dinsdag 23 februari 2010
Een wonder!
Hoe slecht het vorige maandag met Luna was, zo goed gaat het nu. Het is bijna niet te geloven, maar je ziet bijna niets meer van al haar verwondingen. Er heerste nochtans wat verwarring. Haar linkerarm genas voorbeeldig, we hadden het mooi ontsmet en dan open laten drogen. Bij haar linkerarm ook, maar dat vlotte niet zo best en de wonde brak altijd weer open. Omdat we zaterdag en zondag wilden gaan kamperen, zijn we dan toch maar langsgeweest bij de dokter om advies. Die raadde aan om het te blijven ontsmetten en open te laten drogen. En voor alle zekerheid moesten we de wondes beschermen op onze trip. Ik dus naar de apotheek. En daar kregen we een hele uitleg over hoe 'drogen' niet meer van deze tijd is... vandaag de dag moet je open wondes en schaafwondes behandelen met zalf en helemaal inpakken en dan elke dag de verbanden vervangen. We hebben beide gedaan dus. En gisteren waren de korsten er allemaal wonderlijk 'afgevallen' en had ze een roze huid. Ik ben dan ook genezende zalf gaan halen, met Aloe Vera en vitamine E voor wondheling. Dat helpt geweldig, mijn vermoeden is dat we binnen een week niets meer gaan zien... Geweldig he!
woensdag 17 februari 2010
Sign the Petition to Free Saigon, Australia's Last Circus Elephant
Animals Australia is calling upon Perry Bros to retire Saigon from circus life and to a facility where her behavioural needs can be met, and where she can enjoy quality of life for the first time in her life, for the rest of her life. Please support our campaign to secure Saigon's release.
Sign the Petition to Free Saigon, Australia's Last Circus Elephant
dinsdag 16 februari 2010
:-(
Ik kreeg gisteren te horen dat het toch niet gaat lukken met de job, de mannen hadden niet echt nagedacht over hoe ze het gingen aanpakken, een admin in huis, en blijkbaar hebben ze elk ingezien dat ze niet bereid zijn hun papierwerk aan een administratieve hulp te geven... daar sta ik dus weer...
En net op dat moment belde Luna van thuis om te zeggen dat ze gevallen was met haar fiets. Het kind is serieus gehavend: allebei haar armen serieus geschaafd van boven tot onder, een diepe wonde op haar hand, voorhoofd en kin geschaafd, een gat in haar bovenlip en een schaafwonde op haar knie. GELUKKIG had ze haar helm op of we waren nu ergens anders geweest.
En net op dat moment belde Luna van thuis om te zeggen dat ze gevallen was met haar fiets. Het kind is serieus gehavend: allebei haar armen serieus geschaafd van boven tot onder, een diepe wonde op haar hand, voorhoofd en kin geschaafd, een gat in haar bovenlip en een schaafwonde op haar knie. GELUKKIG had ze haar helm op of we waren nu ergens anders geweest.
donderdag 11 februari 2010
Bergop
Elke morgen fiets ik samen met de kinderen naar school en daarna door naar de bushalte. In het begin deed ik dat te voet, dat kostte mij een half uur. Met de fiets gaat het uiteraard iets vlugger. Luna mag nu alleen met de fiets (vanaf year 5, hoewel niemand dat hier doet en de ouders rustig voor taxi spelen, hoewel ze maar op 200m van school wonen en het buiten 25 graden is) en Senne rijdt mee met mij. Rune neemt de bus, haar school is iets verder.
En ja hoor, gisterenmorgen ben ik de hele helling opgefietst! Een volle km bergop, met het eerste stukje serieus naar boven en vanaf dan vals plat!
En dat zonder achteraf van mijn stokje te gaan. Toegegeven, ik heb wat moeten uitpuffen en mijn benen hadden serieus de bibber. Maar ik was toch fier op mezelf :-).
Vanmorgen is het niet gelukt. De zon scheen recht in mijn ogen en het was al te warm...
Maar volgende week proberen we opnieuw :-)
Dit is het bergske op:
View Larger Map
HA!
En ja hoor, gisterenmorgen ben ik de hele helling opgefietst! Een volle km bergop, met het eerste stukje serieus naar boven en vanaf dan vals plat!
En dat zonder achteraf van mijn stokje te gaan. Toegegeven, ik heb wat moeten uitpuffen en mijn benen hadden serieus de bibber. Maar ik was toch fier op mezelf :-).
Vanmorgen is het niet gelukt. De zon scheen recht in mijn ogen en het was al te warm...
Maar volgende week proberen we opnieuw :-)
Dit is het bergske op:
View Larger Map
HA!
