Eindelijk!

Vanmorgen is onze luchtvracht aangekomen. Bijna drie weken is het onderweg geweest.

Van de 15 dozen zijn er 3 opengemaakt door de douane (die met de rolschaatsen en de medicatie).

Voor de kinderen was het een klein beetje Kerstmis: zoveel speelgoed opeens. Vooral Senne's garage en de Playmobil (die je hier overigens niet kan kopen) meebrengen was een goede zet. Ik heb hen sindsdien niet meer gehoord of gezien... En voor ons is het goed dat er wat DVD's zijn bijgekomen, want ik denk dat de kinderen al 15 keer naar Mary Popins hebben gekeken! Ik ben vooral blij met de verrekijker, die komt hier echt goed van pas op onze toren.

uit het nieuws

Bron: Reuters, 27 maart 2007:

SYDNEY (Reuters) - A huge cane toad the size of a small dog has been captured in the Australian tropical city of Darwin, startling environmentalists who are fighting to stop the poisonous reptiles from spread across the country.
"It's a monster toad," said Paul Cowdy from FrogWatch which captured the cane toad on Monday night.
"We've never seen a cane toad this big," he said on Tuesday. "It's a male and normally females are bigger."
The cane toad, regarded as a major pest in Australia, was one of 39 caught by a group from FrogWatch near Lee Point in Darwin. It measures 20.5 cm (8 inches) in length and weighs 840 grams (1.8 pounds) -- twice the normal weight.
Cane toads are one of Australia's worst environmental mistakes. The spread of the toads, whose skin is poisonous, has led to dramatic declines in populations of native snakes, goanna lizards and quolls, which are cat-sized marsupials.
"We capture them, put them in plastic bags, freeze them and turn them into liquid fertilizer," Cowdy said of the cane toads.
Cane toads were introduced from Hawaii in 1935 in a failed bid to control native cane beetles. There are now more than 200 million.

Ander nieuws:

Vorige week was er hier op Martin Place een actie voor David Hicks, een tot de islam bekeerde Australiër, die van terreur wordt verdacht en al 5 jaar vastgehouden wordt in Guantanamo Bay. Er werd een petitie gehouden voor een eerlijk proces en zijn cel was nagebouwd. David Hicks is de eerste gevangene die voor een Amerikaanse militaire commissie verschijnt in Guantanamo Bay.

Dit verscheen vandaag op de website van Reuters:

"GUANTANAMO BAY U.S. NAVAL BASE, Cuba (Reuters) - Australian David Hicks, the first prisoner to face a new U.S. war crimes tribunal, unexpectedly pleaded guilty on Monday to a charge of helping al Qaeda fight American troops and their allies during the U.S.-led invasion of Afghanistan.
Hicks entered his plea following the first day of hearings in the military tribunals created by Congress after the Supreme Court struck down an earlier version that President George W. Bush authorized to try foreign captives on terrorism charges.
Hicks, who has been held at Guantanamo for more than five years, could learn his sentence by the end of the week and could be back in Australia by the end of the year, said the chief prosecutor for the tribunals, Air Force Col. Moe Davis."This is the first step toward David returning to Australia," said one of Hicks' Australian lawyers, David McLeod.
Hicks, a 31-year-old former kangaroo skinner, had faced life imprisonment if convicted on the charge of providing material support for terrorism.
His guilty plea will bring a more lenient sentence and the judge ordered the prosecutors and defense lawyers to draw up a plea agreement by 4 p.m. EDT (2000 GMT) on Tuesday.
Under a long-standing diplomatic agreement, Hicks will serve his sentence in Australia."

Nog een leuke!

Zondagmorgen, 8u30. We waren allemaal wakker, maar lagen nog in bed.

En opeens: brandalarm! Overal een luid geloei, dus wij de gang op. De buren waren in de verste verte niet te bekennen, maar wij waren toch niet erg gerust. Ik was buiten al eens gaan kijken of ik ergens rook zag, maar wij kunnen maar aan twee kanten van het gebouw kijken, dus dat was niet echt een oplossing. Ik hoorde wel de sirene van een brandweer, dus wij toch maar iets aangetrokken, computer ingepakt en naar beneden... met de trap!

Ah ja, want bij brand mag je de lift niet nemen! 52 verdiepingen!

En gedurende heel de weg naar beneden: geen ziel te bekennen!

