The Police

Doorgaan dus, met de verslagen van de afgelopen weken, anders worden het al gauw oude koeien die nog in de gracht liggen...
Eerste week terug thuis. De jetlag toestanden vielen nogal mee, ik heb voor het eerst echt moeite gehad in december, als we in België waren. Het heeft toen een dag of 10 geduurd voor ik me weer lekker voelde. Maar nu ging de aanpassing merkelijk vlugger. Naar het oosten vliegen ligt me beter, of zo? Het was nog vakantie, dus veel werd er niet uitgespookt. Wat spelen, nog uitpakken, wassen en boodschappen doen. Filip was al terug aan het werk en vlugger terug in zijn routine.

Donderdag was dan voor mij de langverwachte dag. In juni vorig jaar had ik deze dag al gepland (en betaald) en de tickets waren mij al 6 maanden aan het beloeren. The Police in Sydney! We hadden afgesproken met Jan (die speciaal zijn werk zo had geregeld dat hij op Sydney vloog) en zijn vrouw Kristel. Zij hadden het optreden in België gemist wegens afgelast en dit was poging nummer 2. Ook een deel van de crew ging mee naar het concert. We gingen eerst iets eten in de Japanner (en na het concert nog een afsluitertje in Darling Harbour, met zijn co-pilote) en dan naar Telstra Stadium. HET Telstra Stadium, in het Olympisch Park, groot, heel groot. Er werden 50000 mensen verwacht. Het stadium is zonder meer indrukwekkend, mooi, verzorgd, een fantastische organisatie, geen files, geen gedrum. En dan zit je, nadat je als bijna eerste je ticket hebt gekocht, helemaal achteraan in dat stadium, weliswaar recht voor het podium, maar toch ver. (Gelukkig ben ik tegenwoordig zo slim om een verrekijker mee te nemen). En dan komen Sting en de zijnen op (en ik zal u de intiemste details van mijn gevoelens onthouden) en dan beginnen die mannen te zingen en dan denk je: "welke f**ing idioot staat hier achter de PA, dat geluid trekt op NIETS!!!" En dan is de helft van de pret dus al weg na 1 liedje. De zangpartijen kwamen niet door, maar de hele zaak stond vooral veel te luid, zodat Filip soms zelfs zijn oren dichthield omdat de hoge tonen te scherp waren. En dan blijkt op de koop toe (nadat ze na 3 liedjes de on-knoppen van de videoschermen hadden gevonden) dat Sting een grijze baard heeft en ineens lijkt die mens zo OUD en dat heb je dan echt niet nodig, dit is JEUGDsentiment, die mensen worden verondersteld NOOIT te veranderen... Maar goed, uiteindelijk heb je hier dan zolang op gewacht en naar gesmacht dat je maar probeert te genieten van de muziek. (Want anders moet je je achteraf schuldig voelen omdat je, als fan van het eerste uur, niet hebt genoten en je het ondanks alles niet FANTASTISCH vond...) Met vertraging genieten, want wegens zo ver, kwam het geluid een halve seconde nadat het vertrokken was vooraan, bij ons aan. Goede muziek, uiteraard, dat blijft. Hoewel ik soms ook gewoon wilde dat die mannen hun songs speelden zoals altijd en er geen eindeloze variaties op verzonnen. Uiteindelijk verbeterde de geluidstoestanden wel wat en zong ik, weliswaar onhoorbaar, een beetje mee. De heren waren maar met drie, dat blijft ook knap en ze amuseerden zich duidelijk. (Hoewel ik Stewart Copeland and Andy Summer maar rare kwibussen vind: niet lachen, jong, gewoon niet willen!) Het was mooi, maar ik had er meer van verwacht. Het was leuk, maar geen goede locatie voor een concert. In het Opera House was het wellicht indrukwekkender geweest...

(foto's by Jan)