, de school. Daarom waren we de laatste maanden naarstig op zoek naar een huis in de buurt. Moeilijk in deze tijden van crisis. Plus het feit dat de meeste huizen hier te koop staan en de huurhuizen bijgevolg van 'lagere' kwaliteit zijn, maakte de zoektocht er niet gemakkelijker op.
De verhuis zelf. Je krijgt eerst drie supervriendelijke mensen over de vloer die elk een offerte willen maken om zo goedkoop mogelijk al je spullen in te pakken en op te slaan. Altijd een geweldige uitdaging om te zorgen dat ze niet afgeschrikt worden door onze hoeveelheid meubels - ja, ik weet het, wij hebben veel kasten - fietsen, kampeergerief, knutselspullen, speelgoed en beddengoed. En door mijn aanhoudende opruimwoede. Want als ik opruim, is het altijd eerst een enorm zootje. En drie kinderen, een druk leven en stress helpen niet in zo'n situaties. Maar goed, gelukkig ben ik ook heel goed geworden in excuses vinden en geweldige uitleg geven over de staat van het huis.
Vervolgens moeten er nog mensen op bezoek komen om offertes te maken voor het poetsen van het huis. Om 5500 dollar waarborg terug te krijgen, moeten de huizen hier PIEKfijn in orde zijn en met mijn eerder gemeld druk leven, zagen we het niet zitten om alles zelf te doen. Huis poetsen: 270 dollar. Inbegrepen: kasten, muren, garage, deuren, vloeren. Tapijten laten stomen en professioneel kuisen: 220 dollar. 27 Ramen poetsen, waarvan enkele grote schuiframen, inclusief de horren ervoor: 590 dollar. Die zouden we dus wel zelf doen. Wel, ik heb het me geregeld beklaagd. Stel u voor: er lopen drie kinderen rond in een half ingepakt huis. Er is geen speelgoed meer, alleen maar dozen in huis. Hen een hele dag TV laten kijken, ligt niet in onze aard. Hen laten meehelpen is een optie, maar dat duurt niet langer dan een uur of twee. En 27 ramen poetsen die al een jaar of 87 geen druppel water hebben gevoeld, is een tijdrovende bezigheid. We hebben er met drie (Rune heeft heel goed meegeholpen en heeft op de daken mogen staan om de buitenkanten te poetsen, heel verantwoordelijk van ons!) twee volle dagen over gedaan. Maar... je zag niet dat er ramen instonden, zo proper waren ze. Tot het op dinsdag begon te regenen...
En natuurlijk komen daar nog bij: terrassen poetsen, tuin in orde zetten, schimmel van de plafonds vegen, gaatjes vullen. En het allerbelangrijkste: de spullen die je nodig hebt om 4 tot 8 weken te overleven, bij elkaar zoeken. Kleren, papieren, medicijnen, boeken, computers, uniformen, schoenen, eten dat kan slecht worden, ...
Om een lang verhaal kort te maken, donderdag en vrijdag werd er ingepakt, zaterdag en zondag werden er ramen gepoetst, maandag werd het huis leeggehaald, dinsdag werd er gepoetst en dinsdagavond om 7u was er een inspectie en werd de sleutel afgegeven. En op woensdag was de eigenaar al ingetrokken in zijn huis.
Al die tijd lagen we allemaal veel te laat in bed, aten we elke dag een of andere afhaal-diner en vond ik de helft van de uniformen niet terug.
En de gordijnen van het huis zitten nu ergens in een of andere doos in een of andere container in een of andere opslagruimte. En moeten de eigenaars een maand wachten op hun gordijnen.
Intussen zijn we 10 dagen verder. We wonen nu in het huis van Inn en Jan, die in Belgie zijn. We zijn enorm dankbaar, want het maakt dat we onze kinderen hun zekerheden konden blijven geven.
En na maanden van zoeken en denken en overwegen - ons laatste jaar hier moet goed zijn - hebben we een huis gevonden. Vrienden hebben een huis gekocht en trekken uit hun huurhuis. En laat dat nu een perfect huis voor ons zijn: doodlopende straat, 5 slaapkamers (bezoekers welkom!), op wandelafstand van school, groot genoeg en een verwarmd zwembad. Heerlijk. Maar we moeten nog enkele weken overbruggen: eer zij uit het huis kunnen, moeten ze in hun nieuwe stulp kunnen en dat kan nog even duren. Optimistisch als wezijn, denken wij dan: er zijn hier genoeg 'serviced apartements' te huur en voor een week of drie valt dat wel te overleven. 'Keep on smiling' is weer mijn motto geworden en voorlopig zie ik het allemaal wel zitten. Kan nog veranderen natuurlijk.
Tijd voor iets anders: de kinderen, of wat dacht u?
Morgen is de laatste schooldag van term 2 aangebroken. De helft van het jaar al, dus rapporten en oudercontacten. Senne heeft alles opgehaald de laatste zes maanden en zit voor lezen en schrijven op hetzelfde niveau als zijn klasgenoten. Voor wiskunde zit hij boven het gemiddelde van de klas. Qua gewicht en grootte ook. Geweldig dus. Hij is goed bezig.
Luna zit perfect op het juiste niveau voor Engels en zit voor wiskunde bij de meest gevorderde groep. Geen aanmerkingen en een leuke leerling, met veel vriendjes en vriendinnetjes.
Rune hetzelfde verhaal: geen aanmerkingen, goede resultaten voor Engels en wiskunde en straf in drama en creative arts. Maar dat wisten we al :-)
Vorige week heeft ze vier dagen op de zetel gelegen, met een griep. Mexicaanse griep (Swine flu hier)? Misschien, maar we zullen het niet weten, want hier wordt er zelfs niet meer op getest. Naar het schijnt is de test zelf heel erg besmettelijk en als je niet tot een medische risicogroep behoort, gaat men ervan uit dat de griep niet dodelijk is en moet je gewoon uitzieken.
Senne voelde zich gisteren ook niet lekker en is vandaag thuis gebleven, maar hij lijkt er al weer bovenop en gaat morgen gewoon weer naar school.
Tijdens de vakantie gaan we leuke daguitstapjes doen en gewoon wat uitrusten, voor de volgende verhuis rush.
En dan het weer de laatste weken: fris en regenachtig, met dagtemperaturen die schommelen rond 18 graden en nachten van 6 tot 10 graden. Winter in Sydney dus. Wel veel meer regen dan vorig jaar, heel veel voetbaltrainingen en matchen werden afgelast wegens natte voetbalvelden.
En dat willen ze hier niet: dan gaan de velden stuk en zouden de kinderkens wel eens kunnen uitglijden. No comment. Ik dacht dat voetbal vuil was. De kinderen hoopten dat.
Wel super: de watervoorraden zijn weer voor een groot stuk aangevuld, kunstmatige meren lopen weer vol en de waterrestricties zijn aangepast. Je mag je auto weer wassen en de bloemekes water geven. Maar dat is nu echt niet nodig.
En voor de rest: niks belangrijks.
We zijn weer terug. In die drie weken stilte is er uiteraard het een en ander gebeurd. Ik probeer het allemaal mooi te verwoorden.
Vooreerst onze verhuis. Nooit leuk, maar het moest: de eigenaars van het huis zaten al een jaar of langer te popelen om hun nieuwe nest in te nemen. Dus de Belgen moesten eruit. Ergens jammer, omdat het een groot, handig en praktisch huis is. Voldoende ruimte, een zwembad in de tuin en alles in orde. En toch zijn we ook een beetje blij. We woonden immers op de hoek van twee straten. Tijdens de spits, dat is 's morgens tussen 6 en 9u30 en 's avonds tussen 3 en 8, is het kruispunt net een samenkomst van twee autostrades. Er wordt veel en hard gereden. En toch is het een residentiele wijk, waar alleen gezinnen met kinderen wonen. Geregeld werden we ook 's nachts wakker van enkele idioten in snelle wagens met uitlaatpijpen van 30cm doorsnede, die het geweldig vinden om net in die residentiele wijk hun rijkunsten uit te proberen. Ik lag soms te "wachten" op een luide crash. Die is er gelukkig nooit gekomen. Enfin, in dat opzicht mogen de nieuwe bewoners hun huis hebben. Ik zou er nooit kunnen blijven.
Een verhuis is altijd een beetje droef. Je slaat weer een nieuwe pagina om. Een stuk van je leven lijkt voorgoed voorbij. Ook de kinderen voelden het, er vloeide de laatste weken geregeld een traantje. Dus moesten we ervoor zorgen dat de andere constanten in hun leven bleven: de sportactiviteiten, de vriendjes, de school. Daarom waren we de laatste maanden naarstig op zoek naar een huis in de buurt. Moeilijk in deze tijden van crisis. Plus het feit dat de meeste huizen hier te koop staan en de huurhuizen bijgevolg van 'lagere' kwaliteit zijn, maakte de zoektocht er niet gemakkelijker op.