Ah nee, die lagen allemaal nog lekker in bed en hadden zich waarschijnlijk nog eens deftig omgedraaid!

Goed, wij eindelijk beneden (na een kleine tien minuten trappen doen), we komen bij de conciërge en die zit doodleuk in een boekje te lezen. Wij toch wel een klein beetje verbaasd, we vragen wat uitleg en ah ja, dit was een test, om te zien of alles nog werkt... zonder verwittiging, dat doen ze nog en ah ja, als dat nog eens gebeurt, is het toch altijd het best om toch naar beneden te gaan... met de trap!

Dat zullen we dan wel zien...

Allemaal beestjes

Een eerste stukje over beestjes.

We beginnen met het Wildlife Center. Dit is een kleine dierentuin, gelegen in Darling Harbour en vol met Australische beestjes.

Het begint daar heel goed: handsgrote spinnen, kakkerlakken zo groot als een mini-sandwich en slangen om U tegen te zeggen! En jawel, die zitten hier allemaal in het wild rond te kruipen en naar het schijnt moet je niet eens buiten de stad gaan om ze eens tegen te komen...

De twee gevaarlijkste spinnen zijn de Redback (met een rode streep op haar rug) en de Funnelweb (dodelijk!). Ze kruipen gelukkig niet rond in huis... De Huntsman spin is de grootste en de harigste en die kan wel eens in de slaapkamer opduiken... (klik zeker eens op de titel van deze post en kijk eens naar de mooie beestjes). Mieren en kakkerlakken zitten zoals geweten overal, dus ook hier op de 52ste verdieping! Gisteren nog dook er een zwart schepsel op in de badkamer (hij was binnengedrongen langs het afvoergat in de vloer), hij was een centimeter of drie, zonder de voelsprieten, wel te verstaan. Die beesten zijn echt mijn vrienden niet, en meestal gaan ze vanzelf weer weg (ze houden niet van licht!). Ook bij de spinnen telt de gouden regel: laat ze met rust en dan laten zij jou ook met rust. Maar de dag dat er eentje boven mijn bed hangt, zal ik toch niet zo rustig zijn, denk ik. (En op Filip zal ik ook niet kunnen rekenen, die loopt gewoon het huis uit!)

Terug naar onze dierentuin. De allerleukste dieren die we van Down Under kennen, zijn natuurlijk de kangoeroes. Die zijn er ook in alle maten en vormen, maar we kunnen ze nog niet uit elkaar houden :-) Voor de rest zachte koala's, heel veel mooie vogels (witte kakketoes, bonte papegaaien enz.) en leuke nachtdiertjes, zoals springmuizen. De afdeling hagedissen vond ik dan weer fascinerend, zo'n prachtige dieren. Je kan ze hier gewoon op straat tegenkomen. Ik heb geprobeerd er eentje op foto vast te leggen. Tot morgen, in de afdeling zeebeesten.

winteruur-zomeruur

Vannacht gaan jullie naar het zomeruur en wij naar het winteruur!

Vanaf morgen is het uurverschil Sydney-België dus 8 uur: als het bij jullie 12 uur 's middags is, is het bij ons 20u.

Tot gauw.
Anne

Grote stap!

Luna's tand stond een beetje los, ze heeft 3 dagen naar eigen zeggen 'gewriemeld en geprutst' en dit is het resultaat:

het weer

Vanmiddag 17u:

28 graden, stralende hemel

Vanmiddag 17u30:

stortregen...

Vanmiddag 18u:

Opklaringen

Update Huizenjacht

We zijn weer begonnen: huizenjacht! (Story of our lives?)

Het is hier heel simpel: er is bijna niets op de markt in deze periode!
Per week komen er in de regio van onze keuze en in onze prijscategorie, ongeveer 2 huizen te huur... En dan zijn ze ofwel niet geschikt voor ons gezin of gelegen op een heel drukke weg of hebben ze een tuin van 2 op 2 meter...
Enfin, we geven de moed nog niet op, we zien wel verder binnen een week of twee.

Engels

Sinds een dag of drie volgen de kinderen Engelse les.

We hebben gekozen voor het Berlitz systeem.

Elke dag stappen we 25 minuten naar hun kantoor hier in Sydney, waar Senne 45 minuten privéles krijgt van een leuke jongedame en de 2 meisjes krijgen 1,5 uur les van een volgens hen leuke jongeman.

