Reisverslag 5 - Bangkok

11,5 uur vliegen later, het was in Bangkok rond 3pm (15u) als we aankwamen. Moe, maar met al ons negen stukken bagage arriveerden we in de nieuwe luchthaven. Sjiek, echt waar. Met van die grote Indische wachters, die ook in het album de Efteling-Elfjes van Suske en Wiske staan. Geweldige figuren, vind ik dat.

Jammer genoeg stond de hal met de immigratie-boots helemaal vol en waren we vertrokken voor een uurtje aanschuiven. Van iedereen wordt een foto gemaakt bij aankomst en vertrek en dat maakt dat alles nogal lang duurt. Maar goed, we werden het land binnen gelaten. Nu nog onze bagage achterlaten, we waren echt niet van plan om met al die valiezen te sleuren. Geen probleem, 5 stuks inchecken, geld afhalen, taxi versieren en eindelijk naar Bangkok-stad.
Buiten de hal voelden we meteen wat het betekent om in een tropisch klimaat te vertoeven: warm (32 graden) en drukkend, nochtans hartje winter in Bangkok (droog en warm seizoen). Intussen was de namiddag al ver gevorderd. We kwamen aan in het hotel na een ritje van een half uur, namen meteen allemaal een frisse douche en gingen op zoek naar iets om te eten. We eindigden in een leuk Japans restaurant.
Nadien wandelden we nog even langs de ontelbare eet- en spullenkraampjes die 's avonds opgesteld staan in Sukhumvit Road en we kregen meteen een idee van de manier waarop hier handel wordt gedreven. Rune vond dat het er stonk en Luna wilde vooral veel kopen. Senne bleek een heel populair ventje te zijn: klein, schattig en vooral blond, het manneke werd voortdurend aangeraakt, geroepen en geaaid. We hadden snel door dat hij dicht bij ons moest blijven. Vreemd genoeg werden de meisjes met rust gelaten. Ook het verkeer kan tellen: lawaai, heel veel uitlaatgassen en vooral: veel.

Voor de volgende dag hadden we grote plannen, maar doordat we lang sliepen, nog moesten eten en zwemmen EN van hotel moesten wisselen, was onze tijd al bijna op en konden we pas in de namiddag op stap. We besloten een tochtje te gaan maken op de Chao Phraya Rivier. Bangkok blijkt enorm groot te zijn, wandelen is geen optie. En dus namen we eerst de metro, ultramodern, en daarna een tuk-tuk, de ultieme droom van onze kinderen. Met vijven vanachter, snel, heel effectief, en we begrijpen nu waarom zoveel chauffeurs met een maskertje rijden. Voor slechte lucht moet je absoluut in Bangkok wezen. De tocht op de rivier bleek een wat luidruchtige ervaring en waarschijnlijk hebben we niet de juiste boot genomen, zodat we de zijkanalen niet opvoeren. Jammer. We beslisten stilaan terug te keren en op zoek te gaan naar de Wat Po, een ietwat 'speciaal' liggend Boeddha-beeld. De zaak was al gesloten als we aankwamen. Dan maar op zoek naar iets om te eten. Maar zelfs met een Lonely Planet in de hand, is het in Bangkok geen sinecure om je weg te vinden. Uiteraard heeft alles een vreemde naam en je kan niets lezen, maar de stad is ook ingedeeld in districten en het is niet simpel om te weten in het welke je je bevindt. We begonnen gewoon te stappen langs de straat naast de rivier, op zoek naar een restaurant met een buitenterras. Maar we vonden niets op onze weg, wel passeerden we langs kleine straatjes en een grote avondmarkt. Maar het werd al donker en we begonnen te beseffen dat het niet echt een buurt is waar 's avonds veel toeristen vertoeven. Het was intussen ook nog steeds een graad of dertig en dus puffen. De kinderen werden moe, hongerig en zeurderig, tijd voor een volledige andere strategie. Geen restaurant aan het water dus, maar een taxi terug naar de buurt van ons hotel en daar iets zoeken. Recht tegenover ons hotel bleek een mooi Thais restaurant te zijn, met tafeltjes buiten en een bandje. Reuze gezellig maar helemaal volgeboekt. Wachten, weerom. Veel te laat, maar wel blij met de omgeving, konden we genieten van een heerlijk Thaise diner. Spek voor onze bek!
De volgende dag vertrokken we wel vroeg genoeg om te genieten van een volle dag Bangkok. Wat ik zeker wilde zien, was het Koninklijk Paleis en Wat Po. Terug een tuk-tuk in en rijden maar. We passeerden geweldige buurten, door een wirwar van straten met winkeltjes en kraampjes en marktjes, waarvan ik wist dat ik ze nooit meer ging terugvinden nadien... We kwamen aan bij het Paleis. We waren voorzien, Filip en ik: Filip had een lange broek bij en ik had een broek aan met enkel-hoge pijpen en een T-shirt met mouwen. Toch werd ik verzocht om een lang-iets te gaan lenen. Voor het bezoek kan je in een speciaal bureautje een wikkelrok en blouse huren, en we waren duidelijk niet alleen...
Op het terrein van 218.000 vierkante meter staan o.a. enkele administratieve gebouwen, het Koninklijk verblijf, het gastenverblijf en ook de Tempel van de Emerald Boeddha. Om alles zelf te ontdekken, hadden we veel meer moeten lezen. Daarom gingen we in op het aanbod van een privé-gids. Het was een super sympathieke jongeman, die goed Engels kon en na een tijdje de grootste vriend van Senne was geworden. Het bleek wel een speciale periode te zijn, want de zus van Koning Rama IX was net overleden, iedereen droeg zwart/witte rouwkledij en de dochter van de Prinses zou die dag haar moeder komen groeten, die opgebaard lag in een tempel op het domein. Maar dat alles nam niet weg dat wij onder de hete (winterse) zon konden genieten van een prachtig stuk Oosterse cultuur en architectuur. Indrukwekkend, prachtig, immens mooi en graag nog meer van dat (zie foto's hieronder). De volledige uitleg ga ik jullie besparen, maar het is echt fantastisch! Ook de Wat Po is een bezoek meer dan waard en zelfs de kinderen waren onder de indruk.

