Scouts

We hebben onze kinderen eindelijk bij de scouts gekregen. En ze vinden het geweldig. Voor Filip en mij is het, laat ons zeggen, een aanpassing. Het gaat hier helemaal anders aan toe dan bij ons. Voor ons lijkt het minder avontuurlijk, minder speels dan in Vlaanderen. Maar het is heel goed voorbereid en gecontroleerd. Beter of slechter? Wie zal het zeggen? En uiteindelijk is het basisidee om samen leuke dingen te doen en te ontdekken, toch hetzelfde! (wat een promotionele prietpraat!!!)

Rune had gisteren vergadering. Inderdaad, op dinsdagavond, van 19u tot 20u30. Ze zit bij de Cubs en werd gisteren officieel INVESTED, ingewijd dus, als nieuw lid. Het is een heel plechtig moment en ondergetekende stond klaar met de camera in aanslag.

Er worden allerhande activiteiten gedaan, zoals koken, kaartlezen, knopen leren maken. Maar ook zwemmen, muziek maken en wandeltochten. En er moeten zelfs weekends gedaan worden.
(Een week-kamp zoals bij ons, zit er niet in, wegens de werkactiviteiten van de leiders, en dat vind ik wel jammer). Maar alles gebeurt om een badge te verdien. Daarvoor doen de kinderen het hier. Rune heeft ook een boekje gekregen waarin alle badges staan die ze kan verdienen en wat je daarvoor moet doen. Indrukwekkend! En dat allemaal op anderhalf uurtje. (Klik op de foto's om te vergroten).

Heel opvallend: de leiders zijn ouders, die na hun werkuren toegewijde Akela's, Bagheera's en Baloo's worden. Er is bijgevolg heel veel discipline en natuurlijk ook controle, the Pack wordt met ijzeren hand bestuurd. Het geeft ergens wel een veilig gevoel, maar dit zijn geen 'moderne scouts'. De thema's die jongere leiders bezighouden, zoals in Vlaanderen, zal je hier minder snel terugvinden. Hier heb ik meer het gevoel dat de 'basics' van scouting wordt meegegeven. Er is veel aandacht voor het uniform, de traditie en de rituelen. Wij hebben twintig jaar geleden, als leiders bij de Welpen, geprobeerd om het gehurkt, met-vier-vingers-op-de-grond 'leiders, wij doen ons best' enz. ritueel terug in te voeren (doen ze dat nog in Vlaanderen?). Hier is het gewoon nooit verdwenen. Er wordt gebeden, gezongen en ode gebracht aan de vlag van Australië. Baden Powel zou blij zijn om dit te zien! En zoals gezegd, de kinderen just love it! En dat is toch het allerbelangrijkste...