Er is heel veel lesmateriaal voorhanden, met Sesamstraat als thema. Er zijn boeken, kleurplaten, CD's enz. Er wordt gezongen en gedanst en vooral heel veel gepraat. Volgens de leerkrachten vlot het al en komt ook Senne eindelijk wat los; hij begint al woordjes te herhalen, (hoewel hij nadien beweert zich niets te herinneren :-)).

De meisjes vragen elke dag om terug te mogen en om zelfs nog enkele uren langer te mogen gaan elke dag...

Wij en zij blij!

http://berlitz.co.jp/sydney/

Leven in de stad

Voor wie, zoals wij, nog nooit in een wereldstad heeft gewoond, is dit op zijn minst een openbaring! Mensen, mensen en nog eens mensen. Een drukte van jewelste. Als we vanuit onze toren neerdalen, gooien we ons in het stadsleven. In deze stad rijden heel veel auto's, er is maar een klein stukje van Pitt Street verkeersvrij. Het was voor onze kindjes dan ook even aanpassen: oppassen voor het drukke verkeer, alleen oversteken als het groen is (en dan hoor je ook een grappig pioei-geluidje) en voor je kijken, anders bots je zeker tegen iemand op. Maar het gaat best, ze weten dat ze dicht bij ons moeten blijven, want voor je het weet, verlies je elkaar uit het oog.

Overal zijn allerhande kleine winkeltjes, heel veel restaurants en cafés. Rond de middag komen de werkende mensen buiten, je ziet overal dames en heren in sjiekere werkkleding, die een broodje eten of een andere lunch, op pleinen, op terassen...

Meestal gaan wij te voet, er is hier geen metrostelsel, zoals in Parijs of Brussel, maar we hebben wel de monorail al genomen: 5 meter boven de grond 'vlieg' je rond in de stad. Het is maar een klein traject, vrij duur en vooral bedoeld als toeristische attractie. En de kinderen vinden het geweldig. Ook super leuk is de ferry: je vaart dan op 20 minuten van Circular Quay tot in Darling Harbour, in de baai van Sydney, voorbij de grote monumenten, van de ene aanlegplaats naar de andere. Vooral als het mooi weer, is dat zeker een aanrader!

Meer info vind je op www.sydney.com.au

's Avonds is Sydney ook een drukke stad: er zijn veel mensen buiten en het wordt pas rustiger rond middernacht. De sfeer is uitbundig, vooral in het weekend. De stad is precies bezet door twintigers en dertigers en die gaan natuurlijk feesten tot in de vroege uurtjes. En toch voelen we ons hier heel veilig. Wij wonen in China Town, wat dan weer een heel aparte sfeer is, gezellig, met het ene restaurant naast het andere.

Wat je hier natuurlijk ook tegenkomt, is daklozen, ze kamperen op straat, maar vallen niemand lastig. Onze kinderen zijn erg onder de indruk en willen hen meteen in onze familie opnemen of al hun spaarcenten geven... Moeilijk om een passend antwoord te geven en hen toch in hun kinderlijke goedheid te laten!

correctie

http://picasaweb.google.be/filipenanne/Maart2007
of klikken op de titel 'foto's' in de vorige post
A

foto's

Kijk eens naar nog meer foto's op bijgevoegde link.

Groeten
Anne

Rune's eerste optreden in Sydney

Hier in de stad bots je voortdurend op alle soorten leuke straatoptredens, mensen die hun truukjes en kunsten willen tonen aan het grote publiek...

En op een schooldag zijn er niet zo veel kinderen op straat, die van ons vallen dus extra op.

Bij een van die optredens werd Rune eruit gepikt, en ik moet zeggen, ze heeft het met glans doorstaan!

Proficiat voor zoveel moed! (Vooral als je weinig Engels kent en dan nog eens de vragen van een slecht-Engels-sprekende Japanner moet beantwoorden...)

stoere Senne...

