Moet-taak 2

Boodschappen doen vind ik ook al niet leuk (ik ben wel een straffe huismadam, niet?). Meestal willen de kinderen mee en hoewel ik op voorhand vraag om niet te zeuren, betrap ik mezelf er telkens op dat ik heel de tijd zeg: "nee, dat hebben we nog" of "nee, vandaag niet"... Meestal ga ik boodschappen doen als Filip thuis is gekomen, want met de bus is nog erger, dan moet ik opletten dat ik niet teveel koop wegens niet kunnen dragen. Dat betekent dus na 18u en meestal nog later, want eerst wordt er gegeten. 's Avonds worden de rekken aangevuld. Slalommen tussen dozen en karren dus. De supermarkt waar wij gaan, is niet bijster groot, de gangen zijn smal en twee karren kunnen elkaar net passeren. Ze zijn zwaar en moeilijk te besturen en als er kinderen bij zijn, zit Senne ook nog eens in de kar, want die wil altijd bedolven worden onder de boodschappen. Kortom, ik moet er geen tekeningetje bij maken, dit is weer een moet-taak. Gelukkig maak ik op voorhand een lijstje zodat ik precies weet wat ik moet hebben en maakt Rune het mij nu wat gemakkelijker door haar Wheelies aan te doen en dan al rollend op zoek te gaan naar de dingen die we nodig hebben.
Zaterdag was het weer zover. Ik vertrok met drie kinderen, had mijn lijst op zak en veel goede moed. Na een half uur hadden we alles bijeen geraapt. Het viel me wel op dat het er donkerder was dan gewoonlijk... We kwamen aan de kassa, waar we doodleuk het bericht kregen dat de elektriciteit was uitgevallen. Gevolg: geen computers meer, geen kassa's, dus geen boodschappen. Kar laten staan (dat is echt een vreemd gevoel, want op dat moment zijn al die spullen eigenlijk al van jou en je moet dat gewoon achter laten), iedereen eruit gegooid, winkel dicht. Dan maar opnieuw beginnen in de supermarkt aan de andere kant van de mall, waar je niets weet staan... Mijn baal-gehalte bereikte ongezien hoogtes...
Maar binnen een dag of drie rapen we onze moed weer bijeen en beginnen we gewoon opnieuw; een mens moet eten, nietwaar?