Vrijdag poetsdag

Poetsen... het is niet aan mij besteed! Ik heb er een grondige hekel aan. Mijn lieve ouders hebben mij het poets-gen jammer genoeg niet doorgegeven. Ze hebben hard geprobeerd het er toch in te krijgen... Tevergeefs. Ik vind het onnoemelijk tijdverlies. Er zijn toch zoveel leukere dingen te doen... Als er hier grote kuis moet gedaan worden, nodigen wij gewoon mensen uit, dan gaat het vanzelf. Want mensen ontvangen in een vuil huis, daar kan ik dan weer niet tegen... bijgevolg is hier onaangekondigd langskomen geen goed idee. Slecht voor mijn zenuwen en met schaamrood op de wangen doe ik dan niets anders dan me excuseren...

Maar af en toe moet het dus. Zonder bezoek op komst. En doe ik het ook. Na eindeloos uitstellen.
Alles begint met opruimen. Mijn huisgenoten zijn krakken in iets uithalen of gebruiken en het NIET terug op z'n plaats leggen. En voor je het weet, word je zo'n zeur-moeder/vrouw: 'terugkomen, leg dat op zijn plaats!' Maar ik ben helemaal niet graag een zeur-moeder/vrouw... Gevolg: de rommel stapelt zich hier telkens na een dag of 5 op. En dan krijg ik een kleine zenuwaanval, want ik kan eigenlijk helemaal niet tegen rommel. Het zijn altijd kleine dingen: reclamefoldertjes, tekeningen van de kinderen, een batterijtje dat net vervangen is, een pen, schoenen in het rond, speelgoed... maar het ligt nooit op z'n plaats! Ik geef toe dat ik niet helemaal zonder zonde ben (vooral mijn kleren zijn een ramp!), maar ik ruim dan ook wel altijd m'n eigen rommel op...

Als dan alles met de nodige drama's en soms zelfs dreigementen 'jullie slapen vannacht NIET in de tent!' (die staat sinds gisteren in de voorste kamer) of 'geen dessert vanavond!' toch opgeruimd geraakt, moet het stof af. Dat vind ik niet zo heel erg, afhankelijk van wat er op de kast staat (hier dus niet veel!), want alles moet verplaatst en teruggezet worden. Het is echt geen zicht, een stofvrije weg rond alle ornamentjes en kadertjes. En gelukkig nies ik graag.

Dan stofzuigen. Ik ben een enorme voorstander van die nieuwe centrale stofzuigsystemen, waar je de buis aan een soort stopcontact in de muur moet aansluiten en de stofzuiger zelf hangt dan ergens verstopt in de garage of kelder. Het is immers zo'n gedoe. Eerst en vooral zijn die buizen altijd 50cm te kort en dat is dus slecht voor de rug. Dan moet dat zwaar ding mee. Er mag niets op zijn weg liggen, anders gaat hij niet meer vooruit. Geef je even een vriendelijk rukje, dan gaat hij gewoon op zijn rug liggen. Gevolg: de knop wordt uitgeduwd. Grr.
De hele electriciteitsdraad is uit de stofzuiger getrokken en toch geraak je net niet in het uiterste hoekje van de living. Gevolg: stofzuiger uitzetten, buis neerleggen, naar het stopcontact gaan, stekker uittrekken. Naar een ander stopcontact wandelen, lamp uittrekken, stekker van de stofzuiger insteken, terug naar de stofzuiger, knop opzetten, stofzuiger werkt niet. Ah nee, want hier staan nog aan/uit-knopjes aan de stopcontacten en deze stond net uit. Grrr!

De stoelen zijn verplaatst om onder te tafel te kunnen zuigen en zijn weer teruggezet. De gordijnen hangen omhoog om ook daar te kunnen poetsen. Je hebt de trap zelfs gestofzuigd, een zeer gevaarlijke klus. En niet simpel, want je moet met 1 hand dat ding vasthouden en met de andere stofzuigen. En je hebt jezelf beloofd straks niet op zoek te gaan naar 'belangrijke stukjes van Playmobil' in de stofzuigerzak.

OK, we hebben alles gehad. Ding in de berging. Oh, nee, de muizen hebben weer in het stro gewroet en rond de kooi ligt alles weer vol... grrrrr!

Dan dweilen. Emmer pakken, vullen, en uit de lavabo hijsen. Slecht voor de rug. Bezemsteel te kort. Slecht voor de rug. Water met poetsmiddel in. Slecht voor de handen. Emmer opheffen en verplaatsen. Slecht voor de rug. Stoelen verplaatsen en terugzetten.
Ik begin in de keuken. Gaat vlot. Dan de living, de hal en tenslotte de eetplaats. 20 minuten. Dan 3 kinderen die uit de tuin komen met zwarte voeten (want ze vinden hun schoenen niet meer), besluiten dat ze dorst hebben en echt in de (nog natte) keuken moeten zijn. Er wordt gemorst. Overal staan kleine voetafdrukken. 5 Volle minuten is het proper geweest... grrrrrrr!

De ramen zijn voor volgende maand. Of die erna. Wassen en strijken voor een volgende blogpost. Want bloggen is leuker :-) En nu moet ik poetsen :-(

En toch is het fijn, een proper huis. Echt jammer dat ik dat poets-gen niet heb...