Luna's verjaardag

Op 16 maart werd Luna 7. Feesten, dus. Ik was de avond ervoor nog naarstig op zoek gegaan naar wat slingers en balonnekes, want dat had ik niet in de valies gestopt. Zo was het appartement toch nog een beetje opgevrolijkt. (Gelukkig zijn de winkels hier open tot middernacht!). ’s Morgens had ik toast en spek met eieren voorzien, maar dat viel niet in goede aarde: het eten is toch een beetje wennen! Vermits taart bakken hier blijkbaar niet in het lessenpakket van de bakkerschool zit, voelde ik de noodzaak om te improviseren. Op de dag zelf vond ik gewoon geen taart en daarom hebben we maar een kaarsje in het lievelingsgerecht van Luna gestoken, dat ik op verzoek had moeten maken: ballekes in tomatensaus!

Maar ik had beloofd om de volgende dag toch op zoek te gaan naar taart of er zelf eentje te bakken. Dat laatste bleek zo’n helse onderneming, zonder enige basis keukengerei (we hebben niet eens een blikopener!) dat ik tenslotte een chocoladecake heb gekocht, veel slagroom en versiersels.
En, eerlijk gezegd, ze zag er heel speciaal uit, ze smaakte nergens naar, maar voor Luna was het de beste taart ooit! Anne
PS bedankt voor alle wensen en e-cards!

Naar zee

Wat doe je met drie jonge kinderen als je in de stad woont en niet zo ver van de kust? Juist, YOU HIT THE BEACH!

Ik had gelukkig wat strandspeelgoed in de valies gestoken en die zijn goed van pas gekomen.

De kinderen vonden de zee leuk, omdat de golven hier toch van een andere orde zijn dan bij ons.

Maar ze vinden het strand in België toffer, omdat het groter is, duinen heeft en omdat er parasols staan en strandhokjes!

Wat ze niet weten is dat we deze keer naar het strand der stranden in Sydney zijn gegaan, nl. BONDI BEACH. Daar liggen de yuppies te bakken, soms een hele dag lang, alleen maar jonge mensen en geen kinderen te bespeuren (ook niet na schooltijd). Enkelen pakken hun surfboard en gaan een beetje surfen. Waarom deze plek precies zo gegeerd is, ontgaat me een beetje, want er zijn idyllischere plekjes te vinden in de buurt. Maar die zullen wij in de komende weken zeker gaan ontdekken.

Groeten

Anne

P.S. Vandaag, 16 maart, is het Luna's verjaardag, ze wordt al zeven!

Misschien vindt ze een wensje in haar mailbox (luna.vb@gmail.com) wel leuk, tenslotte is het maar een beperkte familie-verjaardag dit jaar :-)

Leven in een toren

We leven hier, zoals jullie weten op de 52ste verdieping. Dat brengt een aantal dingen met zich mee:

1. Nachtmerries van Anne over neerstortende kinderen

2. Bibberende benen bij Filip als hij op het terras staat

3. Ongelofelijke vergezichten

4. Veeeeel licht in huis

5. Straatlawaai

en ga zo maar door, kortom een groot verschil met onze stille straat Loveld. Maar vreemd genoeg stoort het niet.

We gaan elke dag met de lift naar beneden en naar boven. Als we in de lift stappen, moeten we de gewenste verdieping intypen en dan met een kaartje over een lezer gaan. Behalve als je naar het gelijkvloers gaat, dan moet je niets doen. De kinderen blijven vechten en ruziemaken om dit te mogen doen, ik hoop echt dat ze het op een dag niet meer leuk vinden...

Eergisteren stapte Senne als eerste in de lift. Filip was het afval gaan wegbrengen en ik was nog niet aan de lift. En de meisjes bleven in de gang staan... Lift dicht, lift weg, Senne weg! We hoorden hem wenen tot boven. Gelukkig had iemand de lift beneden geroepen en is hij helemaal tot beneden gegaan, in 1 ruk. Daar zit permanent iemand aan de ingang en die heeft hem opgevangen. Tegen dan was Filip ook beneden (nee, niet met de trap!) en stonden wij in spanning boven te wachten. Geloof me, Senne heeft zijn lesje geleerd, hij heeft er 's nachts van gedroomd en hij gaat sindsdien niet meer als eerste in de lift.

De kindjes vinden het hoog wonen blijkbaar niet zo erg. Zij brengen hun tijd door met lezen, spelletjes spelen, tekenen en verstoppertje spelen, want in dit appartement zijn heel veel hoekjes, kanten en ingemaakte kasten! Ze kijken weinig of geen TV (er is niets voor kinderen en wij hebben maar enkele films bij), maar willen wel mailen. De Nintendo doet het ook goed, maar vooral de Jommekes zijn DE HIT! De meisjes zijn verslingerd.