De verhuis zelf. Je krijgt eerst drie supervriendelijke mensen over de vloer die elk een offerte willen maken om zo goedkoop mogelijk al je spullen in te pakken en op te slaan. Altijd een geweldige uitdaging om te zorgen dat ze niet afgeschrikt worden door onze hoeveelheid meubels - ja, ik weet het, wij hebben veel kasten - fietsen, kampeergerief, knutselspullen, speelgoed en beddengoed. En door mijn aanhoudende opruimwoede. Want als ik opruim, is het altijd eerst een enorm zootje. En drie kinderen, een druk leven en stress helpen niet in zo'n situaties. Maar goed, gelukkig ben ik ook heel goed geworden in excuses vinden en geweldige uitleg geven over de staat van het huis.
Vervolgens moeten er nog mensen op bezoek komen om offertes te maken voor het poetsen van het huis. Om 5500 dollar waarborg terug te krijgen, moeten de huizen hier PIEKfijn in orde zijn en met mijn eerder gemeld druk leven, zagen we het niet zitten om alles zelf te doen. Huis poetsen: 270 dollar. Inbegrepen: kasten, muren, garage, deuren, vloeren. Tapijten laten stomen en professioneel kuisen: 220 dollar. 27 Ramen poetsen, waarvan enkele grote schuiframen, inclusief de horren ervoor: 590 dollar. Die zouden we dus wel zelf doen. Wel, ik heb het me geregeld beklaagd. Stel u voor: er lopen drie kinderen rond in een half ingepakt huis. Er is geen speelgoed meer, alleen maar dozen in huis. Hen een hele dag TV laten kijken, ligt niet in onze aard. Hen laten meehelpen is een optie, maar dat duurt niet langer dan een uur of twee. En 27 ramen poetsen die al een jaar of 87 geen druppel water hebben gevoeld, is een tijdrovende bezigheid. We hebben er met drie (Rune heeft heel goed meegeholpen en heeft op de daken mogen staan om de buitenkanten te poetsen, heel verantwoordelijk van ons!) twee volle dagen over gedaan. Maar... je zag niet dat er ramen instonden, zo proper waren ze. Tot het op dinsdag begon te regenen...
En natuurlijk komen daar nog bij: terrassen poetsen, tuin in orde zetten, schimmel van de plafonds vegen, gaatjes vullen. En het allerbelangrijkste: de spullen die je nodig hebt om 4 tot 8 weken te overleven, bij elkaar zoeken. Kleren, papieren, medicijnen, boeken, computers, uniformen, schoenen, eten dat kan slecht worden, ...
Om een lang verhaal kort te maken, donderdag en vrijdag werd er ingepakt, zaterdag en zondag werden er ramen gepoetst, maandag werd het huis leeggehaald, dinsdag werd er gepoetst en dinsdagavond om 7u was er een inspectie en werd de sleutel afgegeven. En op woensdag was de eigenaar al ingetrokken in zijn huis.
Al die tijd lagen we allemaal veel te laat in bed, aten we elke dag een of andere afhaal-diner en vond ik de helft van de uniformen niet terug.
En de gordijnen van het huis zitten nu ergens in een of andere doos in een of andere container in een of andere opslagruimte. En moeten de eigenaars een maand wachten op hun gordijnen.
Intussen zijn we 10 dagen verder. We wonen nu in het huis van Inn en Jan, die in Belgie zijn. We zijn enorm dankbaar, want het maakt dat we onze kinderen hun zekerheden konden blijven geven.
En na maanden van zoeken en denken en overwegen - ons laatste jaar hier moet goed zijn - hebben we een huis gevonden. Vrienden hebben een huis gekocht en trekken uit hun huurhuis. En laat dat nu een perfect huis voor ons zijn: doodlopende straat, 5 slaapkamers (bezoekers welkom!), op wandelafstand van school, groot genoeg en een verwarmd zwembad. Heerlijk. Maar we moeten nog enkele weken overbruggen: eer zij uit het huis kunnen, moeten ze in hun nieuwe stulp kunnen en dat kan nog even duren. Optimistisch als wezijn, denken wij dan: er zijn hier genoeg 'serviced apartements' te huur en voor een week of drie valt dat wel te overleven. 'Keep on smiling' is weer mijn motto geworden en voorlopig zie ik het allemaal wel zitten. Kan nog veranderen natuurlijk.
Tijd voor iets anders: de kinderen, of wat dacht u?
Morgen is de laatste schooldag van term 2 aangebroken. De helft van het jaar al, dus rapporten en oudercontacten. Senne heeft alles opgehaald de laatste zes maanden en zit voor lezen en schrijven op hetzelfde niveau als zijn klasgenoten. Voor wiskunde zit hij boven het gemiddelde van de klas. Qua gewicht en grootte ook. Geweldig dus. Hij is goed bezig.
Luna zit perfect op het juiste niveau voor Engels en zit voor wiskunde bij de meest gevorderde groep. Geen aanmerkingen en een leuke leerling, met veel vriendjes en vriendinnetjes.
Rune hetzelfde verhaal: geen aanmerkingen, goede resultaten voor Engels en wiskunde en straf in drama en creative arts. Maar dat wisten we al :-)
Vorige week heeft ze vier dagen op de zetel gelegen, met een griep. Mexicaanse griep (Swine flu hier)? Misschien, maar we zullen het niet weten, want hier wordt er zelfs niet meer op getest. Naar het schijnt is de test zelf heel erg besmettelijk en als je niet tot een medische risicogroep behoort, gaat men ervan uit dat de griep niet dodelijk is en moet je gewoon uitzieken.
Senne voelde zich gisteren ook niet lekker en is vandaag thuis gebleven, maar hij lijkt er al weer bovenop en gaat morgen gewoon weer naar school.
Tijdens de vakantie gaan we leuke daguitstapjes doen en gewoon wat uitrusten, voor de volgende verhuis rush.
En dan het weer de laatste weken: fris en regenachtig, met dagtemperaturen die schommelen rond 18 graden en nachten van 6 tot 10 graden. Winter in Sydney dus. Wel veel meer regen dan vorig jaar, heel veel voetbaltrainingen en matchen werden afgelast wegens natte voetbalvelden.
En dat willen ze hier niet: dan gaan de velden stuk en zouden de kinderkens wel eens kunnen uitglijden. No comment. Ik dacht dat voetbal vuil was. De kinderen hoopten dat.
Wel super: de watervoorraden zijn weer voor een groot stuk aangevuld, kunstmatige meren lopen weer vol en de waterrestricties zijn aangepast. Je mag je auto weer wassen en de bloemekes water geven. Maar dat is nu echt niet nodig.
En voor de rest: niks belangrijks.
dinsdag 16 juni 2009
Update
We zijn weer eventjes verdwenen, maar duiken zoals gewoonlijk wel weer op.
Ons leven staat tegenwoordig in het teken van verhuizen: 30/6 vliegen we uit het huis, de eigenaar komt er eindelijk in wonen. Vandaag hebben we nog geen plaats om naar toe te gaan: de huizenmarkt is hier een beetje aan het inzakken. Gelukkig hebben we in geval van hoge nood een backup plan of twee. Hopelijk moeten we het niet gebruiken. Ik probeer hier ook wat orde te scheppen, maar met drie actieve kinderen in huis is dat niet zo simpel.
Morgen probeer ik nog wat fotootjes te geven, buiten huizen-gedoe gebeurt er hier niet veel soeps. Het is hier voorlopig frisjes en het regent weer en de winterdepressie ligt zwaar op de loer. Ik laat u van uw Noordelijke-helft-van-de-aarde-zomer genieten... Geen idee wanneer ik terug iets zal kunnen posten. Ik zal u wel op de hoogte houden van het feit of we binnen twee weken in onze tent logeren of niet ...
Ons leven staat tegenwoordig in het teken van verhuizen: 30/6 vliegen we uit het huis, de eigenaar komt er eindelijk in wonen. Vandaag hebben we nog geen plaats om naar toe te gaan: de huizenmarkt is hier een beetje aan het inzakken. Gelukkig hebben we in geval van hoge nood een backup plan of twee. Hopelijk moeten we het niet gebruiken. Ik probeer hier ook wat orde te scheppen, maar met drie actieve kinderen in huis is dat niet zo simpel.