woensdag 10 februari 2010
maandag 8 februari 2010
Op 't werk
Voila, ik zit hier op 't werk. 't Is nu 2u 's middags en ik hou mezelf bezig (zoals jullie zien). Hier is eigenlijk wel wat werk te doen: toen ik hier aankwam, bleek de papierberg heel hoog te zijn en vooral niet georganiseerd. Er is maar 1 simpele spreadsheet voor de boekhouding en de rest is volgens de baas 'niet belangrijk'. Niemand houdt statistieken bij, de dagelijkse rekeningen worden betaald maar niet bijgehouden en dat is het. Akkoord, we zijn maar met 4 en er is niet veel papierwerk, maar toch. Ik wil graag alles op orde zetten en er wat organisatie in brengen, maar telkens ik iets vraag, worden mijn vragen afgewimpeld en vinden ze het allemaal niet belangrijk. Zo is er beneden een enorm pakhuis, dat vol staat met It-materiaal. Een stocklijst bestaat niet, dus ik stel voor om..., maar nee, dat is niet nodig, wat ze weten wat er staat. Ja hallloooo, dat kan dus gewoon niet. Ik moet dus de 4 telefoons opnemen die er binnenkomen, de twee TNT-verzendingen per dag regelen en voor de rest doe ik alsof. Ok, ik heb mijn eigen boekhoudsysteem opgesteld nu, en dat houdt mij voorlopig wat bezig, maar binnenkort... Ik kan me wel wat amuseren, maar veel uitdaging zit daar niet in, natuurlijk. En OK, ze zijn hier vriendelijk en flexibel, en 't is dichtbij en ze doen niet moeilijk en alles kan en alles mag. Maar hoe kan ik die mannen hier in godsnaam duidelijk maken dat het hier een warboelke is, dat nodig opgeruimd moet worden, zonder dat ik hun 5-jarig gelukkig systeem in de war breng? Aan de andere kant: waarvoor ben ik dan aangenomen???
Vreemd, vreemd!
Vreemd, vreemd!
zondag 7 februari 2010
Foto's van twee zwemmerkes
Nog te goed:
Foto's van het swimming carnaval, dat vorige maandag plaatsvond in het Olympisch park.
Ik had de kinderen vervoegd, omdat ik dacht dat Senne niet oplettend genoeg ging zijn om op tijd aan zijn races te beginnen. Tenslotte moeten de kinderen een hele dag zichzelf bezig houden en intussen opletten wanneer hun wedstrijd begint. Maar ik was fout. Hij was enthousiast, geïnteresseerd, gemotiveerd en geconcentreerd. En bij elke race stond hij mooi op tijd aan de start. Luna en hij deden mee aan 50m freestyle (crawl) en 50m breaststroke (schoolslag). Luna werd derde in haar reeks freestyle, maar haar tijd was niet goed genoeg voor een finale plaats. In breaststroke werd ze vierde. Ze vond het zelf teleurstellend, maar ik was behoorlijk fier. Vooral ook omdat de kinderen niet verplicht zijn om deel te nemen en zij de uitdaging toch aangaat.
Senne werd 2de in zijn reeks van freestyle en veroverde daarmee een finaleplaats. En in die finale werd hij weerom tweede. Daardoor kwam hij terecht in de relay-ploeg (aflossing), waar hij als derde zwom en zijn ploeg van de derde naar de tweede plaats bracht. En binnen enkele weken mag hij deelnemen aan een interscolaire wedstrijd en de school vertegenwoordigen.
Al bij al een puike prestatie, wetende dat hij geen enkele training heeft gehad en zelfs geen enkele les freestyle. In zijn reeks van breaststroke werd Senne derde. Dat leverde geen finaleplaats op.
Enfin, ik was een behoorlijk trotse en verbaasde mama :-)
De rest van de week verliep vlotjes: de kinderen maken stilaan kennis met juf en klasgenootjes en alles lijkt goed te gaan. Ook Rune lijkt weinig moeite te hebben met de nieuwe school en de manier van lesgeven. Ze lijken allemaal gelukkig en blij met het nieuwe schooljaar. Ik wacht alleen nog op het eerste 'echte' huiswerk...
Gisteren wilden we de voorspelde regen in de auto ondergaan en daarom plande Bart een 4x4-tochtje naar de Blue Mountains. Als we toch in de regen moesten zitten, dan liever in de auto. Maar het regende niet! Gedurende de hele dag bleef de regen uit en konden we genieten van leuk gezelschap en een fijn ritje langs een hobbelig rotsweggetje. In Sydney bleek het de hele dag gegoten te hebben. De terugweg was iets minder droog. Net voor ons vertrek naar huis begon het hard te regenen en toen we bijna thuis waren, kregen we een heuse wolkbreuk te verwerken. Sommige wegen stonden blank en het water spoot uit de afvoeren. Gelukkig was het vandaag iets droger. De regen is hier wel eens nodig, maar te veel is te veel. Hopelijk niet te lang meer, tenslotte is het hier nog altijd zomer...
Vandaag was een iets rustigere dag en de mannen haalden de racebaan nog eens uit... altijd fijn voor een paar uurtjes plezier.
Foto's van het swimming carnaval, dat vorige maandag plaatsvond in het Olympisch park.
Senne werd 2de in zijn reeks van freestyle en veroverde daarmee een finaleplaats. En in die finale werd hij weerom tweede. Daardoor kwam hij terecht in de relay-ploeg (aflossing), waar hij als derde zwom en zijn ploeg van de derde naar de tweede plaats bracht. En binnen enkele weken mag hij deelnemen aan een interscolaire wedstrijd en de school vertegenwoordigen.Al bij al een puike prestatie, wetende dat hij geen enkele training heeft gehad en zelfs geen enkele les freestyle. In zijn reeks van breaststroke werd Senne derde. Dat leverde geen finaleplaats op.
Enfin, ik was een behoorlijk trotse en verbaasde mama :-)
De rest van de week verliep vlotjes: de kinderen maken stilaan kennis met juf en klasgenootjes en alles lijkt goed te gaan. Ook Rune lijkt weinig moeite te hebben met de nieuwe school en de manier van lesgeven. Ze lijken allemaal gelukkig en blij met het nieuwe schooljaar. Ik wacht alleen nog op het eerste 'echte' huiswerk...