We keerden nadien terug naar het hotel, genoten van een aperitiefje aan het zwembad en aten nadien weerom in een leuk Thais restaurant. De volgende dag stond eigenlijk gewoon in het teken van vertrek naar huis. We deden nog een wandeling, kochten nog wat leuke spulletjes, checkten uit, aten nog een hapje en vertrokken mooi op tijd met een grote taxi naar de luchthaven.
Op 5 minuten van de luchthaven viel ineens mijn frank, euhm, euro en dacht ik aan de laptop, een fotolens en de filmcamera, die nog in de hotelkluis lagen... Even paniek, zouden we het vliegtuig nog halen? Maar er was geen ontkomen aan, we moesten terug. De taxi-chauffeur kon er gelukkig mee lachen... Maar het was een uur verloren, dat we ergens zouden moeten inhalen... daar ging de rust. Enfin, anderhalf uur taxi dus, en terug aan de luchthaven begon de stress: Filip ging nog geld afhalen (wegens meer taxikosten niets meer over voor de valiezen-opslag en VISA hadden ze nog niet ontdekt). Dan moest hij de valiezen nog ophalen. Ik zou intussen al gaan aanschuiven aan de check-in met de kinderen. Alles zou nog in orde komen en we zouden het vliegtuig nog halen volgens de dames achter de balie. Maar toen we wat verder liepen, bleek dat er weer enorme rijen stonden aan customs (daar waren de foto's weer) en ook aan de security-checks (drie stuks en valiezen open, aub). Maar gelukkig zijn er nog vriendelijke mensen op deze wereld en liet iedereen ons voor. Als dat niet was gelukt, hadden we onze vlucht niet gehaald. Zelden zo gerusht met drie kinderen...

Tot op de dag van vandaag kan ik mijn gevoel over Bangkok niet goed omschrijven: de sfeer is heel intens, een beetje gespannen: je bent blank en dus vanzelf toerist, de mensen willen je dingen verkopen en ze zijn dus vriendelijk. Maar er is soms een gevoel van onbehagen, onveiligheid zelfs. Misschien was dat ook wel omdat ik niet kon inschatten hoe (on)gevaarlijk het er is (vooral 's avonds dan) en in hoeverre dat te maken had met de kinderen die ik altijd en overal wil beschermen. Vreemd en eigenlijk wil ik dat gevoel niet, omdat het echt wel een stad is die me ligt en die ik nog verder wil ontdekken. Een mix van prachtige Oosterse cultuur met Westerse invloeden, die er soms helemaal niet thuishoren. Bedelaars maar ook mensen in een driedelig pak, immense moderne gebouwen met ernaast een houten barak waar 17 mensen in wonen. Tuk-tuks, aftandse brommertjes en auto's die de naam niet meer waard zijn maar ook luxewagens en moderne treinen, die op een spoor rijden dat hoog boven de straat gebouwd werd. Een groots luxueus winkelcentrum en buiten straten vol kraampjes met geroosterde sprinkhanen en spulletjes 'made in China', die worden verkocht voor een appel en een ei. Hemelsblauwe lucht, boven de bruine uitlaatgassen. Een mix van kleuren in de stralende zon en daarnaast grijze miserie. En heel veel oude, blanke venten met bloedmooie, jonge Thaise meisjes...

Bangkok was al lang een droom van mij. Ik heb even mogen proeven en ik heb de smaak te pakken. Volgende keer aub veel meer en ook de rest van Thailand mag erbij dan. Zou ik met 4 weken toekomen?