Tijdverlies

Soms zijn er van die momenten dat je denkt ‘hoe is het in godsnaam mogelijk ????’

Wij hebben een electronische tag in de auto, die registreert wanneer je een betaalpunt op de weg passeert. Als je de stad inrijdt, moet je over de Harbour Bridge en dan wordt er telkens 3$ aangerekend. Maar soms laat het ding het afweten. En dan krijg je een maand later een bericht in de bus om te betalen. Al bij al een goed systeem. Tot je die 3$ wil betalen. Via het web. In ons geval gaat dat niet, want de tag is gelinkt aan een nummerplaat en vermits wij met een huurwagen rijden, verandert die nummerplaat, samen met de huurwagen, al eens. Dus via de telefoon dan maar. Er was een kleine ‘delay’. “Thank you for your patience, we will answer your call shortly”, en één of ander zenuwslopend muziekje en daartussen reclame... 52 minuten wachten! Eindelijk, een vriendelijke mevrouw neemt op. Ik vertel dat ik wil betalen, maar dat ik volgens de brief de administratieve kosten niet moet betalen, vermits wij al een tag hebben. Ze zal me doorsturen naar de bevoegde dienst. Ik zeg, nietsvermoedend, “That would be fine, thank you” en ze schakelt door. IK KRIJG HETZELFDE LIEDJE EN DEZELFDE BOODSCHAPPEN VAN DAARNET! Ik ga bijna door het lint, maar ik herpak mij en maak mezelf wijs dat het nu niet meer zo lang zal duren...

28 minuten later (!) neemt een meneer op. Ik was intussen klaar om hem door de telefoon te trekken! Ik begin het gesprek (dat wordt toch allemaal opgenomen) met de mededeling dat ik het op prijs stel dat ik na anderhalf uur geholpen word en die oen zegt droogweg “mevrouw, het zijn er maar 28”... Ik word stilaan een beetje assertiever, probeer hem duidelijk te maken dat het er écht wel 80 waren, maar ik herpak me weer maar eens. Ik leg de situatie kalm uit en hij begint allerhande vragen te stellen. Ik geef hem alle informatie, naam, adres, nummer van de tag, nummer van de account, de hele boterham. Dan vraagt hij of ik ook op die account sta. “Nee, die staat alleen op naam van mijn echtgenoot”. “Ok, verander dat” zegt hij, “dat is gemakkelijker. We zullen de betaling doen, dat is dan 8$”. Ik zeg, “neen, 3$, we hebben een tag”. “Neen, mevrouw, uw man heeft een tag, u niet, dus u moet 8$ betalen, uw man moet maar 3$ betalen!”

Gelukkig was er hier niemand thuis!

Uiteraard heb ik die meneer -ik zal vriendelijk zijn- wandelen gestuurd.

Na even heb ik Filip gebeld om mijn woede te bekoelen (hij moet het altijd ontgelden, jammer maar helaas, dat is zo, als je vrienden en familie 15000 km verder wonen en nog in bed liggen).

Na een uur was ik weer ‘koel’ en heb ik het opnieuw geprobeerd, terug via het web. Ik had nog steeds hetzelfde probleem van de nummerplaat die niet overeenkwam met de rest van de informatie. Maar daar was een telefoonnummer voor en dat heb ik gebeld. Ik heb maar 20 minuten (!) gewacht voor er iemand opnam en die persoon heeft het op 20 seconden geflikt. Zonder vragen te stellen. En voor maar 3$!

Zie, daar word ìk nu woest van...