Gisteren wilden we de voorspelde regen in de auto ondergaan en daarom plande Bart een 4x4-tochtje naar de Blue Mountains. Als we toch in de regen moesten zitten, dan liever in de auto. Maar het regende niet! Gedurende de hele dag bleef de regen uit en konden we genieten van leuk gezelschap en een fijn ritje langs een hobbelig rotsweggetje. In Sydney bleek het de hele dag gegoten te hebben. De terugweg was iets minder droog. Net voor ons vertrek naar huis begon het hard te regenen en toen we bijna thuis waren, kregen we een heuse wolkbreuk te verwerken. Sommige wegen stonden blank en het water spoot uit de afvoeren. Gelukkig was het vandaag iets droger. De regen is hier wel eens nodig, maar te veel is te veel. Hopelijk niet te lang meer, tenslotte is het hier nog altijd zomer...
Vandaag was een iets rustigere dag en de mannen haalden de racebaan nog eens uit... altijd fijn voor een paar uurtjes plezier.
donderdag 4 februari 2010
Is poeder waspoeder?
Ik liep deze week rond in onze lokale supermarkt,op zoek naar wasmiddel.
Al jaren gebruik ik vloeibaar wasmiddel voor een 'front-loader', al niet zo makkelijk te vinden, maar toch verkrijgbaar. (de meeste Australische -en Amerikaanse- wasmachines zijn immers top-loaders, die water uit de warm-water-kraan gebruiken en heel veel water).
Dus. Ik heb een plastic fles wasmiddel, die ik telkens opnieuw vul met wasmiddel uit een hervul-zak. Ik ben daar heel gelukkig mee. Het wast en ik heb vrij weinig afval.
Deze week echter: geen vloeibaar wasmiddel meer! Alles wat er in de rekken stond was wasPOEDER. In kartonnen dozen. Geen refill-zakken meer, maar ook geen plastic flessen. Terug naar poeder dus.
Hoe zit dat in Europa? Gaat iedereen terug naar poeder? En is dit nu beter of slechter voor het milieu? En wat met het afval? Karton recycleren wij, dus afvalsgewijs is het wel beter dan de refill-zak.
Al jaren gebruik ik vloeibaar wasmiddel voor een 'front-loader', al niet zo makkelijk te vinden, maar toch verkrijgbaar. (de meeste Australische -en Amerikaanse- wasmachines zijn immers top-loaders, die water uit de warm-water-kraan gebruiken en heel veel water).
Dus. Ik heb een plastic fles wasmiddel, die ik telkens opnieuw vul met wasmiddel uit een hervul-zak. Ik ben daar heel gelukkig mee. Het wast en ik heb vrij weinig afval.
Deze week echter: geen vloeibaar wasmiddel meer! Alles wat er in de rekken stond was wasPOEDER. In kartonnen dozen. Geen refill-zakken meer, maar ook geen plastic flessen. Terug naar poeder dus.
Hoe zit dat in Europa? Gaat iedereen terug naar poeder? En is dit nu beter of slechter voor het milieu? En wat met het afval? Karton recycleren wij, dus afvalsgewijs is het wel beter dan de refill-zak.
Uitleg
Toen ik de foto's aan het sorteren was, besefte ik dat een aantal dingen moeten opgehelderd worden. Aldus.
Ergens vorig jaar, ik dacht begin november, gingen we met de Belgische club naar Sydney-city voor een opdrachtenwandeling. We werden ingedeeld in groepen en mochten op stap met een vragenlijst. Onderweg werden we ook nog onderworpen aan zware fysieke proeven :-) Zijn we o.a. tegengekomen onderweg: Kuifje, in het indrukwekkend speelgoedwinkeltje Pinocchio. Als je passeert, zeker eens binnenspringen! Ook nog: een tent waar alleen grote mensen binnen mochten en je nieuwe Smirnoff-drankjes kon uitproberen. Mmmm. En het mooie cruiseschip de 'Amsterdam' lag aangemeerd in de stad en dat blijft altijd heel impressionant. Voor de rest weer nieuwe plekjes ontdekt en met als afsluiter een plezante picnic, was dat weer een geslaagde uitstap.
Dan Luna in het ziekenhuis, dat verhaal kreeg u gisteren al.
En Katrien kwam op bezoek. Zij verbleef enkele maanden bij Nele in Toowoomba en kwam enkele dagen Sydney verkennen. Dan staan wij natuurlijk altijd klaar om een bed aan te bieden.
Kermit kwam onaangekondigd en verdween ook snel weer met de Noorderzon. Maar hij wilde wel even op de foto.
De lucht-in-brand-foto vind ik zelf wel heel sjiek: dat gebeurt hier wel vaker, zo'n rode luchten, maar deze was toch heel speciaal.
Voor de rest nog wat foto's van zee-leven en een wandeling in de regen. Rune heeft wat plaatjes genomen op Fraser Island, die staan er ook tussen. Mijn foto's zijn (voorlopig) onbereikbaar op de computer, maar ik hoop echt binnen afzienbare tijd een volledig verslag te kunnen brengen.
En op Fraser Island stond naast onze camping site een piepklein tentje waar twee dames in vertoefden die, o wat een toevel, uit ons Belgenlandje kwamen. Lobke is al bijna een jaar onderweg en haar vriendin Kelly hield haar voor enkele maanden gezelschap. Een paar weken na onze ontmoeting passeerden zij in Sydney en zoals gezegd, een bed bieden wij nogal gemakkelijk aan. Dus de kinderen konden hun geluk niet op toen zij een dag of vijf bij ons kwamen logeren. Toch wel handig, zo twee nanny's in huis :-) Intussen is Kelly weer thuis en zet Lobke haar ontdekkingstocht verder.
