Boos, razend, ziedend

Zelden zo boos geweest. Eerst op iemand anders en dan op mezelf.

Weet je nog, dat stress-konijn-pediatrisch-tandarts-geval? Dat ons hier ook al had geërgerd? En toen?
Ik, weer maar eens te goed, ging madam nog een kans geven. Senne moest dinsdag op controle. Dat zou allemaal wel meevallen. Dacht ik.
We zijn er, mevrouw kijkt naar zijn tanden en Senne is rustig, zoals altijd als hij iets medisch moet ondergaan. Ze ontdekt toch een gaatje en stelt voor het dan en daar te vullen, zonder verdoving zou dat moeten kunnen. Senne had wel al eens gezegd dat die tand pijn deed, dus het was toch een gevoelig plekje. Ze begint eraan en op een bepaald moment brengt Senne zijn hand naar boven als teken dat het een beetje pijn doet, zonder geluid. Mevrouw wordt dadelijk boos en zegt dat hij echt moet ophouden met te bewegen, want dat ze zo niet kan werken. Ik reageer en zeg dat hij gewoon wil aangeven dat het pijn doet. Mevrouw vliegt uit tegen mij, begint haast te wenen en zegt dat dat absoluut niet kan, zij zou hem nooit pijn doen, eigenlijk zou ze nooit aan zoiets beginnen bij hem, hij is te bewegelijk en daarbij, kinderen van 6 moeten in slaap gedaan worden voor zoiets. Dat is er teveel aan. Ik leg vriendelijk uit dat er niets mis is met haar, dat wij haar niet beschuldigen van het een of ander, dat een kind pijn kan hebben en het ook mag zeggen, en dat mijn zoon niet zou liegen. Ik vraag daarop aan Senne of het pijn deed en hij knikt zachtjes terwijl er een traan over z'n wang rolt. Ik ontplof vanbinnen, maar hou me kalm. Ik vraag of ze een tijdelijke oplossing kan bedenken.
Intussen staan de twee meisjes aan de deur, die zijn afgekomen op de commotie. Mevrouw roept luidkeels dat ze in de wachtzaal moeten gaan zitten. Ze zegt dat ze Senne's tand tijdelijk zal vullen en dat we daarna terug moeten komen om de tand met verdoving te laten vullen. Ik reageer enkel met OK en stel Senne wat gerust. Mevrouw laat me ook verstaan dat ik Senne zijn tanden moet laten poetsen met kindertandpasta en niet met die van ons. Daarop reageer ik alleen met een raar oog. En ze zegt dat Senne tanden heeft die heel gevoelig zijn en dat ze extra beschermd moeten worden. Daarop geeft ze me nog een speciaal zalfje. Ik zeg thanks, beleefd als ik ben. 5 minuten later heb ik betaald en ben ik buiten met de kinderen.
Allerlei lelijke dingen ontsnappen mij. De kinderen kijken naar mij, zo hebben ze hun mama nog nooit gezien. Ik wil terug naar binnen lopen om het haar nog eens allemaal goed te gaan vertellen, maar ik beheers mij. Maar ik ben razend, woedend, ziedend, over de manier waarop zij mijn (en waarschijnlijk ook andere) kinderen behandelt. In mijn hoofd heb ik een brief van 53 bladzijden geschreven over haar onkunde en onbekwaamheid als kinder-tandarts.
Ik ben boos op mezelf. Om mijn gebrek aan assertiviteit, ik ben niet assertief genoeg geweest, ik heb mezelf weer maar eens laten doen, heb mijn kinderen niet genoeg verdedigd. Ik kan geen ruzie maken. Mijn hele avond is verprutst, ik huil, roep en kruip om half 10 in bed. Ocharme, mijn huisgenoten, gewoon door dat stomme mens.
Weeral.

En nu, nu ben ik nog aan het broeden. Wat ga ik doen, een brief schrijven? Haar laten weten dat ze absoluut niet geschikt is voor het beroep? Of niets doen? Niet meer reageren en gewoon wegblijven? Ik ben er nog niet uit, ik kan niet lang meer wachten. Heeft iemand goede raad?