Morgen probeer ik nog wat fotootjes te geven, buiten huizen-gedoe gebeurt er hier niet veel soeps. Het is hier voorlopig frisjes en het regent weer en de winterdepressie ligt zwaar op de loer. Ik laat u van uw Noordelijke-helft-van-de-aarde-zomer genieten... Geen idee wanneer ik terug iets zal kunnen posten. Ik zal u wel op de hoogte houden van het feit of we binnen twee weken in onze tent logeren of niet ...
donderdag 28 mei 2009
Allemaal beestjes
En zo zit een moeder dan op maandagochtend aan tafel met dochter 2, nadat vader dochter 1 om 6u30 heeft uitgewuifd aan de school, omdat dochter 1 voor drie dagen naar Canberra trekt met Year 6 en er toch 1 iemand, zijnde vader of moeder, moet aanwezig zijn voor de uitwuif-activiteiten.
En dochter 2 krabt weer maar eens in het haar. Zoals ze al vaker heeft gedaan de voorbije dagen. Waarop moeder dan het haar van dochter 2 grondig bekeek, op zoek naar ongewenste gasten. Waarop moeder telkens zei : "'t is niks" en in de apotheek dan maar op zoek ging naar een shampoo voor gevoelige hoofdhuid. Of zo.
Maar deze maandagmorgen gebeurt er toch iets speciaals. Er zit beweging in het haar van dochter 2. BE-WE-GING. Nog nooit eerder gebeurd. Maar moeder weet meteen waar de klepel hangt. Beesten. In het haar. Van dochter 2. Moeder moet actie ondernemen. Zoon wordt afgezet aan school en moeder en dochter 2 trekken naar de apotheek. Er worden fortuinen besteed aan shampoos, conditioners, kammen en anti-luizen-spullen, om toch maar te zorgen dat het haar van dochter 2 weer gast-vrij wordt...
Rond 10 uur is de eerste ronde gestreden. 's Avonds begint het kammen opnieuw en onderwerpen we zoon ook aan een onderzoek. En wat had u gedacht? Inderdaad, een tweede haard van leven. Moeder kan niet anders doen dan bang afwachten: hoeveel kinderen zal dochter 1 besmetten, op bezoek zijnde in het verre Canberra? Machteloos gaat ze naar bed, heirkracht: moeder weet niet eens in welk hotel dochter 1 verblijft (????).
Intussen zijn we drie dagen verder en is de stand van zaken als volgt: dochter 2 wordt elke dag onderworpen aan een grondige kambeurt; nog verschijnen er ongewenste (dode) gasten aan de opppervlakte. Zoon is minder 'geraakt' maar ondergaat hetzelfde ritueel. Dochter 1 is tot nu toe ontsnapt wegens 'geen last en geen symptomen', maar moeder wil morgen dezelfde rituele handelingen toepassen, om alle verdachtmakingen in de kiem te smoren. Alle beddegoed is gewassen, de kamers zijn gestofzuigd, pijama's en handdoeken worden onherroepelijk op 60 graden gewassen. Hoeden en petten uitwassen blijft nog een uitdaging. Voorlopig zijn ze verboden voorwerpen. En zo gaan we de komende 10 dagen nog even verder.
En hoopt moeder dat dit geen terugkerend fenomeen gaat worden...
Moeder kan nu ook deze 'TO DO" aanvinken in het grote boek "TO DO-lijst om kinderen groot te krijgen".
Life is great!
En dochter 2 krabt weer maar eens in het haar. Zoals ze al vaker heeft gedaan de voorbije dagen. Waarop moeder dan het haar van dochter 2 grondig bekeek, op zoek naar ongewenste gasten. Waarop moeder telkens zei : "'t is niks" en in de apotheek dan maar op zoek ging naar een shampoo voor gevoelige hoofdhuid. Of zo.
Maar deze maandagmorgen gebeurt er toch iets speciaals. Er zit beweging in het haar van dochter 2. BE-WE-GING. Nog nooit eerder gebeurd. Maar moeder weet meteen waar de klepel hangt. Beesten. In het haar. Van dochter 2. Moeder moet actie ondernemen. Zoon wordt afgezet aan school en moeder en dochter 2 trekken naar de apotheek. Er worden fortuinen besteed aan shampoos, conditioners, kammen en anti-luizen-spullen, om toch maar te zorgen dat het haar van dochter 2 weer gast-vrij wordt...
Rond 10 uur is de eerste ronde gestreden. 's Avonds begint het kammen opnieuw en onderwerpen we zoon ook aan een onderzoek. En wat had u gedacht? Inderdaad, een tweede haard van leven. Moeder kan niet anders doen dan bang afwachten: hoeveel kinderen zal dochter 1 besmetten, op bezoek zijnde in het verre Canberra? Machteloos gaat ze naar bed, heirkracht: moeder weet niet eens in welk hotel dochter 1 verblijft (????).
Intussen zijn we drie dagen verder en is de stand van zaken als volgt: dochter 2 wordt elke dag onderworpen aan een grondige kambeurt; nog verschijnen er ongewenste (dode) gasten aan de opppervlakte. Zoon is minder 'geraakt' maar ondergaat hetzelfde ritueel. Dochter 1 is tot nu toe ontsnapt wegens 'geen last en geen symptomen', maar moeder wil morgen dezelfde rituele handelingen toepassen, om alle verdachtmakingen in de kiem te smoren. Alle beddegoed is gewassen, de kamers zijn gestofzuigd, pijama's en handdoeken worden onherroepelijk op 60 graden gewassen. Hoeden en petten uitwassen blijft nog een uitdaging. Voorlopig zijn ze verboden voorwerpen. En zo gaan we de komende 10 dagen nog even verder.
En hoopt moeder dat dit geen terugkerend fenomeen gaat worden...
Moeder kan nu ook deze 'TO DO" aanvinken in het grote boek "TO DO-lijst om kinderen groot te krijgen".
Life is great!
woensdag 20 mei 2009
dinsdag 19 mei 2009
Moeder kan het niet tegenhouden...
Ook hier moesten de mooie kapsels eraan geloven... ik moest en zou vandaag bij de meisjes een 'fringe' knippen (in het Vlaams een lange froe froe ofte een bles, zoals in mijne New Wave-tijd).Ze zien er naar mijn bescheiden mening - jammer genoeg - meteen een jaar of twee ouder uit ;-).
zaterdag 16 mei 2009
Allez vooruit
Bedankt allemaal voor de lieve reacties, het heeft mijn gemoed wat opgekrikt en voila, ik zal nog eens een poging wagen: hierbij een verslag(je) over de voorbije twee weken. De vakantie is verleden tijd, we kijken weer vooruit en het leven van alledag gaat zijn gewone gangetje.
School: alles OK, Rune gaat binnen twee weken op uitstap naar Canberra, ze hebben een vol drie-dagen programma en ze gaan vooral de musea en de belangrijkste gebouwen bezoeken. Vermits C. de hoofdstad is van Australië (goeie quizvraag!), staan ook het parlementsgebouw en de Senaat op de lijst. Ze kijken er weer heel erg naar uit. Vorige week vond ook de jaarlijkse cross-country plaats (veldloop) en de meisjes moesten meelopen in hun leeftijdsgroep. Rune raket werd eerste bij de 12/13-jarige meisjes (en ze wilde eerst niet eens meedoen), Luna 23ste bij de 9-jarige meisjes. Puike prestatie van allebei, zo ineens drie km lopen is toch niet niets, zonder noemenswaardige training...
Intussen hebben de kids van Year 6 ook hun speciale 2009-trui gekregen, een van mijn persoonlijke favorieten hier op school: alle namen van de Y6-kinderen staan in een grote 2009. Een fantastisch aandenken.
Luna is een echte boekenwurm aan het worden. Dezer dagen leest ze vier boeken tegelijk, in het Nederlands en het Engels. Ik merk ook dat het goed is voor haar Nederlands: ze schrijft merkelijk weinig fouten in het Nederlands, in mails en briefjes. En toch heeft ze maar 6 maanden 1ste leerjaar gevolgd voor we naar hier kwamen. Zo zie je maar.