Begin december verhuisden Sabine en Bart met de hulp van enkele Belgische handen. De beloning, in de vorm van een BBQ, vond hier plaats. Ook in december hadden we ons jaarlijks uitstapje naar Luna Park. Nu extra spannend, vermits ook Senne op alle straffe dingen mag, hij is groot genoeg. En beter voor mij, want nu zijn ze met drie en kunnen ze dus allemaal samen gaan :-) Ik zal wel fotograaf spelen, al die dingen hebben me nooit kunnen bekoren.
En in januari is de familie Christie vertrokken: Senne's beste vriend Cameron, Chloe en mama Jacquay en papa Bruce hebben een boerderij gekocht op Tasmania en zijn inmiddels verhuisd. Intussen zijn ze al enkele biggetjes, kippen en paarden rijker en zijn ze allemaal super gelukkig. Wij hopen hen in april te kunnen bezoeken.
De meisjes kregen op het eind van vorig jaar elk een Gold Award, altijd goed voor een extra evenement op school. Toch geweldig voor de kinderen! En dan het hoogtepunt van het jaar: de Year 6 farewell, met een enorm feest: opkleden, eten en dan een dansfeest achteraf. De papa's moesten een dans doen met de meisjes, de jongens met de mama's. En ze kregen elk een graduation-award en werden een voor een door de ere-haag naar voor geroepen. Super!
Sebastien, Marie en Lola vertrokken ook terug naar Belgie. Hen zullen we daar zeker terugzien...
Het verslag van onze 'grote' Kerstvakantie komt in een volgende post en daar kan ik wel foto's van meegeven, joepie!!!
Ergens vorig jaar, ik dacht begin november, gingen we met de Belgische club naar Sydney-city voor een opdrachtenwandeling. We werden ingedeeld in groepen en mochten op stap met een vragenlijst. Onderweg werden we ook nog onderworpen aan zware fysieke proeven :-) Zijn we o.a. tegengekomen onderweg: Kuifje, in het indrukwekkend speelgoedwinkeltje Pinocchio. Als je passeert, zeker eens binnenspringen! Ook nog: een tent waar alleen grote mensen binnen mochten en je nieuwe Smirnoff-drankjes kon uitproberen. Mmmm. En het mooie cruiseschip de 'Amsterdam' lag aangemeerd in de stad en dat blijft altijd heel impressionant. Voor de rest weer nieuwe plekjes ontdekt en met als afsluiter een plezante picnic, was dat weer een geslaagde uitstap.
Dan Luna in het ziekenhuis, dat verhaal kreeg u gisteren al.
En Katrien kwam op bezoek. Zij verbleef enkele maanden bij Nele in Toowoomba en kwam enkele dagen Sydney verkennen. Dan staan wij natuurlijk altijd klaar om een bed aan te bieden.
Kermit kwam onaangekondigd en verdween ook snel weer met de Noorderzon. Maar hij wilde wel even op de foto.
De lucht-in-brand-foto vind ik zelf wel heel sjiek: dat gebeurt hier wel vaker, zo'n rode luchten, maar deze was toch heel speciaal.
Voor de rest nog wat foto's van zee-leven en een wandeling in de regen. Rune heeft wat plaatjes genomen op Fraser Island, die staan er ook tussen. Mijn foto's zijn (voorlopig) onbereikbaar op de computer, maar ik hoop echt binnen afzienbare tijd een volledig verslag te kunnen brengen.
En op Fraser Island stond naast onze camping site een piepklein tentje waar twee dames in vertoefden die, o wat een toevel, uit ons Belgenlandje kwamen. Lobke is al bijna een jaar onderweg en haar vriendin Kelly hield haar voor enkele maanden gezelschap. Een paar weken na onze ontmoeting passeerden zij in Sydney en zoals gezegd, een bed bieden wij nogal gemakkelijk aan. Dus de kinderen konden hun geluk niet op toen zij een dag of vijf bij ons kwamen logeren. Toch wel handig, zo twee nanny's in huis :-) Intussen is Kelly weer thuis en zet Lobke haar ontdekkingstocht verder.
Begin december verhuisden Sabine en Bart met de hulp van enkele Belgische handen. De beloning, in de vorm van een BBQ, vond hier plaats. Ook in december hadden we ons jaarlijks uitstapje naar Luna Park. Nu extra spannend, vermits ook Senne op alle straffe dingen mag, hij is groot genoeg. En beter voor mij, want nu zijn ze met drie en kunnen ze dus allemaal samen gaan :-) Ik zal wel fotograaf spelen, al die dingen hebben me nooit kunnen bekoren.
En in januari is de familie Christie vertrokken: Senne's beste vriend Cameron, Chloe en mama Jacquay en papa Bruce hebben een boerderij gekocht op Tasmania en zijn inmiddels verhuisd. Intussen zijn ze al enkele biggetjes, kippen en paarden rijker en zijn ze allemaal super gelukkig. Wij hopen hen in april te kunnen bezoeken.
De meisjes kregen op het eind van vorig jaar elk een Gold Award, altijd goed voor een extra evenement op school. Toch geweldig voor de kinderen! En dan het hoogtepunt van het jaar: de Year 6 farewell, met een enorm feest: opkleden, eten en dan een dansfeest achteraf. De papa's moesten een dans doen met de meisjes, de jongens met de mama's. En ze kregen elk een graduation-award en werden een voor een door de ere-haag naar voor geroepen. Super!
Sebastien, Marie en Lola vertrokken ook terug naar Belgie. Hen zullen we daar zeker terugzien...
