Bloggen in Vlaanderen

In Vlaanderen wordt er duchtig geblogd. Ikzelf volg een aantal zeer verdienstelijke blogs, meestal van vrouwen (toeval?) (ik zal bij deze mijn links hiernaast eens updaten).
Af en toe wordt er eens volgens thema geblogd en dat is wel eens fijn om te lezen. Officieel durf ik niet goed meedoen, omdat mijn blog van een andere orde is: buitenlandse/expat/verweg blog en dus voel ik mij niet echt op mijn gemak tussen al die Vlaamse bloggende dames en heren. Zij schrijven over het Dagelijks Leven en ik over ons leven in het buitenland. Dat is anders. Maar officieus wil ik dus wel eens meedoen. En daarom: wijvenweek. Weliswaar een week later. En geen hele week.

Ik weet het, het is een wat vreemde titel. Maar iemand die wel eens de blogwereld binnentreedt, weet wat er aan de hand is. Voor de leken: Lilith won een blogprijs en kreeg het verwijt (of zo klonk het althans) een wijvenblog vol te schrijven. Daarop dacht ze, ik zal eens laten zien wat dat is, een wijvenblog, trommelde een paar straffe madammen op en vroeg hen te schrijven over wijvendingen. Ik ga maar even in op de titel. Of u wijf een goed of slecht synoniem vindt voor 'vrouw', ik moet het echt niet weten. Geen energieverspilling. Ik aanschouw het persoonlijk als een compliment als iemand van mij zegt dat ik een straf wijf ben en als een belediging als iemand mij een stom wijf noemt. Maar wijf kan vervangen worden door vrouw, madam, of iets dergelijks. Het laat mij dus steenkoud. (die van ons, dat vind ik daarentegen wel erg!)
Maar waarover het gaat, zijn de onderwerpen. Vrouwenthema's en daar kunnen we allemaal heel goed over schrijven.
Daar gaan we:

1 : Mijn wijflijf
Lijf en ik dat is iets raars. Lijf doet niet wat ik wil. Ik wil minder Lijf, maar Lijf wil niet mee. Vroeger was Lijf nogal in orde. Buiten Buik, die was altijd bron van ongenoegen. 3 keer negen maand heeft mij dat niets kunnen schelen en liet ik Buik volledig links liggen. Maar Buik is volledig terug en wil niet meer genegeerd worden. Buik IS niet meer te negeren. Actie dringt zich op, want ik heb gehoord dat Buik gevaarlijk kan zijn. Eerst een actieplan.
Lijf gaat voor de rest nogal goed mee met de leeftijd. Lijf geeft mij geen ouderdomskwalen, geen stramme spieren en botten tot nu toe. Wat gebroebelde benen misschien en wat schoonheidsfoutjes hier en daar. Maar dat is NORMAAL voor mijn leeftijd, dus verwaarloosbaar.
Als ik niet naar Lijf kijk, ben ik vrij gelukkig (afgezien van Buik, maar dat is dus een heel andere kwestie). Ik voel mij namelijk niet een met Lijf, Lijf en ik horen in mijn hoofd niet bij elkaar. Als ik naar Lijf kijk, ben ik nogal ongelukkig. Dus... inderdaad, we kijken niet veel naar Lijf. En we hopen dat niemand foto's neemt of filmkes draait en ze mij nadien laat zien, want daarmee kan iemand mij dus (meestal ongeweten) zwaar ongelukkig maken. Zwemmen in de zee, aan een vol strand? Misschien, met een badpak aan. Bikini's zijn absoluut taboe en als er volk bij is dat we kennen, zal ik mijn dikke teen in het water steken, maar daar zal het bij blijven. Make-up, ja, beperkt. Ik wil eigenlijk wel eens dat een professional mij opmaakt en zegt wat leuke en mooie kleuren zijn voor mij. Voorlopig doe ik het zelf en probeer ik af en toe iets uit de Libelle.
Hoe heet dat? Ontkenning? Ja, in die fase zit ik met Lijf. Ik moet nog leren leven met Lijf. 't Wordt misschien tijd.