Senne is goed gevorderd met lezen en schrijven, maar we moeten wat actie ondernemen om zijn concentratie wat te verhogen, dat loopt tegenwoordig wat mis. Volgende week afspraak met de school-counselor voor advies. By te way: wie kan me tips geven over mooie Nederlandstalige leesboeken voor onze kinderen? Ik ben er helemaal uit, uiteraard. Luna zit in een Engelse Roald Dahl-fase, maar kan gerust iets anders aan en ze leest ook graag in het Nederlands. Senne moet nog overtuigd worden van het feit dat er zoiets bestaat als: men gaat zitten/liggen, men neme een boek en men leest. En misschien kan een tof boek wel helpen (we lezen nu samen Dolfje Weerwolfje en hij luistert geboeid, altijd een goed teken in zijn geval). Voor Rune weet ik het helemaal niet. Al mijn ‘jeans-reeks’boeken van in mijne tijd (wie kent dat nog???) en alles wat ik nog heb liggen van toen (ja, die heb ik allemaal meegebracht) worden systematisch afgedaan als ‘oud en niet meer hip’ en blijven dus schoon ongelezen in de kast staan. Ik heb dus alternatieven nodig. De Jommekes moeten stilaan wijken voor iets serieuzers. Voor haar leeftijd vind je hier veel boeken met een mysterieus thema: heksen, geesten, draken, maar dat interesseert haar niet zo. En over de manege-paardjes-club-verhaaltjes is Rune ook al over. Dus laat maar komen, die titels.
Intussen hebben we nog heel wat medische bezoekjes achter de rug: tandarts, orthodontist, kinesist,… de cyste in mijn knie is nog steeds niet verdwenen, nog even en we moeten ook hier andere actie te ondernemen...
Twee weken gelden waren we ook gevraagd voor een bier-avond bij onze Zuid-Afrikaanse vrienden. Er was nog een Duits koppel, een Deens koppel en een Australisch paar. En vooral veel bier, van elk land een beetje. En geen kinderen. Af en toe is toch wel leuk: geen gezeur, geen geruzie en vooral geen ‘nu moeten we naar huis, want het is al laat’. Het werd dus naar Australisch normen behoorlijk laat. En het was ook behoorlijk gezellig en prettig.
Mijn allerliefste zusje Marie-Astrid was ook jarig op 6 mei, proficiat nog eens!!!
Op 5 mei stond Belgisch Sydney op zijn kop (???) want we kregen onze Minister van Buitenlandse Zaken, Karel de Gucht op bezoek. Er stonden wat bedrijfsbezoeken op het programma, o.a. koffieklets bij Jan De Nul en we waren ’s avonds uitgenodigd voor een receptie in het Belgisch Beer Cafe in The Rocks. Het blijft leuk om onze Vlaamse vrienden tegen te komen, het is een leuke kliek en we komen allemaal goed overeen. Plezier verzekerd dus. De minister pleegde een speech - in het Engels weliswaar, een goed compromis, vermits ook Franstalige landgenoten waren uitgenodigd – waarna wij verwachtten HEM de hand te kunnen schudden en een foto met de ladies te nemen, maar nee, HIJ verdween mysterieus naar een geheime plek voor een intiem diner met ???. Over een blitzbezoek gesproken, ik vond het wel wat flauw... Wij zochten dan maar troost in mosselen met friet, Hoegaarden, Kriek en Leffe en vergaten al snel hoe onze dromen aan diggelen waren geslagen. De volgende dag moesten we weer eens twee keer nadenken... wie was hier???
Op donderdag verzamelden enkele ladies bij Babs voor een Dimitri Verhulst-avondje. We hadden allemaal geprobeerd om, met het oog op de komende libris-prijs-uitreiking, een boek van hem te lezen. Ik ben nog steeds bezig in Mevrouw Verona daalt de heuvel af. En eerlijk gezegd, het is me iets te literair. Dat was trouwens onze algemene conclusie: hij kan ongetwijfeld schrijven, maar soms is het donker, zwaar en moet je zinnen 5 keer lezen om ze te begrijpen. Te veel woorden, te veel omschrijvingen. We zijn dus geen fans van het eerste uur. Wij willen een boek dat vlot leest, simpel geschreven is en niet eindeloos ver gezocht. Maar misschien zijn wij wel mis, want hij heeft de prijs intussen in handen. Enfin, wij hadden toch een heel leuke avond.
De voetbal is ook weer volop bezig: trainingen op dinsdag en donderdag en op zaterdagmorgen staan we weer fier te supporteren aan de zijlijn. Senne’s ploeg doet het goed, ze beginnen stilaan pasjes te geven en als team te spelen. Het is niet meer met 10 tegelijk naar de bal spurten, om ter eerst en dan de bal afpakken van je teamgenoot en wegsjotten. Ze beginnen echt te spelen en samen te werken en dat is wel grappig om naar te kijken. Luna zit nu in een all-girls-team, ze zijn met 10. Kei-serieus zijn ze, ze komen aan op het veld, geen getetter, geen gedoe, geen gegiechel. De andere ploeg (meestal jongens) denkt meteen ‘dat is hier dik in orde, alleen maar meisjes’. De match begint en de girls maken de andere ploeg genadeloos af met tactisch spel, pasjes en koppen, hoekschoppen en genadeloze doelpunten. Super om te zien. Vorige week: 10-6, vandaag 8-1! Ze mogen echt fier zijn: vorig jaar was de topscorer een jongen en blijkbaar kunnen ze het geweldig af zonder hem. Maar het allerleukste voor ons, mama’s en papa’s, is dat ze achteraf nooit echt enthousiast zijn over hun eigen spel. Zo serieus! Het zijn waarlijk de 10 coolste meiden die ik al heb gezien :-)))
Rune gaat 3 uur per week gymmen en gaat met rasse schreden vooruit. Ze is nog niet sterk genoeg voor competitie (gelukkig maar), maar dat zal niet lang meer duren. Ze zit ook in het schoolteam voor netbal (korfbal in BE) en vindt het geweldig.
En dan was het natuurlijk Moederdag vorige week. Ik werd enorm verwend met cadeautjes en kaartjes, een heerlijk ontbijt en een warm bad, inclusief massage en haar-wasbeurt. Er stonden kaarsjes in de badkamer, er lagen bloesems in het water en het rook heerlijk naar lavendel (extract weliswaar, dus iets te straf, maar dat waait wel weg, mama!).
We hebben hier in OZ ook weer een fantastisch sport-drama: de hele AFL-wereld (Australian Football League) staat op zijn kop. Blijkbaar wordt er in het football-wereldje nogal wat aan groeps-bedgymnastiek en andere gore spelletjes gedaan als de spelers op verplaatsing zijn. Vrouwen en lieven zijn niet welkom, dus krijg je zulke toestanden, blijkbaar is het een aanvaarde mentaliteit. Zeven jaar geleden, ergens in Nieuw-Zeeland, vond in een hotel zo’n feestje plaats, waarbij een toen 19-jarig meisje enkele spelers van de eerste ploeg bij haar op de kamer uitnodigde. Maar meer en meer spelers sijpelden binnen en speelden mee. Alle partijen namen vrijwillig deel aan het hele gebeuren, maar het meisje was geschrokken van het grote aantal deelnemers en was daarom naar de politie gestapt, na een dag of vijf. Er kwam een politie onderzoek en de zaak werd geklasseerd, omdat toen was gebleken dat er op geen enkel ogenblik kwaad opzet was en omdat het meisje meteen na de feiten zelfs had opgeschept over het gebeuren. Zeven jaar lang werd er niets meer over gezegd. Maar nu opeens heeft de bewuste vrouw alles naar buiten gebracht, voor geld, aandacht? Gevolg: TV-interviews langs alle kanten, kranten vol artikels, reportages van hier tot in Tokyo, uren radio-zendtijd is er al aan besteed. De kapitein van de ploeg toen, die nu bij een commercieel TV station werkt als football-commentator, is kop van Jut en werd deze week op staande voet ontslagen. Hij werd tijdens een live interview op TV moreel compleet afgemaakt. Zijn vrouw zat naast hem en je kon zien hoe die mensen braken voor de camera, achteraf bleek dat ze alletwee ook fysiek in elkaar gestort zijn. Ik kon alleen maar medelijden hebben. Na zeven jaar zo’n gedoe voor iets dat initieel door de politie al was geklasseerd als een ‘incidentje’, het kan tellen. Je kan uiteraard vragen stellen over hetgeen er allemaal gebeurt tijdens zo’n uitstappen, maar om nu een persoon te viseren en compleet te breken, is er volgens mij iets te veel aan. Ik vind het eerlijk gezegd nogal Australisch: een beetje hypocriet. Alles oogluikend toelaten, maar als een persoon erop springt, moet er iemand aan geloven en staat het halve land op zijn kop. Straf.
Zo, in een notendop onze voorbije twee weken. Dit weekend gaat ook de huizenjacht weer verder en mogen wij weer genieten van mooi weer, mooie matchkes en het gezelschap van vrienden hier thuis of op verplaatsing. Ik hou u op de hoogte... zoals steeds.