Het verslag van onze 'grote' Kerstvakantie komt in een volgende post en daar kan ik wel foto's van meegeven, joepie!!!
woensdag 3 februari 2010
Foto's
Toch wat foto's van oct-nov-dec 2009.
Veel plezier!
(dubbel klikken op de foto en dan op diavoorstelling klikken)
Veel plezier!
(dubbel klikken op de foto en dan op diavoorstelling klikken)
 |
| OKT-NOV-DEC 2009 |
Na de eerste week
Zo, we zijn al aan de vijfde dag van het nieuwe schooljaar. Uiteraard is 'uit bed zijn voor mama' al afgeschaft, ik wek de kinderen 's morgens en moet toch nog wel eens een keertje terug voor een zachte aanporring :-)
Senne zit nu in Year 3 (het derde leerjaar dus). Hij heeft een leuke juf; of ze ook streng genoeg zal zijn voor hem is nog de vraag :-) Maar hij doet het goed, heeft al zijn achterstanden ingehaald en zit op het niveau van zijn klas. Hij leest Nederlandstalige en Engelstalige boeken en daar ben ik heel blij mee, lezen is zo belangrijk om een taal te onderhouden. Hij is bijna zo groot als Luna, een grote, sterke jongen. Ook heel sportief, heeft maandag nog heel de school en ons verbaasd met zijn zwemkunsten. Hij is zonder ooit fatsoenlijke zwemles te hebben gehad en zonder 'oefening' 2de geworden in zijn leeftijd-reeks in freestyle. Toch straf, ik moet dus met hem naar de zwemles. Hij gaat vanaf vandaag ook naar de karateles en in maart begint de voetbal weer.
Luna zit in Year 5 (vijfde) en is ook content met haar verse juf en al haar vriendinnetjes in de klas. Zij is een boekenwurmke en is bezig aan de reeks van de famous 5 die erdoor gaat als zoete koek. Nog altijd een slimmerikske en zij gaat nu tennissen en voetballen. Ik zou haar ook graag laten piano spelen, maar dat zit er nu niet in... muzieklessen zijn hier extreem duur en je bent verplicht om prive-les te nemen.
Zoals altijd, een denkend zonnetje in huis. Soms hunkerend naar aandacht en erkenning van grote zus. Dat niet altijd komt en af en toe zware buien van frustratie veroorzaakt. Senne en zij komen meestal heel goed overeen en kunnen uren mooi spelen of plezier maken in het zwembad. Op school loopt alles op rolletjes, hoewel ik vind dat ze wat meer 'gepusht' zou mogen worden. Ze houdt enorm van 'Het huis Anubis', daar kan ze uren naar kijken. En voor de rest wil ze gewoon een coole meid zijn. En piloot worden. Toen ze 4 was, vroeg ik het haar eens en zei ze: piloot! En ook nu nog heeft ze een heel goed beeld van haar toekomst: lijnpiloot. Niet ergens te velde, in een klein vliegtuigje, zoals hier. Ze wil het serieuze werk, A380, op zijn minst. Ik hoop dat het haar lukt. En volgens mij, gezien het feit dat ik NOOIT moet vragen om huiswerk te maken en dat ze altijd goed in orde is met schoolwerk en taken, kan het haar lukken. Het kind heeft brains, karakter en koppigheid.
In 2008 waren we hier eens in het ziekenhuis beland met haar, omdat we dachten dat haar appendix van zich liet horen. Maar dat bleek vals alarm. In oktober hadden we gepland om tijdens de schoolvakantie op zaterdagmorgen naar Fraser Island te vertrekken voor een week, samen met Hans en Babs en co. Op donderdag kreeg Luna buikpijn. 's Nachts moest ze overgeven. Op vrijdagmorgen kreeg ze koorts. En in de namiddag hebben we onze valies gepakt en zijn we naar Westmead Children's hospital gereden, omdat mama's meestal toch weten hoe laat het is, als het over hun kindjes gaat. Om 10u 's avonds, na uitgebreide testen en toch nog afwachten (tijdverlies volgens mij) kregen we het verdict: meteen opereren. Ontstoken appendix. Om 1u 's morgens lagen Luna en ik op een ziekenhuis kamer te slapen, zij 20 gram lichter.
We bleven twee dagen daar en Luna heeft al die tijd geen enkele traan gelaten. Luna is gelijk aan cool. Geen glimlach, geen emotie, gewoon ondergaan. Maar wel honderd vragen stellen aan dokters en verplegers. En 4 uur na de operatie midden in de nacht de verpleegster bellen om te plassen, mama niet wakker maken, een bedpan weigeren en naar het toilet stappen, met infuus en pijnpomp. Hoed af, echt! We hebben de rest van de schoolvakantie gebruikt voor revalidatie :-). Na twee dagen vroeg ze al om terug op de trampoline te mogen...Ze is uiteraard helemaal beter nu, alles is perfect verlopen. En ze kan met gerust hart bergen beklimmen, de jungle intrekken of een solo-reis rond de wereld maken. En blijkbaar zou het vals alarm van een jaar eerder wel al met een ontstoken appendix te maken hebben gehad... Uiteindelijk zijn we vier weken later dan gepland naar Fraser Island gegaan.
En Rune is nu volop aan het puberen. Met hart en ziel, in lijf en leden. Dat kind groeit terwijl je ernaar kijkt. Ze is van nature een emotioneel vat. Kan je je voorstellen wat dat geeft met gierende hormonen in je lijf. Maar al bij al is ze erg behulpzaam en graag gezien door iedereen.
