Donderdag

Ik heb het al gezien: regen, terug frisser, veel te doen, vooral opruimwerk (stopt dat ooit??). Het wordt een saaie dag. Ik check m'n mails (droevig aantal vanmorgen) en ik surf wat rond.

Begin te neuzen in links van links van links van bloggers. Soms kom je op verschillende blogs dezelfde links tegen. En telkens denk ik: wat schrijven die mensen goed! En waar vinden ze al die leuke filmpjes? En als full-time werkende burgers met kinderen en een sociaal leven, DE TIJD??? Maar ook: weten wij eigenlijk wel hoe snel al die informatie zich verspreidt? Ik surf op een uur naar 10 verschillende blogs, waarin ik lees over kindjes, relaties, huwelijken, bevallingen en reizen van mensen die ik van haar noch pluim ken. Ik kan hele fotoalbums bekijken, en teruggaan tot in 2001 voor alle achtergrondinformatie. Dit zijn moderne reality-soaps!
Ik lees ze graag, vooral omdat ze meestal goed geschreven zijn. Maar misschien heb ik ook wel gewoon voyeuristische trekjes. En veel tijd. En tegelijk denk ik: dit is toch niet voor mij bedoeld? Ik ken die mensen niet, heb ik wel het recht om dit te lezen?
Ik ga ervan uit dat iedereen best wel weet wat hij/zij schrijft en wat niet. Dat het allemaal heel onschuldig is, dat het meestal over de dagelijkse beslommeringen gaat en over dingen die je meemaakt en wil delen.
En toch denk ik dat mensen zich soms vergissen. Zo ben ik op een bepaald moment de blog beginnen lezen van de vrouw die onlangs met haar reispartner was ontvoerd. Ik zag de teller per duizend per dag omhoog gaan, de link had in De Morgen gestaan en op Standaard Online. En opeens was de blog beschermd. Gelukkig, dacht ik, want ze schreef heel persoonlijk. De blog was voor vrienden en familieleden bedoeld. Opeens werd hij gelezen in Japan en ... Australië. Maar ik kon me goed voorstellen dat ze opeens vreselijke reacties kreeg van onbekende mensen met een slecht karakter.
Zelf krijg ik alleen maar positieve reacties. Maar ik probeer me dan ook zoveel mogelijk te onthouden van alles wat naar politiek, religie of andersdenken ruikt. Hoewel het een aantrekkelijke gedachte is. Maar dan denk ik, goed opgevoed als ik ben, tegen welke schenen ga ik dan schoppen? En vooral: geschreven woorden blijven!
Dus hou ik het voorlopig gewoon bij het verslag van onze avonturen hier. En de pittige details, ruzies, slechte dagen en s**t-gedachten hou ik rustig voor mezelf. Hoewel ik, ik kan het u verzekeren, het af en toe ook eens graag zou willen uitschreeuwen...

Enfin, het is een vreemd fenomeen, bloggen.