School: alles OK, Rune gaat binnen twee weken op uitstap naar Canberra, ze hebben een vol drie-dagen programma en ze gaan vooral de musea en de belangrijkste gebouwen bezoeken. Vermits C. de hoofdstad is van Australië (goeie quizvraag!), staan ook het parlementsgebouw en de Senaat op de lijst. Ze kijken er weer heel erg naar uit. Vorige week vond ook de jaarlijkse cross-country plaats (veldloop) en de meisjes moesten meelopen in hun leeftijdsgroep. Rune raket werd eerste bij de 12/13-jarige meisjes (en ze wilde eerst niet eens meedoen), Luna 23ste bij de 9-jarige meisjes. Puike prestatie van allebei, zo ineens drie km lopen is toch niet niets, zonder noemenswaardige training...
Intussen hebben de kids van Year 6 ook hun speciale 2009-trui gekregen, een van mijn persoonlijke favorieten hier op school: alle namen van de Y6-kinderen staan in een grote 2009. Een fantastisch aandenken.
Luna is een echte boekenwurm aan het worden. Dezer dagen leest ze vier boeken tegelijk, in het Nederlands en het Engels. Ik merk ook dat het goed is voor haar Nederlands: ze schrijft merkelijk weinig fouten in het Nederlands, in mails en briefjes. En toch heeft ze maar 6 maanden 1ste leerjaar gevolgd voor we naar hier kwamen. Zo zie je maar.
Senne is goed gevorderd met lezen en schrijven, maar we moeten wat actie ondernemen om zijn concentratie wat te verhogen, dat loopt tegenwoordig wat mis. Volgende week afspraak met de school-counselor voor advies. By te way: wie kan me tips geven over mooie Nederlandstalige leesboeken voor onze kinderen? Ik ben er helemaal uit, uiteraard. Luna zit in een Engelse Roald Dahl-fase, maar kan gerust iets anders aan en ze leest ook graag in het Nederlands. Senne moet nog overtuigd worden van het feit dat er zoiets bestaat als: men gaat zitten/liggen, men neme een boek en men leest. En misschien kan een tof boek wel helpen (we lezen nu samen Dolfje Weerwolfje en hij luistert geboeid, altijd een goed teken in zijn geval). Voor Rune weet ik het helemaal niet. Al mijn ‘jeans-reeks’boeken van in mijne tijd (wie kent dat nog???) en alles wat ik nog heb liggen van toen (ja, die heb ik allemaal meegebracht) worden systematisch afgedaan als ‘oud en niet meer hip’ en blijven dus schoon ongelezen in de kast staan. Ik heb dus alternatieven nodig. De Jommekes moeten stilaan wijken voor iets serieuzers. Voor haar leeftijd vind je hier veel boeken met een mysterieus thema: heksen, geesten, draken, maar dat interesseert haar niet zo. En over de manege-paardjes-club-verhaaltjes is Rune ook al over. Dus laat maar komen, die titels.
Intussen hebben we nog heel wat medische bezoekjes achter de rug: tandarts, orthodontist, kinesist,… de cyste in mijn knie is nog steeds niet verdwenen, nog even en we moeten ook hier andere actie te ondernemen...
Twee weken gelden waren we ook gevraagd voor een bier-avond bij onze Zuid-Afrikaanse vrienden. Er was nog een Duits koppel, een Deens koppel en een Australisch paar. En vooral veel bier, van elk land een beetje. En geen kinderen. Af en toe is toch wel leuk: geen gezeur, geen geruzie en vooral geen ‘nu moeten we naar huis, want het is al laat’. Het werd dus naar Australisch normen behoorlijk laat. En het was ook behoorlijk gezellig en prettig.
Mijn allerliefste zusje Marie-Astrid was ook jarig op 6 mei, proficiat nog eens!!!
Op 5 mei stond Belgisch Sydney op zijn kop (???) want we kregen onze Minister van Buitenlandse Zaken, Karel de Gucht op bezoek. Er stonden wat bedrijfsbezoeken op het programma, o.a. koffieklets bij Jan De Nul en we waren ’s avonds uitgenodigd voor een receptie in het Belgisch Beer Cafe in The Rocks. Het blijft leuk om onze Vlaamse vrienden tegen te komen, het is een leuke kliek en we komen allemaal goed overeen. Plezier verzekerd dus. De minister pleegde een speech - in het Engels weliswaar, een goed compromis, vermits ook Franstalige landgenoten waren uitgenodigd – waarna wij verwachtten HEM de hand te kunnen schudden en een foto met de ladies te nemen, maar nee, HIJ verdween mysterieus naar een geheime plek voor een intiem diner met ???. Over een blitzbezoek gesproken, ik vond het wel wat flauw... Wij zochten dan maar troost in mosselen met friet, Hoegaarden, Kriek en Leffe en vergaten al snel hoe onze dromen aan diggelen waren geslagen. De volgende dag moesten we weer eens twee keer nadenken... wie was hier???
Op donderdag verzamelden enkele ladies bij Babs voor een Dimitri Verhulst-avondje. We hadden allemaal geprobeerd om, met het oog op de komende libris-prijs-uitreiking, een boek van hem te lezen. Ik ben nog steeds bezig in Mevrouw Verona daalt de heuvel af. En eerlijk gezegd, het is me iets te literair. Dat was trouwens onze algemene conclusie: hij kan ongetwijfeld schrijven, maar soms is het donker, zwaar en moet je zinnen 5 keer lezen om ze te begrijpen. Te veel woorden, te veel omschrijvingen. We zijn dus geen fans van het eerste uur. Wij willen een boek dat vlot leest, simpel geschreven is en niet eindeloos ver gezocht. Maar misschien zijn wij wel mis, want hij heeft de prijs intussen in handen. Enfin, wij hadden toch een heel leuke avond.
De voetbal is ook weer volop bezig: trainingen op dinsdag en donderdag en op zaterdagmorgen staan we weer fier te supporteren aan de zijlijn. Senne’s ploeg doet het goed, ze beginnen stilaan pasjes te geven en als team te spelen. Het is niet meer met 10 tegelijk naar de bal spurten, om ter eerst en dan de bal afpakken van je teamgenoot en wegsjotten. Ze beginnen echt te spelen en samen te werken en dat is wel grappig om naar te kijken. Luna zit nu in een all-girls-team, ze zijn met 10. Kei-serieus zijn ze, ze komen aan op het veld, geen getetter, geen gedoe, geen gegiechel. De andere ploeg (meestal jongens) denkt meteen ‘dat is hier dik in orde, alleen maar meisjes’. De match begint en de girls maken de andere ploeg genadeloos af met tactisch spel, pasjes en koppen, hoekschoppen en genadeloze doelpunten. Super om te zien. Vorige week: 10-6, vandaag 8-1! Ze mogen echt fier zijn: vorig jaar was de topscorer een jongen en blijkbaar kunnen ze het geweldig af zonder hem. Maar het allerleukste voor ons, mama’s en papa’s, is dat ze achteraf nooit echt enthousiast zijn over hun eigen spel. Zo serieus! Het zijn waarlijk de 10 coolste meiden die ik al heb gezien :-)))
Rune gaat 3 uur per week gymmen en gaat met rasse schreden vooruit. Ze is nog niet sterk genoeg voor competitie (gelukkig maar), maar dat zal niet lang meer duren. Ze zit ook in het schoolteam voor netbal (korfbal in BE) en vindt het geweldig.
En dan was het natuurlijk Moederdag vorige week. Ik werd enorm verwend met cadeautjes en kaartjes, een heerlijk ontbijt en een warm bad, inclusief massage en haar-wasbeurt. Er stonden kaarsjes in de badkamer, er lagen bloesems in het water en het rook heerlijk naar lavendel (extract weliswaar, dus iets te straf, maar dat waait wel weg, mama!).
Vorige maandag werd mijn mama 60 en dat was zaterdag gevierd met een verrassingsfeest, waar we jammer genoeg niet bij konden zijn. Maar we waren er een beetje bij, doordat ik een filmpje in elkaar had geknutseld, dat getoond werd tijdens het feest. De berichten achteraf waren heel positief: het was een mooi feest en Moeke vond het goed. Missie geslaagd. En natuurlijk nog eens een dikke proficiat.
