Bloggen in Vlaanderen

In Vlaanderen wordt er duchtig geblogd. Ikzelf volg een aantal zeer verdienstelijke blogs, meestal van vrouwen (toeval?) (ik zal bij deze mijn links hiernaast eens updaten).
Af en toe wordt er eens volgens thema geblogd en dat is wel eens fijn om te lezen. Officieel durf ik niet goed meedoen, omdat mijn blog van een andere orde is: buitenlandse/expat/verweg blog en dus voel ik mij niet echt op mijn gemak tussen al die Vlaamse bloggende dames en heren. Zij schrijven over het Dagelijks Leven en ik over ons leven in het buitenland. Dat is anders. Maar officieus wil ik dus wel eens meedoen. En daarom: wijvenweek. Weliswaar een week later. En geen hele week.

Ik weet het, het is een wat vreemde titel. Maar iemand die wel eens de blogwereld binnentreedt, weet wat er aan de hand is. Voor de leken: Lilith won een blogprijs en kreeg het verwijt (of zo klonk het althans) een wijvenblog vol te schrijven. Daarop dacht ze, ik zal eens laten zien wat dat is, een wijvenblog, trommelde een paar straffe madammen op en vroeg hen te schrijven over wijvendingen. Ik ga maar even in op de titel. Of u wijf een goed of slecht synoniem vindt voor 'vrouw', ik moet het echt niet weten. Geen energieverspilling. Ik aanschouw het persoonlijk als een compliment als iemand van mij zegt dat ik een straf wijf ben en als een belediging als iemand mij een stom wijf noemt. Maar wijf kan vervangen worden door vrouw, madam, of iets dergelijks. Het laat mij dus steenkoud. (die van ons, dat vind ik daarentegen wel erg!)
Maar waarover het gaat, zijn de onderwerpen. Vrouwenthema's en daar kunnen we allemaal heel goed over schrijven.
Daar gaan we:

1 : Mijn wijflijf
Lijf en ik dat is iets raars. Lijf doet niet wat ik wil. Ik wil minder Lijf, maar Lijf wil niet mee. Vroeger was Lijf nogal in orde. Buiten Buik, die was altijd bron van ongenoegen. 3 keer negen maand heeft mij dat niets kunnen schelen en liet ik Buik volledig links liggen. Maar Buik is volledig terug en wil niet meer genegeerd worden. Buik IS niet meer te negeren. Actie dringt zich op, want ik heb gehoord dat Buik gevaarlijk kan zijn. Eerst een actieplan.
Lijf gaat voor de rest nogal goed mee met de leeftijd. Lijf geeft mij geen ouderdomskwalen, geen stramme spieren en botten tot nu toe. Wat gebroebelde benen misschien en wat schoonheidsfoutjes hier en daar. Maar dat is NORMAAL voor mijn leeftijd, dus verwaarloosbaar.
Als ik niet naar Lijf kijk, ben ik vrij gelukkig (afgezien van Buik, maar dat is dus een heel andere kwestie). Ik voel mij namelijk niet een met Lijf, Lijf en ik horen in mijn hoofd niet bij elkaar. Als ik naar Lijf kijk, ben ik nogal ongelukkig. Dus... inderdaad, we kijken niet veel naar Lijf. En we hopen dat niemand foto's neemt of filmkes draait en ze mij nadien laat zien, want daarmee kan iemand mij dus (meestal ongeweten) zwaar ongelukkig maken. Zwemmen in de zee, aan een vol strand? Misschien, met een badpak aan. Bikini's zijn absoluut taboe en als er volk bij is dat we kennen, zal ik mijn dikke teen in het water steken, maar daar zal het bij blijven. Make-up, ja, beperkt. Ik wil eigenlijk wel eens dat een professional mij opmaakt en zegt wat leuke en mooie kleuren zijn voor mij. Voorlopig doe ik het zelf en probeer ik af en toe iets uit de Libelle.
Hoe heet dat? Ontkenning? Ja, in die fase zit ik met Lijf. Ik moet nog leren leven met Lijf. 't Wordt misschien tijd.

