Kamperen - trip 1

Filip had dan toch een dagje verlof kunnen versieren. We besloten om het binnenland in te trekken en een aanvaardbare bestemming is Dubbo, op 450 km van huis. We wilden ook eens proberen om te kamperen. Een tent kopen was nog iets te vroeg, eerst zien hoe alles ging en er daarna eens over denken. Tent geleend, 4 slaapzakken gekocht, we hadden er al 1 -dat is niet verloren- en alles inpakken. 's Morgens merkten we dat onze auto 's nachts bekogeld was met eieren... hij staat altijd op straat geparkeerd, om het verkeer wat af te remmen dat soms in onze straat komt gescheurd. En blijkbaar staat hij dus echt in de weg. Niets aan te doen, een paar eierschelpen afkrabben, een beetje water over de opgedroogde dooiers en op weg.

Het weer was nogal onvoorspelbaar, er hingen donkere wolken en er stond een strak windje. Maar misschien was het een beetje verder inlands wel beter? Om naar Dubbo te rijden, moet je de Blue Mountains door, een prachtig stuk natuur. Maar deze keer werd er niet gestopt voor sightseeing. Wel voor Senne, die wegens een tegen dan al wat legere maag en ondanks een anti-wagenziek-pilleke, toch ziek werd. Moeder de vrouw was wel voorzien van zakjes, zakdoekjes en water maar in het heetst van de strijd bleek de opening van de zak net niet te zijn waar hij moest zijn... gemist! Een half uurtje pauze dus, om alles zo goed mogelijk in de oorspronkelijke staat te herstellen, Senne te voorzien van nieuwe kleren en de meisjes te stoppen die -samen sterk- typische meisjes-uitlatingen en allerhande walging-handelingen te berde brachten. Oh drama!

Eens de bergen door keerde de rust weer en was het tijd voor een flinke hap. Onze kinderen zijn (geconditioneerde) voorstanders van gezonde voeding (hoewel een McDo er ook altijd in kan) en als ze moeten kiezen, wordt het Subway! Ondanks maagproblemen werkte Senne gezwind een footlong sandwich naar binnen (ongeveer 30 cm sandwich met beleg en groenten)!

We waren in Lithgow. Een 'platte stad', niets te beleven, een beetje donker en grauw, het deed ons wat denken aan Charleroi. Mijn theorie, die overigens verder nergens op slaat: lange geleden raakten de armere mensen wel tot hier, maar raakten de bergen niet over tot in Sydney. Dus al het gespuis is hier blijven hangen... Maar dat zal ook gelegen hebben aan het feit dat we overal mensen met enorme en vooral veel piercings zagen. (Wat natuuuurlijk niet betekent dat dat allemaal gespuis is, ik heb NIETS tegen piercings!... Misschien gewoon een plaatselijke gewoonte?)

Terug op weg. De rit verliep nogal vlot, de drie kids hadden elk een MP3-speler op hun oren. (Ik weet het, het is niet echt bevorderlijk voor de interne communicatie, maar in tijden van stress, zoals met drie naast elkaar achteraan in de auto zitten, langer dan 1 uur, zijn alle middelen goed om het doel "ons moeder mag nog niet zot worden" veilig te stellen). Vandaar.

Toch bleek Dubbo verder te liggen dan voorzien. Dat is, niet verder, maar de tijd om hier 450 km te overbruggen is langer dan in ons deeltje van Europa. 2-Vaksbanen, enorme trucks die voor je rijden en je amper voorbij kan steken, regen, toeristen (arghhh), maar vooral de constante dreiging dat een kangoeroe met zelfmoordneigingen voor je wielen springt, maakt dat de gemiddelde (Belgische) snelheid op 90 km/uur ligt. Bijgevolg: 6,5 uur onderweg (stops inbegrepen). Langs de weg: enorm veel roadkill! Kangoeroes, maar ook possums, wombats en vogels. Gelukkig hebben wij geen slachtoffers gemaakt. Want een tent opzetten is niets, een tent opzetten die je niet kent, is ook niet erg, maar een tent die niet de jouwe is, in het DONKER opzetten, hmmm. Vandaar toch effe moeten 'doorgeven'. Maar voorzichtig doorgegeven!