Het terras, daar had ik voor gevreesd, maar ook dat valt reuze mee. Senne wil er af en toe eens op, maar hij vraagt telkens braaf of ik mee ga. En dan zitten we samen op onze poep naar de stad te kijken (het is een glazen ballustrade) en spelen we 'ik zie wat jij niet ziet'. Of soms tellen we blauwe auto's of taxi's, of zeilboten.

Ik heb geen hoogtevrees, maar zelfs als ik naar beneden kijk, krijg ik kriebels, het is echt hoog.

Je hoort allerhande lawaai: uiteraard het verkeer, ziekenwagens en consoorten, soms zelfs gezang, maar vooral een voortdurend gezoem van airconditioning machines. Want in elke winkel en in elk appartement is een systeem voorzien. Op de daken zie je dan ook overal de molentjes en de ijzeren buizen die de warme lucht eruit laten.

Wat lichtvervuiling betreft, kunnen ze er hier ook wat van. In de torengebouwen waar kantoren zijn, blijft het licht heel de nacht aan, ook tijdens het weekend. De zin ervan ontgaat me, maar er zal wel een reden voor zijn, zeker? Het valt gewoon erg op, als je 's avonds buiten kijkt.

Het allerleukste is het zwembad. Als de kinderen het echt hebben gehad (of ik), roep ik 'zwemmen!' en op 3 minuten hebben ze een handdoek bij de hand en staan ze aan de deur in badpak en slippers. We nemen de lift naar 23 en ze springen erin. Meestal is er tijdens de werkuren niemand en hebben ze een zwembad van 20 meter, een sauna en een bubbelbad voor hen alleen. Na een uurtje is het genoeg geweest en kunnen we weer naar boven. En ik moet zeggen, om overtollige energie kwijt te spelen, is dit een prima remedie!

cyberspace info

skypename: anne.holemans

email adres rune: rune.vb@gmail.com
email adres luna: luna.vb@gmail.com



groeten
Anne

Sydney

We zijn in Sydney, het is 7 uur ‘s morgens plaatselijke tijd. We komen aan de paspoortcontrole en lijken blijkbaar nogal ongevaarlijk, want er worden ons zelfs geen vragen gesteld.
Maar de bagageband blijft leeg... geen valiezen en niemand heeft ze nog gezien, ook het dossier is al gesloten...afwachten en hopelijk duiken ze ergens op. Dan maar zonder valiezen richting customs. Dit is het moment van de waarheid. Mogen we erin? Een jonge man haalt ons uit de lange rij aankomende passagiers (familie met jonge kinderen), vraagt of we iets bij hebben van eten of drank, we zeggen enkel wat chocolade mee te hebben en we mogen erin, zonder controle. Buiten staat een vriendelijke oudere man op ons te wachten, met een enorme camionette (voor al onze bagage!), die ons naar het appartement zal brengen. Senne heeft meteen zijn hart gewonnen en mag vooraan gaan zitten.

We komen aan in het appartement en installeren ons een beetje. Tijd voor een kort dutje. Het is moeilijk om de kinderen weer wakker te krijgen. We gaan iets eten, doen een wandelingetje in de buurt en keren terug. Rune stort meteen in, ze heeft koorts (het is 17u plaatselijke tijd) en valt in een diepe slaap. Ook Luna en Senne zijn gauw in dromenland. We leggen ze in hun bed en verwachten hen terug aan ons bed midden in de nacht...
Om middernacht wordt er gebeld: onze bagage, 8 stukken, geen krasje te bemerken en alles er nog in. Eerlijk gezegd, achteraf gezien was het niet zo erg dat het gesleur ons bespaard is gebleven.

We kruipen ook in bed en de volgende ochtend om 8 uur staat Senne op. Hij heeft 14 uur geslapen! Filip verschijnt om 10 uur, Luna om 11 uur en Rune uiteindelijk om 12 uur. Zij heeft een nacht van 19 uur gehad, maar is toch nog wat slapjes.

We doen het op zondag wat kalmer aan, gaan even meegenieten van St.-Patricks Day (ook hier, zowel als in de States een groot evenement, met een stoet, veel bier, vuurwerk en heel veel groene mensen) en de kinderen gaan ’s avond gewoon op tijd naar bed.

