Tussen droom en werkelijkheid

Ze was ver weg. Hoewel. De nacht was laat begonnen en de slaap nog maar net.
Waar ze was, wist ze niet precies.
Een krak in de houten vloer deed haar wakker schrikken. Ze keek op en tuurde in het donker. Enkel de bleke straatlantaarn deed de kamer wat oplichten. In de open deur stond een onbeweeglijke schim. Ze ontwaarde een kind met lange haren en een donkere nachtjapon.
Ze fluisterde zacht de naam van het kind. De schim bewoog. Intussen keek ze naar het groene licht van de wekker radio. Ze moest fel met haar ogen turen om de cijfers te kunnen zien. 2:33.
's Nachts draagt ze geen lenzen.
Langzaam stapte het kind op haar af. En bleef naast het bed staan. Het kind zei niets.
Ze fluisterde nog eens "Is er iets?". Ze wilde haar partner, die naast haar rustig lag te slapen, niet wekken. Ze verwachtte zich aan een droom over enorme draken, griezelige monsters of bloederige operaties, over een vreemd geluid in de kast of een felle lichtflits van onder het bed.
Het kind ging stil op het bed zitten. En zei toen zacht:
"mama, mag ik een Wii?"
Ze vroeg, intussen klaarwakker: "Wat zeg je?"
Het kind herhaalde haar vraag.
Ze zei "Nee". En daarna :'Ga maar weer lekker naar bed."
Het kind zei niets, stond op en verliet de kamer.
Nadat haar nachtelijke lachbui over was en ze partner had ingelicht, die door het schokken van het bed wakker was geworden, en voor ze verder ging met de nacht, bedacht ze zich dat slaapwandelen wel eens genetisch bepaald zou kunnen zijn.