2. Shoppen
Vroeger (zo'n 17 jaar geleden) was shoppen leuk. Ik was alleen, werkte voor mezelf, had geen kinderen en geen partner. Ik durfde al eens iets uit te geven aan mezelf. Nooit excessief, want zo ben ik niet grootgebracht, gelukkig. Maar af en toe mocht al eens iets. Toen kwamen de partner en de kinderen. En kocht ik voor hen. Nu is het bijna helemaal gedaan. Nu zijn we aan het verbouwen :-) Voor de kinderen is dat OK, ze dragen meestal een uniform (wreed gemakkelijk, ik zal het u zeggen!) en mijn liefste zus geeft heel veel door van haar kindjes. De partner heeft af en toe een nieuwe broek nodig en een paar nieuwe hemden en T-shirts, maar is ook niet van het gat-in-de-hand-type. En ikzelf heb tegenwoordig meestal geen zin om zelfs al maar iets te passen (zie punt 1). Het is dus van te moeten. En ook altijd uit de solden, maar dat vind ik niets om mij over te schamen, want kleren kosten sowieso te veel. Het spijtige van de zaak is dat ik wel van het type ik-heb-niets-om-aan-te-doen ben op sommige momenten en dat is nogal vervelend . Soms neem ik me voor om iets te gaan kopen voor mezelf en dan geniet ik wel van het rondlopen en van het kijken. Maar iets kopen komt er meestal niet van. Als ik een zak bij heb, is het een van een kinderwinkel. Voorlopig kom ik ook niet veel buiten, dus het stoort me niet echt. Ik zal moeten investeren als ik terug ga werken...

3. Mannen
Mmm, moeilijk, ik zal daar nog eens over nadenken.

4. Mijn huishouden
Daar heb ik al over gepost, ik ga het niet allemaal herhalen. Het komt erop neer dat ik graag een vlot lopend huishouden zou hebben, maar dat mij dat toch niet lukt. Omdat ik mijn tijd er niet wil insteken. En omdat dat hier een straatje zonder eind is. En omdat een proper huis hebben na een uur al niet meer zichtbaar is. En omdat ik geen zin heb om mij een huissloor te voelen die enkel thuis is om het huishouden te doen en de rommel achter iedereen zijn g...t op te ruimen. En omdat ik liever andere dingen doe. Dus heb ik een huishouden dat niet altijd vlot loopt. En daar moet iedereen maar mee leren leven.

5. Kinderen
Ik heb altijd 4 kinderen gewild (het zijn er drie geworden, na Senne zag ik het even niet meer zitten). Ik ben leidster geweest bij de scouts, ik heb gebabysit als zot, ik had al vroeg een kinderwens. Er was een tijd dat ik het gevoel had te lang te moeten wachten om mama te worden.
Ik ben uiteindelijk mama geworden op mijn 29ste. Langer had het niet moeten duren. Maar ik ben wel blij dat ik voor het mama-zijn heb kunnen reizen, uitgaan en onbezorgd leven.
En toen kwam Rune. En was het onbezorgde voorbij. Ik wilde niets liever dan voor mijn kinderen zorgen. Ik wilde nog kinderen en nog. En ik ben blij dat ik al die jaren fulltime voor hen heb mogen zorgen.
De laatste tijd is er iets veranderd. Ik leef in tegenstrijd. Ik blijk een onvoorstelbare moederkloek te zijn. Ik wil er zijn voor mijn kinderen, ik wil voor hen zorgen en hen liefhebben. Maar ik besef dat de tijd vliegt en dat ik weer dingen wil voor mij, in de vorm van werken. En daar maak ik me zorgen over, want de twee combineren lijkt me een onmogelijke opdracht. Ik wil mezelf ontplooiien (wat een stom woord), ik wil leren en volwassen dingen beleven. Ik wil nog iets verwezenlijken. Maar het kan niet. Ik kan mijn bloedjes niet achterlaten. Ik kan het emotioneel niet opbrengen, zonder mij schuldig te voelen. Ik heb nooit gekozen voor 3 kinderen om hen dan over te laten aan naschoolse opvang en allerlei vakantieoplossingen, waar ik overigens helemaal NIETS tegen heb. Maar ik vind het moeilijk. Ik kan halftijds gaan werken, maar ik besef dat niemand op halftijdse basis dingen kan verwezenlijken. Et voila, ziehier mijn midlife crisis!