Vandaag is het maandag 12/3 en rond 11 uur is iedereen wakker, ik ben heel blij dat er volle nachten wordt geslapen, blijkbaar is de jetlag toch niet zo erg als gevreesd en Rune voelt zich stukken beter.

Voilà, het relaas van de voorbije dagen. De volgende verslagen zullen iets korter zijn, beloofd. Hieronder laat ik jullie nog mee genieten van enkele foto’s van Sydney, genomen vanop ons terras op de 52ste verdieping. Het uitzicht is adembenemend, maar dat hoeft geen betoog!
Tot vlug.
Anne

In Singapore

Eindelijk zijn we in Singapore en ik ben blij dat ik uit het vliegtuig mag. Wat een moeder lijden kan... We komen aan de bagageband en patat!, geen bagage voor de familie Vanbeylen, die staat nog in Brussel! Er volgt een uur administratieve rompslomp en valiezen beschrijven.
We vinden een grote taxi die ons naar het hotel zal voeren De kinderen zijn blij want er is een video en Tom en Jerry zijn interessanter dan de prachtige boulevards van Singapore.



We krijgen onze kamers, gaan iets eten, maken nog een wandeling langs de mooie straten en eten nog een ijsje. Het is middernacht plaatselijke tijd en 32 graden. Rond twee uur vallen de kinderen in slaap.



De volgende morgen moeten we om 10u al uit de kamer. We trekken naar de dichtsbijzijnde mall en kopen voor iedereen een nieuwe outfit: sandalen, short en T-shirt en een zwempak.
Mijn valies, speciaal gepakt met kleren voor Singapore, staat nog in België, vandaar...



Daarna trekken we opnieuw naar het hotel en springen in het dak-zwembad op de 23ste verdieping. Het is waarlijk een aparte ervaring, en de kinderen genieten met volle teugen.
We nemen een uitgebreide plaatselijk lunch tot ons (gamba’s en krab) en trekken daarna terug naar het hotel voor een tweede zwembeurt.




Om 20u plaatselijke tijd (13u Belgische tijd, maar is het nu donderdag of vrijdag?) vertrekt de vlucht naar Sydney. We geraken zonder problemen door de controles, enkel mijn nagelschaartje, dat in mijn handbagage zat, wordt ontdekt en in beslag genomen. Onze bagage zal samen met ons in Sydney aankomen.
De kinderen zijn heel rustig en we hebben geweldige plaatsen op het vliegtuig: de twee laatste rijen in de middenbeuk. Senne kan nu alleen maar Filip lastigvallen :-). Hij is merkelijk kalm en beweegt gedurende 6 uur bijna niet, het laatste uur krijgen we nog iets te eten (Overigens, het eten op British Airways :-(...).

De kindjes zijn al bij al super reizigers, overal met hun trolleys op stap, geen ruzie, ze deden echt hoofden draaien, dikke pluim en dikke kus voor hen alle drie!

De grote trip

Uiteindelijk komen we aan de gate en moeten we nog een uur wachten voor we aan boord mogen :-).

Daar krijgen we te horen dat er geen vliegtuig-weg-duw personeel beschikbaar is...
We stijgen uiteindelijk op om 21u. De vlucht verloopt vlot en voor we het weten zijn we in Londen. Daar moeten we ook wel doorstappen, want zelfs als vliegtuigen aankomen en vertrekken op dezelfde terminal, is het mogelijk dat je een half uur moet lopen! Er wordt niets gezegd over de handbagage maar ik verlies wel mijn spuitbus deodorant, dat wordt fris!

We hebben ogenschijnlijk goede plaatsen: ABC (aan het raam) en DE in de middenbeuk.
Nog voor het vliegtuig opgestegen is, slaapt Senne en een half uurtje later volgt Luna.
Rune installeert zich met de gameboy en laat de slaap nog niet komen. Na een uur of twee geeft ook zij zich over.

