Lap!

Wij, weekend-langslapers, die al die over-ijverige Australiërs niet begrijpen, die 's morgens vroeg vanaf 6 uur beginnen te lopen en te wandelen. Wij, die lieve kindertjes hebben die ons op zaterdag en zondag laten uitslapen. Wij, die bijgevolg in het weekend pas rond negen uur uit bed rollen.
Wij hebben het zitten!

Senne is ingeschreven in Tee-ball. En die mannekes trainen op zaterdag om 8 uur (en dat is nog laat!) en spelen om 8u30 een wedstrijd.

We kwamen zaterdag aan op het enorme veld, dat mooi werd ingedeeld in 'diamonds' voor wel 10 verschillende wedstrijden. Eigenlijk hadden we hier al een week of drie geleden moeten zijn, maar een administratieve fout heeft ervoor gezorgd dat wij een beetje vergeten waren en dat we geen berichten hebben gekregen over plaats, data enz. Ik was nochtans één van de eerste om in te schrijven. Senne blijkt ook pas achteraf bij een ploegje te zijn 'gezet', door die fout en nu zitten zijn klasgenootjes allemaal in een ander groepje. Ik was helemaal niet blij en ben mij dan maar even assertief gaan laten kennen. Waarschijnlijk wordt het niets en blijft hij bij de Lions, maar intussen heb ik het toch gezegd!
In tussentijd moest er ook gespeeld worden. Tee-ball is eigenlijk baseball, maar de bal wordt op een stok gelegd om het voor de kinderen gemakkelijker te maken erop te slaan. Er zijn negen kindjes in een team en die moeten allemaal slaan en rond het veld rennen. De andere ploeg moet de bal vangen en terug naar de eerste base gooien. Als iedereen aan de beurt is geweest, moeten de ploegen wisselen. Dat gebeurt twee keer.
Jongens, jongens, SAAAAAAI!!!
Ik had het eigenlijk moeten weten, maar het duurt enorm lang, er wordt bijna niet gelopen en dat wachten is er voor Senne (en mij) teveel aan. Niet genoeg actie, zijn beurt afwachten en dan een klein stukje lopen, tot aan het kussentje en niet verder. Gelukkig vindt hij het wel leuk, maar ik hoop dat hij vlug weer kan voetballen...
En dus moeten wij nu op zaterdag ook vroeg uit bed... gelukkig is daar zondag nog!