Ik ben heel erg gelukkig met mijn kinderen, het zijn stuk voor stuk schatjes, met hun eigen persoonlijkheid. Het is een uitdaging om hen te helpen zich te ontwikkelen tot fijne mensen en het is voorwaar een emotionele zoektocht. Ik raad het iedereen aan, maar met de bijkomende boodschap dat moeder zijn een heel bewuste keuze moet zijn en dat je weet waaraan je begint.
En bij deze besef ik dat er nog veel denkwerk moet gebeuren...

6. Wat mannen niet begrijpen Hoort bij punt 3.

Morgen meer. De kinderen zijn thuis.

Bilgola Beach

Earth Hour 2008

Ziezo

De laatste dag van de week is weer aangebroken.
We zijn weer uitgepakt en alle was is gedaan (hij moet wel nog terug in de kast geraken, maar dat is voor het weekend).
Het was een beetje een onbestemde week, ik had maar 1 doel en dat was de kapper. Daar heb ik gisteren dan ook 3 uur gezeten en ik ben tevreden over het resultaat. Meestal voel ik mij dan weer stukken beter en leef ik een beetje op, maar om een of andere reden lukt het niet deze keer, geen idee waarom. Senne is ook gepasseerd bij de kapster en heeft terug een korter coupke. Hij zeult nu wel overal rond met wax, want zijn haar moet omhoog staan in het midden. Een echt haantje dus, dat belooft.
De temperatuur is hier 's morgens al flink gezakt en je kan de herfst al ruiken. Daar word ik dus niet vrolijker van, ik zal het u vertellen. Het zal wel mooi zijn en zo, maar terug dat koude-gevoel, ik moet er echt niet van weten.
Dit weekend staat er niet veel op het programma, wat in huis rommelen en dan zondag toch een klein uitstapje, waarschijnlijk. We zullen wel zien.
Morgenavond is het hier Earth Hour, van 20u tot 21u gaan alle lichten uit in enkele grote steden ter wereld. (die alle is wel heel relatief, vorig jaar hebben we er, in de stad wonend, niet echt veel van gemerkt). Maar we maken er hier thuis dan wel een gezellige kaarsjes-avond van. Er wordt bij jullie in België zelfs een nieuws-item aan gewijd, want ze komen hier filmen bij onze vrienden Jan en Inn thuis en dat wordt dan uitgezonden op het VRT-journaal. Allen kijken, dus.
Vanavond gaan we nog een beetje scrapbooken, wat kletsen en knutselen. Vind ik ook wel leuk om te doen.
En ziedaar, ik wens u bij deze nog een fijn weekend en aan Hilde en Tine en co: een deugddoende, veilige ski-vakantie!

Kamperen - trip 3

Goede Vrijdag is, samen met Paasmaandag, een verlofdag in Australië. Enkele Ozzies hadden ons al laten verstaan dat we goed gek waren om op zo'n weekend erop uit te trekken (veel volk en veel verkeer). Maar we gingen ons niet laten vangen en om half zeven waren we de deur uit. Geen kat op de weg. 273 km moesten we rijden en daar doe je hier, zonder stops, iets meer dan 4 uur over. Om 12u waren we hier:


View Larger Map
(Inzoomen met + en -)

De witte vlekjes aan het strand zijn vakantiehuisjes, iets meer linksboven stonden onze tenten.

Bawley Point, NSW, aan een prachtig wit strand. Hans, Babs en hun kinderen (Siel, Gust, Ward en Arthur) waren al aangekomen. We hadden drie leuke plekjes naast elkaar gekregen, rustig, veel plaats, bijna geen buren en vlakbij het zwembad en het strand. We verwachtten Inn en Jan (en Toon, Marie en Willem) nog en een groot aantal andere toeristen. Ik had deze camping immers gevonden na heel lang bellen en mailen en nergens bleek nog plaats te zijn tijdens het lange weekend. Uiteindelijk bleek ons deel van de camping zo goed als leeg, we hadden 2 buren en volgens mij hadden veel vakantiegangers door het slechte weer besloten om thuis te blijven. De kangaroos vlogen ons letterlijk om de oren op de camping (en de possums ook), ze kwamen tot op een meter of 10 een kijkje nemen. Maar iemand waarschuwde ons toch om niet te dichtbij te komen, omdat ze heel gevaarlijk kunnen zijn en aanvallen als ze zich bedreigd voelen.