Intussen hebben we ook een wagen gekocht: een dikke 4x4 om te gaan kamperen. Filip is er weer in geslaagd een goede tweedehandse te vinden, met alles erop en eraan (inclusief CB, om met Inn en Jan te kunnen converseren onderweg J). En het is een LPG-model, dus ecologisch iets meer verantwoord (die dingen drinken immers benzine zoals een Rus Wodka drinkt). Het was even spannend toen Filip op een speciale website ging kijken, waar je de financiële geschiedenis van de auto kan opzoeken, en merkte dat de auto nog niet was afbetaald. Hier koop je bij tweedehandsauto's namelijk de banklening - indien die er nog is - mee over. Dus altijd checken is de boodschap. Gelukkig bleken de mensen heel eerlijk en zaten ze erg verveeld met de hele zaak. Het kwam allemaal snel in orde. De kinderen verwachtten een ‘oude’ stationwagen (een witte, eikes!!), trokken de hele weg vieze gezichten en waren uiteraard blij verrast toen bleek dat het een grote grijze jeep was met 8 zetels... Nu nog een volgend kampeerweekend plannen en we kunnen echt testen of we een goede koop hebben gedaan (let op de nummerplaat!).
Maar voorlopig vind ik het te koud om te kamperen, ’s nachts is het hier al een frisse 6,7 graden en de verwarming draait alweer. Overdag schijnt het zonneke en wordt het een lekkere 22. Prachtige herfst. En de bomen zijn zo mooi.
We hebben hier in OZ ook weer een fantastisch sport-drama: de hele AFL-wereld (Australian Football League) staat op zijn kop. Blijkbaar wordt er in het football-wereldje nogal wat aan groeps-bedgymnastiek en andere gore spelletjes gedaan als de spelers op verplaatsing zijn. Vrouwen en lieven zijn niet welkom, dus krijg je zulke toestanden, blijkbaar is het een aanvaarde mentaliteit. Zeven jaar geleden, ergens in Nieuw-Zeeland, vond in een hotel zo’n feestje plaats, waarbij een toen 19-jarig meisje enkele spelers van de eerste ploeg bij haar op de kamer uitnodigde. Maar meer en meer spelers sijpelden binnen en speelden mee. Alle partijen namen vrijwillig deel aan het hele gebeuren, maar het meisje was geschrokken van het grote aantal deelnemers en was daarom naar de politie gestapt, na een dag of vijf. Er kwam een politie onderzoek en de zaak werd geklasseerd, omdat toen was gebleken dat er op geen enkel ogenblik kwaad opzet was en omdat het meisje meteen na de feiten zelfs had opgeschept over het gebeuren. Zeven jaar lang werd er niets meer over gezegd. Maar nu opeens heeft de bewuste vrouw alles naar buiten gebracht, voor geld, aandacht? Gevolg: TV-interviews langs alle kanten, kranten vol artikels, reportages van hier tot in Tokyo, uren radio-zendtijd is er al aan besteed. De kapitein van de ploeg toen, die nu bij een commercieel TV station werkt als football-commentator, is kop van Jut en werd deze week op staande voet ontslagen. Hij werd tijdens een live interview op TV moreel compleet afgemaakt. Zijn vrouw zat naast hem en je kon zien hoe die mensen braken voor de camera, achteraf bleek dat ze alletwee ook fysiek in elkaar gestort zijn. Ik kon alleen maar medelijden hebben. Na zeven jaar zo’n gedoe voor iets dat initieel door de politie al was geklasseerd als een ‘incidentje’, het kan tellen. Je kan uiteraard vragen stellen over hetgeen er allemaal gebeurt tijdens zo’n uitstappen, maar om nu een persoon te viseren en compleet te breken, is er volgens mij iets te veel aan. Ik vind het eerlijk gezegd nogal Australisch: een beetje hypocriet. Alles oogluikend toelaten, maar als een persoon erop springt, moet er iemand aan geloven en staat het halve land op zijn kop. Straf.
Zo, in een notendop onze voorbije twee weken. Dit weekend gaat ook de huizenjacht weer verder en mogen wij weer genieten van mooi weer, mooie matchkes en het gezelschap van vrienden hier thuis of op verplaatsing. Ik hou u op de hoogte... zoals steeds.
woensdag 13 mei 2009
Even geen zin in bloggen
Sorry. Ik zit weer in een 'voor wie doe ik het?'-fase. En ook het besef: iedereen weet alles over ons en wij weten heel vaak niets over iedereen. Belgie is soms heel ver weg. Ergens hoop je toch dat er op bepaalde ogenblikken nog eens aan je gedacht wordt, hoewel je beseft dat overal het leven gewoon verder gaat... het stemt tot nadenken.
[Op zulke momenten mag je geen belangrijke beslissingen nemen, heel gevaarlijk!]
Het is gewoon soms niet leuk. Hopelijk kom ik het weer te boven binnenkort.
Voor nu: slaapwel.
[Op zulke momenten mag je geen belangrijke beslissingen nemen, heel gevaarlijk!]
Het is gewoon soms niet leuk. Hopelijk kom ik het weer te boven binnenkort.
Voor nu: slaapwel.
maandag 27 april 2009
Einde van de vakantie
De vakantie loopt stilaan ten eind en we wilden nog eventjes profiteren van het mooie weer en de buitenlucht. Wandeling en picknick aan een klein riviertje dus. Hier in St. Ives is een mooi Nationaal Park, waar een riviertje doorloopt. Wij daar dus naartoe: Inn en haar kroost, Sabine en haar boelies, Eva met haar twee spruitjes en ik met zes kindertjes vandaag, Rune had een vriendinnetje bij en Cam en Chloe waren ook mee. 14 in totaal dus, een klein klasje. Uiteindelijk was iedereen wel een beetje nat, maar er is toch niets zo leuk als in een riviertje kunnen spelen en met een natte broek naar huis gaan?
En de dames hebben weer eens gezellig kunnen kletsen... nog, nog!!!
En de dames hebben weer eens gezellig kunnen kletsen... nog, nog!!!
zondag 26 april 2009
Nieuws
Het is officieel. We blijven nog een jaartje langer hangen. Nog meer profiteren van de schoonheid en de natuur. Het kan nog net. Rune zal in september 2010, weliswaar een jaartje 'te laat', naar de middelbare school gaan in Leuven, nadat ze hier nog een maand of 5 naar Year 7 (1ste middelbaar hier) is geweest. Het bericht kwam hier ten huize iets harder aan dan gedacht. We hadden het uitgebreid met de kinderen gehad over de optie van nog een jaar langer en dat bleek geen probleem, integendeel. Maar toen we met het officiële bericht kwamen, vielen er tranen bij de meisjes. Niet voor lang, maar toch. Ze missen hun familie en vriendjes toch heel hard. Senne vond het allemaal OK.
Het voornaamste gevolg is dat, vermits Filip nu een lokaal contract heeft, hij ook de Australische verlofdagen krijgt. 20. 4 weken dus. En het zou een beetje al te gek zijn om die op te nemen in ons Belgenlandje. Een van de redenen om te blijven is toch om nog wat meer te kunnen ontdekken van Australië. We hebben dus, met enige pijn in het hart, besloten om niet naar Belgie te gaan dit jaar. Maar, we spreken uit ondervinding, een jaar VLIEGT voorbij en voor we het weten, zijn we volgend jaar aan het inpakken ;-)
Eind juni moeten we uit ons huis hier, de huizenjacht is dus weer begonnen en we zijn naarstig op zoek naar een auto. We hebben onze zinnen gezet op zo'n grote tweedehandse 4WD-jeep -met LPG-. Drukke tijden dus.
En nu hebben jullie nog een jaartje langer om ons alsnog een bezoekje te brengen.
Het voornaamste gevolg is dat, vermits Filip nu een lokaal contract heeft, hij ook de Australische verlofdagen krijgt. 20. 4 weken dus. En het zou een beetje al te gek zijn om die op te nemen in ons Belgenlandje. Een van de redenen om te blijven is toch om nog wat meer te kunnen ontdekken van Australië. We hebben dus, met enige pijn in het hart, besloten om niet naar Belgie te gaan dit jaar. Maar, we spreken uit ondervinding, een jaar VLIEGT voorbij en voor we het weten, zijn we volgend jaar aan het inpakken ;-)
Eind juni moeten we uit ons huis hier, de huizenjacht is dus weer begonnen en we zijn naarstig op zoek naar een auto. We hebben onze zinnen gezet op zo'n grote tweedehandse 4WD-jeep -met LPG-. Drukke tijden dus.
En nu hebben jullie nog een jaartje langer om ons alsnog een bezoekje te brengen.
Vakantie zoveel
Ik had vorige week al een heel lang bericht geschreven over onze vorige vakantie, mooi voorzien van onze gevolgde reisweg. Alleen de foto's moesten er nog bij. En dan kon ik nu het bericht in zijn geheel publiceren.