We waren op tijd. Het was nog licht. We kregen een schoon stukske gras op de camping. Er heerste een strak Noordenwindje en de lucht was grijs. Na 10 minuutjes stond de tent recht, poepsimpel. Luchtmatras opblazen, matjes uitrollen, slaapzakken bovenhalen. Oeps, ene thuis vergeten. In al mijn georganiseer had ik mijn eigen slaapzak, die we al hadden, niet meegebracht. Daarenboven bleek de tent een (degelijke) uitgesproken zomertent te zijn, met wanden van muggengaas en een licht, iets te kort zeiltje erover. Gevolg: ENORME koude verluchting in de tent (het zou 's nachts 7 graden worden) (op de volgende foto kan je het goed zien!). De gedachte dat ik, als volleerd kou kieken, samen met Filip op de grond, onder 1 smalle, uitgevouwen slaapzak zou moeten slapen, leek mij allesbehalve een aantrekkelijk idee, sorry, schat! Maar goed, we moesten toch nog om boodschappen, er moest nog een BBQ-maal gekocht worden, dus we zouden wel zien. En zie, in de Coles in Dubbo kan je slaapzakken en slaapmatjes kopen :-) Gered.

Op de camping bleek een heuse keuken te zijn. Inclusief oven, koelkast, microgolfoven, kookfornuis, tafels en stoelen binnen en buiten, TV (!) en twee gas BBQ's. Voor 2 dollar kan je je vlees bakken, samen met buurman X uit caravan 1 en mijnheer Y van tentsite 106. Er heerst een opmerkelijk sfeertje. Iedereen komt aan met een bakje eten, groenten, eetgerei en heel veel kinderen. Er wordt vlees gebakken door de mannen, de rest wordt gedaan door de vrouwen, er worden moppen getapt en contacten gelegd, die een uur later alweer verwaterd zijn. Er wordt gegeten, gedeeld, afgewassen en opgeruimd door de vrouwen (en kinderen) en de mannen poetsen de vuren, die opmerkelijk proper weer worden achtergelaten. En rond 21u zit of ligt iedereen in zijn tent/caravan/camper, leest nog een boekje, zoekt iedereen een comfortabele lighouding en gaat het licht uit.

Onze tent was, naast heel luchtig, ook net iets te klein voor 5 personen. De kinderen en Filip lagen naast elkaar, ik lag aan hun voeten (tiens???). Het schoon stukske gras helde lichtjes naar beneden. Mijn slaapzak was iets kleiner dan de andere exemplaren. Het 'luchtgat' in de tent bevond zich op 5 cm van mijn oren. En om mysterieuze redenen had ik een nog-nooit-eerder-gevoelde-pijn in mijn rechtervoet. (Niet de verzwikte, dat is de linker!). Negeren. Maar naarmate de tijd verstreek werd de pijn heviger, de kou kouder, het lawaai erger en de grond harder. Het lawaai? Inderdaad, de camping bleek naast een highway te liggen en ik kan getuigen dat het verkeer in Dubbo 's nachts niet stopt! Daarnaast ligt ook de spoorweg naast de camping en goederentreinen rijden dus ook 's nachts door Dubbo... Ik schat dat ik al bij al een uur heb geslapen. Eindelijk, schemer en... vogels! Nee, geen vogels, krijsers, lawaaimakers! Ik hou meestal van vogels, maar die morgen ...
Het is eindelijk licht. Iedereen slaapt nog rustig maar ik moet weg. Ik huppel uit de tent. Ik kan niet meer staan op mijn rechtervoet. Zelfs mijn been bewegen doet pijn. Nooit meegemaakt. Ik kruip in de auto. Achter glas is het warmer en de zon schijnt al volop. Ik probeer nog wat te slapen. Maar om 7 uur is Senne daar. Die begint wat in het rond te sjotten, gaat flink alleen plassen in de 'sanitairen blok' en komt me dan wat gezelschap houden. Om 8 uur is iedereen wakker. Ik kijk toe vanuit de auto hoe iedereen ontbijt neemt aan ons camping-tafeltje. Zelf kan ik niet meer bewegen van de pijn.

Uiteindelijk is onze eerste stop, een uurtje later, de 24 uur Medical Center. Ik word vlug geholpen en blijk een acute Achillespees-ontsteking te hebben, waarschijnlijk van met de auto te rijden ... de ironie! Een Voltaren-pilleke, een pijnstiller en ik ben weer helemaal opgelapt. Tijd voor Dubbo Zoo.

