Afscheid nemen. 'Niet leuk, niet LEUK! NIET LEUK!!' En ook nog: 'waarom?' en 'Kunnen we echt niet?' en 'Moeten we echt?' En dat samen met massa's tranen. Niet leuk... Het is dat hels moment altijd, dat echt uit het zicht verdwijnen. En het zien van gemeend kinderverdriet (zelfs nu heb ik er moeite mee). Dat is voor mij het allerergst en ik voel me ook behoorlijk schuldig dan. Ik voel me schuldig omdat we hen leuke tijden met hun opa's en oma's en vooral met nichtjes en kozijntjes, met wie ze toch heel close zijn, ontnemen.
De dagen voor het vertrek zijn ook wel erg, van 'dat had ik nog moeten doen', 'die persoon had ik nog willen zien', 'dat heb ik niet meer gekocht...' en ook van valiezen vullen die te klein zijn, te vol en te zwaar. Met veel dank aan Marie-Astrid en Geertrui voor de inpak-hulp!
Maar alles betert wel, eens die douane-controle voorbij (en de man achter het bureauke die een halve meter boven jou zit, je tranengezicht uitvoerig bekijkt, even lacht en zegt: 'ja, da's ambetant he, de bomma en den bompa achterlaten'). Dank u.
Hoewel het verdriet deze keer toch wat langer heeft geduurd en vooral Senne is lang blijven wenen. Luna is de nuchterste, die kan er zich het snelst overheen zetten. En Rune is berustend en denkt na over wat gaat komen. Maar het blijft NIET LEUK!
Niets aan te doen, op weg naar weer een hoop avonturen. En dus moeten we beginnen met opnieuw Pralinnekes te kopen, want die waren we in de garage in Herent vergeten, waar Filip ze had koud gezet. Heb ik mooi mogen fluiten naar mijn Orangettekes :-(
Pralinnekes in de handbagage van Senne en hop naar de security check. En dan... probleem, want in Luna's trolley zit haar mini-skateboard, van haar peter Kris gekregen en dat blijkt toch wel een probleem te zijn, kan gebruikt worden als slagwapen. Jonge kerel, geen genade. Luna die begint te wenen, 'ik heb dat van mijn peter gekregen!' De jonge kerel, die suggereert dat we terug naar de check-in lopen en het ding inchecken. Not. Wij die suggereren dat hij zich toch nog verder gaat informeren. Wij die ook stilaan vooruit lopen en Luna blijven aanmoedigen in haar verdriet. Een oudere man die aankomt, nee zegt en dan Luna's verdriet niet kan aanzien. ''t Is goed voor een keer, volgende keer in de valies, OK?' Bedankt, mijnheer!
De reis verloopt vlot, we komen in Londen aan, gaan iets eten en stappen dan op de Boeing 747 die ons naar Bangkok zal brengen. 11,5 u in de lucht. We hebben 5 plaatsen naast elkaar, Rune zit naast mij en een gezette, vriendelijke Ierse dame, die op weg is naar Melbourne om zoonlief op te zoeken. Luna zit aan het raam naast papa en Senne naast mij, ik heb een ingebouwde sensor voor zijn voeten tegen de zetel voor hem. Maar we hebben meer plaats en hij moet al echt moeite doen om ertegen te komen, dus ik weer gerust. De kids-meal-toestanden mislukken weer, 'ze stonden niet op de lijst, sorry', dus de kinderen eten bijna niets... Ik krijg wel mijn low-calorie maaltijd. Luna slaapt gelukkig al na een uur of twee, Rune moet nog een tijdje buren-hulp spelen voor de dame naast haar en zij en Senne kunnen zich pas enkele uren later overgeven aan de slaap. Tegenwoordig kan je zo'n tweehonderd films bekijken op het vliegtuig. Iedereen heeft een eigen scherm en je kan op elk moment kiezen wat je bekijkt, of je stopt of doorgaat met kijken, je kan de film op plas-pauze zetten, etc. Dat maakt het soms moeilijk om te stoppen en gewoon te gaan slapen. Maar het is intussen een flink stuk in de nacht volgens ons bio-ritme en het valt niet meer tegen te houden. Uiteindelijk verloopt alles perfect en hebben wij drie geweldige kind-reizigers bij.
Bangkok, here we come!
ook wij vinden Orangettekes fantastisch en hebben nog geen surrogaat gevonden
BeantwoordenVerwijderencheers
greet