Ze gaat met de bus naar high school, is content en heeft al wat huiswerk. Maar niet vet, simpele wiskunde en veel tekenen en knutselen. Ze krijgen allemaal hetzelfde het eerste jaar: wiskunde, Engels, een taal (Frans), aardrijkskunde, sport, muziek, drama en voor de rest knutselen allerhande (naaien, hout, tekenen). Pas vanaf Year 9 (derde middelbaar) kunnen ze iets kiezen, maar de grote keuzes vallen pas in Year 11 (5de leerjaar). Dan pas beginnen ze hier te studeren. Of niet want dan mag je al van school en kan je een vak gaan leren.
Nog steeds een perfectionistje, geinteresseerd in het milieu en omgeving (hoewel we voor haar een doucheklokje hebben moeten kopen) en gebeten door gymnastiek. Enkele maanden geleden heeft ze haar eerste wedstrijd meegedaan en was eerste aan de ongelijke leggers en op de grond. Ze werd derde op de balk. Ferm he? Vorig schooljaar gingen ze met de klas ook twee keer naar de circusschool, waar ze een ultieme prestatie neerzette aan de trapeze. Gelukkig kon ik erbij zijn en heb ik het vastgelegd op digitale pelicule. De man die de school runt, kwam haar en mij bijna smeken om naar de school te komen, maar mevrouwtje heeft haar zinnen op gymnastiek gezet en trapezes horen daar NIET bij ...jammeur!!! Voor de rest: een kei met computers (daar heeft de school wel veel mee te maken, waar ze vanaf year 5 eigen laptops kunnen kopen, waar elke dag op gewerkt wordt tijdens de lessen). Rune praat over interieurarchitect als beroep, maar ook over juf zijn of directeur van een kribbe, of dressuurleerkracht. En ze wil ook graag actrice worden, wat volgens mij geheel in de lijn der verwachtingen ligt, afgaande op de mening van de drama-leerkracht. Hoewel ik denk dat acteren in musicals nog beter bij haar past, omdat het kind ook nog eens goed kan zingen. Ze sukkelde enkele maanden terug een aantal weken met een hardnekkige hoest, van het zeehond-type en we moesten alles eens goed uitzoeken. Na twee antibiotica-kuren (waarvan een ook voor een tekenbeet, waarbij de teek meer leek op een vlieg dan een teek, zo groot!) belandden we in het ziekenhuis voor een onderzoek bij een specialist. Die wilde een bloedtest om kinkhoest uit te sluiten. Dus wij naar de juiste dienst, in een gebouw naast het hospitaal. Rune was niet erg happig op het naald-vooruitzicht en joeg zich dan ook geweldig op tijdens de bloedafname. Nadien stond ze recht, zei: "mama, ik voel me toch niet zo goed" en viel flauw, recht voorover met haar gezicht op de rand van het bed. Paniek alom (niet bij mij, ik ben immers getraind in EHBO :-)) en binnen de 10 minuten lagen we op de emergency-afdeling van het kinderziekenhuis voor onderzoeken. Na een uur of twee werden we weer ontslagen, Rune met een blauwe kaak en een nog ergere fobie voor naalden. Ze heeft, denk ik, besloten om heel gezond te worden en zodoende naalden te vermijden...
Alle drie zijn de kinderen quasi perfect Engelstalig (op hun leeftijdsniveau wel te verstaan) en hebben een schoon ozzie accent...
Senne zit nu in Year 3 (het derde leerjaar dus). Hij heeft een leuke juf; of ze ook streng genoeg zal zijn voor hem is nog de vraag :-) Maar hij doet het goed, heeft al zijn achterstanden ingehaald en zit op het niveau van zijn klas. Hij leest Nederlandstalige en Engelstalige boeken en daar ben ik heel blij mee, lezen is zo belangrijk om een taal te onderhouden. Hij is bijna zo groot als Luna, een grote, sterke jongen. Ook heel sportief, heeft maandag nog heel de school en ons verbaasd met zijn zwemkunsten. Hij is zonder ooit fatsoenlijke zwemles te hebben gehad en zonder 'oefening' 2de geworden in zijn leeftijd-reeks in freestyle. Toch straf, ik moet dus met hem naar de zwemles. Hij gaat vanaf vandaag ook naar de karateles en in maart begint de voetbal weer.
Luna zit in Year 5 (vijfde) en is ook content met haar verse juf en al haar vriendinnetjes in de klas. Zij is een boekenwurmke en is bezig aan de reeks van de famous 5 die erdoor gaat als zoete koek. Nog altijd een slimmerikske en zij gaat nu tennissen en voetballen. Ik zou haar ook graag laten piano spelen, maar dat zit er nu niet in... muzieklessen zijn hier extreem duur en je bent verplicht om prive-les te nemen.
Zoals altijd, een denkend zonnetje in huis. Soms hunkerend naar aandacht en erkenning van grote zus. Dat niet altijd komt en af en toe zware buien van frustratie veroorzaakt. Senne en zij komen meestal heel goed overeen en kunnen uren mooi spelen of plezier maken in het zwembad. Op school loopt alles op rolletjes, hoewel ik vind dat ze wat meer 'gepusht' zou mogen worden. Ze houdt enorm van 'Het huis Anubis', daar kan ze uren naar kijken. En voor de rest wil ze gewoon een coole meid zijn. En piloot worden. Toen ze 4 was, vroeg ik het haar eens en zei ze: piloot! En ook nu nog heeft ze een heel goed beeld van haar toekomst: lijnpiloot. Niet ergens te velde, in een klein vliegtuigje, zoals hier. Ze wil het serieuze werk, A380, op zijn minst. Ik hoop dat het haar lukt. En volgens mij, gezien het feit dat ik NOOIT moet vragen om huiswerk te maken en dat ze altijd goed in orde is met schoolwerk en taken, kan het haar lukken. Het kind heeft brains, karakter en koppigheid.