De zoo is een enorm terrein waar de dieren veel bewegingsruimte hebben, wat natuurlijk super is. Nadeel is dat je soms een verrekijker nodig hebt om ze te spotten. Je kan door de dierentuin wandelen, maar dan ben je wel eventjes onderweg. Vandaar dat je ook met de auto kan of, zoals de meeste bezoekers doen, een fiets kan huren. Er rijden ook golfkarretjes rond die je kan huren (wilden de kids natuurlijk), maar wij wilden niet zo lui zijn en gewoon fietsen. En dit bord staat aan de ingang van de zoo, kijk op de voorlaatste regel :-)

Het koude windje was er nog steeds, maar de zon scheen volop. Iedereen kreeg een mountainbike, allemaal met achteruit-trap-rem en zonder versnellingen. Filip was in de wolken (en even terug 12): onverharde wegen, ruimte en een cross-fiets: slippen dus en trots zijn op de sporen! Maar soms vergeet een mens dat je als papa of mama ALTIJD het goede voorbeeld moet geven, want zo'n dingen vinden kinderen natuurlijk geweldig en moeten ze nadoen... Gevolg: valpartijen, stuur in Rune's borstkas, tenen open, blauwe plekken en veel tranen en 'ik haat die fietsen!!!'. Maar voor de rest een hele mooie zoo!

Tijd om opnieuw boodschappen te doen en terug te keren naar ons stekje. Het hele keuken verhaal begon van voren af aan, nieuwe mensen op de camping, nieuwe, te vergeten contacten aan de BBQ. Om 21u lagen we terug in de tent. Deze keer lag ik heel wat comfortabeler, meer plaats, warmer en vooral geen pijn meer. Ik zag het volledig zitten. Senne snotterde wat en vertoonde tekenen van komende ziekte. En inderdaad, deze keer werd mijn slaap enkele keren onderbroken door een jongetje van 5 met een verstopte neus, moeite met ademen en tegen de morgen, koorts. Maar ik had toch een aantal uren slaap gekregen, een aanzienlijke vooruitgang. Zoonlief werd 's morgens opgelapt met anti-koorts middeltjes en ontbijt en na een uur was de ziekte weer voorbij. Misschien toch iets te tochtig in de tent?

We trokken terug naar de zoo. Het ticket was geldig voor twee dagen en we hadden de vorige dag wat 'voedingen' gemist. Deze keer reden we rond in de auto. We kregen nog wat uitleg over het nijlpaard en de otters. Het was heet, de wind was weg en de zon brandde. Tegen de middag was het zoo-verhaal voorbij. Maar we wilden niet heel de mooie namiddag in de auto doorbrengen en bezochten daarom The Old Dubbo Gaol nog. In het hartje van Dubbo ligt een oude gevangenis, die werd gebruikt tot 1966. Het was een kleine gevangenis, maar het is nog altijd indrukwekkend, omdat het allemaal nog niet zo lang geleden is. Er hangen foto's en dossiers van enkele gevangenen, je krijgt een goed idee van hoe de mensen leefden en hoe het eraan toe ging. En de galg, waar 8 terdoodveroordeelden werden opgehangen, staat er nog steeds. Ook onze kinderen waren diep onder de indruk. Een bezoek en de centen waard, voorwaar.

Tijd om naar huis te keren. Hierna nog wat foto's van het landschap tussen de Blue Mountains en Dubbo, de Western Plains: veel koeien en schapen, enorme ranches, heuvels met kleine toefkes boom en struik, hier en daar een wijngaard, veel gras en voor de rest niets. Helemaal geen Australië-landschap, zoals het wordt getoond in Europa. Om 21u waren we weer veilig thuis, zonder incidenten, en geen kangoeroes-met-zelfmoordneigingen op de weg.

Een geslaagd weekend. En al bij al een geslaagd experiment. De kinderen (en wij ook) vinden kamperen heel leuk. Zij hebben goed geslapen en geen kou gehad. Vooral Senne is een camping-kind: na 3 minuten is hij al verdwenen, op zoek naar andere kinderen om mee te spelen/sjotten. De meisjes ook wel, maar die hebben meer tijd nodig.

We hebben geleerd, ontdekt en ondervonden. Tijd om te investeren in een grotere tent. En goeie slaapmatjes. We weten nu hoe we nog praktischer moeten laden, inpakken en stapelen. We zien het volledig zitten!
Hoera.