Sydney

We zijn in Sydney, het is 7 uur ‘s morgens plaatselijke tijd. We komen aan de paspoortcontrole en lijken blijkbaar nogal ongevaarlijk, want er worden ons zelfs geen vragen gesteld.
Maar de bagageband blijft leeg... geen valiezen en niemand heeft ze nog gezien, ook het dossier is al gesloten...afwachten en hopelijk duiken ze ergens op. Dan maar zonder valiezen richting customs. Dit is het moment van de waarheid. Mogen we erin? Een jonge man haalt ons uit de lange rij aankomende passagiers (familie met jonge kinderen), vraagt of we iets bij hebben van eten of drank, we zeggen enkel wat chocolade mee te hebben en we mogen erin, zonder controle. Buiten staat een vriendelijke oudere man op ons te wachten, met een enorme camionette (voor al onze bagage!), die ons naar het appartement zal brengen. Senne heeft meteen zijn hart gewonnen en mag vooraan gaan zitten.

We komen aan in het appartement en installeren ons een beetje. Tijd voor een kort dutje. Het is moeilijk om de kinderen weer wakker te krijgen. We gaan iets eten, doen een wandelingetje in de buurt en keren terug. Rune stort meteen in, ze heeft koorts (het is 17u plaatselijke tijd) en valt in een diepe slaap. Ook Luna en Senne zijn gauw in dromenland. We leggen ze in hun bed en verwachten hen terug aan ons bed midden in de nacht...
Om middernacht wordt er gebeld: onze bagage, 8 stukken, geen krasje te bemerken en alles er nog in. Eerlijk gezegd, achteraf gezien was het niet zo erg dat het gesleur ons bespaard is gebleven.

We kruipen ook in bed en de volgende ochtend om 8 uur staat Senne op. Hij heeft 14 uur geslapen! Filip verschijnt om 10 uur, Luna om 11 uur en Rune uiteindelijk om 12 uur. Zij heeft een nacht van 19 uur gehad, maar is toch nog wat slapjes.

We doen het op zondag wat kalmer aan, gaan even meegenieten van St.-Patricks Day (ook hier, zowel als in de States een groot evenement, met een stoet, veel bier, vuurwerk en heel veel groene mensen) en de kinderen gaan ’s avond gewoon op tijd naar bed.

Vandaag is het maandag 12/3 en rond 11 uur is iedereen wakker, ik ben heel blij dat er volle nachten wordt geslapen, blijkbaar is de jetlag toch niet zo erg als gevreesd en Rune voelt zich stukken beter.

Voilà, het relaas van de voorbije dagen. De volgende verslagen zullen iets korter zijn, beloofd. Hieronder laat ik jullie nog mee genieten van enkele foto’s van Sydney, genomen vanop ons terras op de 52ste verdieping. Het uitzicht is adembenemend, maar dat hoeft geen betoog!
Tot vlug.
Anne