De enige spelbreker dit weekend bleek toch het weer. Vrijdagmorgen was het net beginnen regenen toen we vertrokken. Het was onderweg wel gestopt maar de verwachtingen waren niet denderend voor de komende dagen. Er stond een strakke wind en het was ideaal weer om te gaan vliegeren op het strand. We aten taart voor de verjaardag van Gust, die 9 werd en nadien zijn de kinderen zelfs nog even gaan zwemmen. Maar het was toch wat frisjes en koud als ze uit het water kwamen.

En dan, zaterdagmorgen wakker worden en regen horen op je tent. Op zich een heel gezellige gedachte, maar niet als je kampeert met 10 kinderen en je eigenlijk geen goede voorzieningen hebt, geen regenjassen en geen laarzen. Op geen tijd is iedereen smerig, is de tent smerig en zit iedereen te sakkeren onder een klein tentje. Na de middag kregen we toch de kans om nog even naar het strand te trekken en een klein wandelingetje te doen. Het regenen was gestopt en tijdens het shoppen hadden de mama's fleecen bijgekocht. We moesten en zouden genieten van de omgeving en het strand. We vonden prachtige schelpen, grote krabben en de papa's en Gust zagen zelfs iemand een haai van 50 cm boven halen (die meteen werd terug gegooid).

's Avonds een leuke BBQ en wat tetteren en op tijd naar bed.
En als je dan op Paaszondag je tent opentrekt - nadat je zoon om 2u 's nachts ziek was geworden en zijn pyjama, slaapzak en de tent een heerlijk geurtje gaf - en je een blauwe hemel ziet en een stralend zonnetje, kan de dag niet meer stuk. Meteen werden grote plannen gesmeed. De papa's gingen met alle kinderen naar het strand, speelden daar wat spelletjes en gingen zwemmen in de zee. Intussen ruimden de mama's de tenten wat op en kwam de Paashaas langs (ik heb hem zelf niet gezien, maar iemand anders op de camping had hem zien lopen). De kinderen vonden heel veel eitjes, hazen en worteltjes. Smullen maar! Er werd nog gezwommen en dan deden we een grote wandeling langs het strand en de rotsen naar Brush Island (waar we niet geraakten wegens gebrek aan boot). Super leuk en heel mooi, daar wil ik nog wel een keertje terug...

Maandagmorgen werden we wakker en hoorde ik regen... daar ging de plannen voor de laatste dag, en mijn humeur. Babs en Hans vertrokken al om half 10, die verwachtten thuis bezoek om 15u en moesten, gezien de aangekondigde verkeersellende, al vertrekken (zij waren uiteindelijk pas thuis om 16u!). Wij hadden nog iets meer tijd, maar beslisten om ook maar in te pakken en huiswaarts te keren. Stomme regen! Tussen de regenbuien door gingen we nog even minigolfen met Jan en Inn, zodat de tent intussen kon drogen (en opeens was daar een nieuwe bui en moesten we ze uiteindelijk toch nat inpakken). We zaten tenslotte om 13u in de auto, reden naar Ulladulla om iets te eten en begonnen dan aan de lange rit naar huis. 30 km stapvoets rijden, enorme regenbuien en een serieus onweer. Om 20u waren we thuis. We luisterden onderweg naar het geweldig leuke hoorspel De keizer, het keukenmeisje en de nachtegaal en de verhaaltjes van Pluk van de Petteflet op CD. Die waren superleuk om naar te luisteren en een echte aanrader als er (nog) geen dvd's in de auto zijn en je de kinderen toch leuk wil bezighouden tijdens lange ritten.

Prachtig plekje, heel tof gezelschap, heerlijke kinderen, een fantastische Pasen en absoluut (weeral) voor herhaling vatbaar. Maar dat stom weer! Volgende keer trekken we naar het Noorden, zeker weten!

Gepakt en gezakt

Alles zit in de auto, we hebben onze tent, onze kleren en de wegbeschrijving.
Nog even een uur of 4 slapen en dan opstaan...
Enkel... de weervoorspellingen zijn echt niet goed. Ik hoop gewoon dat het geen drie dagen regent.
Ach, we zullen wel zien.

