Maandag

Labour Day in Australië. Verlofdag voor Filip dus en grootse plannen voor een wandeling.
Dit keer zochten we het dichter bij Sydney stad. The Spit to Manly Walk is bijna 10 km lang en geweldig mooi. De wandeling volgt enkele baaien ten Noorden van de stad en op de route liggen jachthaventjes, strandjes en heel veel rotsen. Je wandelt over zand, door bush, langs enkele Aboriginal-sites en onderweg word je getrakteerd op uitzichten over de Sydney Harbour en de oceaan. Je kan de uitzonderlijk sjieke huizen bewonderen die hier we(o)rden gebouwd en bewoond zijn door mensen met een heel dikke portemonnee. En er liggen honderden zeilbootjes en jachten in de baaien.
We gingen ervoor en begonnen om 13u30 aan de staptocht, voorzien van hoed, water en zonnecrème. Het was een goeie 28 graden, misschien zelfs net iets te warm voor zulke activiteit. Maar de belofte aan een ijsje en een zwembeurt onderweg, was een goeie motivatie om verder te gaan. Het plan: van The Spit Bridge naar Manly, dan de ferry nemen naar de stad en dan met de bus terug naar The Spit.
Geweldige zichten hebben we gekregen (Ik kan me voorstellen dat de foto's een beetje saai worden op den duur, want dit is echt het land van de uitzichten). Wildlife gezien, een (kan veel beter) ijsje gegeten, een zwembeurt gehad en heel veel gestapt, proficiat kindjes! (Zie foto's).

En toen was daar weer onze soep met ballekes...
We kwamen in Manly aan en misten de boot met 5 minuten. En toen bleek Luna haar super-stapschoenen, die ze na de zwembeurt in haar handen had enkele kilometers terug, ergens te hebben laten staan... en ze wist natuurlijk niet meer waar. Filip en zij terug. Ik op zoek naar een bus (ferry afgeschaft). Filip na 40 minuten teruggekomen met Luna, intussen met een open teen, want heel de weg op haar blote voeten. Zonder schoenen. Bus genomen om 19u15, terug aan de auto om 19u40, nog eens op zoek naar schoenen. In het donker natuurlijk niet te vinden... dan maar naar huis. Intussen was het 20u30, we moesten nog eten. 3 Uitgeputte kids in de auto, nog vlug naar de Woollie, een Caprese in elkaar gedraaid, nog douchen en om 22u lagen ze in bed.
Niet nodig om te zeggen dat het na-genot van de wandeling in het niets verdween als we dachten aan de goeie, dure stapschoenen die ofwel ergens langs de kant staan te blinken ofwel al verdwenen zijn in iemands schoenenkast...
Het gaat intussen al wat beter, maar ik ben er nog niet volledig over...
Vooral het concept 'ik laat mijn schoenen gewoon staan, we komen straks wel terug' laat me niet los en zou ik zooo graag willen begrijpen :-)

Maar het was wel een sjieke wandeling, een aanrader!