Na de eerste week

Zo, we zijn al aan de vijfde dag van het nieuwe schooljaar. Uiteraard is 'uit bed zijn voor mama' al afgeschaft, ik wek de kinderen 's morgens en moet toch nog wel eens een keertje terug voor een zachte aanporring :-)

Senne zit nu in Year 3 (het derde leerjaar dus). Hij heeft een leuke juf; of ze ook streng genoeg zal zijn voor hem is nog de vraag :-) Maar hij doet het goed, heeft al zijn achterstanden ingehaald en zit op het niveau van zijn klas. Hij leest Nederlandstalige en Engelstalige boeken en daar ben ik heel blij mee, lezen is zo belangrijk om een taal te onderhouden. Hij is bijna zo groot als Luna, een grote, sterke jongen. Ook heel sportief, heeft maandag nog heel de school en ons verbaasd met zijn zwemkunsten. Hij is zonder ooit fatsoenlijke zwemles te hebben gehad en zonder 'oefening' 2de geworden in zijn leeftijd-reeks in freestyle. Toch straf, ik moet dus met hem naar de zwemles. Hij gaat vanaf vandaag ook naar de karateles en in maart begint de voetbal weer.

Luna zit in Year 5 (vijfde) en is ook content met haar verse juf en al haar vriendinnetjes in de klas. Zij is een boekenwurmke en is bezig aan de reeks van de famous 5 die erdoor gaat als zoete koek. Nog altijd een slimmerikske en zij gaat nu tennissen en voetballen. Ik zou haar ook graag laten piano spelen, maar dat zit er nu niet in... muzieklessen zijn hier extreem duur en je bent verplicht om prive-les te nemen.
Zoals altijd, een denkend zonnetje in huis. Soms hunkerend naar aandacht en erkenning van grote zus. Dat niet altijd komt en af en toe zware buien van frustratie veroorzaakt. Senne en zij komen meestal heel goed overeen en kunnen uren mooi spelen of plezier maken in het zwembad. Op school loopt alles op rolletjes, hoewel ik vind dat ze wat meer 'gepusht' zou mogen worden. Ze houdt enorm van 'Het huis Anubis', daar kan ze uren naar kijken. En voor de rest wil ze gewoon een coole meid zijn. En piloot worden. Toen ze 4 was, vroeg ik het haar eens en zei ze: piloot! En ook nu nog heeft ze een heel goed beeld van haar toekomst: lijnpiloot. Niet ergens te velde, in een klein vliegtuigje, zoals hier. Ze wil het serieuze werk, A380, op zijn minst. Ik hoop dat het haar lukt. En volgens mij, gezien het feit dat ik NOOIT moet vragen om huiswerk te maken en dat ze altijd goed in orde is met schoolwerk en taken, kan het haar lukken. Het kind heeft brains, karakter en koppigheid.
In 2008 waren we hier eens in het ziekenhuis beland met haar, omdat we dachten dat haar appendix van zich liet horen. Maar dat bleek vals alarm. In oktober hadden we gepland om tijdens de schoolvakantie op zaterdagmorgen naar Fraser Island te vertrekken voor een week, samen met Hans en Babs en co. Op donderdag kreeg Luna buikpijn. 's Nachts moest ze overgeven. Op vrijdagmorgen kreeg ze koorts. En in de namiddag hebben we onze valies gepakt en zijn we naar Westmead Children's hospital gereden, omdat mama's meestal toch weten hoe laat het is, als het over hun kindjes gaat. Om 10u 's avonds, na uitgebreide testen en toch nog afwachten (tijdverlies volgens mij) kregen we het verdict: meteen opereren. Ontstoken appendix. Om 1u 's morgens lagen Luna en ik op een ziekenhuis kamer te slapen, zij 20 gram lichter.

We bleven twee dagen daar en Luna heeft al die tijd geen enkele traan gelaten. Luna is gelijk aan cool. Geen glimlach, geen emotie, gewoon ondergaan. Maar wel honderd vragen stellen aan dokters en verplegers. En 4 uur na de operatie midden in de nacht de verpleegster bellen om te plassen, mama niet wakker maken, een bedpan weigeren en naar het toilet stappen, met infuus en pijnpomp. Hoed af, echt! We hebben de rest van de schoolvakantie gebruikt voor revalidatie :-). Na twee dagen vroeg ze al om terug op de trampoline te mogen...Ze is uiteraard helemaal beter nu, alles is perfect verlopen. En ze kan met gerust hart bergen beklimmen, de jungle intrekken of een solo-reis rond de wereld maken. En blijkbaar zou het vals alarm van een jaar eerder wel al met een ontstoken appendix te maken hebben gehad... Uiteindelijk zijn we vier weken later dan gepland naar Fraser Island gegaan.

En Rune is nu volop aan het puberen. Met hart en ziel, in lijf en leden. Dat kind groeit terwijl je ernaar kijkt. Ze is van nature een emotioneel vat. Kan je je voorstellen wat dat geeft met gierende hormonen in je lijf. Maar al bij al is ze erg behulpzaam en graag gezien door iedereen.
Ze gaat met de bus naar high school, is content en heeft al wat huiswerk. Maar niet vet, simpele wiskunde en veel tekenen en knutselen. Ze krijgen allemaal hetzelfde het eerste jaar: wiskunde, Engels, een taal (Frans), aardrijkskunde, sport, muziek, drama en voor de rest knutselen allerhande (naaien, hout, tekenen). Pas vanaf Year 9 (derde middelbaar) kunnen ze iets kiezen, maar de grote keuzes vallen pas in Year 11 (5de leerjaar). Dan pas beginnen ze hier te studeren. Of niet want dan mag je al van school en kan je een vak gaan leren.