En nu: bericht voor het grootste deel weg! Foetsie. Nochtans 10 keer bewaard. Nog eens nagekeken toen ik de PC afzette. En toch is het weg. Dus nu moet ik de moed vinden om het allemaal weer neer te pennen. Dat zal voor volgende week zijn.
Ik zal hier nu de foto's al geven. Een voorproefje in beeld dus (klik op de foto's om te vergroten).
In een notendop: de reis, Mungo National Park met de 'Walls of China', Kinchega National Park, langs de Darling River, waar we Jurgen en Eva tegen het lijf liepen, dan Menindee Lakes (volledig uitgedroogd), daarna Broken Hill en de Flying Doctors, een bezoek aan een monument voor gevallen mijnwerkers, ons wandelingetje in de Daydream Mine, het spookstadje Silverton, en dan Mutawintji National Park, waar we een begeleide Aboriginal tour maakten en ook nog Bart en Sabine tegenkwamen. En tenslotte White Cliffs, het opaal-mijnen-dorpje en de terugweg naar huis. Een fantastische tocht, 3000 km en ik ben nu helemaal in bewondering voor THE OUTBACK, zo mooi en zo veel niets! Weg van alles is echt weg, in die dorpjes staat de tijd stil.
Zeker voor herhaling vatbaar. Onze auto was een ander verhaal: zoveel rood zand heb ik nog nooit gezien, vooral in de kleinste en onbereikbaarste hoekjes en gaatjes. Het heeft ons een uur of 5 gekost om hem weer te doen blinken :-)
Intussen is de tweede week vakantie ook voorbij en begint woensdag Term 2. Dat wil zeggen, terug naar het winteruniform, met de witte bloesjes en de dassen en een trui 's ochtends. Het begint aardig fris te worden, ook 's avonds en 's nachts, maar gelukkig is het overdag nog rond 20 graden.
En nu: bericht voor het grootste deel weg! Foetsie. Nochtans 10 keer bewaard. Nog eens nagekeken toen ik de PC afzette. En toch is het weg. Dus nu moet ik de moed vinden om het allemaal weer neer te pennen. Dat zal voor volgende week zijn.
Ik zal hier nu de foto's al geven. Een voorproefje in beeld dus (klik op de foto's om te vergroten).
In een notendop: de reis, Mungo National Park met de 'Walls of China', Kinchega National Park, langs de Darling River, waar we Jurgen en Eva tegen het lijf liepen, dan Menindee Lakes (volledig uitgedroogd), daarna Broken Hill en de Flying Doctors, een bezoek aan een monument voor gevallen mijnwerkers, ons wandelingetje in de Daydream Mine, het spookstadje Silverton, en dan Mutawintji National Park, waar we een begeleide Aboriginal tour maakten en ook nog Bart en Sabine tegenkwamen. En tenslotte White Cliffs, het opaal-mijnen-dorpje en de terugweg naar huis. Een fantastische tocht, 3000 km en ik ben nu helemaal in bewondering voor THE OUTBACK, zo mooi en zo veel niets! Weg van alles is echt weg, in die dorpjes staat de tijd stil.
Zeker voor herhaling vatbaar. Onze auto was een ander verhaal: zoveel rood zand heb ik nog nooit gezien, vooral in de kleinste en onbereikbaarste hoekjes en gaatjes. Het heeft ons een uur of 5 gekost om hem weer te doen blinken :-)
Intussen is de tweede week vakantie ook voorbij en begint woensdag Term 2. Dat wil zeggen, terug naar het winteruniform, met de witte bloesjes en de dassen en een trui 's ochtends. Het begint aardig fris te worden, ook 's avonds en 's nachts, maar gelukkig is het overdag nog rond 20 graden.
donderdag 9 april 2009
Twee weken
De paasvakantie is hier officieel van start gegaan: morgen is een van de vijf dagen per jaar dat (ongeveer) echt alles gesloten is: Goede Vrijdag. Met Pasen en Kerst ook en ik denk dat de meeste winkels ook dicht zijn op ANZAC-day (een soort 11 november) en Australia Day. Dat maakt dus dat het een helse dag was in het verkeer en in de winkels. Want opeens is er dus dat besef: morgen zijn de winkels dicht !!! Ik moest vandaag ook met drie kinderen naar de tandarts (alles in orde) en zelf naar de kinesist voor een hernia- en cyste-in-de-knie-behandeling, het kan tellen, dezer dagen, met de medische behandelingen! Gelukkig kon ik de dag fijn afsluiten bij mijn vriendin J op haar terras, met een lekker glaasje wijn.
De kinderen hebben iets meer dan twee weken verlof: woensdag 29/4 begint de tweede term en mogen de winteruniformen weer aan :-( (Ik hou niet van de dassen ...)
Morgen is inpakdag: we hebben weer een weekje verlof kunnen versieren en trekken deze keer naar Broken Hill, thuisbasis van de Flying Doctors, weet je nog? De outback in, dus, ik ben benieuwd hoe en of het verschilt met onze reis naar Uluru. Onze kaart van Australië krijgt al veel rode bolletjes, hoe fijn is dat?
Zaterdag vertrekken we, met onze tent trekken we er weer op uit. Ik wil iedereen in tussentijd een heel leuk Paasfeest wensen en tot ergens volgend weekend!
De kinderen hebben iets meer dan twee weken verlof: woensdag 29/4 begint de tweede term en mogen de winteruniformen weer aan :-( (Ik hou niet van de dassen ...)
Morgen is inpakdag: we hebben weer een weekje verlof kunnen versieren en trekken deze keer naar Broken Hill, thuisbasis van de Flying Doctors, weet je nog? De outback in, dus, ik ben benieuwd hoe en of het verschilt met onze reis naar Uluru. Onze kaart van Australië krijgt al veel rode bolletjes, hoe fijn is dat?
Zaterdag vertrekken we, met onze tent trekken we er weer op uit. Ik wil iedereen in tussentijd een heel leuk Paasfeest wensen en tot ergens volgend weekend!
woensdag 8 april 2009
Gesprekje met Luna
"Mum?"
"Yes?"
"Will you remember me in a year?"
"Of course I will!"
"In a month?"
"Sure!"
"In a week?"
"Yes!"
"In a day?"
"I think so"
"In a second?"
"Yes, silly!"
"Knock, knock!"
"Who's there?"
In a sad voice:
"You forgot me!!!"
GEWELDIGE MOP!!!
"Yes?"
"Will you remember me in a year?"
"Of course I will!"
"In a month?"
"Sure!"
"In a week?"
"Yes!"
"In a day?"
"I think so"
"In a second?"
"Yes, silly!"
"Knock, knock!"
"Who's there?"
In a sad voice:
"You forgot me!!!"
GEWELDIGE MOP!!!
maandag 6 april 2009
Hectisch weekend
Het weekend zit erop. En deze keer zeg ik het met een fameuze: OEF! Er zijn al ettelijke feestjes geweest ten huize filipenanne, maar deze keer was het serieus zweten. Stel je voor: vrijdagnamiddag, 5 minuten voor drie kom je thuis, en 10 minuten later komen er 15 uitgelaten, joepie-het-is-vrijdag kinderen binnen en nemen binnen de kortste keren het huis en de tuin over. Ze wilden eerst zwemmen (geen probleem, zij hadden koud, niet ik), dan eten, dan met z'n allen op de trampoline, dan drinken, dan cadeautjes open maken, dan taart, dan terug zwemmen, dan knutselen en dan terug eten. Aan dat tempo. Lijkt allemaal vlot, maar reken daar ook de ruzietjes bij, de verloren voorwerpen, de natte living van 15 natte kinderen, de opruim van eten1, klaarzetten van drinken, klaarzetten van eten2, zorgen dat iedereen kan knutselen, het papier van de cadeautjes opruimen, het juiste uniform bij het juiste kind krijgen, natte handdoeken, opruim van knutselen en opruim van eten2. En intussen opletten dat niemand verdrinkt/benen breekt/in zijn hand snijd. En intussen ook nog foto's maken. En proberen het gegil niet te horen. En dan kwamen er 15 mama's binnen die allemaal een praatje wilden maken. Om half zeven was ik klaar voor een deftig drankje :-) Gelukkig vond Luna het geweldig en is ze nu eindelijk echt negen.