Vrolijk Pasen allemaal.

Nieuwe look

... Voor Luna.

Inderdaad, ze heeft een bril. Gezegend met slechte oog-genen, is zij de eerste die eraan moet geloven, na 8 jaar...
Maar het is wel een mooi brilletje (nog ietsjes te groot, maar er waren echt geen kleinere modelletjes). Voorlopig moet ze hem dragen om naar bord te kijken en TV te kijken, maar ze heeft astigmatisme, zoals ik en dat voorspelt weinig hoop op verbetering... hopelijk kan ze nog even verder zonder bril om te spelen en te ravotten.

Op TV

Senne en Luna zijn vanavond op TV geweest. In het programma Catalyst op ABC.
Het ging over hun leidster van de scouts, Dr. Cathy Foley, die een beroemd wetenschapper blijkt te zijn. Enkele maanden geleden zijn ze haar komen filmen op een meeting van de Joeys. En vanavond zijn onze kinderen dus ook even beroemd.

Ga hier eens kijken.

Eikes

Wij wensen jullie van harte een fijn Paasweekend en een zalig Pasen!

Paasweekend

Hier gaan wij dit weekend kamperen, tot zondagavond. En dan nog een dagske thuis.
We vertrekken vrijdagochtend om 5 uur om al het verkeer voor te zijn en rijden dan een uur of 4, via Kangaroo Valley, naar het Zuiden. Wij, Inn & Jan, Babs & Hans, 2 tenten, 1 caravan en 10 kinderen. (Die konden we niet thuislaten :-) )
Ik kijk ernaar uit! Echt.

Na 1 jaar

Dingen die ik echt ga missen als we naar België terugkeren :

- De overweldigende natuur
Echt, nooit zo'n 'dramatische' stranden gezien, zo'n vergezichten en prachtige plekjes. En allemaal dicht bij huis. 5 minuten rijden en we bevinden ons in een nationaal park, rustig, mooi, met beestjes en leuke bloemen en planten die je in België alleen in de huiskamer vindt. Een uur rijden en we zijn in de bergen. een half uur rijden en we zijn op het strand.

- Waarschijnlijk toch het weer
Hoewel het hier dus maanden abnormaal veel heeft geregend krijgen we nu al 2 weken prachtig weer: warm, zon, geen wolkje aan de lucht (maar eigenlijk ook niet 'normaal', dus moeten we daar eigenlijk over zwijgen. Aan de andere kant, is ergens ter wereld het weer wel normaal de laatste jaren?). Het warme weer blijft niet duren, de winter is op komst dus de temperaturen zullen ook gevoelig zakken. Maar koud vind ik niet erg, zolang de zon maar schijnt... en daar krijgen we hier toch meer van dan in ons grijs Belgenlandje.

- Propere straten
geen hondendrollen, weinig afval, bijna geen sigarettepeuken, nergens! Heerlijk, is dat. Maar dus ook op elke hoek een vuilnisbak, die nooit overloopt.

- De openingsuren van de grootwarenhuizen
van 7 uur 's morgens tot 12 u 's nachts. Op zondag tot 21u. Ik vind dat dus geweldige uren.

- Gezin-tijd samen/gezins-weekends, maar dat heeft uiteraard niets te maken met Australie/Sydney

- Overal WC's, tafels en banken
Vooral de wc's, gewoon zalig. Iemand moet plassen? Gegarandeerd dat er binnen een straal van 100 m openbare, PROPERE wc's zijn.

- Picknick plaatsen met gratis gas-BBQ's
Altijd wel ergens een leuk plaatsje om samen te komen met vrienden.

5 Mythes doorbroken

- Het is hier altijd mooi weer
Mooi niet!

- Vriendelijke, hartelijke mensen, nemen je direct op in je vriendenkring
Volgens mij geldt dat alleen als je een rugzak op je rug hebt en stapschoenen draagt.
Vriendelijk, OK, in de zin van beleefd. Maar daar stopt het dan. Althans hier in Sydney.