2. Shoppen
Vroeger (zo'n 17 jaar geleden) was shoppen leuk. Ik was alleen, werkte voor mezelf, had geen kinderen en geen partner. Ik durfde al eens iets uit te geven aan mezelf. Nooit excessief, want zo ben ik niet grootgebracht, gelukkig. Maar af en toe mocht al eens iets. Toen kwamen de partner en de kinderen. En kocht ik voor hen. Nu is het bijna helemaal gedaan. Nu zijn we aan het verbouwen :-) Voor de kinderen is dat OK, ze dragen meestal een uniform (wreed gemakkelijk, ik zal het u zeggen!) en mijn liefste zus geeft heel veel door van haar kindjes. De partner heeft af en toe een nieuwe broek nodig en een paar nieuwe hemden en T-shirts, maar is ook niet van het gat-in-de-hand-type. En ikzelf heb tegenwoordig meestal geen zin om zelfs al maar iets te passen (zie punt 1). Het is dus van te moeten. En ook altijd uit de solden, maar dat vind ik niets om mij over te schamen, want kleren kosten sowieso te veel. Het spijtige van de zaak is dat ik wel van het type ik-heb-niets-om-aan-te-doen ben op sommige momenten en dat is nogal vervelend . Soms neem ik me voor om iets te gaan kopen voor mezelf en dan geniet ik wel van het rondlopen en van het kijken. Maar iets kopen komt er meestal niet van. Als ik een zak bij heb, is het een van een kinderwinkel. Voorlopig kom ik ook niet veel buiten, dus het stoort me niet echt. Ik zal moeten investeren als ik terug ga werken...

3. Mannen
Mmm, moeilijk, ik zal daar nog eens over nadenken.

4. Mijn huishouden
Daar heb ik al over gepost, ik ga het niet allemaal herhalen. Het komt erop neer dat ik graag een vlot lopend huishouden zou hebben, maar dat mij dat toch niet lukt. Omdat ik mijn tijd er niet wil insteken. En omdat dat hier een straatje zonder eind is. En omdat een proper huis hebben na een uur al niet meer zichtbaar is. En omdat ik geen zin heb om mij een huissloor te voelen die enkel thuis is om het huishouden te doen en de rommel achter iedereen zijn g...t op te ruimen. En omdat ik liever andere dingen doe. Dus heb ik een huishouden dat niet altijd vlot loopt. En daar moet iedereen maar mee leren leven.

5. Kinderen
Ik heb altijd 4 kinderen gewild (het zijn er drie geworden, na Senne zag ik het even niet meer zitten). Ik ben leidster geweest bij de scouts, ik heb gebabysit als zot, ik had al vroeg een kinderwens. Er was een tijd dat ik het gevoel had te lang te moeten wachten om mama te worden.
Ik ben uiteindelijk mama geworden op mijn 29ste. Langer had het niet moeten duren. Maar ik ben wel blij dat ik voor het mama-zijn heb kunnen reizen, uitgaan en onbezorgd leven.
En toen kwam Rune. En was het onbezorgde voorbij. Ik wilde niets liever dan voor mijn kinderen zorgen. Ik wilde nog kinderen en nog. En ik ben blij dat ik al die jaren fulltime voor hen heb mogen zorgen.
De laatste tijd is er iets veranderd. Ik leef in tegenstrijd. Ik blijk een onvoorstelbare moederkloek te zijn. Ik wil er zijn voor mijn kinderen, ik wil voor hen zorgen en hen liefhebben. Maar ik besef dat de tijd vliegt en dat ik weer dingen wil voor mij, in de vorm van werken. En daar maak ik me zorgen over, want de twee combineren lijkt me een onmogelijke opdracht. Ik wil mezelf ontplooiien (wat een stom woord), ik wil leren en volwassen dingen beleven. Ik wil nog iets verwezenlijken. Maar het kan niet. Ik kan mijn bloedjes niet achterlaten. Ik kan het emotioneel niet opbrengen, zonder mij schuldig te voelen. Ik heb nooit gekozen voor 3 kinderen om hen dan over te laten aan naschoolse opvang en allerlei vakantieoplossingen, waar ik overigens helemaal NIETS tegen heb. Maar ik vind het moeilijk. Ik kan halftijds gaan werken, maar ik besef dat niemand op halftijdse basis dingen kan verwezenlijken. Et voila, ziehier mijn midlife crisis!

Ik ben heel erg gelukkig met mijn kinderen, het zijn stuk voor stuk schatjes, met hun eigen persoonlijkheid. Het is een uitdaging om hen te helpen zich te ontwikkelen tot fijne mensen en het is voorwaar een emotionele zoektocht. Ik raad het iedereen aan, maar met de bijkomende boodschap dat moeder zijn een heel bewuste keuze moet zijn en dat je weet waaraan je begint.
En bij deze besef ik dat er nog veel denkwerk moet gebeuren...

6. Wat mannen niet begrijpen Hoort bij punt 3.

Morgen meer. De kinderen zijn thuis.