Dag 43: Wildlife Discovery tour

Hier hebben we lang naar uitgekeken. We gaan op zoek naar de reuzen van de zee tijdens een georganiseerde uitstap.

Met een klein rubber bootje worden we naar een grotere boot gebracht. Er is wind, de lucht is grijs maar het is niet zo koud. We zullen de dag doorbrengen met 3 andere koppels en een dame alleen. De crew bestaat uit 4 personen, waarvan een jonge dame ons een hele dag gaat filmen. We zijn benieuwd!

Eerst krijgt iedereen een wetsuit, zwembril en zwemvliezen. We blijven voorlopig binnen het rif en gooien na een kwartier het anker uit. Luna gaat vragen aan kapitein Paul of het anker wel in het zand is gevallen en niet op koraalrif. Good girl :-)

We hebben een goed half uur om te snorkelen. Er is merkelijk meer zand en minder koraal dan naast het strand maar we zien een enorme stingray, rifhaaien en heel veel grote en kleine kleurrijke vissen.

Rond elf uur krijgen we een radio call van het vliegtuigje boven ons: er zijn manta rays gespot en we moeten er zo vlug mogelijk heen. De boot gaat het ondiepe rif uit en door de hoge golven beseffen we dat we op de oceaan zijn.

We moeten er allemaal vliegensvlug uitspringen, de beesten blijven natuurlijk niet liggen wachten en we proberen zo snel mogelijk achter Lauren te flapperen, die alles filmt.  Helaas, het is maar eentje en hij zwemt nogal snel... We proberen het nog eens: iedereen wordt aan boord gehesen en iets verder gaan we allemaal het water weer in. Nu hebben we meer geluk: we zien drie enorme Manta’s door het water ‘vliegen’. Fantastisch!

Terug aan boord krijgen we het bericht dat een walvishaai in de buurt zwemt. Het is het einde van het warme seizoen, ze zijn al bijna allemaal verder gezwommen richting Noorden, maar hier en daar zwemt nog een laatkomertje voorbij.

We moeten wel nog 3 km over de woeste baren. En dat is natuurlijk niet zo geweldig voor mijn evenwichtsorgaan: binnen de kortste keren hang ik over de reling. Errug!!!! Senne voelt zich ook niet zo geweldig en is al gaan liggen. Normaal gezien zou ik mee gaan zwemmen met de whale shark, dat kan mits een kleine meerprijs. Maar in deze omstandigheden valt er met mij niet te praten. Daarom gaat Filip vliegensvlug mee met de groep. Hij zwemt naast de grootste vis in de zee. (Een walvishaai is een vis en geen zoogdier, zoals de walvis. Maar dit geheel ter zijde). Het blijkt een ‘little girl’ te zijn, ruim vier meter. Ze kunnen wel  12 meter lang worden. Wauw! Ik hoop dat Lauren ze goed heeft gefilmd...

Intussen heeft een van de vrouwelijke passagiers - overigens een onvoorstelbaar k***en, vraag maar eens aan de kinderen - terwijl ik op het toilet zat, mijn fotocamera doen vallen. Recht op de lens. Kapot. GRRRRRR!!!!!!! En niet eens sorry zeggen... En vind hier maar eens een Nikon reparatiecentrum…

Filip klimt terug aan boord en heeft inderdaad naast het enorme dier kunnen zwemmen, een unieke ervaring. We varen nadien terug het rif in en kunnen nog eens een half uurtje gaan snorkelen, iets wat ik vrijwillig afsla wegens nog niet helemaal terug op mijn effen. Tegen de late namiddag staan we terug op het strand, helemaal gepekeld. Jammer genoeg zit een verfrissende douche er niet in vandaag, in het Nationaal Park is geen sanitaire blok. En we zijn ook bijna door onze watervoorraad. 

We rijden dan maar vuil, moe maar helemaal voldaan terug naar de kampplaats en bespreken wat het leukst was van de dag. De kinderen vinden dat het snorkelen heel leuk was, maar het aller-leukste voor hen is toch het buffet geweest!!! (Voor de wakkere lezer: een simpel buffetje met wat sla, tomaatjes, vis, sausjes en brood is een feestmaal in de ogen van een kind. Wat heb ik hieruit geleerd? Op elk volgend kinderfeestje voorzie ik een buffet(je), geslaagde formule :-). Of is dit volkomen normaal na anderhalve maand kampeervoedsel?) 

(PS de foto's hieronder zijn niet van onszelf, maar geven een goed beeld van hoe het was)