Hopelijk voor even, want het is tenslotte toch al half twaalf voor hen. Ik begin te kijken naar Casino Royal, maar al gauw overvalt de slaap ook mij. Rond half vijf is Senne wakker en begint te wriemelen. Een wakkere, maar onverdraagzame Fransman op de plaats voor hem kan het niet appreciëren en wordt op een bepaald moment behoorlijk boos. Beleefd, maar met de nodige assertiviteit :-) laat ik hem verstaan dat zijn gedrag iets beter kan. Maar hij heeft er geen oren naar en wordt nog bozer. Ik haal Senne van zijn plaats en begin met hem rondjes te lopen, naar buiten te kijken, verhaaltjes te vertellen en 4 keer naar toilet te gaan. Uiteindelijk valt hij weer in slaap in mij armen, op de grond aan de toiletten. Waar ik na een uur ook weg wordt gestuurd door een Britse steward. Luna blijft rustig doorslapen... De volgende uren zijn een opeenstapeling van rondlopen, van plaats wisselen, slapen en spelletjes spelen. Een dame naast Filip krijgt het stilaan ook op haar heupen en wil ook al vertrekken. De tijd gaat traag vooruit!

Achteraf bekeken is het gek dat ik mij zit op te jagen omdat Senne onrustig is. Heb ik een probleem, of de medepassagiers die geen kinderen kunnen luchten?

Het vertrek

Woensdag is inpakdag, alles moet terug herschikt worden in de valiezen, de laatste was wordt gedaan en de laatste kaartjes uitgewisseld. Voor we het weten is het 17u en tijd om naar de luchthaven te vertrekken. De vlucht is gepland om 20u30, dus tijd genoeg om onze plaatsen vast te leggen voor de lange vlucht en om nog uitgebreid afscheid te nemen van de uitzwaaiers.
Maar dat is buiten British Airlines en een aantal stakers gerekend... We komen aan en worden meteen geconfronteerd met stress, dit had ik niet verwacht! Eerst en vooral moeten we meteen inchecken voor een vroegere vlucht naar Londen, want door de staking is niemand zeker wanneer het vliegtuig vertrekt en het zou jammer zijn als we onze connectie in Londen zouden missen. Haast en spoed dus. Daarbij komt de mededeling dat we echt maar 1 stuk handbagage per persoon mogen meenemen, in Londen is men zogenaamd heel streng en zou men zelfs een stuk handbagage in beslag kunnen nemen. Dus proppen we de inhoud van Anne’s computerzakje maar bij de handbagage van de kinderen... Stress! En last but not least mogen we maar 5 valiezen meenemen en wij hebben er acht (waarvan 2 sportzakken en 1 beautycase!). Lap, 540 euro bijbetalen!
En dan wordt het lopen, en terwijl stromen de tranen, bij iedereen.
Dit is echt geen leuk afscheid geweest, veel te vlug, veel te abrupt en voor ons en de kinderen niet goed genoeg.
Maar een vliegtuig wacht niet, zeker?

Dag 4 van de verhuis

4 sterke mannen en 1 sterke vrouw bellen aan om stipt 8u.
Ze wachten samen met ons op een grote vrachtwagen om te beginnen puzzelen.
Maar eerst moeten de laatste dingen nog worden ingepakt: laatste aankopen, laatste cadeautjes en laatste ooit-eens-uitgeleend-en-nu-terug-gekregen spullen. Tegen 15u zit alles erin: 1 hele grote vrachtwagen met ons hebben en houden, maar hij is niet vol en dat was de bedoeling, we hebben ons best gedaan om veel weg te doen!

De vrachtwagen rijdt weg en we moeten eens slikken, nu kunnen we niet meer terug...
Vanavond begint ook onze logeertocht: we slapen bijna elke avond in een ander bed en de kinderen ook, hopelijk vinden ze het leuk.
De volgende dagen is een mix van opruimen, administratie, laatste afspraken, etentjes en vooral veel poetsen, we willen het huis prima in orde.

Op dinsdag krijgen de kinderen nog een feestje op school. Er is veel chips, er zijn tekeningen, cadeautjes en veel chips en drankjes. Bedankt aan iedereen van de Gobbel voor de leuke tijd!

Dinsdagavond zeggen we dag tegen de buren, en tegen Loveld 6, we hebben er graag gewoond, we waren klein behuisd, maar onze kinderen hebben de tijd van hun leven beleefd en het was er rustig wonen...
We gaan slapen met een vreemd gevoel: we hebben ons huis achtergelaten, we zijn voor de ‘laatste’ keer gaan eten met onze ouders en morgen gaan we weg, ik besef het nog altijd niet...