- Dit is een sportief land
hmmm, er wordt veel sport gedaan, maar volgens mij niet meer dan bij ons. Er zijn alleszins veel meer mensen met overgewicht hier.

- Land van de kangoeroes en koala's
Inderdaad, maar toch niet aan deze kant van het land. Hier zitten alleen possums en kakatoes, die enorm veel lawaai maken.

- Australië is een rijk land
Ook eerder niet, de mensen moeten hier (Sydney) serieus krabben om rond te komen. Er is veel armoede (weliswaar mooi verstopt achter de ramen) en heel erg veel mensen leven op krediet.
Anderzijds zien wij huizen om van te duizelen, in streken waar volgens ons de rijken der aarde leven. Gisteren was er nog een item op het nieuws dat wonen in Sydney duurder is dan wonen in New York (het ging dan wel over de prijs van de huizen). Wij vragen ons elke dag af hoe de mensen het hier allemaal betalen...

Ongetwijfeld kunnen mijn mede Sydneysiders hier nog het een en ander aan toevoegen.

Luna's feestweekend

Het is alweer dinsdag. De tijd vliegt hier echt voorbij, niet te doen... het is al bijna Pasen, zeg.
(dit geheel niet ter zake).

We hadden Luna's feestje moeten verplaatsen naar een andere dag en uur omdat 15-16 maart blijkbaar een heel populaire verjaar-dag blijkt te zijn. Dus dachten wij dat zaterdag om 11u beginnen en om 14u gedaan een goed alternatief voor zondagnamiddag was. De eigenlijke reden voor die gekke uren was dat Luna om 15u naar een ander feestje mocht en we geen problemen wilden creëren met klasgenootjes. En op zondagnamiddag was er een feestje met de Belgische club.
Zo gezegd zo gedaan. 14 meisjes en 1 jongen hadden we in huis. (het mannelijk element was onze Senne, die zijn geluk niet op kon en absoluut wilde laten zien wat een coole broer Luna wel niet heeft, maar daarbij op serieus verzet van laatstgenoemde stootte en zijn show moest staken. Frustratie alom, u kan het zich, als mannelijke lezer zeker inbeelden).

Het moet gezegd, het was weerom een prachtige dag, we worden hier intussen al 17 dagen verwend met zonnig zomerweer met zon en net geen 30 graden. In Melbourne en Adelaide hebben ze al 12 dagen te kampen met temperaturen van rond 40 graden, daar pas ik liever voor...

Intussen hebben we ook een nieuw talent ontdekt in huis: Rune is ORGANISATOR geworden.
Het hele feest werd piekfijn door haar verzorgd: het programma, de uitnodigingen, de boodschappenlijst, de snoepzakjes, het eten, ze zorgde voor de spelletjes en voor het pinata-gebeuren (je weet wel, dat is een Amerikaans gebruik waar de kinderen elk om beurt tegen een kartonnen figuur moeten meppen tot er kilo's snoep uitvalt en iedereen zich als een roedel wolven op de buit stort). Zelfs aan bedankingsbriefjes had ze gedacht. De enige keer dat ik moest ingrijpen was als ze van plan was het haar (en ook de kleren en wangen) van de hele bende roze te spuiten. Dat zorgde even voor wat wrevel en volgens de organisatrice had ik op dat moment heel haar feestje verpest. Na wat over en weer gepraat konden we weer verder.

De meisjes hebben gezwommen, gegeten, gespeeld, gesprongen, taart gegeten, hotdogs gegeten, geruzied en gegild. Vooral veel gegild. Bij het uitkleden, bij het zwemmen, bij het eten, bij het springen, bij het ruziemaken en bij het weer aankleden. Luna heeft toffe cadeautjes gekregen en een leuk feestje gehad, vooral dankzij Rune. De meisjes waren braaf, beleefd en vriendelijk. Zo moet dat zijn. Opvallend: bij het ophalen van de kinderen ging iedereen ervan uit dat ik wel 'exhausted' moest zijn en hoe 'brave' ik wel was. Natuurlijk niet, Filip was erbij, Rune hielp fantastisch en komaan, drie uur kan iemand zijn verstand toch wel op nul zetten? Blijkbaar wordt drie uur thuis kinderfeesten als heel erg vermoeiend beschouwd...