Zaterdagmorgen om 9u30 moest Luna dan haar eerste voetbalmatch gaan spelen (knap 2-4 verloren, ze hebben goed gespeeld) en Senne moest om 12u sjotten (6-2 gewonnen, twee goals van Senne). Om 14u kwamen dan 20 kinderen voor het feestje van Senne en Cameron. Dat was iets rustiger: we konden in het park achter Camerons huis gaan spelen en de papa's waren erbij, dat scheelt. Zij staken nog gauw een schattenjacht in elkaar in de bush, we deden pleinspelletjes, aten spinnen-cake en deden een egg-hunt. Dat was een iets rustiger feestje, de kinderen vinden zo'n feestjes altijd geweldig: in het park spelen en spelletjes doen en dan vuil en vol modder naar huis gaan. Toch beter dan in een bowlingbaan of een binnenspeeltuin met zo'n mannekes, me dunkt. Senne was nadien ook heel blij.
's Avonds bleven Julian (5) en Olivia (2) slapen, de kindjes van Filips collega Kris en Chloe, een vriendinnetje van Rune. Die maakten er een fijne nacht van (niet leuk, om 1u nog moeten gaan grommelen) en 's morgens was iedereen fris op om 6u. In de namiddag hadden we dan onze jaarlijkse wandeling, picknick en egghunt met de Belgische club (het wordt eerder een Vlaamse club, deze keer waren er geen Franstalige families bij...). De bushwandeling heb ik afgeschaft, Filip ging niet mee wegens teveel werk en met Olivia en Julian erbij zag ik het niet goed zitten om in de bush een wandeling te gaan doen. De picknick uiteindelijk ook, omdat de kindjes teveel honger hadden toen we moesten vertrekken en de egghunt hebben we bijgevolg gemist. Maar dat kon de pret niet drukken en ze konden allemaal nog wat spelen in het Vlaams en ik kon nog wat tetteren. Altijd gezellig!
En zo was het weekend vlug voorbij en zei ik moe: 'nooit meer zo'. Ik zal eens moeten nadenken over de feestjes-formule van volgend jaar.
Maar we hebben er toch nog een aantal leuke fotootjes aan overgehouden.
(let op de mooiste cakes ooit :-))
Zaterdagmorgen om 9u30 moest Luna dan haar eerste voetbalmatch gaan spelen (knap 2-4 verloren, ze hebben goed gespeeld) en Senne moest om 12u sjotten (6-2 gewonnen, twee goals van Senne). Om 14u kwamen dan 20 kinderen voor het feestje van Senne en Cameron. Dat was iets rustiger: we konden in het park achter Camerons huis gaan spelen en de papa's waren erbij, dat scheelt. Zij staken nog gauw een schattenjacht in elkaar in de bush, we deden pleinspelletjes, aten spinnen-cake en deden een egg-hunt. Dat was een iets rustiger feestje, de kinderen vinden zo'n feestjes altijd geweldig: in het park spelen en spelletjes doen en dan vuil en vol modder naar huis gaan. Toch beter dan in een bowlingbaan of een binnenspeeltuin met zo'n mannekes, me dunkt. Senne was nadien ook heel blij.
's Avonds bleven Julian (5) en Olivia (2) slapen, de kindjes van Filips collega Kris en Chloe, een vriendinnetje van Rune. Die maakten er een fijne nacht van (niet leuk, om 1u nog moeten gaan grommelen) en 's morgens was iedereen fris op om 6u. In de namiddag hadden we dan onze jaarlijkse wandeling, picknick en egghunt met de Belgische club (het wordt eerder een Vlaamse club, deze keer waren er geen Franstalige families bij...). De bushwandeling heb ik afgeschaft, Filip ging niet mee wegens teveel werk en met Olivia en Julian erbij zag ik het niet goed zitten om in de bush een wandeling te gaan doen. De picknick uiteindelijk ook, omdat de kindjes teveel honger hadden toen we moesten vertrekken en de egghunt hebben we bijgevolg gemist. Maar dat kon de pret niet drukken en ze konden allemaal nog wat spelen in het Vlaams en ik kon nog wat tetteren. Altijd gezellig!
En zo was het weekend vlug voorbij en zei ik moe: 'nooit meer zo'. Ik zal eens moeten nadenken over de feestjes-formule van volgend jaar.
Maar we hebben er toch nog een aantal leuke fotootjes aan overgehouden.
(let op de mooiste cakes ooit :-))
donderdag 2 april 2009
Bakken
Niet bakken, zoals in de oven of in de zon. Ook niet in de pan.
Nee, met zoveel valt het hier uit de lucht. Bakken regen.
Overstromingen alom, gesloten voetbalvelden en ondergelopen garages. Al een dag of 4. Nog een paar te gaan naar het schijnt...
Hopelijk morgen en zaterdag niet, want dan vieren Luna en Senne (eindelijk) hun verjaardag met enkele vriendjes en vriendinnetjes.
En zondag gaan we paaseitjes zoeken met de Belgische club. Uw reporter ter plaatse zal volgende week trouw verslag uitbrengen en de fotoreportage zal volgende week hier te zien zijn.
Nee, met zoveel valt het hier uit de lucht. Bakken regen.
Overstromingen alom, gesloten voetbalvelden en ondergelopen garages. Al een dag of 4. Nog een paar te gaan naar het schijnt...
Hopelijk morgen en zaterdag niet, want dan vieren Luna en Senne (eindelijk) hun verjaardag met enkele vriendjes en vriendinnetjes.
En zondag gaan we paaseitjes zoeken met de Belgische club. Uw reporter ter plaatse zal volgende week trouw verslag uitbrengen en de fotoreportage zal volgende week hier te zien zijn.
woensdag 1 april 2009
dinsdag 31 maart 2009
Geweldig tof weekend
Ons weekend begon wat traag en we waren pas zaterdag na de middag in Cattai National Park, zo'n 45 minuutjes Noordwest van St Ives, voor ons Belgen-weekendje. Waren van de partij: Inn en Jan, Bart en Sabine, Eva en Jurgen, Shirly en Peter en Kris met Julian. De sfeer zat er ginder al goed in, het was heerlijk weer en de kinderen waren na 3 minuten al volop aan het spelen. Een uurtje later stond onze tent recht en trokken we naar de Hawksburry River. We hadden ons bootje meegenomen en Bart had zijn kayak bij. Dat viel uiteraard nogal in goede aarde bij de kinderen. Die konden ook nog wat plonsen/zwemmen en er werd ook naar hartelust gevist. De rivier is daar niet echt voorzien om te zwemmen, er wordt op geskied en er vliegen ook geregeld waterscooters voorbij. Maar aan de aanlegsteiger ging het net, dus oef.
's Avonds was er een heus buffet met allerlei heerlijks. En een houtvuurtje is altijd leuk op een camping. Hoewel je natuurlijk continu 'gendarme' moet spelen, om 13 kinderen te behoeden van brandwonden. We brachten Earth Hour 2009 door rond het vuurtje, onder een schitterende sterrenhemel. Tot laat in de nacht werd er getetterd en gelachen, dikke ambiance! Niet nodig om te zeggen dat het 's morgens heel wat minder was ;-)
Tegen de middag was ons kamp opgebroken en reden we richting Wisemans Ferry, waar we in een leuk park naast het water de overschot van ons buffet op 5 minuten boven toverden en nog eens konden genieten van al het heerlijke eten. De kinderen sprongen nog eens in de rivier en de grote mensen bekwamen van de leuke avond. Tegen half vijf reden we dan maar naar huis, richting de zondagavond-spits en een nieuwe week. Nog aub! En bedankt iedereen! Voor meer foto's: hieronder op de kleinere foto klikken (er zitten ook foto's van Rune bij, genomen met haar eigen gekochte fototoestel)!
's Avonds was er een heus buffet met allerlei heerlijks. En een houtvuurtje is altijd leuk op een camping. Hoewel je natuurlijk continu 'gendarme' moet spelen, om 13 kinderen te behoeden van brandwonden. We brachten Earth Hour 2009 door rond het vuurtje, onder een schitterende sterrenhemel. Tot laat in de nacht werd er getetterd en gelachen, dikke ambiance! Niet nodig om te zeggen dat het 's morgens heel wat minder was ;-)
Tegen de middag was ons kamp opgebroken en reden we richting Wisemans Ferry, waar we in een leuk park naast het water de overschot van ons buffet op 5 minuten boven toverden en nog eens konden genieten van al het heerlijke eten. De kinderen sprongen nog eens in de rivier en de grote mensen bekwamen van de leuke avond. Tegen half vijf reden we dan maar naar huis, richting de zondagavond-spits en een nieuwe week. Nog aub! En bedankt iedereen! Voor meer foto's: hieronder op de kleinere foto klikken (er zitten ook foto's van Rune bij, genomen met haar eigen gekochte fototoestel)! |
| Weekend cattai NP |
Abonneren op:
Posts (Atom)