In 2008 waren we hier eens in het ziekenhuis beland met haar, omdat we dachten dat haar appendix van zich liet horen. Maar dat bleek vals alarm. In oktober hadden we gepland om tijdens de schoolvakantie op zaterdagmorgen naar Fraser Island te vertrekken voor een week, samen met Hans en Babs en co. Op donderdag kreeg Luna buikpijn. 's Nachts moest ze overgeven. Op vrijdagmorgen kreeg ze koorts. En in de namiddag hebben we onze valies gepakt en zijn we naar Westmead Children's hospital gereden, omdat mama's meestal toch weten hoe laat het is, als het over hun kindjes gaat. Om 10u 's avonds, na uitgebreide testen en toch nog afwachten (tijdverlies volgens mij) kregen we het verdict: meteen opereren. Ontstoken appendix. Om 1u 's morgens lagen Luna en ik op een ziekenhuis kamer te slapen, zij 20 gram lichter.
We bleven twee dagen daar en Luna heeft al die tijd geen enkele traan gelaten. Luna is gelijk aan cool. Geen glimlach, geen emotie, gewoon ondergaan. Maar wel honderd vragen stellen aan dokters en verplegers. En 4 uur na de operatie midden in de nacht de verpleegster bellen om te plassen, mama niet wakker maken, een bedpan weigeren en naar het toilet stappen, met infuus en pijnpomp. Hoed af, echt! We hebben de rest van de schoolvakantie gebruikt voor revalidatie :-). Na twee dagen vroeg ze al om terug op de trampoline te mogen...Ze is uiteraard helemaal beter nu, alles is perfect verlopen. En ze kan met gerust hart bergen beklimmen, de jungle intrekken of een solo-reis rond de wereld maken. En blijkbaar zou het vals alarm van een jaar eerder wel al met een ontstoken appendix te maken hebben gehad... Uiteindelijk zijn we vier weken later dan gepland naar Fraser Island gegaan.
En Rune is nu volop aan het puberen. Met hart en ziel, in lijf en leden. Dat kind groeit terwijl je ernaar kijkt. Ze is van nature een emotioneel vat. Kan je je voorstellen wat dat geeft met gierende hormonen in je lijf. Maar al bij al is ze erg behulpzaam en graag gezien door iedereen.
Ze gaat met de bus naar high school, is content en heeft al wat huiswerk. Maar niet vet, simpele wiskunde en veel tekenen en knutselen. Ze krijgen allemaal hetzelfde het eerste jaar: wiskunde, Engels, een taal (Frans), aardrijkskunde, sport, muziek, drama en voor de rest knutselen allerhande (naaien, hout, tekenen). Pas vanaf Year 9 (derde middelbaar) kunnen ze iets kiezen, maar de grote keuzes vallen pas in Year 11 (5de leerjaar). Dan pas beginnen ze hier te studeren. Of niet want dan mag je al van school en kan je een vak gaan leren.
Nog steeds een perfectionistje, geinteresseerd in het milieu en omgeving (hoewel we voor haar een doucheklokje hebben moeten kopen) en gebeten door gymnastiek. Enkele maanden geleden heeft ze haar eerste wedstrijd meegedaan en was eerste aan de ongelijke leggers en op de grond. Ze werd derde op de balk. Ferm he? Vorig schooljaar gingen ze met de klas ook twee keer naar de circusschool, waar ze een ultieme prestatie neerzette aan de trapeze. Gelukkig kon ik erbij zijn en heb ik het vastgelegd op digitale pelicule. De man die de school runt, kwam haar en mij bijna smeken om naar de school te komen, maar mevrouwtje heeft haar zinnen op gymnastiek gezet en trapezes horen daar NIET bij ...jammeur!!! Voor de rest: een kei met computers (daar heeft de school wel veel mee te maken, waar ze vanaf year 5 eigen laptops kunnen kopen, waar elke dag op gewerkt wordt tijdens de lessen). Rune praat over interieurarchitect als beroep, maar ook over juf zijn of directeur van een kribbe, of dressuurleerkracht. En ze wil ook graag actrice worden, wat volgens mij geheel in de lijn der verwachtingen ligt, afgaande op de mening van de drama-leerkracht. Hoewel ik denk dat acteren in musicals nog beter bij haar past, omdat het kind ook nog eens goed kan zingen. Ze sukkelde enkele maanden terug een aantal weken met een hardnekkige hoest, van het zeehond-type en we moesten alles eens goed uitzoeken. Na twee antibiotica-kuren (waarvan een ook voor een tekenbeet, waarbij de teek meer leek op een vlieg dan een teek, zo groot!) belandden we in het ziekenhuis voor een onderzoek bij een specialist. Die wilde een bloedtest om kinkhoest uit te sluiten. Dus wij naar de juiste dienst, in een gebouw naast het hospitaal. Rune was niet erg happig op het naald-vooruitzicht en joeg zich dan ook geweldig op tijdens de bloedafname. Nadien stond ze recht, zei: "mama, ik voel me toch niet zo goed" en viel flauw, recht voorover met haar gezicht op de rand van het bed. Paniek alom (niet bij mij, ik ben immers getraind in EHBO :-)) en binnen de 10 minuten lagen we op de emergency-afdeling van het kinderziekenhuis voor onderzoeken. Na een uur of twee werden we weer ontslagen, Rune met een blauwe kaak en een nog ergere fobie voor naalden. Ze heeft, denk ik, besloten om heel gezond te worden en zodoende naalden te vermijden...
