Vakantie - Dag 5 en 6

Dag 5 - Inpak/rijdag

We waren nog altijd in Grafton, op die fantastische camping. Tijd voor de volgende stap. Intussen zat de routine van uit- en inpakken er al goed in. Op een uur of drie (vanaf het opstaan) kunnen we helemaal klaar zijn, ingepakt en op weg. Dat is, met hulp van de kinderen. Vooral Rune is fantastisch: ze ziet wat er moet gebeuren en heeft weinig woorden nodig.
Op naar Oxley Wild Rivers National Park. De bedoeling is om daar te logeren de volgende twee nachten. Het is wel wat bewolkt, maar we zullen wel zien als we er zijn, het is tenslotte nog een uur of 4 rijden. Op de Waterfall Way zoeken we een knus plekje om te picnicken. We stoppen en kunnen alles uit de auto vissen om een mini-BBQ te houden. We zijn enorm fier op onszelf :-).
De temperatuur was wel met 10 graden gezakt, en dat tijdens een uur of twee rijden. Dat belooft.

Na de lunch vallen de eerste druppels en tegen 16u, als we aankomen in het park, regent het pijpenstelen. Het is een heel idyllische omgeving: in het midden van het bos, op een camping-site waar nog enkele andere die-hards staan (maar de meesten met een caravan). We gaan even checken: er is geen douche, wel een 'natuurlijk' toilet (maw een put in de grond met een plank erboven), geen stromend water en geen overdekt BBQ plekje. Elke site heeft een mini-hout BBQ en er ligt een stapel nat hout. Bij prachtig weer: meteen. Nu: tent opzetten in de regen, geen vuur kunnen maken, geen douche kunnen nemen en vooral kou lijden. Nee, we beslissen een andere, gewone camping te zoeken. Hier hebben we geen zin in, we moeten er wel plezier aan blijven beleven en hier zie ik dat niet gebeuren.
We rijden door naar Armidale, 40 km verder. We komen terecht op een bijna lege camping. Het regent nog steeds en we wachten een half uurtje om de tent vlug recht te zetten tussen twee buien door. In het gras staan enorme plassen. Uiteindelijk zijn we klaar voor de nacht en kunnen we eten in de camping-keuken. Daar ontmoeten we een leuk koppel, Marilyn en Paul, die op weg zijn naar een of ander festival. Ook de volgende avond eten we samen en de kinderen zoeken hen voortdurend op. We spreken af om hen in de winter te gaan opzoeken, zij wonen in de Blue Mountains. Voor zulke ontmoetingen moet je op een camping-keuken zijn, geweldig, toch!


Dag 6 - watervaldag

Natuurdag vandaag. En de regen was gestopt. Ik wilde deze watervallen echt wel 'in 't echt' gaan bewonderen en er zijn er nogal veel. We besloten om er drie op het programma te zetten, waar we telkens met de auto heen moesten. We begonnen met Dangar Falls. Alleen al de weg ernaartoe is de moeite: eerst door Armidale, prachtig stadje, in mooie herfstkleuren. De moeite voor een uitgebreider bezoekje later.

En dan 15 km onverharde weg door een glooiend landschap. En opeens is er een enorme kloof in het landschap. Door watererosie is hier miljoenen jaren geleden een canyon ontstaan, waar normaal gezien veel water doorloopt. Iedereen weet dat het droog is in OZ (behalve in Sydney). En zelfs met de regen van de laatste weken, waar overigens iedereen enorm gelukkig mee was, bleef de canyon droog en liep er weinig of geen water in de rivier. Jammer, maar niettemin een indrukwekkend stukje natuur. Er vlogen nog wat adelaars in het rond en dat maakte het allemaal nog exotischer. We aten onze boterhammetjes op met een geweldig zicht op de uitgesleten rotsen.

Daarna naar Wollomombi Falls. Ook daar weinig water. Deze watervallen horen tot de hoogsten in Australië. Het water valt hier zo'n 200m naar beneden. Fantastisch. We maakten we nog een wandeling van 5 km, waar we over de richel moesten lopen met aan beide kanten een afgrond. Filip en ik waren nogal zenuwachtig, een meterke of 2 opzij stappen en je lag beneden, maar de kinderen waren geweldig beheerst. Het zal indruk gemaakt hebben, denk ik. We volgden nog een andere track, door een afgesloten stukje bos (afgesloten zodat de dingo's er niet uit zouden kunnen, maar nee, geen enkele gezien). De wandeling gaat op een bepaald moment over de rivier, maar de brug was al maanden dicht. Tijdens een storm is ze zwaar beschadigd: op de foto kan je zien dat de kracht van het water de leuningen omgeplooid heeft. Ongehoorzaam als we zijn, gingen we toch een voorzichtig kijkje nemen.

En dat allemaal in een warm zonneke, weer eentje voor de annalen.