Nog steeds een perfectionistje, geinteresseerd in het milieu en omgeving (hoewel we voor haar een doucheklokje hebben moeten kopen) en gebeten door gymnastiek. Enkele maanden geleden heeft ze haar eerste wedstrijd meegedaan en was eerste aan de ongelijke leggers en op de grond. Ze werd derde op de balk. Ferm he? Vorig schooljaar gingen ze met de klas ook twee keer naar de circusschool, waar ze een ultieme prestatie neerzette aan de trapeze. Gelukkig kon ik erbij zijn en heb ik het vastgelegd op digitale pelicule. De man die de school runt, kwam haar en mij bijna smeken om naar de school te komen, maar mevrouwtje heeft haar zinnen op gymnastiek gezet en trapezes horen daar NIET bij ...jammeur!!! Voor de rest: een kei met computers (daar heeft de school wel veel mee te maken, waar ze vanaf year 5 eigen laptops kunnen kopen, waar elke dag op gewerkt wordt tijdens de lessen). Rune praat over interieurarchitect als beroep, maar ook over juf zijn of directeur van een kribbe, of dressuurleerkracht. En ze wil ook graag actrice worden, wat volgens mij geheel in de lijn der verwachtingen ligt, afgaande op de mening van de drama-leerkracht. Hoewel ik denk dat acteren in musicals nog beter bij haar past, omdat het kind ook nog eens goed kan zingen. Ze sukkelde enkele maanden terug een aantal weken met een hardnekkige hoest, van het zeehond-type en we moesten alles eens goed uitzoeken. Na twee antibiotica-kuren (waarvan een ook voor een tekenbeet, waarbij de teek meer leek op een vlieg dan een teek, zo groot!) belandden we in het ziekenhuis voor een onderzoek bij een specialist. Die wilde een bloedtest om kinkhoest uit te sluiten. Dus wij naar de juiste dienst, in een gebouw naast het hospitaal. Rune was niet erg happig op het naald-vooruitzicht en joeg zich dan ook geweldig op tijdens de bloedafname. Nadien stond ze recht, zei: "mama, ik voel me toch niet zo goed" en viel flauw, recht voorover met haar gezicht op de rand van het bed. Paniek alom (niet bij mij, ik ben immers getraind in EHBO :-)) en binnen de 10 minuten lagen we op de emergency-afdeling van het kinderziekenhuis voor onderzoeken. Na een uur of twee werden we weer ontslagen, Rune met een blauwe kaak en een nog ergere fobie voor naalden. Ze heeft, denk ik, besloten om heel gezond te worden en zodoende naalden te vermijden...

Alle drie zijn de kinderen quasi perfect Engelstalig (op hun leeftijdsniveau wel te verstaan) en hebben een schoon ozzie accent...

Met Filip alles kits. Hij is geweldig geinteresseerd in 4x4-tochtjes en vindt aan auto's prutsen ook wel leuk. Op het werk verloopt alles ook zoals gepland, buiten 'de crisis', die ook in zijn sector hard te voelen is.

En ik heb in september mijn ontslag gegeven, na een jaar werken. Het was genoeg geweest: te ver, te veel en te te. Dat is eventjes schrikken, maar uiteindelijk blijkt het wel de juiste keuze te zijn. Na een maandje schoolvakantie en ziekenhuisbezoeken, ben ik beginnen solliciteren. En tot mijn grote vreugde ben ik na 1 e-mail en 1 gesprek aangenomen bij een klein bedrijfje als PA/admin assistent. Ik ben al drie maanden bezig en het valt mee: perfecte uren, erheen met de bus, 10 minuutjes van hier. Kan niet beter. Het is nog rustig en heel relax, ik hoop dat er stilaan wat meer werk gaat komen. Mijn collega's zijn sympathiek en het werk is OK. Goede keuze dus.Ook ben ik sinds een maand of vier weer verlost van harde lenzen. Doordat ik aan een lichte vorm van astigmatisme lijd, waren zachte lenzen 10 jaar geleden geen optie. Maar nu dus blijkbaar wel. Wat een opluchting!

Vreemd weer hier ook de laatste maanden: de ene dag zonnig en 34 graden, de volgende 22 en regen. Echt Maartse buien en Aprilse grillen in september, oktober en november. De ene dag heet, dan storm en een val van 10 graden op een uur of zelfs 20 op enkele uren. En veel regen. Met overstromingen als gevolg. Tegelijk extreme droogte in het binnenland en boeren die vechten voor het bestaan van hun 'farms'. Het gevaar voor branden is heel erg hoog. Daar is men hier terecht heel bang voor. Intussen zitten we ruim over de helft van de zomer en gelukkig zijn er nog geen zware branden geweest. Maar we hebben wel al extreme temperaturen gezien: het record is gebroken en we waren erbij: 47 graden! We hebben heel veel hete dagen gehad, 40, 43.
De pool wordt hier elke dag uitgebreid gebruikt, soms tot 1u 's nachts omdat we toch niet kunnen slapen van de hitte wegens geen airco in ons niet-geisolleerd huis met enkel glas...

En nu zou ik al mijn verhalen weer willen spijzen met wat mooi beeldmateriaal, maar jammer genoeg is de 'grote' computer nog altijd niet terug in gebruik. Dus ik kan geen filmpjes en foto's bewerken. Frustration!!!

Maar het zal in orde komen.
Spoedig. Hopelijk.