Leven in een toren

We leven hier, zoals jullie weten op de 52ste verdieping. Dat brengt een aantal dingen met zich mee:

1. Nachtmerries van Anne over neerstortende kinderen

2. Bibberende benen bij Filip als hij op het terras staat

3. Ongelofelijke vergezichten

4. Veeeeel licht in huis

5. Straatlawaai

en ga zo maar door, kortom een groot verschil met onze stille straat Loveld. Maar vreemd genoeg stoort het niet.

We gaan elke dag met de lift naar beneden en naar boven. Als we in de lift stappen, moeten we de gewenste verdieping intypen en dan met een kaartje over een lezer gaan. Behalve als je naar het gelijkvloers gaat, dan moet je niets doen. De kinderen blijven vechten en ruziemaken om dit te mogen doen, ik hoop echt dat ze het op een dag niet meer leuk vinden...

Eergisteren stapte Senne als eerste in de lift. Filip was het afval gaan wegbrengen en ik was nog niet aan de lift. En de meisjes bleven in de gang staan... Lift dicht, lift weg, Senne weg! We hoorden hem wenen tot boven. Gelukkig had iemand de lift beneden geroepen en is hij helemaal tot beneden gegaan, in 1 ruk. Daar zit permanent iemand aan de ingang en die heeft hem opgevangen. Tegen dan was Filip ook beneden (nee, niet met de trap!) en stonden wij in spanning boven te wachten. Geloof me, Senne heeft zijn lesje geleerd, hij heeft er 's nachts van gedroomd en hij gaat sindsdien niet meer als eerste in de lift.

De kindjes vinden het hoog wonen blijkbaar niet zo erg. Zij brengen hun tijd door met lezen, spelletjes spelen, tekenen en verstoppertje spelen, want in dit appartement zijn heel veel hoekjes, kanten en ingemaakte kasten! Ze kijken weinig of geen TV (er is niets voor kinderen en wij hebben maar enkele films bij), maar willen wel mailen. De Nintendo doet het ook goed, maar vooral de Jommekes zijn DE HIT! De meisjes zijn verslingerd.

Het terras, daar had ik voor gevreesd, maar ook dat valt reuze mee. Senne wil er af en toe eens op, maar hij vraagt telkens braaf of ik mee ga. En dan zitten we samen op onze poep naar de stad te kijken (het is een glazen ballustrade) en spelen we 'ik zie wat jij niet ziet'. Of soms tellen we blauwe auto's of taxi's, of zeilboten.

Ik heb geen hoogtevrees, maar zelfs als ik naar beneden kijk, krijg ik kriebels, het is echt hoog.

Je hoort allerhande lawaai: uiteraard het verkeer, ziekenwagens en consoorten, soms zelfs gezang, maar vooral een voortdurend gezoem van airconditioning machines. Want in elke winkel en in elk appartement is een systeem voorzien. Op de daken zie je dan ook overal de molentjes en de ijzeren buizen die de warme lucht eruit laten.

Wat lichtvervuiling betreft, kunnen ze er hier ook wat van. In de torengebouwen waar kantoren zijn, blijft het licht heel de nacht aan, ook tijdens het weekend. De zin ervan ontgaat me, maar er zal wel een reden voor zijn, zeker? Het valt gewoon erg op, als je 's avonds buiten kijkt.

Het allerleukste is het zwembad. Als de kinderen het echt hebben gehad (of ik), roep ik 'zwemmen!' en op 3 minuten hebben ze een handdoek bij de hand en staan ze aan de deur in badpak en slippers. We nemen de lift naar 23 en ze springen erin. Meestal is er tijdens de werkuren niemand en hebben ze een zwembad van 20 meter, een sauna en een bubbelbad voor hen alleen. Na een uurtje is het genoeg geweest en kunnen we weer naar boven. En ik moet zeggen, om overtollige energie kwijt te spelen, is dit een prima remedie!