Om drie uur mocht Luna dan bij een vriendinnetje gaan spelen/slapen ter gelegenheid van haar verjaardag, samen met nog andere meisjes. Ik had gezegd dat dat wel mocht en ik had er verder niet over nagedacht. Tot ik op de plaats van gebeuren kwam. Aan de voordeur al had ik een slecht gevoel. De mama kwam me tegemoet en was heel vriendelijk maar nogal vreemd. Ze begon geen gesprek maar ze verwees ons naar de meisjeskamer, waar de anderen al aan het spelen waren. Ik had de mama al wel eens van ver ontmoet, maar nog nooit een lang gesprek gehad met haar. De geur die toen in mijn gezicht sloeg, was niet te harden. De vloer was bezaaid met kleren en rommel, maar vooral de zwarte haren van de honden hadden het hele huis en het tapijt bedekt. Hier was al in jaren niet meer gepoetst. Het stonk er naar vuiligheid, zweetvoeten, onfrisse lucht en vooral hond. Niet te doen. Moest Luna hier blijven slapen? Er viel meteen een steen op mijn maag en die zou er lang blijven liggen. Even dacht ik: ik neem haar terug mee', maar ik ben dan weer te laf en weer maar eens niet assertief genoeg om op dat moment tegen de mensen in kwestie uit te leggen dat en waarom ze toch niet blijft. En de gedachte dat ik met Luna moest ruzie maken zag ik ook niet zitten. Dus liet ik de gedachte maar varen. Maar ik liet mijn dochter wel verstaan dat we om de hoek woonden en dat ze meteen kon bellen als er iets was. Wauw, ik heb het geweten: heel de avond en nacht heb ik afgezien. Nagedacht, gepiekerd, me zorgen gemaakt en heeeel slecht geslapen. Filip was, denk ik, even bezorgd, maar ging ervan uit dat ze veel plezier hadden en met de meisjes samen geen problemen zouden hebben. Ik kan het u zeggen: ik ben zelden zo blij geweest 's morgens, blij dat het ochtend was en ik Luna kon gaan halen. Uiteraard had ze het fijn gehad en ze hadden gelachen en ook gezwommen en spelletjes gespeeld en geknoeid met bloem en water. En ze hadden ook 5 films gezien en tot 2 uur opgebleven. Maar na een tijdje, terug thuis, kwam het eruit: ze wilde nooit meer in dat huis binnen. De rommel, de stank, de honden, de vuiligheid, het is niets voor Luna, die is daar uitermate gevoelig aan en eerlijk gezegd, het had me verbaasd dat ze niet gebeld had om haar te komen halen de avond zelf. Het had gekund. Je moet weten dat Luna nooit aan een tafel in een McDonalds of andere fastfood-restaurant wil gaan zitten. Ze heeft ooit eens ontdekt dat mensen hun gebruikte kauwgommen onder die tafels kleven en die zouden wel eens op haar knieën kunnen vallen, net als zij daar zit...
Maar eind goed, al goed. We hebben weer maar eens een les geleerd: altijd eerst eens checken en dan doe je je kind en jezelf geen slapeloze nachten aan.

Op zondag om 10 uur -op haar eigen verjaardag- leverde ik haar dan af bij nog een ander vriendinnetje, die ook jarig was en daarmee ging ze dan tot 16u naar een zwemfeestje.
Ik weet het, het was een beetje teveel. Ik weet het, Luna was doodop zondagavond. Ik weet het, maar ik heb haar laten kiezen en misschien weet zij nu ook dat te veel te veel is. Of misschien weet ze het niet en herinnert ze zich het weekend van haar 8ste verjaardag gewoon als super leuk...

8 jaar later

Luna Lotte Marlies Carolina

Geboren in Raleigh, North Carolina, USA,
op een zonnige morgen in maart 2000

En nu, 8 jaar later...


Een fijn, leuk en mooi meisje, een intelligent wezentje met veel vriendjes, een eigen willetje en grote ambities...
Ze wil piloot worden en veel reizen.
En daarvoor is ze bereid om veel en hard te blokken...

Wij zijn gewoon enorm blij met Luna en
hopen dat ze niet te snel groot wordt en de wijde wereld intrekt...

Tja...