Alle drie zijn de kinderen quasi perfect Engelstalig (op hun leeftijdsniveau wel te verstaan) en hebben een schoon ozzie accent...
Met Filip alles kits. Hij is geweldig geinteresseerd in 4x4-tochtjes en vindt aan auto's prutsen ook wel leuk. Op het werk verloopt alles ook zoals gepland, buiten 'de crisis', die ook in zijn sector hard te voelen is.
En ik heb in september mijn ontslag gegeven, na een jaar werken. Het was genoeg geweest: te ver, te veel en te te. Dat is eventjes schrikken, maar uiteindelijk blijkt het wel de juiste keuze te zijn. Na een maandje schoolvakantie en ziekenhuisbezoeken, ben ik beginnen solliciteren. En tot mijn grote vreugde ben ik na 1 e-mail en 1 gesprek aangenomen bij een klein bedrijfje als PA/admin assistent. Ik ben al drie maanden bezig en het valt mee: perfecte uren, erheen met de bus, 10 minuutjes van hier. Kan niet beter. Het is nog rustig en heel relax, ik hoop dat er stilaan wat meer werk gaat komen. Mijn collega's zijn sympathiek en het werk is OK. Goede keuze dus.Ook ben ik sinds een maand of vier weer verlost van harde lenzen. Doordat ik aan een lichte vorm van astigmatisme lijd, waren zachte lenzen 10 jaar geleden geen optie. Maar nu dus blijkbaar wel. Wat een opluchting!
Vreemd weer hier ook de laatste maanden: de ene dag zonnig en 34 graden, de volgende 22 en regen. Echt Maartse buien en Aprilse grillen in september, oktober en november. De ene dag heet, dan storm en een val van 10 graden op een uur of zelfs 20 op enkele uren. En veel regen. Met overstromingen als gevolg. Tegelijk extreme droogte in het binnenland en boeren die vechten voor het bestaan van hun 'farms'. Het gevaar voor branden is heel erg hoog. Daar is men hier terecht heel bang voor. Intussen zitten we ruim over de helft van de zomer en gelukkig zijn er nog geen zware branden geweest. Maar we hebben wel al extreme temperaturen gezien: het record is gebroken en we waren erbij: 47 graden! We hebben heel veel hete dagen gehad, 40, 43.
De pool wordt hier elke dag uitgebreid gebruikt, soms tot 1u 's nachts omdat we toch niet kunnen slapen van de hitte wegens geen airco in ons niet-geisolleerd huis met enkel glas...
En nu zou ik al mijn verhalen weer willen spijzen met wat mooi beeldmateriaal, maar jammer genoeg is de 'grote' computer nog altijd niet terug in gebruik. Dus ik kan geen filmpjes en foto's bewerken. Frustration!!!
Maar het zal in orde komen.
Spoedig. Hopelijk.
En ik heb in september mijn ontslag gegeven, na een jaar werken. Het was genoeg geweest: te ver, te veel en te te. Dat is eventjes schrikken, maar uiteindelijk blijkt het wel de juiste keuze te zijn. Na een maandje schoolvakantie en ziekenhuisbezoeken, ben ik beginnen solliciteren. En tot mijn grote vreugde ben ik na 1 e-mail en 1 gesprek aangenomen bij een klein bedrijfje als PA/admin assistent. Ik ben al drie maanden bezig en het valt mee: perfecte uren, erheen met de bus, 10 minuutjes van hier. Kan niet beter. Het is nog rustig en heel relax, ik hoop dat er stilaan wat meer werk gaat komen. Mijn collega's zijn sympathiek en het werk is OK. Goede keuze dus.Ook ben ik sinds een maand of vier weer verlost van harde lenzen. Doordat ik aan een lichte vorm van astigmatisme lijd, waren zachte lenzen 10 jaar geleden geen optie. Maar nu dus blijkbaar wel. Wat een opluchting!
Vreemd weer hier ook de laatste maanden: de ene dag zonnig en 34 graden, de volgende 22 en regen. Echt Maartse buien en Aprilse grillen in september, oktober en november. De ene dag heet, dan storm en een val van 10 graden op een uur of zelfs 20 op enkele uren. En veel regen. Met overstromingen als gevolg. Tegelijk extreme droogte in het binnenland en boeren die vechten voor het bestaan van hun 'farms'. Het gevaar voor branden is heel erg hoog. Daar is men hier terecht heel bang voor. Intussen zitten we ruim over de helft van de zomer en gelukkig zijn er nog geen zware branden geweest. Maar we hebben wel al extreme temperaturen gezien: het record is gebroken en we waren erbij: 47 graden! We hebben heel veel hete dagen gehad, 40, 43.
De pool wordt hier elke dag uitgebreid gebruikt, soms tot 1u 's nachts omdat we toch niet kunnen slapen van de hitte wegens geen airco in ons niet-geisolleerd huis met enkel glas...
En nu zou ik al mijn verhalen weer willen spijzen met wat mooi beeldmateriaal, maar jammer genoeg is de 'grote' computer nog altijd niet terug in gebruik. Dus ik kan geen filmpjes en foto's bewerken. Frustration!!!
Maar het zal in orde komen.
Spoedig. Hopelijk.
Abonneren op:
Posts (Atom)