Wij wensen u een prettig weekend!!!

Tja, sorry, dat van ons is al begonnen :-)

Op verzoek...

Speciaal voor Tine en Hilde, die op dit moment nacht doen op de kinderafdeling in het UZ Gasthuisberg, en trouw elke nacht op zoek gaan naar nieuwe berichtjes op deze blog: dat telefoontje van daarnet was waarlijk geweldig! We gaan dat zeker meer doen!
Dikke kus, ik mis jullie!

En dit is de enige foto die ik nog heb van ons, genomen op oudjaar 2005!

Ons huis vanuit de lucht

View Larger Map

(Zoom in of uit met + en -)

Daar wonen wij dus, op de hoek. Rechts naast ons stond tot voor kort een vervallen huis, dat vorige week werd afgebroken. Opeens spelen de kinderen meer op de trampoline en hebben wij meer licht in huis. Maar 't is niet voor lang, want op het stukje grond (ik schat zo'n 5 are, hier is dat heel groot) worden binnenkort 2 nieuwe huizen opgetrokken.

Van alles en nog wat

Het is hier tegenwoordig weer vrij druk in het weekend, er staat altijd van alles op het programma. Wat wij natuurlijk wel fijn vinden... en zeker als het allemaal mag gebeuren in de buitenlucht, in het zonneke, dat wel warm is maar toch niet te heet.

- Mardi Gras-viering in Sydney-city, met bijhorende 30ste Gay and Lesbian-parade, waar wij met de kinderen naar zijn gaan kijken en dat iedereen wreed plezant vond (afgezien van de 100.000-en mensen langs de kant). Het bleef allemaal heel deftig en de sfeer was heel uitbundig en vrolijk, volgend jaar doen we dat opnieuw en dan zoeken we nog een beter plaatsje om alles goed te kunnen zien
- Gezellig Vlaams etentje bij Inn en Jan, met Veronique en Tim , Cathy en Frank en Edith en Bart (en bijhorende off-spring, zo'n 10 stuks)
- Een speedboot-race in de haven, waar we vorige zaterdag naartoe reden om dan op ons mooie uitzicht-puntje in Cremorne Point te vernemen dat de race was afgelast, wegens een tragisch ongeval tijdens de trainingen...
- Een fijne zondagnamiddag met Hans en Babs en hun 4 kinderen, een wandelingetje van Mosman naar Clifton Gardens (met zicht op de speedboat-race, die zondag dan toch werd gehouden), om dan wat tijd door te brengen op het strand...

En volgend weekend staat Luna haar feestje op het programma en een egg-hunt en picknick met de Belgische Club. Het weekend erna is het Pasen (verlof op Goede Vrijdag en Paasmaandag). Dan gaan we proberen nog eens te gaan kamperen...
Pas op 13 april begint de eerste langere vakantie hier en dan gaan we er een weekje op uit trekken...
Enfin, zoals eerder gezegd, de tijd vliegt!

Party!!!

Intussen al drie weken geleden hadden we enkele collega's van Filip uitgenodigd voor een fijne avond. Tara en Kris, Kris' ouders, Sebastian en Marie (een Franstalige Belgische) en Eric en Corinne (hoogzwanger en allebei uit Frankrijk) kwamen op bezoek. De meisjes maakten een heerlijke Merengue met Tara en kregen een Frans taalbad. Het werd een leuke, late avond. Wij, al zolang niet meer zonder kinderen, waren in tijden niet meer uitgeweest tot een stuk in de nacht. Maar het was zo gezellig dat de laatste bezoekers pas rond 3 uur huiswaarts keerden (na een kleine aanmoediging, weliswaar :-)). En rond een uur of twee passeerde er nog een possum op ons hek. Prettige verrassing: Marie had hetzelfde kleed aan als ik. Zij hier gekocht, in Sydney, ik in Aarschot, België :-) Globalisering, waar gaan we naartoe?

De volgende morgen (onze kinderen waren wakker om 7 uur) voelden we ons niet zo best en in de namiddag besloten we dan maar om nog even wat frisse lucht te snuiven op het strand van Mona Vale. We kwamen tot de conclusie , weer maar eens, dat het hier toch echt wel schoon is!

(de kleine foto's zijn van Corinne)